Zink Michelle - Proroctwo Sióstr Tom 3.pdf - Ciekawe Przypadki - isilian2005

Są rzeczy, do których każda z sióstr chcc mieć wyłączne prawo. I

wyzwania, które mogą zniszczyć je obie.

„Krąg Ognia" to trzeci tom mrocznej, niezwykle intrygującej trylogii.

Determinacja Lii Milthorpe jest silniejsza niż kiedykolwiek. Pozostało

niewiele czasu na podróż śladem ostatnich tajemnic proroctwa, które

od wieków kładzie się cieniem na losy kolejnych pokoleń sióstr. U

kresu drogi czeka Lię konfrontacja z przeznaczeniem i ostateczna

walka z samą sobą. By jednak mieć w niej jakąkolwiek szansę, musi

zbliżyć się do Alice - bliźniaczki, którą przepowiednia uczyniła jej

najwię kszym wrogiem...

Mojemu ojcu, Michaehwi St. Jamesowi, za cały urokliwy mrok.

Wychodząc z pokoju, czuję ciężar niesionego naręcza sukien. Nie ma

tu okien, które wpuszczałyby światło, ostrożnie stąpam więc pięknie

wytapetowanym korytarzem przy pobłyskiwaniu wiszących na

ścianach kinkietów. Posiadłość Milthorpe Manor jest własnością

mojej rodziny od wielu pokoleń, ale nie czuję się tu tak swojsko jak w

Birchwood, moim domu w pobliżu Nowego Jorku - to tam się

urodziłam i wychowałam.

Z drugiej strony, Milthorpe Manor nie zamieszkują żadne duchy

przeszłości. Tutaj nie muszę wspominać swojego młodszego brata

Henry'ego, takiego, jakim był przed śmiercią. Nie muszę się martwić,

że z Ciemnego Pokoju dobiegnie szept Alice, mojej siostry

bliźniaczki, wypowiadającej straszne, zakazane zaklęcia. Nie muszę

się bać, że zobaczę ją, krążącą po korytarzach, o każdej porze dnia i

nocy.

W każdym razie nie w materialnej postaci.

To ciotka Virginia wpadła na pomysł, żebym zapytała Sonię

że ciocia chce pomóc, ale moja przyjaźń z obydwiema dziewczynami

jest teraz inna, o czym świadczy fakt, że zbieram siły na spotkanie z

nimi. Dokładniej mówiąc, na spotkanie z Sonią. Choć razem z Luisą

przybyły z Altus wiele tygodni temu, napięcie odczuwane przez

pierwsze dni po ich przyjeździe nie osłabło. Wprost przeciwnie - zdaje

się narastać z każdym dniem. Starałam się wybaczyć Soni zdradę,

jakiej dopuściła się w puszczy, w drodze na wyspę. Nieustannie

próbuję o tym zapomnieć. Lecz zawsze gdy spoglądam w chłodny

błękit jej oczu, wspomnienie powraca.

Przypominam sobie, jak obudziłam się i zobaczyłam nad sobą łagodną

twarz Soni, i poczułam, że jej ciepłe dłonie przyciskają

znienawidzony medalion do delikatnej skóry mojego nadgarstka.

Pamiętam jej głos, tak znajomy po wielu miesiącach wspólnych

zwierzeń, i gorączkowo szeptane słowa, pozwalające Duszom

wykorzystać mnie jako Bramę i wpuścić Samaela do naszego świata.

Wspominam to wszystko i czuję, że moje serce znowu trochę bardziej

się zamyka.

Bal maskowy organizowany przez Towarzystwo jest jednym z

najważniejszych wydarzeń roku. Sonia, Luisa i ja czekałyśmy na

niego od czasu powrotu moich przyjaciółek z Altus; jednak one

szybko wybrały dla siebie kostiumy, a ja nie mogłam się zdećydować.

Maska, wymyślona i zaprojektowana dawno temu, nie stanowiła

kłopotu. Od razu wiedziałam, jak ma wyglądać, chociaż nigdy

wcześniej nie byłam na balu maskowym i bynajmniej nie uważam się

za kreatorkę mody. A jednak wyobraziłam ją sobie bez trudu i tak

wyraźnie, jakbym ujrzała ją w oknie wystawowym. Wkrótce złożyłam

zamówienie, opisując projekt krawcowej i patrząc, jak pracuje nad

szkicem na cienkiej kalce, dopóki maska nie była zgodna z moim

wyobrażeniem.

Mimo że pomysł na maskę pojawił się bez trudu, przez swoje wahanie

musiałam zrezygnować z zamówienia sukni. Wybrałam natomiast

dwie spośród tych, które wisiały już w szafie. Tak jak zasugerowała

ciotka Virginia, poproszę Sonię i Luisę o pomoc w podjęciu decyzji.

Kiedyś byłby to dla mnie jeden z rytuałów tak chętnie odprawianych

w gronie przyjaciółek; dziś napawa mnie on lękiem, bo będę musiała

patrzeć w oczy Soni.

I kłamać, ciągle, bez przerwy kłamać.

Podchodząc pod drzwi pokoju Luisy, podnoszę rękę, żeby zapukać,

ale wstrzymuję się, ponieważ słyszę dochodzące ze środka

podniesione głosy. Rozpoznaję jeden z nich jako należący do Soni i

dociera do mnie moje imię, wypowiedziane tonem pełnym frustracji.

Przysuwam się bliżej, nawet nie próbując udawać, że nie będę

podsłuchiwać.

- Nic więcej nie mogę zrobić. Przepraszałam już tyle razy. Bez

skargi poddałam się wszystkim obrzędom odprawianym przez Siostry

na Altus. Lia nie chce mi przebaczyć, choćbym nie wiem co robiła.

Zaczynam myśleć, że nigdy mi nie przebaczy - mówi Sonia.

Najpierw słyszę szelest tkaniny, potem stuknięcie drzwi szafy, a

dopiero później odpowiedź Luisy.

- Nonsens. Może spróbuj spędzać z nią więcej czasu sam na sam?

Prosiłaś, żeby pojeździła z tobą w Whitney Grove?

- Niejeden raz, ale zawsze ma jakąś wymówkę. Ostatnio

jeździłyśmy razem, jeszcze zanim dotarłaś z Nowego Jorku. Przed

pobytem na Altus. Przed... wszystkim.

Nie umiem stwierdzić, czy Sonia jest zła, czy tylko smutna, i przez

chwilę czuję się winna, myśląc, jak często zapraszała mnie do

Whitney Grove. Odmawiałam nawet wtedy, kiedy wybierałam się tam

sama, żeby poćwiczyć strzelanie z łuku.

- Musisz po prostu dać jej więcej czasu, i tyle. - Luisa jest bardzo

rzeczowa. - To ona dźwiga teraz brzemię medalionu, a oprócz tego

jest obciążona rozszyfrowaniem ostatniej strony proroctwa.

Spoglądam na nadgarstek, widoczny pośród fałdów jedwabiu i

koronki. Spod rękawa sukni szyderczo wystaje czarna, aksamitna

tasiemka. To wina Soni, że tylko ja noszę medalion. To ona jest winna

temu, że muszę się martwić, czy medalion nie odnajdzie drogi do

znaku Jorgumanda, węża pożerającego własny ogon, z literą C

pośrodku, znajdującego się na moim drugim nadgarstku.

Bez względu na to, jak bardzo Luisa będzie usprawiedliwiać Sonię, te

fakty się nie zmienią.

Moja niezdolność do wybaczenia rodzi silną mieszankę uczuć:

niechęci i rozpaczy.

- Cóż, zaczynam mieć już dość odwoływania się do lepszych stron

jej charakteru. Przecież każda z nas ma udział w proroctwie. My

wszystkie. Lia nie jest jedyną osobą, która czuje jego ciężar. - Uraza

pobrzmiewająca w głosie Soni rozpala we mnie ogień gniewu. Czyżby

właśnie ona miała prawo czuć się dotknięta? Czyżby było nad wyraz

łatwo udzielić jej przebaczenia?

Luisa wzdycha tak głośno, że słyszę to na korytarzu.

- Spróbujmy dobrze się bawić na balu, zgoda? Za dwa dni

przyjeżdża Helene. To ostatni wieczór, który możemy spędzić jak

przyjaciółki, jak dawniej.

- To nie ja sprawiam problemy - mruczy Sonia w głębi pokoju.

Policzki mi płoną od nagłego uderzenia krwi, próbuję się opanować i

dopiero potem podnoszę dłoń, żeby zapukać w duże drewniane drzwi.

- To ja! - wołam, starając się opanować drżenie głosu.

Drzwi otwierają się i staje w nich Luisa, a jej ciemne włosy połyskują

rdzawo w świetle lamp i ognia w kominku.

-Jesteś wreszcie! - Jej radość wydaje się wymuszona, wyobrażam

sobie, jak stara się zapomnieć o zakończonej przed momentem

rozmowie. Przez jedną nerwową chwilę wydaje mi się, że jest

zamieszana w zdradę Soni. Potem przypominam sobie, jak była

lojalna i jaki ból musiała odczuwać, stojąc pomiędzy mną a naszą

wspólną przyjaciółką. Moje rozdrażnienie znika i nagle przekonuję się

ze zdumieniem, że wcale nie jest tak trudno się uśmiechać.

-Jestem. Przyniosłam dwie suknie do obejrzenia.

Spojrzenie Luisy wędruje ku naręczu trzymanych przeze mnie ubrań.

Zink Michelle - Proroctwo Sióstr Tom 3.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: