„Pudełko od butów”
Byłam sama w domu. Właśnie czytałam książkę o magicznym pudełku od butów, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Przez chwilę się wahałam. W końcu otworzyłam je i ujrzałam małe pudełko… od butów. Rozejrzałam się, ale nikogo nie zobaczyłam, pudełko zabrałam do domu. Zaciekawiona zdjęłam pokrywkę i zobaczyłam zdjęcie jakiegoś dziecka. To była dwunasto- może trzynastoletnia dziewczynka. Na odwrocie zdjęcia widniał napis „ Musisz pomóc tej dziewczynie. Jeśli tego nie zrobisz, stanie się nieszczęście”. Przestraszyłam się : „Co mam robić?”. W środku pudełka było napisane: „Wtorek, godzina 18 w parku obok domku pana Michałowskiego.” Za dwa dni, we wtorek wybrałam się do parku i poszłam w wyznaczone miejsce. Wkrótce ujrzałam … latające pieniądze. Myślałam, że śnię lub to są jakieś czary, bo wszystko działo się tak jak w książce, którą wcześniej czytałam. Nawet godzina się zgadzała. Stałam jak wryta. Nagle usłyszałam głośny krzyk i ktoś zasłonił mi oczy a potem zaczął łaskotać. Mój śmiech pomieszał się ze śmiechem innych dziewczyn- to były moje kuzynki: Ania i Zuzia i obie okropnie się śmiały. A potem zza drzewa wyszła dziewczynka ze zdjęcia. To była ich koleżanka. Jak to się stało? Wszystko dokładnie tak jak w książce… No tak! Przecież to od Zuzi pożyczyłam książkę o magicznym pudełku.
„Długopis”
Weszli na czwarte piętro starego opustoszałego bloku z płyty betonowej. Stał pusty jak muzeum czasów zamierzchłych. -To tu. - powiedział ściszonym głosem mężczyzna, stając przed brązowymi drzwiami, na których czas pozostawił swoje piętno. Następnie przekręcił gałkę i naparł na nie ramieniem. Ustąpiły, ale ich uchylenie kosztowało mężczyznę sporo wysiłku, gdyż drzwi rozdzierały się trąc o podłogę, zahaczały o dywan…
Gdy szpara umożliwiła przejście, wśliznął się do mieszkania, a za nim: kobieta i chłopiec. Ich oczom ukazał się obraz jakiego się nie spodziewali. On oczekiwał, że wszystko będzie ruiną pokrytą grubą warstwą kurzu. Ona, że wszystko będzie tak, jakby przed chwilą stąd wyszli. Chłopak nudził się, to był ich pomysł, ich podróż w ich przeszłość. W pokoju nie było ani odrobiny kurzu, a meble stały odsunięte od ścian.- Nie tak to sobie wyobrażałem- powiedział mężczyzna. – Zróbmy z tym porządek – zwrócił się do stojącej obok kobiety. Ona skinęła głową i zaczęli przesuwać meble pod ściany. Chłopiec zaczął szukać czegoś interesującego. Po kilku minutach dorośli skończyli. - Teraz to tu wygląda – powiedział mężczyzna do kobiety, ona skinęła głową na znak zgody. Podeszła do ciemnobrązowych mebli o błyszczącej powierzchni i dotknęła najpierw drzwi w szafie, a przesuwając rękę dotarła do barku dotknęła bogato zdobionego klucza. Wspomnienia wracały i odbijały się echem na jej twarzy, wydzierały przez oczy i drżące usta. Doszła do fotela stojącego obok stolika okolicznościowego. Najpierw dotknęła go nieśmiało - tylko palcem, potem, jakby czymś ośmielona zaczęła gładzić oparcie dłonią. I polały się łzy. Usiadła wygodnie z rękami na oparciach a po policzkach spływały jej diamentowe okruchy wspomnień cicho rozbijające się na piersiach.
Mężczyzna nie widział jej. Stał nieruchomy jak posąg na środku pokoju tonął w powodzi własnych wspomnień. Fala za falą rozbijały się o jego umysł zagarniając w głębiny duszy wszystkie myśli. Wkrótce były już tylko wspomnienia. Na to wszystko chłopak patrzył z mieszaniną zdziwienia i znudzenia, nie rozumiał tego, co się dzieje. Nie wiedział dlaczego tu przyszli. Potwornie się nudził. A minuty mijały, a oni wciąż tacy dziwni i milczący. -Nareszcie! – pomyślał sobie w duchu gdy pod stolikiem odkrył coś interesującego. Podniósł to z podłogi, położył na stoliku. Znalezisko było zaprawdę interesujące. Promień, który padł na przedmiot rozszczepił się na kilka pięknych, żywych barw. Podnosząc rękę znad przedmiotu odkrył, że jego część znika pozostając w cieniu – robi się tak przeźroczysta, że jej prawie nie widać. Zaintrygowało go to.
-Tato, tato co to jest? – zapytał kierując się do mężczyzny, ten wyrwany jakby ze snu spojrzał najpierw na twarz syna, uśmiechnął się smutno, budząc się jakby ze snu, szybko wracając do rzeczywistości i przeniósł wzrok na wyciągniętą rękę.
-To? To jest długopis. – Na twarzy chłopaka pojawił się grymas zdziwienia, widząc go mężczyzna dodał – takie urządzenie do hmmmm… jakby ci to powiedzieć... do ręcznego zapisywania myśli na papierze.
- A po co? – zapytał mały z nieskrywanym zdumieniem – Po co zapisywać myśli i to ręcznie? Przecież to strasznie musiało być męczące, no i trudne.
Mężczyzna uśmiechnął się i pogłaskał chłopca po głowie. Przeniósł wzrok na okno i powiedział – Czas już na nas – dopiero teraz zauważył, że kobieta płakała. – Kochanie, co ci jest? – Na co ona podniosła wzrok, który odpowiedział mu na pytanie. Podszedł do niej, pomógł wstać z fotela, przytulił wciągnął w nozdrza zapach jej włosów, zamknął oczy i stali tak chwilę. Potem wszyscy wrócili do miasta. Następnego dnia mężczyzna poszedł do pchlarza handlującego starociami po wkład do długopisu, ale okazało się, że takiego wkładu nikt już nie miał.
Wymyśl krótkie opowiadanie (w języku polskim), w którym każde słowo zaczyna się na b lub d.
Wymyśl jak najoryginalniejszą przyczynę następujących wydarzeń:
1. Dawid spóźnił się na pierwszą lekcję, ponieważ................................
2. Obiad ugotował tata, gdyż......................
3. Zmieniłem zdanie na temat Daniela, ponieważ.....................
Wymyśl jak najoryginalniejsze konsekwencje poniższych zdarzeń:
1. Jarek nie kupił wody mineralnej, bo .........................
2. Kamila boli brzuch, ponieważ .............................
3. Tomasz zjadł za dużo słodyczy i dlatego ...........................
Dzień zaczął się zwyczajnie. Rozwiń to zdanie w opowiadanie science fiction.
Rozwiń jakikolwiek dialog w opowiadanie.
Wymyśl opowiadanie, którego bohaterem jest słoń, pszczoła i połykacz ognia.
Poszukaj synonimów i wyrażeń synonimicznych do wyrazów: być, robić, czuć, powiedzieć, myśleć i spisz je na osobnych kartkach.
Napisz opowiadanie w dowolnej konwencji, którego akcja dzieje się w dowolnym czasie w Twojej miejscowości.
wiosnasp3