W poszukiwaniu Jedi - Anderson Kevin J.pdf - Ebooks Gwiezdne wojny - tadeusz68

Kevin J. Anderson

W poszukiwaniu Jedi

(Jedi Serach)

Przełożył: Andrzej Syrzycki

Rozdział 1

Jedna z czarnych dziur w sąsiedztwie planety Kessel wyciągała po „Tysiącletniego Sokoła”

macki grawitacji, by zwabić go chociaż trochę bliżej. Nawet mimo cętkowanej mgiełki

nadprzestrzeni Han Solo widział ogromną deformację przestworzy, podobną do nieregularnego

wodnego wiru starającego się wessać jego statek w nieskończoną pustkę.

– Hej, Chewie! – zawołał. – Czy nie sądzisz, że lecimy za blisko? – Popatrzył na ekran

nawigacyjnego komputera „Sokoła”. Bardzo żałował, że nie obrał kursu wiodącego

w bezpieczniejszej odległości od Otchłani. – Myślisz, że to jeszcze jedna wyprawa przemytnicza?

Tym razem nie mamy niczego do ukrycia.

Chewie, siedzący obok, spojrzał na niego, wyraźnie rozczarowany, i mruknął coś, co miało

oznaczać przeprosiny. Równocześnie wykonał zamaszysty gest włochatą ręką, poruszając nieco

zatęchłe powietrze sterowni statku.

– Ta-a, tym razem to wyprawa oficjalna – oświadczył Han. – Koniec z chowaniem się po kątach.

Postaraj się zachowywać jak dyplomata, dobrze?

Chewbacca w odpowiedzi burknął coś sceptycznie, a potem odwrócił się i spojrzał na ekrany

nawigacyjne „Sokoła”.

Han poczuł przelotne ukłucie bólu, gdy pomyślał, że oto powraca do dobrze znanego miejsca.

Przypomniał sobie czasy, kiedy przemycał transporty przyprawy i wymykał się pościgom

imperialnych statków patrolowych. Wtedy jego życie było jeszcze lekkie i przyjemne.

W czasie jednej z tamtych szalonych wypraw on i Chewbacca prawie zdarli spodnią płytę

ochronną „Sokoła”, kiedy podczas jakiegoś skrótu zbliżyli się do gromady czarnych dziur Otchłani

bardziej niż ktokolwiek inny przed nimi. Rozsądni nawigatorzy starali się omijać te strony,

i wybierali dłuższe szlaki wiodące z daleka od czarnych dziur, ale duża prędkość „Sokoła”

pozwoliła mu wtedy przelecieć bezpiecznie na drugą stronę, dzięki czemu długość drogi na Kessel

nie przekroczyła dwunastu parseków. Mimo to tamta wyprawa i tak zakończyła się katastrofą. Han

musiał wyrzucić w przestrzeń cały ładunek przyprawy, zanim pozwolił imperialnym urzędnikom

wejść na pokład statku.

Tym razem leciał na Kessel w zupełnie innym charakterze. Żona Hana, Leia, ustanowiła go

oficjalnym reprezentantem Nowej Republiki; miał więc pełnić tam funkcję kogoś w rodzaju

ambasadora, chociaż tytuł ten miał znaczenie cokolwiek symboliczne.

Jednak i symboliczne tytuły miały swoje zalety. Han i Chewbacca nie musieli uciekać przed

ścigającymi ich imperialnymi patrolowcami, przemykać się pod sieciami planetarnych systemów

ostrzegawczych czy korzystać z tajnych skrytek pod płytami pokładu statku. Han Solo znajdował się

w niecodziennej, krępującej go sytuacji osoby cieszącej się poważaniem. Nie można było tego

wyrazić innym słowem.

Najnowsze obowiązki Hana nie były jednak tylko dziwacznymi kłopotami. Jego żoną była

księżniczka Leia – któż mógłby sobie to wyobrazić? – która urodziła mu troje dzieci.

Han odchylił się w fotelu pilota i zaplótł palce dłoni z tyłu głowy, a potem pozwolił, żeby na jego

twarzy zagościł tęskny uśmiech. Widywał dzieci tak często, jak mógł, odwiedzając je w strzeżonym,

odosobnionym miejscu na planecie, której nazwa nie figurowała na żadnych gwiezdnych mapach.

Bliźnięta powinny znaleźć się na Coruscant w ciągu najbliższego tygodnia. Trzeci mały brzdąc,

Anakin, nie przestawał zdumiewać Hana, który często łaskotał go pod żebrami, obserwując, jak na

twarzy dziecka pojawia się uśmiech.

Han Solo statecznym ojcem? Leia dawno temu oświadczyła, że lubi „statecznych mężczyzn” –

a Han był na najlepszej, drodze, żeby zmienić się w kogoś takiego.

Nagle spostrzegł, że Chewbacca przygląda mu się kątem oka. Usiadł prosto i skupił uwagę na

wskazaniach przyrządów i czujników statku.

– Gdzie jesteśmy? – zapytał. – Czy nie czas wychodzić z tego skoku?

Chewie burknął twierdząco, a potem włochatą ręką uchwycił rękojeść dźwigni napędu

nadprzestrzennego. Przez chwilę obserwował cyfry przeskakujące na kontrolnym pulpicie

i w odpowiedniej chwili pociągnął dźwignię ku sobie, dzięki czemu statek powrócił do normalnej

przestrzeni międzygwiezdnej. Rozmazane wielobarwne smugi świateł gwiazd, widzianych

w nadprzestrzeni, przemieniły się w pojedyncze ogniki z rykiem, który Han bardziej odczuł niż

usłyszał, i po chwili otaczała ich znów dobrze znana świetlna mozaika.

Za rufą statku pozostał widok Otchłani przypominający krzykliwe malowidło dzięki chmurom

zjonizowanego gazu wpadającego do gardzieli wielu czarnych dziur. Prosto przed dziobem „Sokoła”

było widać niebieskobiały blask słońca Kessel. Kiedy statek obrócił się, żeby zrównać się

z ekliptyką, oczom lecących ukazała się sama planeta. Przypominała nieduży ziemniak, za którym

ciągnęły się wstęgi uciekającej atmosfery. Wokół Kessel krążył duży księżyc, na którym znajdowała

się kiedyś baza żołnierzy imperialnych.

– Jesteśmy na miejscu, Chewie – odezwał się Han. – Teraz pozwól, że ja zajmę się sterami.

Planeta wyglądała jak senny koszmar. Poruszała się po orbicie zbyt ciasnej, żeby mogła utrzymać

własną atmosferę. Olbrzymie zakłady przetwórcze nieustannie kruszyły nagie skały, uwalniając z nich

tlen i dwutlenek węgla, dzięki czemu, żyjący tam ludzie mogli chodzić ze zwykłymi maskami

tlenowymi, a nie w skomplikowanych kosmicznych kombinezonach. Duża część wzbogaconej w ten

sposób atmosfery uciekała jednak w przestworza, ciągnąc się za małą planetą niczym warkocz

gigantycznej komety.

Chewbacca wydał nosowy pomruk, co zazwyczaj oznaczało jakąś uwagę. Han kiwnął głową na

znak, że się zgadza.

– Ta-a, z tej wysokości jest naprawdę wspaniała. Jaka szkoda, że z bliska wygląda zupełnie

inaczej. Jakoś nigdy nie polubiłem tego miejsca.

Kessel zaliczała się do najważniejszych planet produkujących przyprawę. Dzięki temu była

miejscem, którym interesowali się niemal wszyscy przemytnicy, ale także siedzibą jednego

z najcięższych więzień w całej galaktyce. Imperium kontrolowało całą produkcję przyprawy – rzecz

jasna, jeżeli nie liczyć tego, co przemytnikom udawało się wykraść mimo czujności imperialnych

strażników. Po upadku Imperatora całą władzę nad planetą przejęli przemytnicy i więźniowie

przebywający wówczas w imperialnym zakładzie karnym. W czasach wielkiego admirała Thrawna

i odrodzonego Imperium nowi władcy planety nie dawali znaku życia, starając się siedzieć jak myszy

pod miotłą i nie odpowiadając na wezwania o pomoc czy ratunek.

Nagle z gardła Chewiego wydobył się basowy pomruk. Han westchnął i pokręcił głową.

– Posłuchaj, chłopie, ja też nie jestem zachwycony tym, że muszę tu wracać. Ale wszystko

wygląda teraz inaczej niż kiedyś, a nas uznano za najlepszych do tej pracy.

Koniec wojny domowej i ponowne umocnienie się Nowej Republiki na Coruscant, mimo że

niewielkie, rozproszone floty statków imperialnych wciąż walczyły ze sobą, było najlepszym czasem

do rozpoczęcia negocjacji. Lepiej będzie przeciągnąć ich na naszą stronę niż pozwolić, by sprzedali

swoje usługi komuś przypadkowemu – pomyślał Han. – Choć zapewne i tak kiedyś to zrobią. Mara

Jade, będąca teraz reprezentantką wszystkich zjednoczonych przemytników, dawna nemezis Luke,

próbowała nawiązać kontakt z władcami planety, lecz została odprawiona z kwitkiem.

„Tysiącletni Sokół” zbliżał się do Kessel. By uwzględnić ruch obrotowy planety, Han włączał co

jakiś czas silniki rufowe. Przygotowywał się do wejścia na orbitę. Na ekranach skanerów sterowni

obserwował pozycję swojego statku.

– Już prawie jesteśmy na miejscu – oświadczył.

Chewie burknął coś i wskazał na ekrany. Han popatrzył uważniej i dostrzegł obok planety jakieś

jasne plamki wyłaniające się z otaczających ją chmur atmosfery.

– Widzę je – powiedział. – To chyba jakieś małe statki. Za daleko, żeby je rozpoznać. –

Zlekceważył niespokojne warknięcie Chewiego. – No dobrze, po prostu powiemy im, kim jesteśmy.

Nie martw się. Jak myślisz, dlaczego Leia robiła tyle szumu o to, żeby wyposażyć nasz statek we

wszystkie niezbędne dyplomatyczne sygnały identyfikacyjne i tak dalej?

Włączył sygnał namiarowy Nowej Republiki, który w basicu i kilku innych językach

automatycznie identyfikował jego statek. Ku swojemu zdumieniu stwierdził jednak, że wszystkie

statki widoczne na ekranach jak na rozkaz raptownie przyspieszyły i zmieniły kurs, by skierować się

ku „Sokołowi”.

– Hej! – zawołał, dopiero po chwili uświadamiając sobie, że nie uruchomił kanału łączności

fonicznej. Chewie warknął. Han szybko wcisnął przełącznik. – Tu mówi Han Solo z pokładu

„Tysiącletniego Sokoła”. Lecimy w misji dyplomatycznej. – Przez jego głowę przelatywało setki

myśli, kiedy starał się znaleźć słowa, jakich użyłby prawdziwy dyplomata. – Hmm... Proszę

powiedzieć, co chcecie zrobić.

Dwie najbliższe jednostki zbliżały się bardzo szybko i po chwili Han mógł dostrzec na niebie

jasne punkty, które wkrótce nabrały realnych kształtów.

– Myślę, Chewie, że powinniśmy włączyć wszystkie osłony – powiedział. – Mam przeczucie, że

mogą być potrzebne.

Kiedy Chewie uruchomił generatory ochronnych pól siłowych, Han ponownie włączył przycisk

uruchamiający radiostację, ale potem popatrzył przez dziobowy iluminator. Dwie nadlatujące

jednostki, które w czasie lotu oddaliły się od siebie, zbliżały się niewiarygodnie szybko. Na widok

ich rozłożonych kanciastych paneli baterii słonecznych i centralnie umieszczonej kabiny pilota Han

poczuł, jak krew w jego żyłach zamienia się w lodowatą wodę.

Myśliwce typu TIE.

– Chewie, chodź tutaj – rozkazał. – Ja idę zająć się działkiem.

Zanim Wookie miał czas odpowiedzieć, Han wspiął się po drabince do wieżyczki działka.

Uchwycił się oparcia fotela artylerzysty i spróbował ocenić wpływ nieznanego pola grawitacyjnego.

Myśliwce typu TIE rozpoczęły atak od strony obu skrzydeł, nadlatując od góry i od dołu „Sokoła”

W poszukiwaniu Jedi - Anderson Kevin J.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: