Frances Hodgson Burnett

TAJEMNICZY OGRÓD

Przełożyła: Jadwiga Włodarkiewiczowa

ROZDZIAŁ I
NIKT NIE ZOSTAŁ PRZY ŻYCIU

Kiedy Mary Lennox została wysłana do Misselthwaite Manor, gdzie miała zamieszkać w domu wuja, twierdzono ogólnie, że jest to najbardziej niesympatyczne dziecko, jakie kiedykolwiek widziano. I była to szczera prawda. Wiecznie skwaszona, mała i chuda, z jasnożółtymi rzadkimi włosami i drobną, szczupłą twarzą o lekko żółtawej cerze. Mary urodziła się w Indiach i nieustannie zapadała na zdrowiu. Ojciec jej był urzędnikiem administracji kolonialnej, wiecznie zapracowany i ciągle chory; matka zaś, słynna piękność, dbała jedynie o siebie, lubiła przyjęcia i zabawy, stale otaczała się młodym, wesołym towarzystwem. Nie pragnęła zupełnie dziecka, toteż gdy Mary przyszła na świat, matka oddała ją pod opiekę niańki, Hinduski, zwanej w języku tamtejszym Ayah, której dano do zrozumienia, że jeśli jej zależy na względach pani, to powinna dziecko trzymać jak najdalej od niej. Kiedy zatem Mary była chorowitym, nieznośnym, brzydkim niemowlęciem, usuwano ją matce sprzed oczu, a gdy stała się chorowitym, nieznośnym, zaczynającym chodzić dzieckiem, również usuwano ją matce z drogi.

Mary nie pamiętała, by z bliska widziała kogokolwiek innego oprócz swojej ciemnolicej Ayah i służby hinduskiej, a ponieważ byli oni jej we wszystkim posłuszni ze względu na to, że swymi wrzaskami mogła rozgniewać ich białą panią, przeto Mary w szóstym roku życia była najbardziej despotycznym i samolubnym stworzeniem, jakie kiedykolwiek żyło na kuli ziemskiej. Młoda nauczycielka, Angielka, która miała ją nauczyć czytać i pisać, tak jej nie lubiła, że po trzech miesiącach porzuciła posadę, a jej następczynie uciekały po krótszym jeszcze czasie. Toteż gdyby Mary nie przyszła po prostu fantazja i chęć, by nauczyć się czytać książki, chyba nigdy nie poznałaby alfabetu.

Pewnego wyjątkowo upalnego ranka Mary, która miała już około dziewięciu lat, zbudziła się bardzo zła, a humor jej jeszcze się pogorszył, gdy spostrzegła, że stojąca przy jej łóżku służąca to nie Ayah.

– Po coś przyszła? – rzekła do obcej. – Nie chcę cię! Przyślij mi moją Ayah!

Kobieta, patrząc na Mary wystraszonym wzrokiem, wyjąkała, że Ayah przyjść nie może, a kiedy Mary wpadła w pasję i zaczęła ją bić i szczypać, Hinduska, patrząc na nią coraz bardziej wystraszona, powtarzała, że Ayah w żaden sposób do panienki przyjść nie może.

Owego ranka czuło się w powietrzu coś niesamowitego. Wszystko działo się inaczej niż zwykle, kilku hinduskich służących było nieobecnych, ci zaś, których Mary widziała, skradali się lub uciekali z przerażonymi twarzami. Lecz nikt nic jej nie powiedział. Ayah zaś nie przychodziła. Mary, pozostawiona samej sobie, wyszła wreszcie do ogrodu i zaczęła bawić się pod drzewami w pobliżu werandy. Udawała, że robi klomby, i wtykała wielkie, szkarłatne kwiaty hibiskusa w małe kupki ziemi. Jej złość narastała, w miarę jak mruczała pod nosem obelgi, które rzuci niani, gdy ta się wreszcie pojawi.

– Świnia! Świnia! Córka świni! – mamrotała, wiedząc, że to określenie jest dla Hindusa najstraszniejszą obelgą.

Zgrzytała zębami ze złości, gdy wtem usłyszała, że matka jej rozmawia przyciszonym głosem z kimś na werandzie. Mary znała młodego blondyna o chłopięcym wyglądzie. Słyszała, iż ten bardzo młody oficer przybył niedawno z Anglii. Mary patrzyła na niego, ale jeszcze uważniej na matkę. Obserwowała ją zawsze, ilekroć tylko udało jej się zobaczyć ją, ponieważ „biała pani” – matkę Mary najczęściej nazywano w ten sposób – była wysoką, smukłą, śliczną osóbką ubierającą się w piękne suknie. Włosy matki przypominały falistą przędzę jedwabną: nosek miała mały, delikatny i wielkie roześmiane oczy. Jej suknie były cienkie i powłóczyste, wedle Mary było na nich „pełno koronek”. Dzisiaj wydawało się, że na „białej pani” koronek jest więcej niż zazwyczaj, lecz jej oczy nie śmiały się – szeroko rozwarte, były błagalnie wzniesione ku twarzy młodego oficera.

Mary usłyszała jej słowa:

– Czy jest aż tak źle? Tak bardzo źle?

– Strasznie – odrzekł młody człowiek drżącym głosem. – Strasznie, pani Lennox. Powinna pani była wyjechać w góry przed dwoma tygodniami.

„Biała pani” załamała ręce.

– Och! Wiem, że powinnam była wyjechać! – zaszlochała. – Wszak zostałam jedynie dla tego głupiego pikniku. Jakaż byłam szalona!

W tejże chwili z pomieszczeń dla służby doszedł taki rozpaczliwy lament, że pani Lennox gorączkowo chwyciła za ramię młodego oficera, Mary zaś poczęła drżeć na całym ciele. Lament i jęki stawały się coraz głośniejsze.

– Co to? Co to jest? – szepnęła przerażona pani Lennox.

– Znów ktoś umarł – odpowiedział młodziutki oficer. – Nic mi pani nie mówiła, że zaraza wybuchła między służbą.

– Bo nic o tym nie wiedziałam! – zawołała. – Niech pan pójdzie ze mną! – i wbiegła do wnętrza domu.

To, co potem się działo, było okropne i niesamowite, i Mary w końcu zrozumiała, że wybuchła epidemia cholery w najgroźniejszej postaci i ludzie padają jak muchy. Ayah zabrano w nocy, a ów lament w pawilonach służby rozległ się właśnie w chwili jej śmierci. W nocy zmarło jeszcze troje służby, reszta w trwodze i popłochu uciekła. Marli też ludzie w okolicznych domach, paniczny strach ogarnął wszystkich.

W panującym zamęcie i przerażeniu Mary – zapomniana przez wszystkich – ukryła się w dziecinnym pokoju, gdzie na przemian to płakała, to spała. Nikt o niej nie pomyślał, nikt jej nie szukał, a tymczasem nastąpiły wydarzenia, o których nie miał jej kto powiedzieć. Wiedziała tylko, że ludzie chorują, słyszała też jakieś tajemnicze, przerażające odgłosy.

Po jakimś czasie dziewczynka wśliznęła się do jadalni. Było tu pusto, ale częściowo opróżnione półmiski stały jeszcze na stole, a krzesła wyglądały na poodsuwane w pośpiechu. Mary zjadła owoce i biszkopty, a dla ugaszenia pragnienia wypiła szklankę wina. Wino było słodkie, Mary nie znała jego mocy, toteż po krótkiej chwili odurzyło ją. Wróciła do swego pokoju i znów się zamknęła, przestraszona krzykami i tupotem uciekających ludzi. Czując ogarniającą ją nieprzezwyciężoną senność, położyła się do łóżka i na długo straciła świadomość tego, co się wokół działo.

Tymczasem działo się wiele, ale Mary spała snem tak twardym, że nie zbudziły ją ani głosy ludzi, ani rumor czyniony przy wynoszeniu przedmiotów.

Po przebudzeniu Mary leżała jeszcze przez pewien czas, patrząc w sufit. W domu panowała zupełna cisza. Takiej ciszy nie znała nigdy przedtem... Nie słyszała żadnych głosów ani kroków, pomyślała, że widocznie już wszyscy wyzdrowieli i wszelkie obawy minęły. Ciekawa też była, kto zaopiekuje się nią teraz, po śmierci Ayah. Zjawi się zapewne nowa Ayah, może nawet będzie znać nowe bajki. Mary była już, prawdę mówiąc, trochę znudzona tymi dawnymi. Nie płakała też wcale z powodu śmierci swojej niani, nie była bowiem dzieckiem uczuciowym i nigdy się nikim nie przejmowała. Hałasy, bieganina, jęki i lamenty spowodowane epidemią przestraszyły ją, lecz teraz była już tylko zła, że nikt zdawał się nie pamiętać o jej istnieniu. Wszyscy byli zbyt przerażeni, by myśleć o nie lubianym dziecku. Kiedy wybuchła cholera, każdy myślał tylko o sobie. Ale teraz, gdy już wszystko minęło, ktoś przyjdzie zapewne zobaczyć, co się dzieje z Mary.

Lecz nikt się nie zjawiał, a kiedy dziewczynka leżała wyczekując, dom cały zdawał się zapadać w coraz głębszą ciszę.

Nagle Mary usłyszała, że coś się czołga po matach na podłodze. Wychyliwszy się z łóżka, ujrzała małego węża, posuwającego się wzdłuż ściany i patrzącego na nią oczkami jak brylanty. Nie zlękła się wcale, gdyż wiedziała, że to stworzonko nikomu nie czyni krzywdy, a tymczasem wężyk śpieszył się, jakby chciał najprędzej wydostać się z pokoju. W końcu wyśliznął się przez szparę pod drzwiami.

– Jak tu cicho i spokojnie – rzekła Mary do siebie. – Można by pomyśleć, że prócz mnie i tego węża nikogo nie ma w całym domu.

W tej samej chwili usłyszała jednak kroki w ogrodzie, a następnie na werandzie: kroki mężczyzn wchodzących do domu i rozmawiających przyciszonymi głosami. Nikt nie wyszedł im na spotkanie i nikt ich nie powitał, oni zaś, sądząc z odgłosów, otwierali jedne drzwi po drugich i zaglądali do wszystkich pokoi.

– Co za pustka! – usłyszała Mary. – Taka śliczna, urocza kobieta! Myślę, że i dziecko... Słyszałem, że miała córeczkę, choć nikt jej nigdy nie widział...

Mary stała pośrodku swego pokoju, gdy kilka minut później otwarły się drzwi. Wyglądała na dziewczynkę brzydką i niesympatyczną, a przy tym drżała z głodu i oburzenia, że tak niegodziwie o niej zapomniano. Pierwszy wszedł starszy oficer, którego Mary widziała kiedyś rozmawiającego z ojcem. Wyglądał na zmęczonego i wstrząśniętego, ale gdy spostrzegł Mary, gwałtownie cofnął się z przerażenia.

– Barney! – wykrzyknął. – Tutaj jest dziecko. Opuszczone dziecko. I to w takim miejscu! Na miłość boską, kim jest ta mała?

– Jestem Mary Lennox – rzekła dziewczynka prostując się dumnie. Pomyślała przy tym, iż ten pan jest bardzo niegrzeczny, nazywając dom jej ojca „takim miejscem”. – Zasnęłam, gdy wszyscy chorowali na cholerę, i właśnie teraz się obudziłam. Czemu nikt do mnie nie przychodzi?

– To jest to dziecko, którego nikt nigdy nie widział! – zawołał oficer, zwracając się do swego towarzysza. – Zapomnieli o niej wszyscy!

– Dlaczego o mnie zapomnieli? – zapytała Mary tupiąc nogą. – Czemu nikt nie przychodzi?

Młody człowiek, którego nazwano Barneyem, spojrzał na nią z ogromnym smutkiem. Mary zdawało się nawet, że mu powieki zadrżały, jakby od łez.

– Biedne maleństwo! – rzekł. – Nikt nie może przyjść, bo nikt nie został przy życiu.

I w ten oto dziwny i nieoczekiwany sposób Mary dowiedziała się, że nie ma już ojca ani matki, gdyż oboje umarli, i że pochowano ich nocą, a nieliczni służący, którzy uniknęli śmierci, opuścili dom, jak mogli najśpieszniej, zapominając o istnieniu „panienki”. A więc to była przyczyna tej głuchej ciszy. W całym domu pozostali przy życiu tylko ona i mały wąż.

ROZDZIAŁ II
PANNA MARY KAPRYŚNICA

Mary lubiła z dala obserwować swą matkę: wydawała się jej istotą uroczą, ale nie znała jej prawie wcale, nic też dziwnego, że ani ją kochała, ani tęskniła po jej stracie, a ponieważ była dzieckiem nader samolubnym, wszystkie swe myśli skierowała ku sobie, jak zresztą i przedtem zwykła była czynić. Gdyby była starsza, może przeraziłaby ją myśl, że została całkiem sama na świecie, ale ponieważ dotąd zawsze troszczyli się o nią inni, sądziła, że tak musi być zawsze. Ciekawa była tylko, czy znajdzie się teraz między ludźmi miłymi, którzy będą dla niej grzeczni i pozwolą jej na wszystkie wybryki, jak to czyniła Ayah i reszta hinduskiej służby.

Wiedziała, że nie pozostanie długo w domu pastora, gdzie ją na razie umieszczono, lecz gdzie nie chciała pozostać. Pastor był biedny, miał pięcioro dzieci, wszystkie prawie w jednym wieku. Ich ubranka były brudne, a one same kłóciły się ciągle i wydzierały sobie zabawki. Mary znienawidziła zaniedbany dom pastora i była taka nieznośna dla wszystkich, że po dwóch dniach żadne z dzieci nie chciało się z nią bawić. Już drugiego dnia dały jej przezwisko, które wprawiło ją w szaloną złość.

Pierwszy wpadł na ten pomysł Basil, chłopczyk o bladoniebieskich oczach i zadartym nosku. Mary go nie cierpiała. Bawiła się sama pod drzewem, tak jak tamtego fatalnego dnia, robiąc klombiki z ziemi i zaznaczając~ ścieżki. Basil stał w pobliżu i przyglądał się. Zabawa zainteresowała go i chłopczyk podał projekt:

– Czemu nie ustawisz kopca z kamyków, niby że to skały? – powiedział. – O, tutaj, w środku! – i pochylił się, by wskazać miejsce.

– Wynoś się! Nie cierpię chłopców, wynoś się! – wrzasnęła Mary.

Przez chwilę Basil był zły, potem zaczął się droczyć, tak jak droczył się zawsze z siostrami, tańczyć koło niej i podskakiwać, śmiać się i śpiewać:

Panno Mary, kapryśnico,

Odwróć zagniewane lico!

W twym ogródku rosną kwiatki,

Róże, dzwonki i bławatki.

Śpiewał dopóty, dopóki reszta dzieci nie usłyszała i nie zaczęła śmiać się razem z nim. A im bardziej Mary się złościła, tym częściej śpiewali: „Panno Mary, kapryśnico”, nazywając ją tak później między sobą, a nawet wtedy, gdy do niej się zwracali.

– W końcu tego tygodnia pojedziesz do domu – rzekł do niej Basil. – A my się strasznie z tego cieszymy.

– Ja też strasznie się cieszę – odparła Mary. – Ale co to znaczy dom?

– Ona nie wie, co to znaczy dom! – rzekł Basil z oburzeniem. – Dom to jest, oczywiście, Anglia. Nasza babunia tam mieszka, a nasza siostra, Mabel, pojechała do niej w zeszłym roku. Ale ty nie masz babuni, ty pojedziesz do wuja, który się nazywa Archibald Craven.

– Nic o nim nie wiem – wyjąkała Mary.

– Wiem, że nic nie wiesz – odparł Basil. – Dziewczęta w ogóle nic nie wiedzą. Słyszałem, jak rodzice o nim mówili. Otóż twój wuj mieszka w ogromnym, opuszczonym domu na wsi i nikt u niego nie bywa. Jest nieznośny i nikogo nie chce przyjmować, a gdyby nawet chciał, to i tak nikt by do niego nie pojechał. Jest w dodatku garbaty i okropny.

– Nie wierzę ci – rzekła Mary, odwróciła się i zatkała uszy palcami, bo nie chciała już nic więcej słyszeć.

Jednakże później długo myślała o wszystkim, co usłyszała, a gdy pani Crawford powiedziała jej tego wieczora, że za kilka dni pojedzie do Anglii, do wuja, pana Archibalda Cravena mieszkającego w Misselthwaite Manor, Mary wydawała się tak kamiennie i uparcie obojętna, że nie wiedziano, co o niej sądzić. Starano się ją traktować serdecznie, lecz dziewczynka odwracała twarz, ilekroć pani Crawford chciała ją pocałować, a gdy pan Crawford klepał ją po ramieniu, stała sztywno, jakby połknęła kij.

– Dziwne dziecko – rzekła później pani Crawford ze współczuciem. – Matka jej była taka urocza i miła, a Mary to najbardziej niesympatyczne stworzenie, jakie w życiu widziałam. Dzieci nazywają ją „panną Mary kapryśnicą”, a choć to niepoczciwie z ich strony, wcale im się nie dziwię.

– Gdyby jej matka częściej zaglądała do dziecinnego pokoju, Mary nabrałaby może miłego obejścia. Przykro o tym mówić teraz, gdy ta urocza kobieta już nie żyje, ale większość jej towarzystwa nie wiedziała nawet o istnieniu małej.

– Sądzę, że po prostu nie zajmowała się córką – z westchnieniem odparła pani Crawford. – Wszak gdy umarła Ayah, nikt nie pomyślał o tym biedactwie. Wszyscy rozbiegli się, zostawiając tę małą samą w opustoszałym domu. Kapitan Mac Grew mówił mi, że po prostu osłupiał, gdy znalazł ją w którymś pokoju.

Długą podróż do Anglii odbyła Mary pod opieką żony pewnego oficera, która odwoziła do szkół swoje dzieci. Jej własne potomstwo tak ją absorbowało, że była niezmiernie rada, mogąc w Londynie przekazać Mary jejmości, którą pan Archibald Craven wysłał po siostrzenicę. Jejmość nazywała się pani Medlock i była gospodynią w Misselthwaite Manor. Była to kobieta tęga, o mocno czerwonych policzkach i przenikliwych czarnych oczach. Miała na sobie jaskrawą czerwoną suknię, czarną jedwabną mantylkę z frędzlami i czarny kapelusz przybrany kwiatami z czerwonego aksamitu, które przy każdym poruszeniu głową chwiały się na wszystkie strony i trzęsły. Mary nie poczuła do niej sympatii, ale nie było w tym nic dziwnego, ponieważ nigdy do nikogo sympatii nie czuła. Zresztą od razu było widać, że pani Medlock niewiele sobie robi z Mary.

– Podobno jej matka była piękna – zwróciła się nowa opiekunka Mary do żony oficera. – Ale córka nie odziedziczyła po niej urody, prawda?

– Może wyładnieje, gdy będzie starsza – odparła dobrotliwie tamta. – Gdyby tylko nie była taka niegrzeczna i miała trochę milszy wyraz twarzy, bo rysy jej są raczej ładne. Zresztą dzieci tak się zmieniają...

– No, będzie się musiała bardzo zmienić! – odparła pani Medlock. – A nie mogę powiedzieć, by Misselthwaite wywierało dobry wpływ na dzieci.

Obie panie sądziły, że Mary ich nie słyszy, gdyż dziewczynka stała trochę z dala. Z okna hotelu, w którym się zatrzymali, przyglądała się ruchowi ulicznemu, lecz słyszała każde słowo i strasznie była ciekawa, jaki jest ten wuj i dom, w którym mieszka. Co to znaczy „garbaty”? Nie widziała nigdy garbatego. Może w Indiach nie ma garbatych?

Mary zaczęła czuć się samotna i myśleć o dziwnych rzeczach, całkiem dla niej nowych, odkąd zamieszkała między obcymi. Zaczęła się mianowicie zastanawiać, dlaczego zawsze była niczyja, nawet wtedy, gdy jej rodzice jeszcze żyli. Inne dzieci należały do swego taty i swej mamy, tylko ona była niczyja. Miała służbę, jedzenie i sukienki. Ale nikt na nią nie zwracał uwagi. Mary nie wiedziała, że wszyscy uważali ją za niemiłą. Przeciwnie – sądziła, że to inni są nieprzyjemni, o sobie nie myślała tak nigdy.

Pani Medlock wydawała się jej okropna – raziła ją swoimi czerwonymi policzkami i niegustownym, pretensjonalnym kapeluszem. Gdy następnego dnia wyjeżdżały w dalszą drogę do Yorkshire, Mary szła przez stację do pociągu odwróciwszy głowę i trzymając się jak najdalej od pani Medlock, bo nie chciała, żeby widziano, że jadą razem. Była zła na samą myśl, że ludzie mogliby ją wziąć za córeczkę pani Medlock.

Ale pani Medlock nie przejmowała się ani Mary, ani tym, co Mary o niej myśli. Była osobą, która „nie zawraca sobie głowy dziećmi”. W każdym razie tak by odpowiedziała, gdyby ją zapytano. Do Londynu nie chciała jechać nawet wtedy, gdy siostra jej, Maria, wydawała za mąż córkę, lecz zbyt ceniła sobie wygodne, dobrze płatne miejsce gospodyni w Misselthwaite Manor, które mogłaby stracić, gdyby nie wykonała rozkazu pana Archibalda Cravena. Nie wyraziła przeto najlżejszego sprzeciwu, kiedy jej chlebodawca rzekł w swój zwykły oschły sposób:

– Kapitan Lennox i jego żona zmarli na cholerę. Kapitan Lennox był bratem mojej żony, jestem więc opiekunem jego córki. Dziecko winno być przywiezione tutaj. Pojedzie pani do Londynu i przywiezie je.

Pani Medlock spakowała więc manatki i udała się w podróż.

Mary wtuliła się w kąt wagonu z miną kwaśną i złą. Nie miała co czytać, nie miała na co patrzeć. Chude, obciągnięte w czarne rękawiczki rączki złożyła na kolanach i siedziała cicho. Czarna sukienka uwydatniała żółtość jej cery, a sztywne, jasne włosy wymykały się kosmykami spod krepowego kapelusika.

W życiu swoim nie widziałam takiego niemiłego dziecka – myślała pani Medlock. Nie pojmując, jak dziecko może siedzieć tak długo w zupełnym bezruchu, znużona przyglądaniem się dziewczynce, zaczęła rozmowę ostrym, twardym głosem:

– Opowiem panience coś niecoś o miejscu, do którego jedziemy – rzekła. – Czy wie panienka coś o swoim wuju?

– Nie – odparła Mary.

– Nie słyszała panienka nigdy, jak rodzice o nim mówili?

– Nie – odrzekła Mary i drgnęła, przypomniawszy sobie, że ojciec i matka w ogóle z nią nie rozmawiali, nigdy jej niczego nie opowiadali.

– Hm! – mruknęła pani Medlock, patrząc na jej zamkniętą, zaciętą twarzyczkę. Zamilkła na jakiś czas, po czym ciągnęła dalej: – Sądzę, że trzeba panienkę jakoś przygotować. Jedziemy do dziwnego miejsca.

Mary nic na to nie rzekła, a pani Medlock, rozczarowana jej obojętnością, zaczerpnęła powietrza i dopiero po chwili powiedziała:

– Prawdę mówiąc, dom jest ogromny, lecz ponury. Pan Craven chlubi się nim na swój sposób, to znaczy on sam też jest ponury. Dom ten stoi na krańcu rozległego wrzosowiska, ma już sześćset lat i prawie sto pokoi, chociaż większość z nich jest zamknięta na klucz i od lat nie używana. Wiszą tam tylko obrazy, stoją piękne stare meble i wszędzie pełno antyków. Wokoło jest ogromny park, drzewa z gałęziami sięgającymi do ziemi. – Przerwała na chwilę, zaczerpnęła oddechu. Tyle ci chciałam powiedzieć – zakończyła nagle.

Mary mimo woli poczuła zainteresowanie. Wszystko, o czym usłyszała, było inne niż w Indiach, a każda nowość ma urok. Nie chciała jednak dać po sobie poznać, że ją cokolwiek zaciekawia – był to jeden z jej drażniących nawyków – siedziała zatem cicho.

– No i cóż – rzekła pani Medlock. – Co panienka o tym myśli?

– Nic – odparła. – Nie znam takich miejsc.

Odpowiedź ta wywołała krótki, urywany śmiech pani Medlock.

– Ech! Panienka jest zupełnie jak staruszka – powiedziała. – Czy to wszystko panienkę nic nie obchodzi?

– Co za różnica, czy mnie obchodzi, czy nie – odparła Mary.

– Co to, to racja – potwierdziła pani Medlock. – Dlaczego panienkę biorą do Misselthwaite Manor, tego naprawdę nie wiem. Może to po prostu najłatwiejszy sposób opiekuństwa. Bo że on się nie będzie o panienkę troszczył, to więcej niż pewne. On się nigdy o nikogo nie troszczy.

Zatrzymała się, jak gdyby coś sobie w porę przypominając.

– On ma krzywe plecy – rzekła – dlatego jest taki zły. Zawsze był zgryźliwy, w młodości też, i mimo swej fortuny szczęścia nie zaznał, dopóki się nie ożenił.

Mary zwróciła oczy na mówiącą, mimo że usiłowała udawać obojętność. Nie sądziła, że garbus może się ożenić, była więc nieco zdziwiona. Pani Medlock spostrzegła to, a jako niewiasta bardzo gadatliwa ciągnęła dalej z tym większym zapałem. Był to zresztą jedyny sposób zabicia nudy podczas długiej podróży.

– Ona była słodkim, ślicznym stworzeniem, a on by dla niej na koniec świata poszedł po źdźbło trawy, gdyby tego zapragnęła. Nikt nie przypuszczał, że się zgodzi zostać jego żoną, a jednak to uczyniła. Ludzie mówili, że tylko dla pieniędzy, ale to nieprawda, nieprawda – dodała z przeświadczeniem. – Gdy umarła...

Mary mimo woli poruszyła się.

– Ach, więc umarła! – wykrzyknęła odruchowo.

Przypominała sobie bajkę francuską, którą niegdyś czytała, Riquet à la Houppe. Bajka mówiła o biednym garbusku i pięknej księżniczce – i naraz zrobiło się jej żal pana Archibalda Cravena.

– Tak, umarła – powiedziała pani Medlock – i odtąd pan zdziczał jeszcze bardziej. Nie dba już o nikogo, nie chce widzieć ludzi. Przeważnie podróżuje, a gdy jest w Misselthwaite Manor, zamyka się w zachodnim skrzydle domu i dopuszcza do siebie tylko Pitchera. Ten Pitcher to już dziadyga, ale opiekował się niegdyś panem, gdy ten był jeszcze dzieckiem, i zna dobrze jego usposobienie.

Wszystko to było dziwne jak w bajce i nie usposobiło Mary wesoło. Dom o stu pokojach, wszystkich prawie zamkniętych na siedem spustów, stojący na krańcu wrzosowiska, zapomniany przez Boga i ludzi! Mary wyglądała oknem, zacisnąwszy wargi. Zdawało się jej rzeczą całkiem naturalną, że w tej chwili deszcz począł siec ukośnymi strugami i bić o szyby wagonu. Gdyby żyła jeszcze tamta śliczna kobieta, ożywiałaby otoczenie jak mama Mary – rozgwarem, wesołością, chodzeniem na zabawy w pięknych, ozdobionych koronkami sukniach. Ale obie już nie żyły.

– Niech się panienka nie spodziewa ujrzeć pana, daję głowę, że go panienka w ogóle nie zobaczy – rzekła pani Medlock. – I nie trzeba się spodziewać, żeby ktokolwiek zechciał z panienką rozmawiać. Trzeba będzie samej bawić się i myśleć o sobie. Powiedzą panience, do których pokoi wolno jej wchodzić, a które należy omijać. Ogrodów tam pod dostatkiem. Ale nie można kręcić się po domu i wścibiać nosa tam, gdzie nie wolno. Pan Craven nie życzy sobie tego.

– Wcale nie pragnę wścibiać wszędzie nosa – odparła Mary i jak nagle zrobiło się jej przedtem żal pana Archibalda, tak teraz nagle przestała go żałować, myśląc, że na pewno jest zły i zasłużył na to wszystko, co go spotkało.

Zwróciła twarzyczkę ku oknu, patrząc na strugi ściekającego po szybach deszczu, który padał nieprzerwanie, jakby nigdy nie miał ustać. Patrzyła tak długo i uparcie, aż wszystko zaczęło jej przed oczyma szarzeć, coraz bardziej szarzeć, i Mary znużona zasnęła.

ROZDZIAŁ III
PRZEZ WRZOSOWISKO

Mary spała długo. Kiedy się przebudziła, pani Medlock kupiła na jakiejś stacji koszyczek ze śniadaniem, w którym były: pieczony kurczak i wołowina na zimno, chleb z masłem i gorąca herbata. Deszcz padał gęściej niż przedtem, a widziani na stacjach ludzie poubierani byli w gumowe płaszcze, lśniące i ociekające wodą. Konduktor zapalił lampy w wagonie, a pani Medlock rozkoszowała się herbatą, kurczakiem i wołowiną. Podjadłszy sobie zasnęła, Mary zaś siedziała przyglądając się jej i jej kapeluszowi, który smętnie zsunął się na prawe ucho właścicielki. W końcu Mary zasnęła ponownie, wtulona w kąt przedziału i ukołysana jednostajnym biciem deszczu o szyby. Było już zupełnie ciemno, gdy się zbudziła. Pociąg zatrzymał się na stacji, a pani Medlock zaczęła potrząsać dziewczynką.

– No, ale panienka spała! – wykrzyknęła. – Czas otworzyć oczy! Jesteśmy już w Thwaite, a jeszcze szmat drogi przed nami.

Mary wstała, walcząc ze snem, gdy tymczasem pani Medlock zbierała pakunki. Dziewczynce na myśl nie przyszło pomóc jej, ponieważ w Indiach zawsze wszystko robiła tubylcza służba, i Mary zdawało się czymś zupełnie naturalnym, że jej usługują.

Stacyjka była mała i nikt oprócz nich tu nie wysiadł. Zawiadowca stacji zaczął rozmawiać z panią Medlock w szorstki, ale życzliwy sposób, wymawiając wyrazy dziwnie rozwlekle; Mary przekonała się później, że tak właśnie mówiono w Yorkshire.

– Co to, już pani wróciła? I przywiozła pani tę małą?

– Owszem, to ona – odparła pani Medlock, wpadając również w jorkszyrską wymowę i wskazując ruchem głowy na Mary. – Jakże się ma pańska żona?

– Nieźle, dziękuję. Powóz czeka po drugiej stronie.

Istotnie, przed podjazdem stacji stał wykwintny powóz. Mary spostrzegła, że służący, który pomógł jej wsiąść, również prezentował się dobrze. Jego długi gumowy płaszcz i ogromny pokrowiec na cylindrze lśniły i ociekały od deszczu jak zresztą wszystko wokół, nie wyłączając grubego zawiadowcy stacji.

Gdy służący zatrzasnął drzwiczki i usiadł obok stangreta na koźle, dziewczynka usadowiła się wygodnie w miękkim kącie, lecz senność całkiem ją odeszła. Wyglądała oknem, pragnąc coś zobaczyć na drodze wiodącej do tego dziwnego domu, o którym naopowiadała jej pani Medlock. Nie należała do dzieci lękliwych, nie była też wystraszona, lecz czuła, że Bóg wie co może ją spotkać w domu, w którym jest sto zamkniętych pokoi i który stoi na krańcu wielkiego wrzosowiska.

– Co to jest wrzosowisko? – spytała nagle panią Medlock.

– Niech panienka wygląda wciąż oknem, a za jakie dziesięć mil sama zobaczy – odparła kobieta. – Musimy pięć mil jechać wrzosowiskiem, zanim dojedziemy do domu. Wiele panienka nie zobaczy, bo noc jest ciemna, ale coś niecoś będzie można dostrzec.

Mary nie zadawała już więcej pytań, lecz tylko wpatrywała się uparcie w okno. Latarnie rzucały przed powozem smugi światła i w nich Mary dostrzegła zarysy mijanej okolicy. Po opuszczeniu stacji, gdy przejeżdżali przez małą wioskę, dojrzała białe domki i światła w oberży. Potem minęli kościół, probostwo i coś w rodzaju kiosku z oświetloną witryną z zabawkami, słodyczami i innymi towarami. Później wyjechali na trakt i Mary dostrzegła żywopłoty i drzewa. Potem długo nie było nic godnego uwagi, aż czas począł się Mary dłużyć.

Wreszcie konie zwolniły biegu, jak gdyby wjeżdżały na wzgórek. Zdawało się, że wokół nie ma już ani żywopłotów, ani drzew. Mary nie widziała nic prócz nieprzeniknionej ciemności po obu stronach drogi. Pochyliła się naprzód i przytknęła twarz do szyby, kiedy naraz powóz podskoczył.

– No, teraz to już na pewno jesteśmy na wrzosowisku – powiedziała pani Medlock.

Latarnie rzucały trochę światła na nierówną, złą drogę, która była jakby przecinką w gąszczu krzaków i czegoś nisko rosnącego, co się kończyło dopiero gdzieś na horyzoncie. Zerwał się wiatr, który wydawał dziwne poświsty, przeciągłe i dzikie.

– Czy to... czy to jest morze? – spytała Mary swą towarzyszkę.

– Nie, to nie morze – odparła pani Medlock – ale też nie pola ani góry, tylko nie kończące się dzikie pastwiska, gdzie nic nie rośnie prócz janowców i wrzosów i gdzie nic nie żyje, prócz dzikich kucyków i owiec.

– A mnie się wydaje, że to brzmi jak morze, gdyby tutaj było – powiedziała Mary. – Szumi zupełnie tak samo.

– To wiatr jęczy w zaroślach. Na mój gust to dosyć dzikie i pustynne miejsce, choć mnóstwo ludzi je lubi, zwłaszcza gdy kwitną wrzosy.

Jechały tak coraz dalej w ciemność. Deszcz ustał, ale zerwał się silny wiatr, który świszczał i wydawał niemiłe odgłosy. Droga prowadziła to w górę, to w dół, kilka razy powóz przejeżdżał przez mostki, pod którymi szumiały spienione wody strumieni. Mary miała uczucie, że jazda ta nigdy się nie skończy i że te bezkresne, zimne przestrzenie to ciemny ocean, przez który jedzie się wąskim pasmem lądu.

„Nie podoba mi się to pustkowie” – powiedziała sobie w duchu i silniej zacisnęła cienkie wargi.

Konie pięły się pod górę, gdy Mary pierwsza dostrzegła światełko. Pani Medlock zobaczyła je również i odetchnęła z uczuciem wielkiej ulgi.

– Cieszę się – zawołała – to świeci się u portiera! No, za chwilę napijemy się gorącej herbaty.

Owo „za chwilę” było względne, bo powóz, wjechawszy przez bramę parku, musiał przebyć jeszcze dwie dobre mile aleją, nad którą stare drzewa, niemal stykające się konarami, tworzyły coś w rodzaju długiego, ciemnego sklepienia.

W końcu jednak wyjechali z alei, zrobiło się jaśniej i wtedy zatrzymali się przed bardzo długim, niskim, nieregularnie zbudowanym z kamienia dworem. Mary zdawało się, że cały dom jest ciemny, dopiero gdy wysiadła, dostrzegła słabe światełko w jednym z okien na piętrze.

Olbrzymie, ciężkie drzwi wejściowe, zbite z masywnych, wspaniale rzeźbionych desek dębowych, nabijane wielkimi, żelaznymi gwoździami, wzmocnione były żelaznymi sztabami. Przez nie wchodziło się do olbrzymiego hallu, który był tak słabo oświetlony, że Mary odeszła ochota przyglądać się starym portretom pań oraz postaciom panów w zbrojach. Gdy tak stała na kamiennej posadzce olbrzymiego hallu, wydawała się drobną, zagubioną tu czarną figurką i czuła się też dziwnie mała i opuszczona.

Ubrany bez zarzutu, chudy, stary człowiek stał obok lokaja, który im otwierał drzwi.

– Ma ją pani wziąć zaraz do jej pokoju – rzekł ochrypłym głosem. – Pan nie życzy sobie jej widzieć. Rano wyjeżdża do Londynu.

– Doskonale, panie Pitcher – odparła pani Medlock. – Jeśli wiem, czego ode mnie oczekują, niezawodnie to wykonam.

– Oczekują jedynie – rzekł Pitcher – że pan będzie miał zupełny spokój i że nie będzie musiał widywać nikogo, kogo widzieć nie pragnie.

Potem pani Medlock poprowadziła Mary przez szerokie schody i długi korytarz i znów w górę po kilku stopniach, potem znów przez inny korytarz i jeszcze przez jeden, póki nie dotarły do drzwi jej pokoju, gdzie Mary zastała ogień na kominku i kolację na stole.

...