Gordon Roderick & Williams Brian - Tunele Tom 4 - Bliżej.pdf - Gordon Roderick - uzavrano

Tańczymy w kółko i głowimy się, A Sekret siedzi w środku i po prostu wie.

Sekret wie, Robert Frost

Nigdy mnie nie widziałeś

Nigdy nie miałeś nadziei, zbyt uczciwy, by powiedzieć... Po prostu nie możesz się

wytłumaczyć Nie możesz się wytłumaczyć A ja nie mogę opisać tego bólu...

Zdradzam moich przyjaciół, Orchestral Manoeuvres in the Dark

Am Tag aller Summierung, tragen Sie Ihren Körper vorwärts auf dem Wrack Ihrer

Tage. Für Sie seien nicht, was Sie waren, aber was Sie anstrebten.

Niemiecka Księga Katastrof z XVII wieku, autor nieznany

CZĘŚĆ PIERWSZA

ODKRYCIA

ROZDZIAŁ

PIERWSZY

Morze płomieni, czerwień przeplatana bielą. Ogień trawi włosy, przypieka skórę.

Świst i wycie potężnego podmuchu, który zabiera ze sobą cały tlen. Potem głośny

plusk wody, do której rzuca się Rebeka Druga, pociągając za sobą siostrę. Ogłuszona

i ledwie przytomna Rebeka Pierwsza jest bezwładna niczym szmaciana lalka, nawet

dotyk lodowatej wody nie przywraca jej świadomości.

Nurkują'w głębinę. Z dala od nieznośnego żaru.

Rebeka Druga zakrywa dłonią usta i nos siostry, żeby ta nie zachłysnęła się wodą.

Potem zmusza się do myślenia. „Co najwyżej sześćdziesiąt sekund" - stwierdza,

przekonana, że nie wytrzyma dłużej na jednym oddechu.

Zerka na morze płomieni szalejących nad powierzchnią stawu, fale szkarłatu

odbijające się w tafli wody. Sucha roślinność zapalona ładunkami Elliott podsyca

ogień, pokrywa powierzchnię stawu grubą warstwą czarnego popiołu. Co gorsza,

Elliott wciąż tam jest - skundlona suka! - wciąż obserwuje dolinę, gotowa zastrzelić

je, gdy tylko spróbują wymknąć się z pułapki. Skąd Rebeka Druga o tym wie? Bo

właśnie tak by postąpiła na miejscu Elliott.

Nie, nie możemy tam wrócić. Powrót oznaczałby pewną śmierć.

TUNELE. BLIŻEJ

Sięga do kieszeni koszuli, wyjmuje stamtąd zapasową kulę świetlną. Traci na to kilka

sekund, ale przecież musi widzieć, dokąd płynie.

Muszę zdecydować... teraz— póki jeszcze mogę.

Nie ma innego wyjścia, postanawia więc zanurkować jeszcze głębiej, w mroczną toń.

Holuje za sobą siostrę i zauważa, że Rebeka Pierwsza krwawi z rany na brzuchu.

Smuga krwi ciągnie się za nią niczym czerwona wstęga.

Pięćdziesiąt sekund.

Zawroty głowy. Pierwszy objaw niedoboru tlenu.

Poprzez obłok pęcherzyków powietrza Rebeka Druga dostrzega przerażoną twarz

siostry. Brak powietrza ocucił dziewczynę, która teraz próbuje się ratować. Zaczyna

się szarpać i wyrywać, ale Rebeka Druga wbija palce w jej ramię - wydaje się, że

siostra właściwie odczytuje jej intencje, bo nieruchomieje i pozwala się holować w

dół.

Czterdzieści sekund.

Zmagając się z odruchem, który każe jej otworzyć usta i oddychać, Rebeka Druga

kontynuuje nurkowanie. Blask rzucany przez kulę świetlną odsłania pionową ścianę

pokrytą wodorostami. Ławica maleńkich rybek ucieka przed dziewczyną, w świetle

kuli ich drobne błękitne łuski opalizują metalicznie.

Trzydzieści sekund.

Nagle Rebeka Druga dostrzega jakiś ciemny otwór w powierzchni ściany. Kiedy

porusza mocniej nogami i przemieszcza się w jego stronę, w jej umyśle pojawiają się

obrazy z przeszłości, z lekcji pływania, na które uczęszczała w Highfield.

Dwadzieścia sekund.

Dopływa do otworu i przekonuje się, że to tunel. „Może -pozwala sobie na odrobinę

nadziei. - Może". Pozbawione powietrza płuca palą ją żywym ogniem - wie, że nie

wytrzyma już długo, ale wpływa do tunelu i się rozgląda.

ODKRYCIA

Dziesięć sekund.

Jest zupełnie zdezorientowana, nie wie już, gdzie jest góra, a gdzie - dół. Potem

dostrzega refleks światła, a kilka metrów dalej blask jej kuli odbija się od falującej

zwierciadlanej powierzchni. Resztką sił dopływa do tego miejsca, wciąż ciągnąc za

sobą siostrę.

Wreszcie głowy obu bliźniaczek wysuwają się z wody, prosto w niewielką otwartą

przestrzeń pod sufitem tunelu.

Rebeka Druga napełnia płuca powietrzem, uradowana, że nie jest to metan lub jakiś

inny szkodliwy gaz. Gdy udaje się jej opanować gwałtowne kasłanie, sprawdza, jak

się czuje siostra. Głowa rannej dziewczyny opada bezwładnie na jej piersi.

- Ocknij się! No, już! - krzyczy Rebeka Druga, potrząsając nieprzytomną

bliźniaczką.

Nic.

Obejmuje siostrę w pasie i kilka razy mocno uciska splot słoneczny.

Wciąż nic.

Zatyka jej nos i robi sztuczne oddychanie.

O to chodzi! Oddychaj! - krzyczy Rebeka Druga, gdy siostra zaczyna charczeć

i wypluwać wodę. Potem ranna bierze pełny oddech, ale wtedy na powrót zakrztusza

się i szarpie, ogarnięta ślepą paniką.

Spokojnie, spokojnie - mówi do niej Rebeka Druga. -Nic nam już ńie grozi.

Po chwili Rebeka Pierwsza się uspokaja i zaczyna miarowo, choć płytko, oddychać.

Przyciska jedną dłoń do brzucha, przejęta okropnym bólem. Jej twarz jest trupio

blada.

- Ej, chyba nie zamierzasz mi tu znowu zemdleć? - pyta Rebeka Druga,

przyglądając się jej z troską.

Rebeka Pierwsza nie odpowiada. Bliźniaczki patrzą na siebie w milczeniu, wiedzą, że

są już bezpieczne - przynajmniej na razie. Wiedzą, że udało im się ujść z życiem.

Gordon Roderick & Williams Brian - Tunele Tom 4 - Bliżej.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: