2011 rozporządzenie w sprawie standardów.pdf

Dziennik Ustaw Nr 263

— 15395 —

Poz. 1572

1572

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI 1)

z dnia 9 listopada 2011 r.

w sprawie standardów technicznych wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych

oraz opracowywania i przekazywania wyników tych pomiarów do państwowego zasobu geodezyjnego

i kartograficznego

Na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia

17 maja 1989 r. — Prawo geodezyjne i kartograficzne

(Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287) zarządza się, co na-

stępuje:

6) danych obserwacyjnych — rozumie się przez to

wyniki pomiarów: kierunków, kątów, długości,

różnic wysokości oraz przestrzennych wektorów

wyznaczanych technikami, o których mowa

w pkt 18—21, wolne od błędów grubych lub omy-

łek oraz błędów systematycznych;

Rozdział 1

Przepisy ogólne

7) geodezyjnym pomiarze terenowym — rozumie się

przez to geodezyjny pomiar sytuacyjny lub wyso-

kościowy wykonywany bezpośrednio w terenie;

§ 1. Rozporządzenie określa standardy techniczne:

1) wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyj-

nych i wysokościowych,

2) opracowywania i przekazywania wyników geode-

zyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościo-

wych do państwowego zasobu geodezyjnego

i kartograficznego, zwanego dalej „PZGiK”

— na potrzeby: ewidencji gruntów i budynków, geo-

dezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu, podzia-

łów nieruchomości, postępowań sądowych i admini-

stracyjnych, zagospodarowania przestrzennego, bu-

downictwa, w tym geodezyjnej obsługi inwestycji

budowlanych.

8) geodezyjnym pomiarze fotogrametrycznym — ro-

zumie się przez to geodezyjny pomiar sytuacyjny

lub wysokościowy wykonywany na modelu tere-

nu utworzonym z przetworzonych zdjęć lotniczych

lub satelitarnych;

9) geodezyjnym pomiarze kartometrycznym — rozu-

mie się przez to geodezyjny pomiar sytuacyjny

wykonywany na mapie analogowej lub jej skali-

browanym zobrazowaniu cyfrowym oraz na orto-

fotomapie;

10) geodezyjnym pomiarze sytuacyjnym — rozumie

się przez to identyfikację i określenie położenia

geometrycznych środków obiektów punktowych,

punktów załamań osi obiektów liniowych oraz

punktów załamań obrysów obiektów powierzch-

niowych, w sposób umożliwiający wyznaczenie

współrzędnych tych punktów w obowiązującym

układzie współrzędnych płaskich prostokątnych

oraz ustalenie kształtu i rodzaju obiektów;

§ 2. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:

1) ustawie — rozumie się przez to ustawę z dnia

17 maja 1989 r. — Prawo geodezyjne i kartogra-

ficzne;

2) atrybucie — rozumie się przez to właściwość

obiektu świata rzeczywistego, która wyróżnia ten

obiekt spośród innych obiektów, posiadającą swo-

ją nazwę oraz wartość należącą do określonej

dziedziny tego atrybutu;

3) błędzie średnim położenia punktu — rozumie się

przez to pierwiastek z sumy kwadratów błędów

średnich współrzędnych płaskich prostokątnych,

przy założeniu normalnego rozkładu błędów poło-

żenia punktów o prawdopodobieństwie nie mniej-

szym niż 0,68;

4) błędzie średnim pomiaru — rozumie się przez to

miarę dokładności wyniku pomiaru, przy założe-

niu normalnego rozkładu błędów obserwacji —

o prawdopodobieństwie nie mniejszym niż 0,68;

5) ciągu poligonowym — rozumie się przez to zbiór

punktów pomiarowej osnowy sytuacyjnej połą-

czonych odcinkami, w którym mierzone są wszyst-

kie długości boków oraz kąty wierzchołkowe, sta-

nowiący szczególny rodzaj sieci kątowo-liniowej;

11) geodezyjnym pomiarze wysokościowym — rozu-

mie się przez to pomiar różnic wysokości między

punktami obiektów, umożliwiających określenie

wysokości punktów lub pomiar wysokości punk-

tów w układzie wysokościowym państwowego

systemu odniesień przestrzennych;

12) kalibracji — rozumie się przez to dostosowanie

metodą matematycznej transformacji cyfrowego

obrazu rastrowego mapy analogowej do układu

współrzędnych prostokątnych płaskich;

13) metodzie wcięć kątowych, liniowych albo kątowo-

-liniowych — rozumie się przez to metodę wyzna-

czania położenia punktów opartą na geometrii

trójkąta, w którym wyznaczany punkt jest jego

wierzchołkiem; metoda polega na pomiarze odpo-

wiednio kątów, długości lub jednocześnie kątów

i długości;

1) Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji kieruje dzia-

łem administracji rządowej — administracja publiczna, na

podstawie § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady

Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegóło-

wego zakresu działania Ministra Spraw Wewnętrznych

i Administracji (Dz. U. Nr 216, poz. 1604).

14) niwelacji geometrycznej — rozumie się przez to

pomiar różnic wysokości punktów na podstawie

pomiaru położenia poziomej osi celowej niwelato-

ra na pionowo ustawionych na tych punktach ła-

tach niwelacyjnych;

Dziennik Ustaw Nr 263

— 15396 —

Poz. 1572

15) niwelacji trygonometrycznej — rozumie się przez

to pomiar różnic wysokości punktów wykonywany

na podstawie pomierzonych odległości pozio-

mych oraz kątów pionowych;

lub na stanowisku stacjonarnym, emitującym i od-

bierającym impulsy laserowe odbite od tego

obiektu, z jednoczesnym wyznaczaniem współ-

rzędnych przestrzennych (X, Y, Z), określających

położenie tego urządzenia w przestrzeni, oraz kie-

runku promienia laserowego w momencie wysła-

nia impulsu;

16) niwelacji satelitarnej — rozumie się przez to po-

miar różnic wysokości punktów wykonywany me-

todą precyzyjnego pozycjonowania przy pomocy

globalnego systemu nawigacji satelitarnej;

24) tyczeniu — rozumie się przez to zespół czynności

pomiarowych (geodezyjnych) mających na celu

wskazanie w terenie lub na realizowanym obiekcie

budowlanym punktów o założonym położeniu

w przyjętym układzie odniesienia oraz oznaczenie

tych punktów w sposób trwały lub tymczasowy.

17) pikiecie — rozumie się przez to punkt terenowy,

którego położenie określone jest przez współrzęd-

ne prostokątne płaskie i wysokość w państwowym

systemie odniesień przestrzennych;

18) pomiarowej technice statycznej — rozumie się

przez to pomiary o najwyższej dokładności, wyko-

nywane zestawem kilku odbiorników satelitar-

nych, które pozostają nieruchome w ciągu jednej

lub wielu sesji obserwacyjnych i zapewniające da-

ne obserwacyjne do przetworzenia po zakończe-

niu prac (postprocessing);

Rozdział 2

Ogólne standardy techniczne wykonywania

geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych

i wysokościowych

§ 3. 1. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów

sytuacyjnych wyniki pomiarów długości oraz współ-

rzędne prostokątne płaskie wyraża się w metrach

z precyzją do 0,01 m.

19) pomiarowej technice szybkiej statycznej — rozu-

mie się przez to odmianę pomiarów techniką sta-

tyczną, dla których skrócony zostaje czas pomiaru

na wyznaczanym punkcie do 5—20 minut; pomiar

techniką szybką statyczną polega na wyznaczaniu

wektorów między odbiornikami, ustawionymi na

co najmniej dwóch punktach bazowych, groma-

dzącymi dane w trakcie wielogodzinnych sesji po-

miarowych, a poszczególnymi punktami obserwo-

wanymi w trakcie krótkich sesji pomiarowych;

2. W przypadku geodezyjnych pomiarów, o któ-

rych mowa w § 50—61, wykonywanych z dokładnoś-

cią wyższą niż 0,01 m, wyniki tych pomiarów wyraża

się w metrach z precyzją do 0,001 m.

3. Wyniki pomiaru wysokościowego wyraża się

w metrach z precyzją do 0,1 m, 0,01 m lub 0,001 m

w zależności od dokładności wykonywanego pomia-

ru.

20) pomiarowej technice kinematycznej RTK — rozu-

mie się przez to pomiar wykonywany przy użyciu

zestawu pomiarowego, złożonego z odbiornika

stacjonarnego, stanowiącego stację referencyjną,

oraz jednego lub większej liczby odbiorników ru-

chomych, które mają zapewnioną bezpośrednią

łączność z odbiornikiem stacjonarnym, względem

którego jest wyznaczana w czasie rzeczywistym

pozycja odbiorników ruchomych, na podstawie

danych obserwacyjnych lub poprawek do danych

obserwacyjnych przesyłanych ze stacji referencyj-

nej do tych odbiorników;

4. Wyniki pomiaru kierunków i kątów związane

z geodezyjnymi pomiarami sytuacyjnymi i wysokoś-

ciowymi wyraża się w gradach, z precyzją do 0,0001 g .

§ 4. 1. Geodezyjne pomiary sytuacyjne i wysokoś-

ciowe wykonuje się w oparciu o punkty poziomej

i wysokościowej osnowy geodezyjnej.

2. W przypadku gdy gęstość punktów osnów geo-

dezyjnych jest niewystarczająca do wykonania geode-

zyjnego pomiaru sytuacyjnego lub wysokościowego,

osnowy te uzupełnia się punktami osnów pomiaro-

wych.

21) pomiarowej technice kinematycznej RTN — rozu-

mie się przez to pomiar wykonywany przy użyciu

odbiorników stacjonarnych, stanowiących sieć

stacji referencyjnych, oraz jednego lub większej

liczby odbiorników ruchomych, które mają zapew-

nioną bezpośrednią łączność ze stacjami referen-

cyjnymi, względem których jest wyznaczana

w czasie rzeczywistym pozycja odbiorników ru-

chomych, na podstawie danych obserwacyjnych

lub poprawek do danych obserwacyjnych przesy-

łanych ze stacji referencyjnej do tych odbiorników

za pośrednictwem ośrodka obliczeniowego;

3. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów sy-

tuacyjnych i wysokościowych związanych z obsługą

inwestycji budowlanych, o których mowa w § 50—61,

może być stosowana osnowa realizacyjna dostosowa-

na, pod względem konstrukcji geometrycznej oraz do-

kładności położenia jej punktów, do charakteru inwe-

stycji oraz wymagań określonych w dokumentacji bu-

dowy.

22) sieci modularnej — rozumie się przez to zbiór wza-

jemnie powiązanych modułów, będących odręb-

nymi konstrukcjami geometrycznymi;

§ 5. 1. Geodezyjne pomiary sytuacyjne wykonywa-

ne są jako:

23) skaningu laserowym — rozumie się przez to meto-

dę obrazowania powierzchni terenu, polegającą

na pomiarze odległości między obiektem objętym

pomiarem a urządzeniem (skanerem), zainstalo-

wanym na statku powietrznym, na samochodzie

1) geodezyjne pomiary terenowe;

2) geodezyjne pomiary fotogrametryczne;

3) geodezyjne pomiary kartometryczne.

Dziennik Ustaw Nr 263

— 15397 —

Poz. 1572

2. Geodezyjne pomiary wysokościowe wykonywa-

ne są jako:

§ 9. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów

sytuacyjnych i wysokościowych metodą precyzyjnego

pozycjonowania przy pomocy GNSS stosuje się po-

miarowe techniki zapewniające wyznaczenie położe-

nia szczegółów terenowych z dokładnością określoną

w § 29 ust. 1 oraz w § 36 ust. 1 i 2, w szczególności:

1) geodezyjne pomiary terenowe;

2) geodezyjne pomiary fotogrametryczne.

§ 6. 1. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów

sytuacyjnych i wysokościowych wykorzystuje się ma-

teriały PZGiK, jeżeli wyniki analizy tych materiałów,

przeprowadzone przez wykonawcę prac geodezyjnych

i kartograficznych, zwanego dalej „wykonawcą”, pod

względem dokładności, aktualności i kompletności,

wskazują na ich przydatność do wykonania pomia-

rów.

1) technikę statyczną;

2) technikę szybką statyczną;

3) technikę kinematyczną RTK lub RTN.

§ 10. Do wykonywania pomiarów metodą precy-

zyjnego pozycjonowania przy pomocy GNSS wyko-

rzystuje się system ASG-EUPOS oraz inne systemy

stacji referencyjnych, jeżeli dane określające położe-

nie tych stacji włączone zostały do PZGiK, a serwisy

tych systemów zapewniają osiągnięcie dokładności

położenia szczegółów terenowych z dokładnością

określoną w § 29 ust. 1 oraz w § 36 ust. 1 i 2.

2. Specyfikację modelu pojęciowego geodezyj-

nych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych

określa załącznik do rozporządzenia.

§ 7. 1. Geodezyjne pomiary sytuacyjne i wysokoś-

ciowe poprzedza się wywiadem terenowym, mającym

na celu:

§ 11. Przed rozpoczęciem i po zakończeniu sesji

pomiarowej metodą precyzyjnego pozycjonowania

przy pomocy GNSS ustala się wysokość anteny od-

biornika z dokładnością do 0,01 m.

1) identyfikację w terenie punktów osnowy geo-

dezyjnej oraz znaków granicznych;

2) porównanie treści materiałów PZGiK ze stanem

faktycznym;

§ 12. 1. Przed rozpoczęciem lub w trakcie każdej

sesji pomiarowymi technikami kinematycznymi RTK

oraz RTN wykonuje się pomiar kontrolny na co naj-

mniej dwóch punktach poziomej osnowy geodezyj-

nej, zlokalizowanych w odległości nie większej niż

5 km od punktów będących przedmiotem pomiaru.

3) pozyskanie informacji o terenie, który ma być ob-

jęty pomiarem, mających znaczenie dla zakresu

planowanych prac geodezyjnych.

2. Wyniki wywiadu terenowego uwidacznia się ko-

lorem czerwonym na kopii mapy zasadniczej lub ewi-

dencyjnej.

2. Odchyłka liniowa ustalona na podstawie pomia-

ru kontrolnego nie może przekraczać:

1) w odniesieniu do współrzędnych prostokątnych

płaskich — 0,12 m (dx, dy ) 0,12 m);

3. Informacje dotyczące nazw miejscowości

i obiektów fizjograficznych oraz dane adresowe za-

warte w dokumentacji sporządzonej w wyniku geode-

zyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych

muszą być zgodne z danymi zawartymi w:

2) w odniesieniu do wysokości — 0,09 m (dh ) 0,09 m).

§ 13. 1. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomia-

rów sytuacyjnych i wysokościowych pomiarowymi

technikami statyczną oraz szybką statyczną przebieg

czynności pomiarowych utrwala się w dzienniku po-

miarowym.

1) państwowym rejestrze nazw geograficznych;

2) ewidencji miejscowości, ulic i adresów.

4. Oznaczenia obiektów uwidacznianych w doku-

mentacji sporządzonej w wyniku geodezyjnych po-

miarów sytuacyjnych i wysokościowych muszą być

zgodne z oznaczeniami tych obiektów w bazach da-

nych, o których mowa w art. 4 ust. 1a pkt 1—6 i 10

oraz ust. 1b ustawy, lub nawiązywać do tych ozna-

czeń.

2. W dzienniku pomiarowym umieszcza się nastę-

pujące informacje:

1) numer punktu pomiarowego;

2) datę wykonania sesji pomiarowej na punkcie;

3) czas GMT i czas lokalny rozpoczęcia i zakończenia

sesji pomiarowej;

§ 8. Geodezyjne pomiary sytuacyjne i wysokościo-

we mogą być wykonywane metodą precyzyjnego po-

zycjonowania, przy pomocy globalnego systemu na-

wigacji satelitarnej, zwanego dalej „GNSS”, jeżeli:

4) typ anteny i odbiornika GNSS użytego w sesji po-

miarowej;

5) wyniki pomiarów wysokości anteny;

1) zapewniony jest bezpośredni odbiór sygnałów

emitowanych przez satelity;

6) imię i nazwisko osoby wykonującej sesję pomiaro-

wą.

2) sygnały emitowane przez satelity nie są zakłócane

przez urządzenia emitujące fale elektromagnetycz-

ne, w szczególności: nadajniki i przekaźniki radio-

we i telewizyjne, linie energetyczne, stacje telefo-

nii cyfrowej.

§ 14. Do obliczenia wartości błędu średniego poło-

żenia punktu, wyznaczonego na podstawie danych

obserwacyjnych, wykorzystuje się matematyczne pra-

wo Gaussa przenoszenia się błędów.

Dziennik Ustaw Nr 263

— 15398 —

Poz. 1572

§ 15. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów

sytuacyjnych i wysokościowych dopuszcza się stoso-

wanie metod, technologii i technik pomiarowych in-

nych niż określone przepisami rozporządzenia, jeżeli

te metody, technologie i techniki zapewnią uzyskanie

danych obserwacyjnych z wymaganą dokładnością,

a jednocześnie wykonawca przedstawi w sprawozda-

niu technicznym opis tych metod, technologii i tech-

nik wraz z matematyczną analizą dokładności danych

obserwacyjnych.

4) wykonanie pomiarów:

a) liniowych ze średnim błędem pomiaru odległo-

ści m d ) 0,01 m + 0,01 m/km,

b) kątowych ze średnim błędem pomiaru kąta

m k ) 0,0030 g ,

c) wektorów przestrzennych technikami, o których

mowa w § 2 pkt 18—21.

§ 18. 1. Dane obserwacyjne dotyczące osnowy po-

miarowej wyrównuje się metodą najmniejszych kwa-

dratów w układzie sieci jednorzędowej.

Rozdział 3

Standardy techniczne zakładania osnów

pomiarowych

2. Miarą dokładności założonej osnowy pomiaro-

wej są błędy średnie położenia wyznaczanych punk-

tów, przy założeniu bezbłędności punktów nawiąza-

nia.

§ 16. 1. Osnowy pomiarowe zakłada się w postaci:

1) pomiarowej osnowy sytuacyjnej;

§ 19. 1. Punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej,

o ile nie stanowią trwałych, jednoznacznych elemen-

tów sytuacyjnych, markuje się na gruncie w sposób

zapewniający jednoznaczne oznaczenie tych punktów

w terenie, jeżeli jest to niezbędne do wykonywania

pomiarów.

2) pomiarowej osnowy wysokościowej;

3) pomiarowej osnowy sytuacyjno-wysokościowej

(dwufunkcyjnej).

2. Średni błąd położenia punktów pomiarowej

osnowy sytuacyjnej nie może być większy niż 0,10 m

względem najbliższych punktów poziomej osnowy

geodezyjnej.

2. Do markowania można użyć w szczególności:

pali drewnianych, rurek metalowych lub ceramicz-

nych, bolców, trzpieni metalowych, znaków z tworzyw

sztucznych oraz znaków wyrytych lub namalowanych.

3. Średni błąd położenia punktów pomiarowej

osnowy wysokościowej nie może być większy niż

0,05 m względem najbliższych punktów wysokościo-

wej osnowy geodezyjnej.

3. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów sy-

tuacyjnych, których rezultaty wykorzystywane będą

w rozpoczętym lub przewidywanym procesie inwesty-

cyjnym albo do przekształcenia struktury własnościo-

wej, punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej, o ile nie

stanowią trwałych, jednoznacznych elementów sytua-

cyjnych, podlegają stabilizacji w sposób zapewniający

jednoznaczne ich oznaczenie w terenie w okresie tych

przedsięwzięć.

4. Błąd średni wysokości punktów pomiarowej

osnowy wysokościowej wykorzystywanej do określe-

nia wysokości szczegółów terenowych, o których mo-

wa w § 35 ust. 2 pkt 2 lit. a i b, nie może być większy

niż 0,02 m.

4. Do stabilizacji można użyć: znaków z kamienia,

betonu lub tworzyw sztucznych, a w przypadku na-

wierzchni utwardzonych — bolców, trzpieni lub prę-

tów, o długości zapewniającej trwałość stabilizacji.

§ 17. 1. Pomiarową osnowę sytuacyjną wyznacza

się w nawiązaniu do poziomej osnowy geodezyjnej

w postaci:

1) sieci kątowo-liniowych;

5. Informacje o położeniu i sposobie stabilizacji

punktów pomiarowej osnowy sytuacyjnej, o których

mowa w ust. 3, przedstawia się na opisach topogra-

ficznych, umożliwiających odszukanie i zidentyfikowa-

nie tych punktów.

2) sieci punktów wyznaczonych metodą precyzyjne-

go pozycjonowania przy pomocy GNSS;

3) wybranych i wzajemnie powiązanych ze sobą

punktów terenu, w sposób zapewniający widocz-

ność z każdego z tych punktów na co najmniej

dwa punkty sąsiednie, których położenie określo-

no metodami pomiarów fotogrametrycznych;

§ 20. 1. Sieć kątowo-liniową zakłada się jako kon-

strukcję geometryczną, w której położenie wyznacza-

nych punktów osnowy określa się na podstawie ob-

serwacji kątowych i liniowych, w szczególności w po-

staci ciągów poligonowych lub zbioru punktów wy-

znaczonych metodami wcięć: kątowych, liniowych,

kątowo-liniowych.

4) sieci modularnych.

2. Przy zakładaniu pomiarowych osnów sytuacyj-

nych należy zapewnić:

2. Sieć kątowo-liniową nawiązuje się do poziomej

osnowy geodezyjnej w sposób zapewniający orienta-

cję przestrzenną sieci z co najmniej dwóch niezależ-

nych kierunków określonych przez niezależne pary

punktów nawiązania.

1) wielopunktowe nawiązanie do punktów poziomej

osnowy geodezyjnej;

2) co najmniej dwukrotny pomiar każdego mierzone-

go elementu;

3. Długość ciągu poligonowego nie powinna prze-

kraczać 3000 m.

3) wykonanie obserwacji nadliczbowych;

Dziennik Ustaw Nr 263

— 15399 —

Poz. 1572

4. W przypadku braku możliwości nawiązania

dwustronnego dopuszcza się zakładanie ciągów poli-

gonowych jednostronnie nawiązanych, zwanych dalej

„ciągami wiszącymi”, składających się z nie więcej niż

dwóch boków.

2) punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej;

3) trwałe szczegóły terenowe, których położenie zo-

stało określone z dokładnością właściwą dla szcze-

gółów terenowych I grupy, o których mowa w § 28

ust. 3 pkt 1.

5. Pomiar elementów ciągu wiszącego podlega

weryfikacji w drodze pomiaru, wykonanego z ostat-

niego punktu tego ciągu, co najmniej jednego szcze-

gółu terenowego I grupy o znanych współrzędnych.

§ 25. 1. Pomiar metodą niwelacji geometrycznej

wykonuje się na każdym stanowisku dwukrotnie ze

zmianą wysokości osi celowej według schematu:

wstecz, w przód — zmiana wysokości — w przód,

wstecz. Różnica między wynikami tych pomiarów nie

może przekroczyć 0,004 m.

6. Ciągi poligonowe mogą być zakładane jako sieci

z punktami węzłowymi.

§ 21. 1. Pomiar punktów osnowy pomiarowej me-

todą fotogrametryczną wykonuje się na modelu tere-

nu utworzonym ze zdjęć lotniczych, dla których ele-

menty orientacji zostały wyznaczone w procesie aero-

triangulacji, o której mowa w przepisach wydanych na

podstawie art. 19 ust. 1 pkt 10 ustawy.

2. Różnica między sumą przewyższeń w kierunku

głównym a sumą przewyższeń w kierunku powrot-

nym ( b ) jest wyrażana w metrach i nie może być więk-

sza niż wartość określona według wzoru: b ) 0,04 3 L ,

w którym L oznacza długość ciągu osnowy pomiaro-

wej w km.

2. Pomiarem fotogrametrycznym obejmuje się te

punkty osnowy pomiarowej, których identyfikacja na

zdjęciu lotniczym jest jednoznaczna.

3. Przy pomiarze metodą niwelacji geometrycznej

stanowiska instrumentu sytuuje się w przybliżeniu

w połowie odległości między mierzonymi punktami,

z zachowaniem warunku, że odległość między instru-

mentem a mierzonym punktem, zwana dalej „długoś-

cią celowej”, nie przekracza 50 m.

3. Błędy średnie położenia wyrównanych punktów

osnowy pomiarowej, wyznaczonych w procesie aero-

triangulacji, nie mogą przekroczyć 0,10 m względem

punktów nawiązania.

4. Błąd średni pomiaru różnic wysokości metodą

niwelacji geometrycznej ze środka nie może być więk-

szy niż 20 mm/km ( m 6 H ) 20 mm/km).

§ 22. 1. Dokładność kątowych i liniowych danych

obserwacyjnych, wykorzystanych do tworzenia mo-

dułów sieci modularnej, nie może być mniejsza niż

dokładność określona w § 16 ust. 2 oraz w § 17

ust. 2 pkt 4.

§ 26. 1. Niwelację trygonometryczną wykonuje się

za pomocą narzędzi pomiarowych zapewniających:

1) pomiar odległości z błędem średnim m d ) 0,01m;

2) pomiar kąta pionowego z

2. W sieci modularnej podlegają pomiarowi:

błędem średnim

1) punkty nawiązania będące punktami poziomej

osnowy geodezyjnej oraz punktami wysokościo-

wej osnowy geodezyjnej;

m _ ) 0,0030 g .

2. Przy wykonywaniu niwelacji trygonometrycznej

z wykorzystaniem tachimetrów optycznych pomiar

kątów pionowych wykonuje się w dwóch położeniach

lunety.

2) punkty wiążące będące punktami należącymi do

co najmniej dwóch modułów;

3) punkty szczegółów terenowych.

3. Różnice wysokości określone na podstawie po-

miaru odległości i kąta pionowego koryguje się ze

względu na refrakcję oraz krzywiznę Ziemi.

§ 23. Pomiarową osnowę wysokościową wyznacza

się w postaci ciągów niwelacyjnych, w nawiązaniu do

co najmniej dwóch punktów wysokościowej osnowy

geodezyjnej, metodami:

4. Przy wykonywaniu niwelacji trygonometrycznej

osnowy pomiarowej:

1) niwelacji geometrycznej;

1) celowe nie mogą być dłuższe niż 250 m;

2) niwelacji trygonometrycznej;

2) wysokość instrumentu oraz wysokość tarczy ce-

lowniczej ustala się z dokładnością nie mniejszą

niż 0,002 m.

3) niwelacji satelitarnej wykonywanej metodą precy-

zyjnego pozycjonowania przy pomocy GNSS.

§ 24. 1. Dane obserwacyjne niezbędne do ustale-

nia wysokości punktów pomiarowej osnowy wyso-

kościowej metodami, o których mowa w § 23 pkt 1 i 2,

uzyskuje się w wyniku pomiaru w dwóch kierunkach,

głównym i powrotnym, między punktami nawiązania.

5. Różnica przewyższeń między sąsiednimi punk-

tami ciągu niwelacyjnego wynikająca z pomiarów

w dwóch kierunkach nie może przekroczyć 0,004 m.

§ 27. Dane określające wysokości szczegółów tere-

nowych lub wysokości punktów osnowy pomiarowej,

pozyskane metodą niwelacji satelitarnej, podlegają

matematycznej transformacji do obowiązującego

systemu wysokości normalnych.

2. Punktami pomiarowej osnowy wysokościowej

mogą być:

1) punkty poziomej osnowy geodezyjnej;

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: