Holden Wendy - Jak miło w Cannes.pdf - kwiecień 2014 - yumi93

Holden Wendy

Jak miło w Cannes

Kate Clegg – dziennikarka w lokalnym tygodniku, spec od relacji z prowincjonalnych

konkursów. Mieszka z rodzicami i za wszelką cenę pragnie wyrwać się ze

Slackmucklethwaite. Marzy jej się wielki świat i prawdziwa kariera dziennikarska.

Kiedy tygodnik wpada w ręce magnata prasowego i zamienia się w bezwartościowe

pisemko pełne reklam, Kate grozi zwolnienie. Szansą wydaje się być przystojny i

czarujący syn nowego szefa. Nat uwodzi Kate i namawia na wyjazd do Cannes. Ale

stolica Lazurowego Wybrzeża nie okazuje się wymarzonym rajem, zaś Nat nie

pojawia się na lotnisku. Czy dziewczyna poradzi sobie sama w zupełnie nowej

sytuacji?

Rozdział 1

— Więc jak właściwie określiłaby pani postać „gwiazdy"? — Kate z długopisem wycelowanym w

reporterski notatnik spojrzała na nową właścicielkę Miodowni. — I kiedy zaprosi pani zespoły do

swoich „Nocy muzyki na żywo"?

Ponieważ był dopiero ranek, pubu jeszcze nie otwarto, ale uchylono drzwi, żeby wpuścić trochę

świeżego powietrza. Jak na razie powietrze nie skorzystało z zaproszenia. Nozdrza Kate wypełniała

mieszanina piwa, stęchłego dymu papierosowego i starego tłuszczu. Niezależnie od tego, jak

świetlana miała być przyszłość Miodowni — a Kate siedziała już niemal godzinę, słuchając

szczegółowych wyjaśnień na ten temat — pub wyglądał i pachniał tak samo jak zawsze. Nic się nie

zmieniło — nawet ta sama co zwykle czarna tłusta mucha obijała się o przysłonięte ponurymi

firankami okna.

Mimo planowanego przez nową właścicielkę generalnego remontu wydawało się mało

prawdopodobne — przynajmniej na razie — żeby Miodownia przestała być znana jako Mordownia.

To czułe przezwisko wynikało z jej lokalizacji — stała na samym końcu długiego ciągu pubów

znajdujących się przy Southgate, głównej ulicy miasteczka, i stanowiła ostatni przystanek niesławnej

pijackiej trasy zwanej „serpentyną Southgate".

Kiedy klienci do niej docierali, zwykle byli już w bojowych nastrojach.

Nawet wyjątkowo słoneczny dzień nie poprawiał wyglądu wnętrza pubu. Jasny promień ukazał

ohydny wzór na dywanie, leżącym tam od niepamiętnych czasów, rozbłysnął bezlitośnie w tłustych

plamach na stołach i rozświetlił kurz unoszący się z czerwonych pluszowych kanap, których

porozrywane siedzenia krwawiły brudną żółtą gąbką. Podobno wszystko to wkrótce miało zostać

zastąpione mosiężnymi relingami i wentylatorami w kolonialnym stylu, miało też być

„orientalno-kontynentalne menu". Jolene Shaw marzyło się, aby Mordownia stała się miejscem

lansującym lokalnych artystów. I chodziło raczej o prawdziwych muzyków, a nie amatorów, którzy

wytaczali się z pubu po godzinie zamknięcia, rycząc na cały głos Four and Twenty Virgins.

— Gwiazdy? — powtórzyła Jolene, nie tracąc pewności siebie, i zaciągnęła się papierosem.

Była blondynką o szerokim nosie, w średnim wieku. Miała na sobie krótką spódniczkę, odsłaniającą

akry nagich ud, które wyglądały, jakby można było o nie zapalić zapałkę. Należała do tego rodzaju

kobiet, o których ojciec Kate mówił — nie do końca z dezaprobatą — że są „wielkie, ostre i trochę

zużyte".

— Jestem mistrzynią w wyłapywaniu talentów — zapewniła reporterkę. — Od razu wiem, czy ktoś się

nadaje, czy nie.

Kate poczuła się zaintrygowana.

— Naprawdę? Więc co jest tym magicznym składnikiem?

W Slackmucklethwaite było niewielu łowców talentów, przynajmniej nikt jeszcze nie uznał Kate za

dziennikarskiego geniusza. Ciekawe, co według Jolene Shaw czyniło z człowieka gwiazdę.

— Dobra prezencja? — dopytywała się Kate. — Ciekawe teksty? Hmm... niefałszowanie?

Jolene uniosła brwi.

— Tutaj? Żartujesz sobie, skarbie, prawda?

— Oryginalność?

Kate pomyślała o rockowej kapeli młodszego reportera Darrena. To byłoby dobre określenie dla tego

zespołu. I chyba jedyne dobre.

Jolene pokręciła swoją postrzępioną blond fryzurą — plasującą ją gdzieś pomiędzy Antheą Turner a

Joanną d'Arc na stosie.

— Nie. Wszystko sprowadza się do tego, czy stoją, czy nie. Ołówek wypadł z dłoni Kate.

— Stoją?!

— Zgadza się. Zespoły, które siedzą, sprawiają wrażenie nudnych i trudno je w pubie zauważyć. Więc

zanim jeszcze się dowiem, jaką muzykę grają, najpierw pytam, czy potrafią stać.

Człowiek musi umieć zachować poczucie humoru w każdych okolicznościach, pomyślała Kate,

wychodząc z Mordowni. W końcu taki wywiad nie był niczym niezwykłym. Rzadko kiedy dzień w

„Tygodniku Slackmucklethwaite", znanym w okolicy jako „Wychodnik", upływał bez jakiegoś

niedorzecznego incydentu. Na przykład tytuł Zwierzęca miłość w wydaniu z zeszłego tygodnia

sprowokował czytelników do oskarżenia gazety o obsesyjne zainteresowanie seksem, podczas gdy

artykuł miał pozyskać ochotników do współpracy z pobliskim schroniskiem dla psów.

Zamiar Jolene Shaw, aby stworzyć lokalny odpowiednik „Idola", już sam w sobie był niepokojący.

Ale Rytmowi sztuki, kulturalnej kolumnie „Tygodnika", kontrowersje nie były obce. Dopiero co

zaczęła cichnąć wrzawa z powodu relacji Kate / Romea i Julii w wykonaniu Trupy ze

Slackmucklethwaite. Fakt, że czternastoletnią Julię grała pięćdziesięcioparoletnia Gladys Arkwright,

aktorka, która w tym zespole zawsze brała główne role, wywołał pewną sensację wśród publiczności.

„Ta Gladys Arkwright może i nie jest Gwyneth Paltrow, ale z pewnością cholernie dobrze wie, jak

wychylać się z balkonu", zauważył z uznaniem radny Bracegirdle. To właśnie zdanie zamykało

recenzję Kate i miało katastrofalne skutki. Niezależnie od tego, jak wyjątkowe były balkonowe

umiejętności Gladys Arkwright, diwa nie słynęła z poczucia humoru. A wydawca

Holden Wendy - Jak miło w Cannes.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: