13_cz1_05. Michał 'Veron' Tusz - Trzynastka III.pdf - 13 [opowiadania] - trzynasty_schron

ROZDZIAŁ 5

Michał ‘Veron’ Tusz

Trzynastka, część 3

Do chwili aż ciżba wiekowych mieszkańców Koniecpola wypełniła

mieszkanie Ryszarda Milowicza na zewnątrz porządnie się rozpadało.

Deszcz siekł intensywnie, przemywając drogę dla kroczącej coraz szybciej

i większymi krokami nawałnicy. Zachodni wiatr dął nieustępliwie, wyjąc

ostrzegawczo i łomocząc w drzwi i okna domu Milowicza. Kilka razy z

każdą chwilą groźniejsza aura za pomocą narastającej wichury zadudniła

rupieciami na strychu, wprawiając je w drgania – graty na poddaszu bały

się i oznajmiały swój strach ludziom zebranym pod nimi.

A tych przybyło jedenaścioro. Siedmiu mężczyzn i cztery kobiety.

Dziadkowie i babcie. Staruszkowie. Starcy. I choć wedle słów Milowicza

każde z nich było od niego sporo młodsze, to co niektórzy wyglądali

nawet na starszych. Tak też się zachowywali – potykali się o siebie, ciężko

siadali, sapali przy każdym ruchu. Milowicz spoglądał na nich spod nisko

opuszczonych brwi.

Obecność przybyszów z zewnątrz wyraźnie zdziwiła miejscowych.

Mieszkańcy Dziewiątki musieli zdać relację z tego, w jaki sposób dotarli

do ich miasta. Starcy słuchali w większości z rozdziawionymi ustami,

chłonąc każde słowo. Sześcioro ze Schronu Numer Dziewięć odniosło

wrażenie, że są oni uziemieni tu już bardzo długo. Sami staruszkowie

okazali się bardzo mili, spokojni – idealnie mieścili się w wyobrażeniu o

babci i dziadku.

Ryszard Milowicz odczekał wystarczającą ilość czasu aż jego

pobratymcy wygadają się do woli. Gdy jednak spotęgowana z silnym

grzmotem jaskrawa błyskawica rozdarła niebo, bez ceregieli wykorzystał

nagłą przerwę w paplaniu staruszków i przeszedł do celu spotkania:

– Na ostatniej naradzie poprosiłem was, byście przemyśleli

wszystko jeszcze raz. Przedstawiłem wam swoje argumenty, poparłem je

pomiarami z Geigera. Pytam się zatem: jaka jest wasza decyzja? Kiedy

wyruszamy?

Staruszkowie spojrzeli po sobie. Odezwał się jeden z nich, w

kraciastej koszuli, siedzący pośrodku kanapy, z której wcześniej zeszli

mieszkańcy Dziewiątki, ustępując miejsca starszym:

– Nigdy. Postanowiliśmy, że nie wyruszamy.

Ariel i pozostali z sześciorga dostrzegli, jak Milowicz silnie zaciska

zęby.

– To ja się pytam po raz wtóry: dlaczego? Przecież czeka nas tu

śmierć.

– Tak czy siak czeka nas śmierć – odparł starzec w kraciastej

koszuli. – Co za różnica, czy tu, czy gdzie indziej?

– Nie mówiłem o was, stare graty! – wybuchnął Milowicz tak nagle,

że co niektórzy starcy – a także mieszkańcy Schronu Numer Dziewięć –

podskoczyli na swoich miejscach. – Mówiłem o dzieciach! Pytam się raz

jeszcze: dlaczego chcecie zabić te dzieci?!

Staruszkowie wzburzyli się. Zaczęli jeden przez drugiego

przekrzykiwać się:

– Nikogo nie chcemy zabijać!...

– Jak możesz tak mówić!...

– Chcemy dla dzieci jak najlepiej!...

– Dzieci są najważniejsze!...

– Spokój! – zagrzmiał Milowicz w jednym momencie z

wyładowaniem na dworze. Starcy uciszyli się, choć niejeden coś jeszcze

mruczał cicho pod nosem. – Czy naprawdę jesteście tak głupi, czy to ja

czegoś nie rozumiem? – kontynuował. – Skoro dzieci są najważniejsze,

jak sami mówicie, czemu chcecie im zgotować los, jaki spotkał ich

rodziców? Jeśli promieniowanie w wodzie się zwiększy – a zwiększy się –

zginą. A wy razem z nimi!...

– Może się nie zwiększy... – zaczęła któraś babcia, ale Milowicz

uciszył ją taksującym spojrzeniem.

– Nic nie jest pewne – rzekł dziadek w kraciastej koszuli. – Z

naszych obliczeń wynika, że...

– Z waszych obliczeń?! – Milowicz grzmotnął pięścią w stół. – O

czym ty, kurwa, mówisz?! Nie potraficie nawet podetrzeć sobie nosa, a ty

mi mówisz o jakichś waszych obliczeniach?

– Sądzimy, że nie zagraża nam niebezpieczeństwo.

Ryszard Milowicz przymknął oczy. Ariel spoglądał na niego, czując

wzbierające współczucie.

– Proszę państwa, zagraża wam niebezpieczeństwo – powiedział

spokojnie. – Bo nawet jeśli nie umrzecie, może spotkać was oraz wasze

dzieci to, co mieszkańców Śląska...

– Że niby będziemy zmutowani, czy coś? – prychnął milczący dotąd

starzec w podziurawionej, popielatej czapce z postrzępionym daszkiem. –

Nikt ich nigdy nie widział. To wszystko bujdy tego starego łgarza... –

wskazał na Ryszarda.

– To nieprawda – wszedł mu w słowo Ariel. – My ich widzieliśmy. –

Wskazał na współtowarzyszy ze schronu. – Te potwory zabiły naszego

przyjaciela.

Starcy wpatrywali się w niego i pozostałych w niemym zdumieniu.

– To co mówi pan Ryszard jest prawdą i możemy to potwierdzić –

rzekł Ariel. – I on ma rację. Uciekajcie, jeśli tylko możecie i jeśli nie jest

za późno.

– „Budujcie arkę przed potopem" – dodał Kapłan.

Milowicz podniósł wzrok.

– A jeśli wam nie wierzymy? – powiedział starzec w zniszczonej

czapce z daszkiem.

– Nie macie powodu, żeby nam nie wierzyć – odrzekł Dziadek. –

Nie znaliśmy się wcześniej.

– Tak, nie mielibyśmy czasu, żeby na cokolwiek się umawiać –

przytaknął Ariel.

– Przecież chodzi o te słodkie, mądre dzieciaki – dodała Oliwia. –

Musicie je ratować.

Starcy spoglądali na nich w milczeniu.

– Ale to przecież nasz dom – rzekła któraś staruszka. – Już tyle lat

tu mieszkamy...

Milowicz pokręcił głową.

– To przestaje być nasz dom – powiedział cicho. – Dom, który

zagraża życiu, to nie dom.

Silny grzmot rozległ się za oknem. Milowicz kontynuował:

– Nie będziemy młodsi. Nie będziemy piękni jak dawniej. Nie

będziemy sprawniejsi. Ale oni mogą być. – Wskazał palcem na budynek

naprzeciw jego domu. – Musimy im to umożliwić. W miarę naszych

możliwości.

Wyglądało to tak, jakby coś zaczynało docierać do starców. Jeden

wciąż jeden pozostawał nieugięty. Ten w zniszczonej czapeczce.

– Pięknie to mówisz, tak pięknie – rzekł, kiwając kpiąco głową. –

Zupełnie jakbym słyszał naszego premiera tuz przed wojną. Cholernego

Uspolaka...

– Bagnet przymarzł ci do dłoni, skoro sięgasz po taki argument –

skwitował Milowicz.

– Doprawdy? Chyba nie zaprzeczysz temu, że to Ricky Miller

zrujnował Polskę? Że tak chytrze zapewnił sobie zwiększenie i wydłużenie

władzy? Że wprowadził stan wyjątkowy na tak długo, bo bał się utraty

stołka?!

– Co to ma do rzeczy?...

– Tak samo mydlisz oczy jak i on!

– Uspokój się, Grzegorzu...

– Nie uspokoję się! – Mężczyzna w zniszczonej czapeczce nazwany

Grzegorzem wstał z kanapy. – A właśnie, że nie!...

– Dlaczego podnosisz głos w moim domu? – zapytał spokojnie

Milowicz.

Starzec Grzegorz dyszał wściekle, piorunując Milowicza wzrokiem.

– Bo chcę, żeby wszyscy usłyszeli, że to ty chcesz nas zabić, tak jak

zrobił to wspaniały Ricky Miller! – wycedził Grzegorz przez zęby.

Brwi Ryszarda Milowicza ponownie ściągnęły się w jedną linię.

– Tak właśnie jest – mówił dalej starzec Grzegorz. – Tak jak Miller

zaczniesz stawiać elektrownie, które okażą się silosami z bronią

atomową!...

– Słucham?

– Tak bardzo lubisz te głupie metafory, więc mówię jak ty, żebyś

zrozumiał! Tak jak Miller będziesz budował bunkry dla wybranych w

tajemnicy przed wszystkimi!...

– Sam w takim bunkrze przeżyłeś wojnę! – przerwał mu Milowicz.

– Bo sam do niego wtargnąłem! – wrzasnął Grzegorz. – Gdyby nie

to, że ktoś się wygadał i że postawiliśmy się władzom, zginęlibyśmy jak

miliony innych!

– A więc ciesz się życiem! – huknął Milowicz do społu z szalejącą na

zewnątrz nawałnicą. – I daj się cieszyć innym!

– Tak jak Miller będziesz patrzył jak młodzi ludzie umierają!...

– Grzegorzu, ostrzegam!...

– I umrzesz jak on! I to prędzej niż ci się zdaje...

– Zamilcz!

Kolejny potężny grzmot sprawił, że dom Ryszarda Milowicza

zadrżał w posadach. Światło na moment ściemniało. Gospodarz i gość

mierzyli się wzrokiem, ciężko oddychając. Ulewa bębniła w okno i

blaszany parapet.

– Prawdziwy patriota broni swojego domu – powiedział cicho

Grzegorz. – Nie ucieka przed wrogiem, ale walczy z nim. Widzisz to? –

Starzec zagrzebał w wewnętrznej kieszeni znoszonej marynarki i

wyciągnął kawałek biało–czerwonej tkaniny. – Zawsze to mam przy

13_cz1_05. Michał 'Veron' Tusz - Trzynastka III.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: