DEAN R. KOONTZ

Mroczne ścieżki serca

(przełożył Zygmunt Halka)

SCAN-dal

Gary’emu i Zov Karamardianom

za ich cenną przyjaźń,

za sprawianie ludziom radości

i za stworzenie nam domu z dala od domu.

W przyszłym tygodniu

wprowadzamy się na stałe!

CZĘŚĆ PIERWSZA

NA NIEZNANYM MORZU

Zbłąkani wędrowcy -

Nie wiemy, czym zapłacimy

Za naszą podróż.

Osobliwy ciąg zdarzeń

Zagadkowych, dziwnych, nierealnych -

Pozostawia nas w niepewności.

Ale żadna podróż po śmierci

Nie będzie taka ciekawa

Jak ta przez życie.

„Księga policzonych smutków”

Drżąca przędza losu

Spowija mnie delikatnie,

Ale kiedy próbuję się wymknąć –

Czuję, że jej nitki są ze stali.

„Księga policzonych smutków”

ROZDZIAŁ 1

Spencer Grant jechał samochodem przez rozświetloną noc, szukając czerwonych drzwi. Z niepokojem w sercu myślał o tamtej kobiecie. Czujny pies siedział spo­kojnie obok niego. O dach dżipa bębnił deszcz.

O zmierzchu owego ponurego lutowego dnia nadciągnę­ła znad Pacyfiku burza bez wiatru i błyskawic. Wyglądało na to, że deszcz, silniejszy niż mżawka, ale nie ulewny, wypłukał z miasta całą energię. Los Angeles z okolicami stało się metropolią o rozmytych konturach, bez tętna i bez ducha. Sylwetki budynków zlewały się z sobą, ruch na jezdniach był niemrawy, a ulice rozpływały się w szarej mgle.

Spencer jechał przez Santa Monica, mając po prawej stronie plaże i atramentowoczarny ocean. Musiał zatrzymać się na czerwonym świetle.

Mieszaniec Rocky, trochę mniejszy od labradora, z zain­teresowaniem patrzył na drogę. Kiedy jeździli fordem explorerem, Rocky czasem spoglądał na boki, przyglądając się te­mu i owemu, ale głównie interesowała go droga na wprost.

Nawet gdy jechał w przestrzeni bagażowej, za przednimi siedzeniami, rzadko wyglądał przez tylne okienko. Bał się odpływającej w tył scenerii. Może od uciekających obrazów kręciło mu się w głowie, a od nadpływających nie.

Albo może kojarzył znikającą drogę ze swoją przeszło­ścią. Wolał jej nie wspominać.

Tak samo jak jego pan.

Czekając na zmianę świateł, Spencer podniósł rękę do twarzy. Kiedy zaczynały się kłopoty, dotykał w zadumie swojej blizny. Niektórzy ludzie w podobnych sytuacjach przebierają paciorki różańca. Dotknięcie uspokajało go; przypominało mu, że największą grozę, jaką mógł kiedykol­wiek przeżyć, ma już za sobą, i że nie może spotkać go w ży­ciu nic bardziej niebezpiecznego.

Blizna była jego cechą charakterystyczną. Był naznaczo­ny. Jasna, z lekka połyskująca, szeroka na ćwierć do połowy cala, sięgała od prawego ucha po podbródek. Podczas upa­łów, a także przy niskiej temperaturze stawała się jeszcze ja­śniejsza. Mimo że cienki pas tkanki łącznej pozbawiony był końcówek nerwów, to jednak w zimowym powietrzu czuł bli­znę jakby gorący drut przyłożono mu do twarzy. W letnim słońcu była zawsze zimna.

Zapaliło się zielone światło.

Pies podniósł kudłaty łeb w oczekiwaniu nowych wrażeń. Spencer jechał powoli na południe wzdłuż niewidocznego wybrzeża, znów trzymając kierownicę obiema rękami. W po­wodzi sklepów i restauracji nerwowo wyglądał czerwonych drzwi po wschodniej stronie ulicy.

Choć nie dotykał już szpecącej blizny, ciągle o niej pa­miętał. Nigdy nie zapominał, że jest napiętnowany. Kiedy uśmiechał się lub krzywił, czuł, jak opina połowę jego twarzy. Gdy się śmiał, jego radość była tłumiona naprężeniem nie­elastycznej tkanki.

Wycieraczki rytmicznie rozsuwały strugi deszczu.

Spencer miał spieczone wargi i wilgotne dłonie. Czuł ucisk w piersiach, spowodowany odrobinę obawą, ale zara­zem i radością na myśl o ponownym spotkaniu z Valerie.

Namyślał się, czy nie wrócić do domu. Nadzieja, którą zaczął żywić, z pewnością nie warta była funta kłaków. Był samotny i - pomijając Rocky’ego - miał zamiar taki pozo­stać. Wstydził się nowej fali optymizmu i własnej naiwno­ści, skrywanej potrzeby i cichej rozpaczy. A jednak jechał dalej.

Rocky nie wiedział...