Patsy Brooks - Czerwień, żółcień, pomarańcz.pdf - Seria 'Nie dla mamy, nie dla taty, lecz dla każdej małolaty' - KocikFilozof

Rozdział 1

Deena Hawkins wpatrywała się z rozmarzeniem w foto

grafię ciemnowłosego chłopca o głęboko osadzonych czar

nych oczach. Kawałek cannełloni, który jeszcze przed

chwilą zamierzała włożyć do ust, spadł z widelca i rozbryzgał

się na stole.

- Hej, wróć na Ziemię! - zawołała Cassie Prescott,

machając ręką przed oczami przyjaciółki.

Ta zerknęła obojętnie na zielone plamy po szpinakowym

farszu na obrusie w biało-czerwona kratkę, wzruszyła ra

mionami, po czym znów pobiegła wzrokiem do zdjęcia.

- Ty to masz szczęście - zwróciła się do Cassie, która

tymczasem zajęła się, z kiepskim zresztą skutkiem, usuwa

niem plamy po cannełloni. - Mieć przez rok pod swoim

dachem takiego faceta! Gdybyś nie była moją najlepszą

przyjaciółką, znienawidziłabym cię za to.

- No tak, ty zdecydowanie wolisz blondynów - rzekła,

przyglądając się Mattowi Sheppardowi, o którym przez cały

zeszły rok szkolny Cassie opowiadała niemal codziennie,

zwłaszcza w środy, kiedy miała zajęcia z plastyki, na które

on również chodził. Gdyby nie to, że znały się od przed

szkola, Deena miałaby już pewnie tego dosyć. Liczyła

trochę na to, że po wakacjach przyjaciółce przejdzie, ale

najwyraźniej były to płonę nadzieje. - I co? Miałaś dzisiaj

chyba zajęcia z plastyki. Rozmawiałaś z nim?

- Jasne, jak co tydzień przez cały zeszły rok. Tylko że

z tego nic nie wynika. Dzisiaj nawet zwrócił uwagę na moją

akwarelę, powiedział, że jest bardzo dobra, że pewnie dużo

malowałam w czasie wakacji, że rozwijam technikę... takie

tam. - Cassie popatrzyła kątem oka na Matta i ciągnęła: -

Wiesz, ja myślę, że on jest tak pochłonięty tą swoją sztuką,

marzeniem o karierze artystycznej, że w ogóle nie zwraca

uwagi na dziewczyny.

Jeszcze raz spojrzała dyskretnie w stronę jego stolika.

Matt zdecydowanie różnił się od kolegów, w większości

zawodników szkolnej drużyny baseballowej, hałaśliwych

i zawsze chętnych do niekoniecznie zabawnych dowcipów -

mięśniaków, jak nazywały ich z Deeną.

- Albo to nie ja jestem tą dziewczyną, na którą zwróci

uwagę - dodała po chwili.

- Może powinnaś mu w tym pomóc - poradziła jej

przyjaciółka. - Czy pierwszy ruch zawsze musi należeć do

chłopaka? Wiesz, myślę, że jak będziemy na to czekać, to

dla nas nic nie zostanie. Zobacz - machnęła ręką w stronę

stolika, przy którym siedziała przytulona para - Nancy

Denson zgarnęła już Russella Scrogginsa i z tego, co wiem,

to inicjatywa wyszła od niej.

- Sama jesteś sobie winna. Mogłaś przecież namówić

rodziców, żeby też wzięli udział w tym programie wymiany

uczniów. Jestem pewna, że skoro twoja mama zbiera z ulicy

wszystkie bezdomne zwierzaki, to tym bardziej przygar

nęłaby licealistę z zagranicy.

Do liceum w Adzie, w ramach akcji organizowanej przez

fundację o nazwie Przyjazna Oklahoma, przyjęto w tym roku

dziesięć osób z różnych krajów Europy, Azji i Ameryki

Południowej. Goście mieli zamieszkać u swoich nowych

szkolnych kolegów. Mama Cassie, zaprzyjaźniona z panią

pracującą dla fundacji, jeszcze przed wakacjami wzięła na

siebie znalezienie odpowiednich rodzin, które przyjęłyby pod

swój dach dziesięcioro dziewcząt i chłopców i roztoczyły nad

nimi opiekę. Sama, po rozmowie z córką i synem, zapropo

nowała swój dom jako gościnę dla jednego z uczniów. Dla

pozostałej dziewiątki bez problemów znalazła schronienia,

głównie wśród przyjaciół, którzy mieli dzieci uczęszczające

do liceum. Oczywiście, w Adzie zjawił się osobiście pracow

nik fundacji, by poznać rodziny zaproponowane przez matkę

Cassie, i wszystkie bez zastrzeżeń zaakceptował.

Przed dwoma tygodniami z fundacji nadeszły papiery

z „przydziałem" gości z zagranicy. U Prescottów miał

zamieszkać chłopiec z Argentyny, o rok starszy od Cassie

i rówieśnik jej brata, Bryana. To właśnie w jego zdjęcie

z takim zachwytem wpatrywała się Deena.

- A poza tym wcale nie mam szczęścia - powiedziała

Cassie, zerkając smętnie na stolik w drugim końcu stołówki,

przy którym siedzieli chłopcy z ostatniej klasy.

Deena, pakując do ust resztkę cannelloni, podążyła za

wzrokiem przyjaciółki i natychmiast odgadła powód jej

przygnębienia.

rocznika, z którą chodzi na plastykę i rozmawia o swojej

wielkiej pasji - malarstwie. Mimo to, idąc po raz pierwszy

po wakacjach na te zajęcia, liczyła na to, że może po dwóch

miesiącach Matt zobaczy w niej dziewczynę, z którą

mógłby się, na przykład, wybrać do kina, a potem na lody,

a potem...

Przestań, zganiła się w duchu. Na nim świat się nie

kończy. Uśmiechnęła się, przypominając sobie przestrogi

Deeny, i zaczęła się zastanawiać, jaki będzie ten Argentyń

czyk, który zamieszka u nich już pojutrze. Byle nie taki jak

Bryan. Z bratem można było rozmawiać wyłącznie o base

ballu i o osiągnięciach - dość wątpliwych zresztą - szkolnej

drużyny o dumnej nazwie Pumy. Czy w Argentynie też

grają w baseball? - zastanawiała się gorączkowo. Nie, tam

tańczą tango. Wyobraziła sobie, jak tańczy z przystojnym

Latynosem, jak ten obejmuje ją władczym gestem i... jak

Matt patrzy na to z zazdrością. Zamknęła oczy i długo

upajała się tym wyimaginowanym obrazem. Wróciła do

rzeczywistości dopiero, kiedy ktoś szarpnął ją za ramię.

- Nie wysiadasz? - spytała rudowłosa dziewczyna z młod

szego rocznika, którą znała tylko z widzenia.

Tak to już jest, że dziewczęta z młodszych klas wiedzą

o starszych szkolnych koleżankach znacznie więcej, niż te

wiedzą o nich. Cassie bardzo rzadko wracała do domu

autobusem, tylko wtedy gdy Bryan miał dodatkowy

trening po lekcjach i nie mogła jechać z nim samochodem.

Ruda musiała jednak zauważyć, gdzie wysiada, i teraz

dzięki niej Cassie w ostatniej chwili zdążyła wyskoczyć

z autobusu.

Przystanek był dokładnie naprzeciwko jej domu. Mama

musiała przed chwilą wrócić, bo jej ford taurus stał z ot-

- Cześć, dziewczyny! - zawołał Josh Gayler. W przy-

krótkim T-shircie, spod którego wylewał się brzuch, zbliżał

się do Cassie i Deeny, pożerając podwójnego hamburgera,

prawdopodobnie już trzeciego tego dnia. - Jak tam po

wakacjach? Wyglądacie super. - Pochylił się nad dziew

czętami, tak że nie mogły uciec od zapachu jego nieświeżego

potu, i wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Deena, nie wy

brałabyś się dziś ze mną na pizzę?

- Przykro mi, Josh, ani dzisiaj, ani nigdy - odparła

natychmiast, bo jej dotychczasowe delikatne próby od

rzucania jego awansów najwyraźniej nie skutkowały.

- Rozmyślisz się - rzucił z ustami pełnymi hamburgera

i krokiem na tyle żwawym, na ile pozwalała jego stukilowa

waga. ruszył do wyjścia ze stołówki, bo właśnie rozległ się

dzwonek na lekcje.

- Mówiłam, że jak nie zaczniemy działać, to nie zostanie

nam nic. Myliłam się - powiedziała Deena przyjaciółce. -

Jest gorzej: zostaną nam takie Joshe Gaylery. Ale pogadamy

o tym kiedy indziej. Muszę lecieć. Mam historię, a wiesz,

jak pan Gibson reaguje na spóźnianie się na lekcje. - Wstała

z krzesła, chwyciła plecak i popędziła przed siebie.

W drzwiach stołówki zatrzymała się i odwróciła do Cassie,

która dopiero podnosiła się z miejsca. - To kiedy dokładnie

przylatuje ten twój Argentyńczyk?

- Pojutrze. Wyjeżdżamy po niego na lotnisko do Okla

homa City.

Cassie wracała do domu wciąż w nie najlepszym hu

morze. Miała cały zeszły rok na pogodzenie się z faktem, że

Matt Sheppard widzi w niej tylko koleżankę z młodszego

które zamierzała włożyć do koszyka, wypadła jej z ręki.

Wyobrażenie o tym, jak tańczy z przystojnym Latynosem,

jak obejmuje ją władczo... jak Matt Sheppard patrzy na to

z zazdrością, znikało nieubłaganie. Dziękując Bogu, że

akurat nie wkładała do lodówki jajek, Cassie pochyliła się

i zaczęła zbierać z podłogi rozsypane owoce, jeszcze bardziej

wytężając słuch.

- Co prawda przyzwyczailiśmy się do myśli, że to

właśnie ten chłopiec u nas zamieszka - ciągnęła jej matka. -

Spodobało nam się to, co napisał o sobie w liście. No i na

zdjęciu wygląda bardzo sympatycznie. Ale ta dziewczyna

też z pewnością będzie miła.

Cassie straciła resztki nadziei. Z obrzydzeniem spojrzała

na steki, których mama kupiła dwa razy więcej niż zwykle,

pewnie z myślą o gościu z Argentyny.

Pani Prescott dowiadywała się jeszcze o dokładną godzinę

przylotu samolotu, lecz jej córka już tego nie słuchała.

Wpatrując się w steki, pomyślała, że może się nie zmarnują,

jeśli jej nowa koleżanka będzie zbudowana jak pływaczka

z dawnych Niemiec wschodnich.

wartym bagażnikiem na podjeździe. Po chwili pani Pres-

cott pojawiła się w drzwiach i na widok córki zawołała

radośnie:

- Cześć, kochanie! Dobrze, że jesteś, pomożesz mi

wnosić zakupy.

- Cześć - rzuciła Cassie i zagwizdała, zerkając do bagaż

nika. - Aleś tego nakupowała!

- Wiesz, jeśli ten nasz Argentyńczyk będzie miał taki

apetyt jak Bryan, to i tak nie starczy na długo.

- A skoro o nim mowa, to o której mamy być pojutrze

w Oklahoma City? - spytała Cassie, biorąc po dwie torby

do każdej ręki.

- Właśnie! Muszę zadzwonić do fundacji. Pani Rowe

nagrała się na sekretarkę. Podobno nastąpiła jakaś drobna

zmiana. - Pani Prescott rzuciła torebkę na krzesło w kuchni

i postawiła na stole zgrzewkę wody mineralnej. - Przynieś

resztę zakupów z bagażnika, a ja tymczasem spróbuję się

dowiedzieć, o co chodzi.

Cassie bez słowa wybiegła z domu, chcąc jak najszybciej

wrócić, żeby się dowiedzieć, na czym ta drobna zmiana

polega. Okazało się, że mama tak zaszalała z zakupami, że

dziewczyna musiała wnosić je na dwa razy. Potem, na pozór

spokojnie, zajęła się rozpakowywaniem toreb, starając się

nie uronić ani jednego słowa mamy, która rozmawiała przez

telefon w salonie.

- Nie, to naprawdę nie jest problem - mówiła do słuchaw

ki pani Prescott. - Teoretycznie powinnam to uzgodnić

z mężem i dziećmi, ale przecież kiedy zgodziliśmy się na

przyjęcie licealisty z zagranicy, było nam obojętne, czy

będzie to chłopiec, czy dziewczyna.

Jej córka stanęła jak wmurowana. Torebka ze śliwkami,

Nie była zbudowana jak pływaczka z dawnych Niemiec

wschodnich.

W kierunku Prescottów, którzy stali w hali przylotów

lotniska w Oklahoma City, zmierzała, uśmiechając się

nieśmiało, ładna niewysoka dziewczyna o kruczoczarnych

kręconych włosach, sięgających prawie do pasa.

- Mój Argentyńczyk - bąknęła pod nosem Cassie.

- Niezła - rzucił Bryan, wtykając siostrze tabliczkę

z napisem „Przyjazna Oklahoma". Przed przylotem samolotu

Patsy Brooks - Czerwień, żółcień, pomarańcz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: