Barbara Aho (Watch Unto Prayer), tłumaczenie i opracowanie Radtrap
Prawie wszystkie pisane przez protestantów historie Kościoła katolickiego milczą na temat niezwykłego zdarzenia, które radykalnie zmieniło historię świata – przeniesienia rezydencji papiestwa do francuskiego Avignon. To podczas Czystki Templariuszy, Kuria Rzymska i papież zostali siłą przeniesieni na terytoria Merowingów w południowej Francji, skąd papież i papieski sąd kierowali Kościołem katolickim przez prawie 70 lat. W czasie tego, całkiem trafnie nazywanego, okresu “niewoli babilońskiej Kościoła” (…) zaczęto sprzedawać odpusty, spotęgowały się też nastroje antyklerykalne – nie z powodu działań Rzymu lecz papieża Merowingów i kurii w południowej Francji.
“Lecz gdy w latach 1305 – 1378 papieska kuria znajdowała się w Avignon, gdzie praktycznie wszyscy kardynałowie byli Francuzami, dla Anglików była to obraza. W latach 1378-1418 istnienie dwóch papieży, jednego w Rzymie i drugiego w Avignon, spowodowało skandal… Dr. Walter Ullmann w swojej doskonałej książce o średniowiecznym papiestwie, cytuje XIV-wieczne twierdzenia papiestwa że papież, przy całej swej władzy, jest poza zasięgiem jakiegokolwiek śmiertelnika, cesarza i króla… Papież może robić i mówić cokolwiek zechce, jest ponad prawem, czy to tym naturalnym czy też ustanowionym przez człowieka… “W tej koncepcji kanonicznej” jak pisze dr. Ullmann “papież jest prawdziwym Bogiem na ziemi.” …
“…teraz słówko o antyklerykalizmie Wycliffa, czynniku opisywanym dzisiaj jako jednym z głównych prekursorów Reformacji w XVI wieku. Antyklerykalizm nie zaczął się od Wycliffa ani nawet nie w Anglii, istniał we Francji już od początku XIV wieku. Rozprzestrzenił się z południowej Francji, z uniwersytetu w Montpellier, wielkiej szkoły prawniczej kształcącej większość przyszłych krytyków kleru, dworzan i ministrów Filipa IV… ” (Deanesly, Znaczenie Biblii Lollardów)
Papiestwo Avignon za życia Johna Wycliffa i pózniej wyglądało na twór zaprojektowany przez francuskich Merowingów w celu zdyskredytowania Kościoła w oczach społeczeństwa. Warto przypomnieć też że to papiestwo z Avignon a nie Kościół Rzymski stało za ustanowieniem dogmatu “Niepokalanego Poczęcia”. Przy omawianiu historii tej heretyckiej nauki często używa się pózniejszej daty 1854, kiedy to papież Pius IX oficjalnie uczynił ją katolickim dogmatem – Ineffabilis Deus. Jednakże jej wcześniejsze korzenie odnotowane są nie tylko w Encyklopedii Katolickiej, lecz również w książkach historycznych typu “Historia Inkwizycji” Henriego Charlesa Lea:
“Aż do XII wieku nikt nie kwestionował tego że Maryja Dziewica poczęta była jak każdy człowiek z grzechem pierworodnym… W raz ze wzrostem kultu maryjnego pojawiła się jednak popularna tendencja do postrzegania Dziewicy jako wolnej od ludzkiego zepsucia, a w połowie XII wieku kościół z Lyonu ustanowił w kalendarzu nowe święto celebrujące Poczęcie Dziewicy… tradycja Święta Niepokalanego Poczęcia stopniowa rozprzestrzeniała się. Tomasz z Akwinu pisał że obchodzono je w wielu kościołach, lecz nie w Rzymie, i pomimo tego że nie było świętem zakazanym przestrzegał on przed nim, gdyż pojawiała się u wiernych konkluzja że skoro święto jest “świętę” to poczęcie Mary też musiało być święte. W rzeczywistości zaprzeczał on możliwości jej niepokalanego poczęcia… Uniwersytet Paryski… w roku 1222… wydał na ten temat uroczysty dekret… Kościół w Narbonne rozpoczął w 1327 świętowanie Niepokalanego Poczęcia a w roku 1328 Synod w Londynie zarządził obchodzenie jego pamiątki we wszystkich kościołach prowincji Canterbury, co pokazuje nam jak szybko rozprzestrzeniał się ten nowy dogmat.” (Lea, Historia Inkwizycji, Roz. 3, str. 596-598)
Tomasz z Akwinu odrzucał fałszywą doktrynę Niepokalanego Poczęcia, która była najwyrazniej sprawką franciszkańskiego teologa Johna Duns Scotusa (kanonizowanego przez Jana Pawła II), twórcy teologii systematycznej prowadzącej do pózniejszej dogmatyzacji przez Kościół katolicki:
“Błogosławiony Jan Duns Szkot (1265/66 – 8 listopada 1308), znany jako “najsubtelniejszy doktor” oraz “maryjny doktor”. To on stworzył pogląd teologiczny o niepokalanym poczęciu Maryi, który został uznany za oficjalny dogmat Kościoła katolickiego przez papieża Piusa IX (8 grudnia 1854) (“Jan Duns Szkot i Jego Obrona Niepokalanego Poczęcia”)
Tomasz z Akwinu
Co ciekawe “Christianity Today” opublikowało niedawno artykuł promujący teologię Jana Szkota. 10 stycznia 2008 redaktorChristianity Today, Philip Yancey, stwierdził że ewangelicy powinni rozważyć katolickie twierdzenia Jana Szkota:
“Więcej niż 2 wieki przed Reformacją rozgorzała teologiczna debata między Tomaszem z Akwinu a Janem Dunsem Szkotem. Dysputa dotyczyła pytania – czy doszłoby do Bożego Narodzenia jeśli ludzkość by nie zgrzeszyła?”
“Podczas gdy Tomasz widział w Inkarnacji lekarstwo Boga dla upadłej planety, jego adwersarz widział coś więcej. Dla Jana Szkota “Słowo ciałem się stało” z Ewangelii Jana odzwierciedlało pierwotny zamysł Stwórcy, a nie jakiś plan B. Tomasz z Akwinu wskazywał na ustępy biblijne wskazujące na to, że krzyż był zbawczą odpowiedzią Boga na złamany związek [między Bogiem a ludzmi]. Duns Szkot cytował ustępy z Listu do Efezjan i Kolosan na temat kosmicznego Chrystusa, w którym wszystko zostało stworzone…
“…Mimo że większość teologów podążyło za Tomaszem z Akwinu, w ostatnich latach wpływowi katolicy tacy jak Karl Rahner zaczęli dokładniej przyglądać się naukom Jana Szkota. Być może ewangelicy powinni zrobić to samo.” (“Trwająca Inkarnacja”)
Jan Szkot wykładał na Uniwersytecie w Paryżu w latach 1293 – 1297, skąd został wydalony według oficjalnej historii za poparcie papieża w jego sporze z królem francuskim Filipem IV. Z Paryża “doktor maryjny” przeniósł się do Uniwersytetu w Oksfordzie. Według Louisa Israela Newmana, autora “Żydowskiego Wpływu na Chrześcijańskie Ruchy Reformacyjne” :
“Związki między uniwersytetami w Paryżu i Oksfordzie były przez długi okres czasu bardzo bliskie. Po raz pierwszy poluzowały się w czasach sporów z Wycliffem oraz pózniej, w czasie wojen we Francji i wojen domowych w Anglii.” (str. 90)
“Historia Inkwizycji” Lea stwierdza że Kościół Anglii był pierwszym który poparł francuski dogmat Niepokalanego Poczęcia. Papieże z Avignon (wszyscy będący Merowingami i czcicielami Czarnej Madonny) przyjęli bardzo sprytną strategię w narzucaniu zgodnej doktryny Niepokalanego Poczęcia światu chrześcijańskiemu:
“…Juan de Moncon, profesor dominikański z Uniwersytetu Paryskiego nauczał że Dziewica Maryja urodziła się w grzechu. To spotkało się z wielkim oburzeniem a on sam musiał uciekać do Avignon. Pózniej, w Rouen, kolejny dominikanin głosił podobną tezę, co jak się mówi spotkało się z jego wyśmianiem. Uniwersytet wysłał do Avignon delegację prowadzoną przez Pierra d’Ailly, który twierdził pózniej że papież poparł ich sprawę. Dominikanie zostali wydaleni z Sorbony, a papież z Avignon, Klemens VII, był zbyt zależny od Francji by odmówić wydania bulli papieskiej uznającej Juana i jemu podobnych za heretyków. Karol VI został nakłoniony do zmuszania dominikanów z Paryża do corocznego celebrowania święta Niepokalanego Poczęcia, a także do aresztowania w obrębie królestwa każdego kto zaprzecza niepokalanemu poczęciu, sprowadzenia ich do Paryża i zobligowania do wyparcia się wszystkiego przed Uniwersytetem…
“Uniwersytet Paryski stał się twierdzą nowego dogmatu… Wierzenie to… kontynuowało swą ekspansję… W roku 1438 duchowieństwo i magistrat Madrytu… złożyło śluby zobowiązujące do obchodzenia Święta Niepokalanej. Rok pózniej Sobór w Bazylei… wydał decyzję popierającą Niepokalane Poczęcie, zabraniając wszelkich twierdzeń jemu przeciwnych i zarządzając celebrowanie jego pamiątki 8 grudnia, dając również odpust wiernym za uczestnictwo…
“Nowe zarządzenie nie mogło zaistnieć bez stworzenia nowej herezji. Owa herezja przyczyniła się do podzielenia Kościoła, a stronnicy każdej ze stron obwołali się nawzajem heretykami i jeśli tylko mieli taką możliwość prześladowali oponentów. Dominikanie słabli jednak a ich antagoniści rośli w siłę z każdym dniem. W roku 1457 synod w Avignon, prowadzony przez papieskiego legata kardynała de Foix (franciszkanina) potwierdził dekret soboru w Bazylei i zakazał pod grozbą ekskomuniki nauczania tez przeciwnych [niepokalanemu poczęciu]…” (Lea, Historia Inkwizycji, str. 599-600)
Kardynał de Foix musiał być Merowingiem ponieważ hrabiowie rodziny Foix byli potomkami Merowingów ze strony Eudesa, diuka Akwitanii. Cały region południowej Francji był twierdzą kultu maryjnego, czczonej tam jako Czarna Madonna, czyli egipska Izyda “przechrzczona” na Marię Magdalenę. Przymusowe wplecenie kultu Maryi w obręb Kościoła katolickiego, nie uznającego wcześniej takiej doktryny, było możliwe dzięki kontrolowaniu papiestwa z Avignon przez Merowingów.
Przez ponad wiek papiestwo Avignon pracowało nad transformacją doktryn Kościoła i planowaniem wydarzeń mających za zadanie podzielić, a następnie podbić świat chrześcijański. Ten punkt zwrotny w historii Kościoła, znany jako wielka zachodnia Schizma, rozpoczął się w roku 1378 od dwóch wydarzeń: śmierci papieża Grzegorza XI i zakazu osądzania Johna Wycliffa wydanego przez królową angielską, Joan Plantagenet. Korupcja papiestwa Avignon nie ograniczała się tylko do katolickich doktryn – finansowa korupcja papieskiego dworu była tak oczywista że dzisiaj wygląda na celowe działanie, mające na celu sprowokowanie buntów które zresztą nadeszły niedługo pózniej.
“Papieże, kardynałowie i oficjele apostolskiej Kamery namaszczali biskupów, zbierali podatki i wydawali haniebne polityczne zakazy i ekskomuniki, które w niezwykłym stopniu podzieliły świat chrześcijański. Robili to wszystko w porozumieniu z niezliczoną ilością księciów i innych członków póznośredniowiecznej elity. Bankierzy byli w ich świcie szczególnie mile widziani. Jak zanotował Alvaro Pelayo w De planctu ecclesiae: ‘Za każdym razem gdy wkraczałem do pokoi duchownych znajdywałem tam bankierów i duchownych zajętych ważeniem i liczeniem stosy pieniędzy leżących przed nimi.” (Pastor, I, 72). / Czy był to skarb Templariuszy?
(…)
“Prawdopodobnie najdziwniejszym długoterminowym efektem… dziwnej polityki [Kościoła z Avignon] było nominowanie “biskupów” nie będących nawet kapłanami. Świeccy “biskupi” otrzymywali pieniądze ze swoich “dóbr” i zatrudniali ludzi do wykonywania prac episkopalnych których sami podjąć się nie mogli.
“…Nadużycia Avignon tylko potwierdziły podejrzenia tych, którzy już wcześniej przeczuwali że Kościół i jego misja jest bluznierczą organizacją Szatana. To były główne powody dla których jego działania były tak znienawidzone przez ludzi prawdziwie wierzących.” (“Wielka Zachodnia Schizma”)
Niewybaczalne działania papiestwa Avignon były początkiem upadku papiestwa rzymsko-katolickiego.
“…Królowie zaczynali gwarantować sobie lojalność lokalnego duchowieństwa i pobierać część podatków kościelnych, co spowodowała powstanie wielu quasi – narodowych kościołów, oficjalnie będących częścią Kościoła Rzymskiego, lecz w rzeczywistości znajdujących się pod kontrolą królów. Babilońska Niewola Kościoła w połączeniu z trwającą wtedy Wojną Stuletnią nie sprzyjały autorytetowi papieża, pojawiły się też kolejne problemy: sobory kościelne i nowe, popularne herezje.” (“Schizma i herezje w póznośredniowiecznej Europie”)
Avignon
Kolejnym czynnikiem upadku papiestwa był spektakl walczących ze sobą papieży w okresie Wielkiej Schizmy. W pewnym momencie Kościół miał trzech papieży obkładających się wzajemnie ekskomuniką. Ten okres chaosu podzielił całą Europę i nieodwracalnie nadwątlił autorytet papieża:
Wielka Schizma i Koncyliarizm
“Pretensje które sprowadzone zostały na Kościół w czasie “babilońskiego zniewolenia” nasiliły się w momencie gdy papieże próbowali wrócić do Rzymu. W roku 1370 zamęt spowodowany Wojną Stuletnią czynił życie w Avignon coraz bardziej niebezpiecznym. Porwanie dla okupu papieża Innocentego VI przez grupę angielskich najemników (którzy i tak nie mieli wielkiego pożytku z francuskiego papieża) przekonały Grzegorza XI do powrotu do Rzymu. Problem w tym że Rzym w czasie “pokoju” był wtedy miejscem bardziej niebezpiecznym niż Francja w stanie wojny. Grzegorz trzy razy próbował wrócić do Rzymu, a gdy już się tam dostał szybko zmienił zdanie i postanowił wrócić do Avignon. Niestety, zmarł zanim plan wprowadzono w życie.
“Po raz pierwszy od 70 lat Rzym był świadkiem wyboru papieża a rzymska tłuszcza nawoływała zza murów do wyboru Włocha. Znajdujące się pod naciskiem kolegium kardynalskie rzeczywiście wybrało Włocha, Urbana VI. Niestety, Urban okazał się fanatycznym i gwałtownym człowiekiem który zraził do siebie wszystkich. Trzech kardynałów wróciło do Avignon gdzie wybrali drugiego papieża (Klemensa VII). Tak rozpoczęła się Wielka Zachodnia Schizma, okres zawirowań w którym Kościół rozdzielił się na dwa stronnictwa, wierne swoim papieżom – Włochowi i Francuzowi. Nikogo nie zdziwiło to że obaj papieże odmówili uznania swoich rywali, a nawet ekskomunikowali się wzajemnie (włącznie ze stronnikami rywala). Ponieważ żaden z nich nie chciał zrezygnować trzeba było pomyśleć nad innym rozwiązaniem.
“Najpopularniejszym pomysłem było zwołanie wielkiego soboru kościelnego, tak jak robiono to w przeszłości. Pomysł miał jednak pewne wady. Po pierwsze, sobory takie były zwoływane przez papieży, a obecni nie mieli takiego zamiaru. Brak dekretu papieskiego podważał legalność takiego soboru. Po drugie rózni władcy europejscy popierali różnych papieży, każdy z innego politycznego powodu. Taki podział polityczny powodował że decyzje soboru byłyby nieakceptowane przez wielu ludzi. Po trzecie, cała ta kwestia soboru kościelnego tworzyła zasadnicze pytanie: jeśli sobór może zdetronizować papieża, to kto jest prawdziwą głową Kościoła? Pytanie to powracało jeszcze na długo po tym jak zakończyła się Wielka Schizma.
“W końcu sobór zwołano w Pizie w roku 1409. Zdetronizował on dwóch papieży i wybrał trzeciego. Niestety żaden z zdetronizowanych papieży nie uznał tego soboru – więc Kościół miał teraz trzech papieży. W tym czasie ludzie przekonali się jednak do pomysłu soborów usuwających papieży, zwołano więc kolejny w Konstancji w Szwajcarii. Zdetronizowano tam wszystkich trzech papieży… i wybrano czwartego, Marcina V. Mimo tego że jeden z odwołanych papieży wciąż przebywał w Avignon do roku 1429, Wielka Schizma zakończyła się. Skutki jej trwania były jednak nieodwracalne – ludzie w Europie zachodniej zaczęli kwestionować autorytet papieża w Kościele. Mimo faktu że pózniej w Kościele rządził już tylko jeden papież, jego reputacja i autorytet zostały osłabione permanentnie.” (“Schizma i herezje w póznośredniowiecznej Europie”)
“Merowingów Infiltracja Kościoła Chrześcijańskiego Poprzez Monastycyzm“, książka anonimowego autora, wysuwa teorię jakoby stworzenie papiestwa w Avignon było przemyślanym planem francuskiego króla Filipa le Bel – Merowinga. Zgadzałoby się to ze zródłami samych Merowingów, twierdzących że czystka dokonana na Templariuszach miała za zadanie “fałszywe zniszczenie” tego Zakonu i przeniesienie go do Szkocji gdzie cieszyli się protektoratem rodziny Saint Clair, a także swobodą niemożliwą do osiągnięcia gdyby pozostali na kontynencie. Nieskrępowani niczym Templariusze na wyspach brytyjskich stworzyli Zakon Różokrzyżowców, masonerię, unitarianizm i Kościół baptystów. (Patrz: “Anabaptist Unitarians”).
“Król z rodu Merowingów, Filip IV (la Belle – Piękny), który aresztował Templariuszy 13 pazdziernika 1307 i który uczynił papieżem swego kuzyna, Klemensa V, nalegał by ten pozostał we Francji i nie wracał do Rzymu. Tak rozpoczęło się słynne Babilońskie Zniewolenie Kościoła, okres 68 lat gdy Kościół zmuszony był przebywać w Avignon. Kolejnych 6 papieży było Francuzami i Merowingami. Drugi w kolejności, Klemens VI, zaczął formułować doktrynę odpustów, co stało się pózniej przyczynkiem do zaplanowanej wcześniej Reformacji protestanckiej. Większość Templariuszy uciekła w 1307 do Szkocji, która jako pierwsza odłączyła się od Kościoła dzięki Deklaracji w Arbroath, dokumentowi stanowiącemu inspirację dla Deklaracji Niepodległości USA z roku 1776. Jednym z sygnatariuszy listu do papieża Jana XXII z dnia 4 kwietnia 1320 (dzień i miesiąc założenia NATO) był dziadek Henryka Sinclaira, lorda Orkney i Wysp Szetlandzkich żyjący w zamku Rosslin w Szkocji. To on miał przenieść skarby Templariuszy do Nowej Szkocji w roku 1398, na 94 lata przed wyprawą Krzysztofa Kolumba do Ameryki. Rodzina Sinclair wydawała na świat biskupów Rosslin oraz dziedzicznych Wielkich Mistrzów lóż masońskich.” (“Merowingów Infiltracja Kościoła Chrześcijańskiego Poprzez Monastycyzm”)
Książe Michael Stewart jest prezydentem Europejskiej Komisji Księci, konstytucyjnego ciała doradczego Unii Europejskiej. Książe Michael jest też Wielkim Komandorem Rycerskiego Wojskowego Zakonu Świątyni Jerozolimskiej (współczesnych Templariuszy), posiada także kilka innych wysokich tytułów dostępnych dla linii krwi Merowingów. (The Forgotten Monarchy of Scotland, str. 2, 308) Według księcia Michaela, po czystce Templariuszy dokonanej na kontynencie, Celtycki Kościół Szkocji przygarnął uciekających Templariuszy, którzy utworzyli Zakon Różokrzyżowców. Pierwszym zadaniem rycerzy Różanego Krzyża było… spotkanie się papieżem z Avignon!
“Kościół Rzymski może i zdradził Templariuszy, lecz ci znalezli w Szkocji coś bardziej godnego zaufania: uświęcony dom królewski, Króla-Kapłana Kościoła Celtyckiego… Rycerze stali się częścią dworu szkockiego, ochroniarzami rodu królewskiego, zakonem “Strażników Króla Szkocji za dnia i w nocy”… Sformowano nowy zakon o nazwie “Starsi Bracia Zakonu Różokrzyżowców”. Następnie kilku z Różokrzyżowców wypłynęło do Francji na spotkanie z papieżem Janem XXII w Avignon.
“Wielu historyków zakładało że Templariusze musieli być rozwiązani w Szkocji, lecz było inaczej – w rzeczywistości [Robert] Bruce wymyślił sobie że tajny zakon stanie jeszcze bardziej tajny. W rzeczy samej, Zakon Różokrzyżowców był bardzo dobrą przykrywką.” (Zapomniana Monarchia Szkocji, str. 65)
Po sformowaniu Zakonu Różanego Krzyża w Szkocji, Templariusze wysłali kontyngent do papieża z francuskiego Avignon. Odnotowano to w dokumencie z dopiskiem: “Archiwa Watykanu, Rzym”. Co mogło skłonić prześladowanych Templariuszy do powrotu do serca ówczesnego Kościoła katolickiego, który niedawno stracił tak wielu ich pobratymców? Książę Michael twierdzi że: “… ten nowy zakon najwyrazniej nie był postrzegany przez niewtajemniczonych jako Templariusze, a ponieważ to papież pociągał za sznurki wszystkich międzynarodowych zakonów rycerskich, spotkanie z nim w celu rejestracji było wymagane.” Dodaje też “…papież zgodził się pod warunkiem że jego bratanek, Jacques de Via, zostanie Wielkim Mistrzem owego zakonu.” (Stewart, str. 65) Owo spotkanie wysokiego szczebla między zbiegłymi Templariuszami a papieżem Avignon ewidentnie cuchnie na milę.
W międzyczasie John Wycliffe, “gwiazda poranna Reformacji”, prowadzi Lollardów z Anglii do rebelii przeciw papiestwu Avignon, czyli strukturze Merowingów robiących wszystko co w ich mocy by zniszczyć publiczne zaufanie do Kościoła katolickiego. Czystki wśród Templariuszy dokonano w latach 1307 – 1314, w tym samym czasie papież Merowingów i jego kuria przeniosła się do Avignon. John Wycliffe urodził się w 1327 a w polityce zaczął udzielać się około 1376, pod koniec rezydowania papiestwa w Avignon i niedługo przed rozpoczęciem się Wielkiej Schizmy. Czy ta sekwencja zdarzeń jest tylko zbiegiem okoliczności czy też może Wycliffe był agentem sieci tajnych stowarzyszeń, którą ustanowił na wyspach brytyjskich Henry Saint Clair? Dowody na związki Wycliffa z Różokrzyżowcami znajdują się tutaj: “The Lollard Movement: John Wycliffe.”
Istnieją też pewne dowody na to że protestancka Reformacja była pomysłem merowingowych Żydów, agentów prowokatorów żyjących na terenie Świętego Cesarstwa Rzymskiego, których żądania reform sprokurowały skandaliczne prześladowania ze strony papieży Merowingów. Niektórzy z przywódców reformacji byli równie brutalni co papieże, przypinając protestanckiemu chrześcijaństwu łatkę stosujących przemoc, tak jak zrobili to wcześniej Żydzi Marranos w stosunku do Kościoła katolickiego. (Patrz: “Reformacja: Więzy z Różokrzyżowcami (ang)”) Różokrzyżowiec Jeff Nisbet opisał genialną strategię Merowingów w magazynie “Atlantis Rising“:
“Za jednym zamachem rozszczepiono świat chrześcijański na dwie części. Rzym nie był już zdolny do zbierania wielkich armii z podległych sobie krajów w celu zmiażdzenia heretyków w dowolnym miejscu wskazanym przez papieża. Do miasta przybył nowy szeryf. Największy Kościół w historii świata został “podzielony” i “podbity”.
“Jednakże Zreformowanemu Kościołowi nie pozwolono pozostać nieskazitelnie czystym. Życiu wnuka Marii, Jakubowi VI… pierwszemu królowi połączonej Anglii i Szkocji, zagrażał pakt “czarownic” zawiązany w Halloween w roku 1590. Ta słynna a jednocześnie zmyślona historia “Wiedzm z North Berwick” zapoczątkowała ponad 100 lat polowań na czarownice w Szkocji, pokazując jednocześnie że zwykły prezbiterianin może być tak samo mściwy jak katolik, jeśli w grę wchodzi walka ze sługami Szatana. Pomimo ustanowienia równowagi między dwiema chrześcijańskimi potęgami, żadna ze stron nie mogła już powiedzieć o sobie że jest tą najświętsza i najczystszą – każda z nich ma ciężki krzyż na swych barkach. Kolejny podstęp idealny? (gra słów, w angielskim brzmi nawet lepiej – podstęp=doublecross – przyp. tłum)” (Rosslyn Chapel Revisited)
Teraz powołamy się na pastora Johna S. Torella z Europejsko-Amerykańskich Krzyżowców Ewangelickich, który wyjaśnia genezę Illuminati znacznie dokładniej niż “obiegowa wersja” o Adamie Weishaupcie i organizacji założonej przez niego w 1776. Pastor przypominał też że żydowskie rodziny Marranos przekonwertowane na chrześcijaństwo, uniknęły prześladowań Inkwizycji i przebywają wśród nas po dziś dzień, co może wyjaśniać skąd wzięła się krążąca dzisiaj sfabrykowana historia Illuminatów.
“Pierwsze znane stowarzyszenie Illuminati (Alumbrados) założone zostało w roku 1492 przez hiszpańskich Żydów zwanych “Marranos”, znanych też jako krypto-Żydzi. Podczas brutalnych prześladowań w Hiszpanii i Portugalii, poczynając od roku 1391, setki tysięcy Żydów zmuszonych zostało do przejścia na katolicyzm. Oficjalnie byli teraz katolikami, lecz potajemnie wciąż praktykowali judaizm – ten znany nam z Talmudu i kabały – potomkowie tych Żydów żyją po dziś dzień. Po roku 1540 wielu Marranos wyemigrowało do Anglii, Holandii, Francji, Imperium Ottomańskiego (Turcji), Brazylii i innych krajów Ameryki Łacińskiej. Marranos zachowali silne więzy rodzinne i szybko stali się zamożnymi i wpływowymi obywatelami w swych nowych ojczyznach. Co jednak typowe u Żydów, nie mieli zamiaru być lojalni wobec nowych krajów rodzinnych a jedynie wobec samych siebie i wobec judaizmu.” (Jak Rząd Światowy Rządzi Narodami)
W roku 1492 hiszpańscy katolicy wygnali z Hiszpanii ostatnich muzułmanów i Żydów. Powód dla którego powołano Hiszpańską Inkwizycję zagrzebany jest pod grubą na milę warstwą propagandy zajmującej się antysemityzmem w Kościele. W latach 1000 – 1200 n.e., Żydzi sefardyjscy opracowali system mistyki/magii znany jako [współczesna] kabała, głównie na terenie Hiszpanii. Działania Inkwizycji nie były skierowane przeciwko Żydom praktykującym Judaizm Tory, lecz wobec przestępczych grup związanych z talmudyzmem i kabałą – praktykujących np. składanie ofiar z ludzi i tantryczną magię seksualną. Talmud zaleca bowiem Żydom zabijanie chrześcijan a kabała zawiera w sobie sporo elementów erotycznych.
Również w roku 1492, Krzysztof Kolumb otrzymał fundusze od Żydów na rzecz znalezienia drogi do Nowego Świata, mającego stać się domem dla ich “prześladowanych” pobratymców. 2 sierpnia (druidyckie święto Lugnasha) 1492, Kolumb wyruszył w podróż ku Nowemu Światu, sponsorowany między innymi przez Leonarda da Vinci (Wielkiego Mistrza Zakonu Syjonu w latach 1510-1519) i zamożne rodziny Merowingów w rodzaju Medyceuszy z Włoch. Według “Okultystycznej Konspiracji” Michaela Howarda:
“Kolumb związany był z polityczną organizacjąpromującą pomysły Dantego, jednego z tzw. Wielkich Mistrzów Zakonu Różokrzyżowców, znanego z używania sekretnych kodów i szyfrów w swoich pismach, co jest praktyką typową dla tajnych stowarzyszeń. Ekspedycja Kolumba sponsorowana była przez Leonarda da Vinci oraz Lorenzo de Medici, adeptów tajnych stowarzyszeń, finansujących europejskie rodziny królewskie i arystok...
bladydzik