BARBIZOŃCZYCY.pdf

BARBIZOŃCZYCY

École de Barbizon, École de 1830

1830-1870

Grupa malarzy francuskich, którzy w trzydziestych latach XIX w. utworzyli kolonię artystyczną we

wsi Barbizon na skraju lasu Fontainebleau.

Jej członkami byli: Theodore Rousseau (ideowy przywódca grupy) , Julies Dupré, Charles

François Daubigny, Narcisse Virgile Diaz de la Peńa, Constant Troyon, Jean François Millet

(od 1849).

W Barbizonie często przebywał JEAN BAPTISTE CAMILLE COROT . W późniejszych latach

ze środowiskiem barbizończycy byli związani m. in. JÓZEF SZERMENTOWSKI.

Barbizończycy uprawiali przede wszystkim malarstwo pejzażowe. Stworzyli typ pejzażu

„intymnego”, którego podstawą był romantyczny kult przyrody i umiłowanie rodzimego

krajobrazu. Metoda twórcza barbizończyków opierała się na bezpośrednim studium w plenerze.

Tematem ich obrazów były autentyczne, nie upiększane wycinki pejzażu — wnętrza lasu,

pojedyncze drzewa, brzegi rzek i stawów, nieraz ożywione sztafażem. U Troyona przeważała

tematyka animalistyczna. Wzorami, do których sięgali barbizoniczycy, były krajobrazowe

malarstwo hol. XVII w. oraz twórczość J. Constable'a i R. P. Boningtona (znana, we Francji od

czasu paryskiej wystawy w 1824). Twórczość barbizończyków spotkała się z niezwykle wrogim

przyjęciem ze strony akademików, a ich obrazy były systematycznie odrzucane przez jury

oficjalnego salonu. Stosunek ten zmienił się dopiero po 1848, m. in. dzięki wysiłkom E. J. Th.

Thorego.

Malarstwo barbizończyków odegrało doniosłą rolę w procesie kształtowania się kierunku

realistycznego i przygotowało grunt dla impresjonizmu.

Theodore Rousseau

Constant Troyon

François Daubigny

MIĘDZY ROMANTYZMEM A REALIZMEM

Twórczość dwóch artystów Camille'a Corota i Honoré Daumiera stanowiła pomost między

sztuką romantyczną w malarstwie a nowym jego kierunkiem — realizmem. Obaj byli prawie

rówieśnikami, żyli w tym samym okresie co Theodore Gericault, Eugene Delacroix i Piotr

Michałowski.

JEAN BAPTISTE CAMILLE COROT [koro] (1796-1875)

Jeden z największych pejzażystów XIX w. Kształcił się w tradycji pejzażu klasycznego (N.

Poussina i C. Lorraina). Odbywał liczne podróże w poszukiwaniu motywów pejzażowych (Włochy,

Szwajcaria, Holandia, Francja), głównie jednak malował w okolicach Paryża. Związany był, raczej

przyjaźnią niż stylistyką, z barbizończykami. We Włoszech malował liczne studia plenerowe,

zadziwiające świeżością szkice, początkowo służące tylko do wykonywania wykończonych

obrazów na wystawy salonów sztuki ( Most Narni ). Wierność wobec przedmiotu, głębokie studium

światła i atmosfery wraz z lekcją harmonii klasycyzmu składają się na oryginalny styl krajobrazów

O, uważanego zarazem za romantyka i realistę. Malował zabytki (katedry z Chartres i w Mantes ),

uliczki miast i lasy, polany, łąki (Poryw wiatru). Jego poetyckie wizje natury, budowane światłem i

bogatym w niuanse, ale przeważnie ograniczonym do jednej gamy, kolorytem, najczęściej są

pozbawione literackiego symbolizmu. Dopiero w późnych dziełach chętnie włączał sztafaż, niosący

anegdotę historyczną czy biblijną ( Homer i pasterze ). W jednym obrazie potrafił wszechstronnie

wykorzystać różne możliwości techniki olejnej (laserunek, przecieranie, grube faktury, drobne

wibracje plam przypominające technikę A. Watteau). Niektóre z jego popularnych scen leśnych

( Wspomnienie z Mortefontaine ) cechuje dość powierzchowna, sentymentalna nastrojowość.

Malował też znakomite akty ( Marietta ) i wizerunki melancholijnych kobiet ( Kobieta z perłą ).

Jako grafik stosował m.in. akwafortę i eksperymentalną technikę graficzną wykorzystującą

elementy fotografii zw. Cliché-verre.

Takie obrazy, jak Wspomnienie z Mortefontaine

przyniosły Corotowi największą sławę. Sugestywny

ładunek liryzmu i baśniowy klimat przedstawienia różni

je od zbliżonych w nastroju rokokowych płócien, pełnych

jednak sztuczności i zmysłowego wyrafinowania, które

nigdy nie pojawia się u Corota. Przejrzyste opary, lekko

unoszące się nad wodą, oddalają to wrażenie, a

jednocześnie pozwalają uwierzyć w ich potencjalną

realność. W jego obrazach współgrają ze sobą

różnorodne, czasem sprzeczne elementy, które w praktyce

dają się pogodzić: dążenie do perfekcji, zaduma i

nadziemski spokój, ukazanie tych samych przedmiotów w

różnym oświetleniu, rezygnacja z rysunku na rzecz

barwnych plam i żywość kompozycji zawierającej ślady idealizmu. Przede wszystkim jednak Corot

eliminuje wszelki element ciężkości. Wszystko cechuje prostota i pogodna lekkość.

Wspomnienie z Mortefontaine , 1863

Katedra w Chartres

HONORÉ DAUMIER [domje] (1808-1879)

Honoré Daumier jest łącznikiem między romantyzmem a realizmem. Przykłady jego dzieł:

Ulica Transnonain, W Pałacu Sprawiedliwości, Rodzina na barykadzie, Żebracy,

Emigranci, Amator rycin, Na scenie, Praczka (2 wersje), Don Kichot i martwa mulica, Don

Kichot i Sancho Pansa, Don Kichot.

Był grafikiem, rysownikiem, malarzem, rzeźbiarzem, jedenym z najbardziej konsekwentnych,

choć nie programowych przedstawicieli realizmu. Początkowo samouk; rozpoczął naukę w

niezależnej pracowni malarskiej Académie Suisse. Następnie trafił do Ecole des Beaux-Arts,

gdzie zetknął się po raz pierwszy z litografią. Zaczynał jako karykaturzysta w paryskich

pismach „Caricature”, „Charivari”, „Monde illustré”. Wkrótce zwrócił na siebie uwagę ostrymi

rysunkami politycznymi (np. Wolność prasy ). Przejawem republikańskiego radykalizmu

Daumier były karykaturalne terakotowe biusty parlamentarzystów skrajnej prawicy, stanowiące

początek jego twórczości rzeźbiarskiej. Sławę przyniosła mu karykatura Ludwika Filipa,

zatytułowana Gargantua, za którą został skazany na sześć miesięcy więzienia. W cyklach

graficznych ośmieszał stosunki panujące w instytucjach państwowych, w sądownictwie (Ludzie

Sprawiedliwości), obyczaje mieszczańskie czy kult współczesnych dla antyku (Historia

starożytna). Obok ulotnych, rysunkowych komentarzy bieżących wydarzeń stworzył dzieła o

wymowie uniwersalnej (Ulica Transnonain 1834, Wagon trzeciej klasy). Z czasem

koncentrował się głównie na malarstwie, w którym często powracał do tematu cyrkowców i Don

Kichota. Stosował indywidualną technikę, opartą na ekspresyjnym uproszczeniu

obrysowywanych grubym konturem form (Republika, Praczka). Jako jeden z najbardziej

oryginalnych talentów swojej epoki był ceniony przez artystów różnych orientacji.

Ulica Transnonain 15 kwietnia 1834 . Litografia.

W literaturze i w malarstwie realizmu śmierć

ukazywano jako zwykłe zdarzenie. Litografia

Daumiera została zainspirowana zdarzeniem z

czasów panowania Ludwika Filipa. Podczas

rozruchów w robotniczych dzielnicach w Paryżu

pewien żołnierz został zabity przez powstańca na

ulicy Transnonain, za co jego koledzy

wymordowali wszystkich mieszkańców domu.

Wymowa sceny, antyheroiczna i brutalna,

wywołuje poczucie niesprawiedliwości.

Don Kichot Popiersia Praczka

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: