Masterton Graham - Geniusz.pdf - Sensacja i Kryminały - Alazet

Graham Masterton

Geniusz

Tłumaczył: Piotr Kuś

Tytuł oryginalny: Genius

Data wydania oryginalnego: 1996

Data wydania polskiego: 2000

„Żaden Japończyk nigdy nie wylądował

na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjedno-

czonych Ameryki w żadnym momencie

II wojny światowej”.

California Historical Society

Solana Beach, południowa Kalifornia

24 września 1942

Znajdowali się o dobre ćwierć mili od brzegu, gdy księżyc w pełni wyłonił się zza chmur, blady

niczym papierowy lampion. Z rosnącą desperacją cięli wiosłami niespokojną wodę. A więc stracili

ostatniego sprzymierzeńca: ciemność. Wiatr dął w ich twarze pod niewielkim kątem, z prędkością

piętnastu węzłów.

Przed nimi pieniły się przy brzegu wysokie fale, a biała piana unosiła się wysoko w powietrze.

Major Ganji Nishino dostrzegł już linię brzegu i zarysy nieregularnie porozrzucanych domków

plażowych. W świetle księżyca wyglądały dziwnie majestatycznie; przypominały odrobinę dom jego

ojca w Kioto, małej nadmorskiej osadzie, zamieszkanej głównie przez poławiaczy pereł. Zauważył

jakby ćmy, poruszające się po wybrzeżu, jednak od razu zdał sobie sprawę, że to nie są ćmy, lecz

przyciemnione światła samochodów, poruszających się Pacific Coast Highway.

Opóźnienie sięgało już dwóch godzin, a wciąż brakowało im siedmiu - ośmiu minut do osiągnięcia

brzegu. Major Nishino zdawał sobie sprawę, że jest już zbyt późno, by przystępować do realizacji

podstawowego planu. Jeżeli podstawowa misja miałaby się nie powieść, majorowi Nishino

rozkazano, by uderzył w cel alternatywny.

W tej chwili jednak nie brał jeszcze pod uwagę możliwości niepowodzenia. Sam taki pomysł

smakował równie cierpko jak sól w jego ustach, sól zmieszana z krwią.

Z furią i uporem poruszał wiosłem. Mała, gumowa łódź podskakiwała na falach niczym drobna

piłeczka. Była z całą pewnością za mała do tej misji, a jednak nie mieli wyboru: szerokość włazów

łodzi podwodnej wynosiła niewiele ponad pół metra i z trudnością przeciskał się przez nie marynarz

w pełnym oporządzeniu.

Nadludzkie wysiłki przyniosły po kilku minutach upragniony rezultat: wylądowali na brzegu. Major

Nishino natychmiast dał sygnał marynarzom z drugiej łódki, by zbliżyli się do niego i jego załogi.

Po raz czwarty już lądował na terytorium wroga. Niedawno dowodził

dwunastoosobową misją dywersyjną przeciwko Brytyjczykom w Rangunie. Pod osłoną ciemności

przypłynął przez rzeki Salween i Sittang, po czym podrzynał gardła śpiących żołnierzy nieprzyjaciela

z chłodem i precyzją, jakby to były co najwyżej kaczki, które należy zarżnąć i wypatroszyć. Żołnierze

bali się go, lecz jednocześnie podziwiali.

Otrzymał od nich przezwisko Wiatr Śmierci: niewidzialny, lecz nieuchronny w skutkach, które ze

sobą niesie. Jednak nawet dla majora Nishino zadanie, które należało wykonać dzisiejszej nocy,

znacznie różniło się od dotychczasowych. Tym razem on i jego sześciu ludzi, w odległości czterech

tysięcy mil od wybrzeży ojczyzny, zdani byli wyłącznie na siebie i własne siły. Jeżeli któryś z nich

zginie, nie znajdzie się nikt, kto zabierze ciało i zawiezie do domu.

Major Nishino nie bał się śmierci. Tak naprawdę zbyt słabo rozumiał to zjawisko, by się go bać. Bał

się niesławy. Wiedział, że jeśli zginie w tym obcym kraju, jego prochy nigdy nie zostaną rozrzucone

nad Kioto; nie będzie zresztą na to zasługiwał.

Półtora mili za jego plecami oczekiwała łódź podwodna I-17, zanurzona jedynie do głębokości

peryskopowej. Jeżeli powrót grupy desantowej opóźni się więcej niż trzydzieści minut, komandor

Tagami będzie musiał wykonać rozkaz i odpłynąć.

Silna fala wyrzuciła na piaszczysty brzeg łódkę majora Nishino. Po kilku sekundach znalazł się przy

niej ponton kapitana Tanabe.

Po godzinie wiosłowania na niespokojnym morzu major Nishino czuł się otumaniony. Po kilku

krokach niespodziewanie upadł na piasek. Podniósł się szybko i wykonał sześć szybkich, głębokich

oddechów, tak jak go uczył ojciec. Wiatr zawsze wie, w którym kierunku zmierza, mawiał. Nabierz

go w płuca, a i ty uzyskasz jego pewność.

Kapitan Tanabe ciężko oddychał. Nawet jak na Japończyka był wyjątkowo niski i drobny.

Zasalutował majorowi i zawołał:

- Ameryka!

Jego oczy lśniły, a głos zdradzał podekscytowanie.

- Tak, kapitanie, Ameryka. Mamy jednak mniej niż czterdzieści minut. Proszę wciągnąć łódki w głąb

plaży i ukryć je w piasku. Niech wszyscy ludzie się przebiorą i czekają w pogotowiu.

- Ameryka - powtórzył kapitan Tanabe. Rozglądał się dookoła, zachwycony miejscem, w którym się

znalazł.

- Natychmiast, kapitanie! - warknął na niego major Nishino. Podczas gdy żołnierze wciągali pontony

w głąb plaży, major zaczął rozpinać swój czarny, wodoodporny kombinezon. Pod spodem miał białą

koszulę z krótkimi rękawami i luźne spodnie, skrojone po amerykańsku. Po chwili zwinął kombinezon

i wsunął go pod jedną z łodzi.

Odczepił przymocowany do burty karabin automatyczny taisho 14 i sprawdził

magazynek.

Żołnierze również zdjęli kombinezony i schowali je do łodzi razem z radionadajnikiem. Następnie

zaczęli przysypywać pontony piaskiem. Pomrukiwali z wysiłku przy pracy, co w końcu

zdenerwowało porucznika Miwę.

- Zamknijcie się! - krzyknął. - Ryczycie jak świnie.

Major Nishino spojrzał na swój zegarek. Była godzina dwudziesta trzecia siedemnaście i

dwadzieścia sekund. Na niebie, wysoko nad jego głową, wesoło skrzyły się gwiazdy. W domu, w

Kioto, major Nishino napisał wiele wierszy o gwiazdach. Jego ojciec zawsze powtarzał, że jest zbyt

wrażliwy i zbyt romantyczny, aby zostać żołnierzem, nie doceniał jednak ogromnego patriotyzmu

swego syna. Teraz major Nishino spoglądał na Wielki Wóz i Gwiazdę Polarną, próbując zwrócić

twarz w kierunku ojczyzny. Jeżeli umrę, rozmyślał, Japończycy dowiedzą się, że przedsięwziąłem tę

wyprawę po to, by w ich imieniu zadać cios Ameryce. Wielkiej, nadętej, bezdusznej Ameryce.

- Jesteśmy gotowi, majorze - dobiegł go głos kapitana Tanabe.

Major Nishino uważnie przyjrzał się swoim ludziom. Wszyscy ubrani byli jak typowe amerykańskie

nastolatki, w luźne bawełniane koszule i powycierane dżinsy.

Oficerowie wywiadu ze sztabu Szóstej Floty, stacjonującego w Kwajalein, postanowili, że drobnej

budowy japońscy komandosi unikną niebezpieczeństwa natychmiastowej identyfikacji tylko wtedy,

gdy przebiorą się za dorastających młodzieńców. Długo oglądali fotografie w amerykańskim „Life”,

zanim podjęli taką decyzję. Nie szczędzono później środków ani wysiłku, by zdobyć autentyczne

amerykańskie ubrania.

Poza majorem Nishino, uzbrojonym w karabin, komandosi mieli jedynie noże.

Wszyscy potrafili, w razie potrzeby, porozumiewać się w języku angielskim. W

wypadku, gdyby któregoś schwytano, miał utrzymywać, że jest synem chińskich imigrantów,

przynajmniej tak długo aż łódź podwodna I-17 opuści wody nieprzyjaciela.

- Nie mamy nawet czterdziestu minut - powiedział major Nishino. - Nasz największy problem polega

na tym, że Biały Mędrzec skończył już wykład na uniwersytecie i w tej chwili jest w domu.

- Co robimy? - zapytał porucznik Miwa. - Realizujemy plan zapasowy?

Major Nishino pokręcił przecząco głową.

- Nie. Przybyliśmy tutaj po Białego Mędrca i nie opuścimy Ameryki bez niego.

- Ale przecież Biały Mędrzec mieszka aż jedenaście kilometrów stąd, w głębi lądu.

Nawet jeżeli uda się nam zdobyć jakiś pojazd...

Major Nishino lekko się uśmiechnął.

- Amerykańskie samochody są bardzo szybkie - zauważył.

- Packardy! - zawołał kapitan Tanabe. - Cadillaki! - Właśnie - przytaknął major Nishino. - Ruszajmy

więc i czym prędzej zdobądźmy jeden z nich.

Szybkim krokiem skierowali się do parkingu, znajdującego się przy plaży. Major Nishino na wszelki

wypadek trzymał w ręce odbezpieczony pistolet, na szczęście jednak nigdzie nie było widać żadnego

policjanta ani strażnika. Natomiast na samym skraju parkingu stał stary ciężarowy ford. Był brudny,

pordzewiały i już z daleka cuchnął

rybami. Major Nishino szarpnął drzwiczki, były jednak zamknięte na klucz. Przez chwilę zastanawiał

się, czy ich nie wyrwać, jednak samochód nie wyglądał zbyt zachęcająco; z całą pewnością

potrzebna była lepsza maszyna. Postanowił, że najlepiej będzie, jeżeli zatrzymają jakiś pojazd na

autostradzie.

Na jego znak cała grupa pobiegła w kierunku szosy.

Szybko minęli opustoszałą o tej porze stację benzynową, mały sklepik i przydrożny bar o nazwie

„Solana Beach Eaterie”, niestarannie wypisanej na drzwiach. Gdzieś w pobliżu zaszczekał pies.

Jakiś mężczyzna zawołał:

- Zamknij się, durniu! - I szczekanie urwało się.

Wreszcie dotarli do autostrady. Z pontonów na oceanie widzieli mnóstwo świateł

przejeżdżających samochodów, teraz jednak nagle ich zabrakło. Major Nishino znów popatrzył na

zegarek i cicho zaklął. Miał trzydzieści cztery minuty na pokonanie dwudziestu dwóch kilometrów,

zupełnie nieznaną drogą, w ciemności, oraz na odszukanie domu Białego Mędrca.

Na moment zwątpił, czy operacja ma jakiekolwiek szanse powodzenia. Jeżeli natychmiast nie

napatoczy się jakiś szybki samochód...

- Co robimy, majorze? - zapytał kapitan Tanabe.

- Czekamy - odparł krótko Nishino.

Masterton Graham - Geniusz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: