Leon Donna - Komisarz Brunetti - Zgubne środki.pdf - ebooki różne - dotadota

Donna Leon

Zgubne Środki

(Fatal Remedies)

Przełożyła: Małgorzata Żbikowska

Di questo tradimento

Chi mai sara l’autor?

Tej zdrady

Kto mógł się dopuścić?

Libretto opery La clemenza di Tito Mozarta

Rozdział 1

Kobieta weszła na cichy, pusty plac. Po lewej stronie miała zakratowane okna

banku, pustego i pogrążonego w głębokim śnie, jak zwykle we wczesnych

godzinach rannych. Zatrzymała się na środku placu, przy żelaznych łańcuchach

otaczających pomnik Daniele Manina, który oddał życie za wolność miasta. Jakże

stosowne – pomyślała.

Odwróciła się, słysząc hałas z lewej, lecz był to tylko stróż nocny z owczarkiem

niemieckim. Pies wyglądał na zbyt młodego i przyjacielsko usposobionego, by

uchodzić za postrach złodziei. Nawet jeżeli stróża zdziwiła obecność kobiety

w średnim wieku na placu o trzeciej piętnaście nad ranem, to wcale tego nie okazał.

Obszedł drzwi wszystkich sklepów, wtykając pod żaluzje i w zamki pomarańczowe

karteczki na dowód, że czuwał i zastał lokale w nienaruszonym stanie.

Kiedy stróż i pies się oddalili, kobieta podeszła do wielkiej szklanej witryny na

końcu placu. Przez chwilę studiowała przyklejone do niej plakaty, informujące

o ofertach specjalnych i o tym, że można tu płacić kartami MasterCard, Visa

i American Express. Z lewego ramienia zdjęła niebieską płócienną torbę, postawiła

ją na ziemi, po czym schyliła się i prawą ręką sięgnęła do środka. Zanim zdążyła

coś wyjąć, usłyszała za plecami kroki. Cofnęła gwałtownie rękę i wyprostowała

się. Byli to pasażerowie tramwaju wodnego numer jeden, który zatrzymywał się

przy moście Rialto o trzeciej piętnaście. Czterej mężczyźni i kobieta przeszli przez

plac, kierując się do innej części miasta. Ich kroki powoli cichły, a potem zastukały

na moście wychodzącym na Calle della Mandola.

Kobieta znów pochyliła się nad torbą i tym razem wyjęła z niej sporych

rozmiarów kamień, jeden z tych, które leżały od lat na biurku w jej gabinecie.

Przywiozła go z wakacji spędzonych na plaży w Maine przed z górą dziesięciu

laty. Miał wielkość grejpfruta i doskonale się mieścił w obciągniętej rękawiczką

dłoni. Utkwiwszy w nim wzrok, podrzuciła go kilka razy jak tenisistka szykująca

się do serwu. Przeniosła spojrzenie z kamienia na witrynę, a potem znów

popatrzyła na kamień i cofnęła się o krok. Od witryny dzieliło ją około dwóch

metrów. Stanęła do niej bokiem, lecz tak, by nie spuszczać jej z oczu. Uniosła

kamień na wysokość głowy, a potem odchyliła też drugą rękę, przypominając

sobie, czego uczył ją pewnego lata syn, chcąc pokazać, jak rzucają chłopcy. Zdała

sobie sprawę, że przynajmniej część jej życia rozpadnie się na skutek tego, co za

chwile zrobi, zaraz jednak odsunęła tę myśl, uznając ją za melodramatyczną

i egoistyczną.

Wyrzuciła ramię przed siebie płynnym ruchem, wkładając w to całą swoją siłę,

i wypuściła kamień z dłoni, po czym zrobiła krok w przód dla utrzymania

równowagi. To zmusiło ją do pochylenia głowy, dzięki czemu kawałki

rozpryskującego się szkła zatrzymały się we włosach, nie raniąc twarzy.

Kamień musiał trafić na jakąś skazę w szkle, bo zamiast wybić dziurę podobnej

jak on wielkości, utworzył trójkąt o wysokości dwóch metrów i prawie takiej samej

podstawie. Odczekała, aż szkło przestanie się sypać, jednak w tej samej chwili

w pomieszczeniu na tyłach biura włączył się alarm, przerywając ciszę nocną

ostrym, płaczliwym sygnałem. Kobieta wyprostowała się, powyjmowała kawałki

szkła, które wbiły się w materiał płaszcza, i potrząsnęła mocno głową, na wypadek

gdyby i tam utkwiły odłamki. Potem zarzuciła torbę na ramię i nagle poczuła, że

kolana się pod nią uginają. Przysiadła więc na jednym ze słupków połączonych

żelaznymi łańcuchami.

Dopiero teraz uzmysłowiła sobie, jak wielką wybiła dziurę. Na tyle dużą, by

mógł przejść przez nią człowiek. Rozbiegały się od niej drobne, przypominające

pajęczynę pęknięcia. Szkło wokół otworu straciło przejrzystość i wyglądało jak

mleczne, lecz ostre, wygięte do wewnątrz końcówki nie stały się przez to mniej

Leon Donna - Komisarz Brunetti - Zgubne środki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: