13_cz2_23. Bartosz 'Rorsarch' Boroński - Z annałów Stygmatów - Legnica.pdf - 13 [opowiadania] - trzynasty_schron

ROZDZIAŁ 23

Bartosz 'Rorsarch' Boroński

Z annałów Stygmatów - Legnica

Włączyli noktowizory. Zapadł zmrok, a okolica była zamieszkana

przez niezbyt przyjaźnie nastawionych Zieloniaków. Telepata, którego

ścigali zniknął im z oczu. Nie wszedłby do miasta, więc jedyną możliwą

drogą pozostawał właz do jakiegoś starego kanału. Ciężko było się tam

wcisnąć w dziesięciu ludzi, od razu się rozwidlał. Jednak grzyb

porastający dno stał się wskazówką, którędy przeszedł uciekinier.

Uważnie obserwując leżące przedmioty, pamiętając jak Podelski zginął,

przebity na wylot kawałkiem deski w pobliskich ruinach dwa dni temu.

Telepaci wydawali się nie odczuwać zmęczenia, można było ich gonić

nawet tydzień, a oni nigdy nie przestawali uciekać. Waliszek najdłużej

gonił przez sześć dni za jednym, w okolicy Babilonu. Musiała im pomóc

druga drużyna, z którą spotkali się cztery dni temu, aby zapolować na

kolejnego telepatę. Bardzo silny, zarówno Wizjoner jak i Telekinetyk.

Wciąż miał przed oczami umierającego Podelskiego, przebitego deską,

która przeleciała dobre dwadzieścia metrów. Nigdy nie widział niczego

podobnego, a miał na koncie blisko dziesięciu telepatów.

Przełączyli się na latarki, baterie w noktowizorach były zbyt cenne,

żeby marnować je w takim miejscu. Nagle poczuli silne uderzenie, które

przyparło ich do ściany. To był znak, że telepata jest już blisko,

jednocześnie znaczyło, że wie o ich obecności. Udało im się przełamać ten

atak i zaczęli biec w stronę zakrętu kanału. Tam już płynęła woda, sam

kanał był dużo szerszy. Mieli wybór, iść w lewo, gdzie kanał skręcał albo

prawo. Zdecydowali się skręcić w prawo, gdy z lewej strony pojawili się

Zieloniacy, uzbrojeni w łopaty, deski, kilku miało broń palną. Na widok

ludzi zaczęli krzyczeć, co bardziej krewcy rzucili się na nich z tym, co

mieli w rękach. Nie czekając długo odpowiedzieli ogniem, powalając kilku

przeciwników.

— Bartek, weź swoich ludzi i gońcie go, my zajmiemy się nimi. –

słowa dowódcy drugiej drużyny zagłuszył potężny atak mentalny. Padli

na ziemię i ten sam los spotkał chyba Zieloniaków, bo krzyczeli i rzucali

się do wody.

Waliszek i trójka ludzi pobiegła za telepatą, natomiast Jachaś ze

swoimi ludźmi po tym jak wstali, przycupnęli pod ścianą i czekali na atak.

Piątka Zieloniaków uzbrojona w metalowe rurki biegła, krzycząc różne

obelgi pod adresem Stygmatów. Ci zastrzelili ich i przeszli do kontrataku.

Dobiegli do zakrętu i Jachaś oddał kilka strzałów na oślep, wystawiając

karabin. Nie słyszał jęków, więc się wychylił. Równocześnie potężny cios

mentalny zachwiał jego równowagą i leżał na ziemi. Zaraz potem z

ciemności wynurzyli się Zieloniacy. Strzelali nie patrzać, czy trafiają,

telepata zakłócał ich percepcję na różnorakie sposoby. Powoli posuwali

się do przodu, nękani słabymi atakami na ich umysły. Zieloniaków też to

nie oszczędzało, w atakach paniki rozbijali głowy o ściany a ci uzbrojeni w

broń palną popełniali samobójstwa. Jednak po chwili przestali tak

reagować i uderzyli ze zdwojoną siłą. Najprawdopodobniej telepata

wpłynął na ich umysły w inny sposób – wspomagał ich w ataku na

Stygmatów.

Szturmowe karabiny plazmowe miały jedną zasadniczą wadę –

szybko wyczerpywały amunicję. Pierwsza skończyła się Kujowi. Nie

zdążyli osłonić go ogniem, metalowa rurka trafiła go w skroń. Padł na

ziemię, drgając agonalnie. Nagle dało się usłyszeć dwukrotnie trzask,

który sygnalizował, że w komorze obtaczającej plazmę w gorący plastik,

nie znalazł się zjonizowany gaz. Jachaś zdążył zmienić magazynek,

osłaniany przez Głusia. Lufa nie miał tyle szczęścia, zdołał kolbą karabinu

kilka razy uderzyć krewkiego Zieloniaka, który podszedł z prymitywną

maczugą, ale ostatecznie dosięgnęła go siekiera, najpierw w nogę a potem

w głowę.

— Wycofujemy się za zakręt! – krzyczał Jachaś do pozostałych przy

życiu Stygmatów. – Osłaniam was, wiejcie!

Marik nie zdążył uciec, zginał od kuli z pistoletu, które zaczęły

częściej świszczeć po tunelu, przeszywając zarówno Zieloniaków jak i

Stygmatów. Zaraz po Mariku padł Szmulik, pocisk trafił go w nogę a

dobiła deska. Został tylko Głuś i Jachaś. Ten drugi dobiegł za zakręt i

chciał osłaniać ogniem odwrót swojego kompana, ale Zieloniacy zaczęli

celniej strzelać. Nie zdążył przebyć nawet połowy trasy.

Jachaś wiedział, że musi zatrzymać swoich przeciwników jak

najdłużej. Ułożył mur z trupów i zza niego strzelał do wychodzących zza

zakrętu Zieloniaków. Ubił blisko dziesięciu, gdy skończyła mu się

amunicja. Przeciwnicy wspierani przez telepatę, zaciekle atakowali i

ostatnią rzeczą którą zobaczył, był gwóźdź, wbity w deskę, która leciała na

jego głowę.

Waliszek wstał po kolejnym ataku mentalnym. Reszta drużyny też

zbierała się z podłogi po tym, jak telepata ich przygwoździł. Odgłosy

krótkiej strzelaniny, jaka rozegrała się za ich plecami zdołały już ucichnąć

i obawiali się o swoje plecy. Kolze trzymał kurczowo obręcz, dbając o to,

żeby nie skończyła jak ta w Toruniu. Doszli do jakiejś rozdzielni i

zobaczyli swojego wroga. Witowski nerwowo wypalił z karabinu, przez co

poparzył telepatę, ale cudem go nie zabił. Ryk wściekłości rozdarł ich

umysły i na chwilę ich zamroczyło. Kiedy zdołali przejrzeć na oczy,

zobaczyli kilku Zieloniaków, szarżujących na nich z łopatami. Zepchnęli

ich do kanału, po uprzednim zastrzeleniu i przebiegli przez rozdzielnię.

Witowski szybko znalazł drążek, zamykający ją z obu stron.

— Wiejcie, dogonię was. – krzyknął reszcie, gorącą plazmą

odganiając Zieloniaków od drzwi. Zacisnął dłoń na dźwigni i chciał

pociągnąć, gdy nagle w świetle latarki mignęło mu coś szarego i przestał

czuć drążek. Kolejny cios pozbawił go ramienia i upadł na podłogę. Nie

zobaczył opadającej na jego głowę łopaty, latarka zgasła zanim się

przewrócił.

Waliszek biegł pierwszy, strzelając w kierunku telepaty, który miał

sobie za nic jego strzały, zakrzywiał krople plazmy i plastiku jak gdyby

nigdy nic. Żałując, że nie wziął niczego laserowego, zastanawiał się , jak

dopaść tego spaczonego człowieka. Usłyszał krzyk z tyłu:

— Szefie, Zieloniacy nas gonią!

— A więc Witowski zawiódł – pomyślał. Nie było czasu do stracenia,

kazał wciąż gonić telepatę. Sam przesunął się na koniec pościgu, a chwilę

później kolejny atak mentalny powalił go. Wykorzystali to Zieloniacy,

którzy zaczęli okładać go deskami i rurkami. Poczuł ogromny ból w

prawej nodze, jednak zdołał odpędzić się od swoich przeciwników.

Kolze starał się biec jak najszybciej, jednak musiał uważać na

obręcz izolującą. Nagle z podłogi podniosła się metalowa rurka i tak jak

wcześniej zginął Podelski, w taki sam sposób śmierć spotkała

Kędrowskiego. Wydał z siebie okrutny krzyk, po czym padł na ziemię.

— Najprawdopodobniej tylko ja przeżyłem, Waliszek musiał zginąć

podczas poprzedniego ataku mentalnego – pomyślał. Dobiegł do

drabinki, prowadzącej na powierzchnię. Wystawił rękę z karabinem a

następnie głowę. Nie zauważył wirującej cegły, która kierowała się w

stronę jego potylicy.

Waliszek stracił przytomność, ale Zieloniacy nagle zaczęli odczuwać

działalność telepaty. Rzucali się na ściany i uciekali w głąb tunelu,

krzycząc wniebogłosy. On nic nie czuł, ból nogi przyćmił wszystko. Mdlał

i budził się na przemian, jednak odczuwał narastające pragnienie i ból.

Nie wiedział, ile czasu upłynęło, ale poczuł, że z następnego omdlenia się

już nie wybudzi. Nagle usłyszał kroki. Ledwo widział przez swoje oczy,

szczypały go. Sylwetka która nadbiegła była ubrana w płaszcz, ale krótszy

niż jego. Podstawił jej zdrową nogę, bo nie mógł krzyknąć...

13_cz2_23. Bartosz 'Rorsarch' Boroński - Z annałów Stygmatów - Legnica.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: