Anna Park - Randka z wrogiem.pdf - powieści - kasia.barreiro.stroinska

 Randka z wrogiem 

Rozdział l

Kiedy po powrocie ze szkoły otworzyłam drzwi, usłyszałam dźwięk włączonego

telewizora, chociaż o tak wczesnej porze mama nie mogła być jeszcze w domu. Gdy otworzyłam

szafę, by powiesić palto, na wieszaku tuż przy moim kombinezonie zauważyłam ciepłą chłopięcą

kurtkę. Pomyślałam, że z pewnością należy do jakiegoś dziecka, wziętego przez moją mamę pod

opiekuńcze skrzydła. Pewnie do chłopca, który pojawił się w ośrodku. Rzuciłam torbę z

książkami na krzesło stojące w przedpokoju i pomaszerowałam do salonu.

Zgadłam. Chłopak, przypuszczalnie trochę starszy ode mnie, siedział rozciągnięty na

niebieskiej sofie, a jego stopy w sportowych butach spoczywały na stojącym tuż obok stoliku.

Oglądał telewizję, naszą telewizję, tak jakby robił to każdego dnia. Co gorsza, Jonesy, mój

brązowo-biały kot, leżał tuż przy nim i domagał się pieszczot. Jonesy nie był kotem, który

przepadał za obcymi, tak naprawdę do tej pory tylko mnie wolno go było drapać za uszami.

Poczułam się zdradzona.

- Jak się tutaj dostałeś? -zapytałam ostro. Ku mojemu zdziwieniu chłopak zerwał się na

równe nogi.

-Pewnie jesteś Juliet -odrzekł pośpiesznie. -Nazywam się Neil Evans. Twoja mama

przywiozła mnie do was, ale zadzwoniono z ośrodka, żeby natychmiast przyjechała, więc,

poprosiła mnie, żebym tutaj poczekał. -Uśmiechnął się. - Powiedziała, że mogę czuć się jak u

siebie w domu i mam czekać na ciebie, a ty się mną zajmiesz, dopóki ona nie wróci.

Zaniemówiłam. Mama spodziewała się najwyraźniej, że będę zachwycona, porzucając

ewentualne własne plany i zajmując się tym jej chłopakiem. Przed rozwodem zachowywała się

jak normalna matka, później jednak znalazła sobie pracę w organizacji zwanej Telefonem

Pomocy. Stała się nagle wielką przyjaciółką wszystkich, którzy potrzebują jej wsparcia. Spędza

w pracy dużo więcej czasu niż przepisowe osiem godzin i nie mam pewności, czy w ogóle

zwraca na mnie jeszcze uwagę, czy jestem dla niej ważniejsza od tych jej "zabłąkanych". A teraz

najwyraźniej oczekiwała, że podskoczę z radości i przejmę jej obowiązki.

Zawahałam się. Neil był niewątpliwie "zabłąkany", a większość podopiecznych mamy

przychodziła zziębnięta i głodna. Zwyczajna grzeczność -oraz mój pusty żołądek -nakazywała

zaproponować coś do jedzenia. Ale nie byłam pewna, I czy potrafię być uprzejma.

-Jeżeli ściszysz telewizor przygotuję dla nas herbatę i pączki -powiedziałam oschle.

Zrobił to natychmiast.

-Podoba mi się ten pokój -stwierdził pogodnie, ponownie moszcząc się na sofie.

-Jest w porządku. -Powiodłam wzrokiem po pustych białych ścianach, bladoniebieskich

meblach, jasnym dywanie i nowoczesnym abstrakcyjnym obrazie wiszącym nad kominkiem.

Kochałam ten dom wcześniej, kiedy jeszcze był staromodny i pełen ciepła, wypełniony

starymi meblami, wśród których było nawet kilka antyków, w tym mahoniowa toaletka, należąca

niegdyś do prababci Adams. Ale po rozwodzie mama pozbyła się tych wszystkich uroczych

staroci. Wedle jej słów, za bardzo przypominały o życiu z tatą, więc urządziła salon zupełnie na

nowo w bardzo nowoczesnym stylu, który mnie się wydawał zdecydowanie zbyt surowy.

Zostawiłam rozłożonego przed telewizorem Neila i poszłam do kuchni, gdzie nalałam

wody do czajnika. Mama na ogół starannie wybiera to, co jemy, ale zeszłego wieczoru w chwili

słabości kupiła tuzin pączków w Dunkin' Donuts. Wyłożyłam kilka na talerz, a po chwili wahania

zaparzyłam herbatę w porcelanowym dzbanku. Nie spytałam niespodziewanego gościa, czy ma

ochotę na herbatę, po prostu dostanie ją i już. Lubiłam herbatę i nie miałam zamiaru

dostosowywać się do kogoś, kogo nawet nie zapraszałam.

Kiedy znalazłam się znowu w salonie, Neil zerwał się z sofy i wziął ode mnie tacę.

-Wygląda fantastycznie -ocenił i wyłączył telewizor. Nalałam herbaty do filiżanek i

posunęłam talerz z pączkami w stronę gościa. Gdy jedliśmy, przyglądałam mu się kątem oka.

Uznałam, że jest zbyt przystojny i uprzejmy. Większość podopiecznych mamy była ponura,

zaniedbana i po prostu trudna w bezpośrednim kontakcie. Ten chłopak był przystojny i pewny

siebie, co w pewien sposób sprawiało, że stałam się jeszcze bardziej podejrzliwa. Ale z drugiej

strony był całkiem niezły!

Zdawałam sobie sprawę, że powinnam zacząć jakąś uprzejmą pogawędkę, ale nic nie

przychodziło mi do głowy. Kiedy w czerwcu skończyłam szesnaście lat, sądziłam, że dużo

łatwiej będzie mi się rozmawiało z chłopcami, a tu nic z tego. Nieustannie się bałam, że nie

jestem zbyt ładna ani interesująca. Jedynie Greg Tilman, kilka miesięcy młodszy i pół głowy ode

mnie niższy, zwracał na mnie uwagę.

-Mieszkasz w Simmonsville? -zapytałam wreszcie. Neil przełknął kęs pączka.

-Nie. Jestem z Buffalo. Pewnie się teraz zastanawiasz, co robię w waszym salonie ponad

dwieście kilometrów od domu.

Utkwiłam wzrok w filiżance z herbatą, starając się wymyślić odpowiedź, która nie

zabrzmiałaby nieuprzejmie.

-No cóż, pewnie spotkałeś moją mamę w ośrodku, zadzwoniłeś do niej lub coś w tym

rodzaju.

Przez jego twarz przebiegł nagły cień, ale tak krótki, iż przypuszczałam, że mogłam go

sobie tylko wyobrazić.

-Tak naprawdę to porządnie pokłóciłem się z ojczymem, a nawet się trochę

poszturchaliśmy. Kazał mi się wynosić. Matka nie wzięła mnie w obronę, więc spakowałem

trochę ubrań, wsiadłem do samochodu i ruszyłem przed siebie. Znalazłem się w Simmonsville,

bo tylko do tego miejsca starczyło mi benzyny. Uznałem, że nie stać mnie na więcej, dopóki nie

znajdę jakiejś pracy. - Popatrzył na mnie. Jego oczy były intensywnie niebieskie. -Trzeba

przyznać, że dwie ostatnie noce były dość zimne. Zacząłem się więc poważnie martwić. Kiedy

jadłem przy budce hamburgera, zauważyłem szyld Telefonu Pomocy. Zadzwoniłem i tak

poznałem twoją mamę.

Kochana, dobrotliwa mama, pomyślałam z sarkazmem i czekałam na ciąg dalszy.

Chłopiec uśmiechnął się zamyślony.

-Twoja mama jest wspaniała, o czym pewnie nie muszę ci mówić. Gdy tylko się

dowiedziała, że dwie noce spędziłem w samochodzie, przywiozła mnie tutaj i powiedziała, że

pomoże mi znaleźć pracę i w ogóle się mną zajmie.

Wtedy do mnie dotarło. Spał w samochodzie w lutym! Ale jedyne, co zrobiłam, to wstałam

i powiedziałam:

-Przepraszam, muszę wstawić do piekarnika zapiekankę na obiad i przygotować sałatę.

Neil ponownie zerwał się z sofy.

-Pomogę ci -zaproponował. -Jestem mistrzem w przygotowywaniu sosu do sałaty. To

właściwie jedyne, co potrafię upichcić, z wyjątkiem może jeszcze jajecznicy i mrożonej pizzy.

Jest zbyt pewny, że zostanie poproszony o pozostanie, pomyślałam z niechęcią, ale nie

mogłam mu przecież zabronić pójścia za mną do kuchni. Usiadł na taborecie i przypatrywał się,

jak wyjmuję z lodówki przygotowaną wcześniej zapiekankę i posypuję ją frytkami. Tuńczyk z

makaronem. Może nie będzie mu smakowało to, co mama nazywa oszczędnym daniem? Ale on

wyciągnął rękę, poczęstował się frytką i stwierdził:

-Moja ulubiona zapiekanka. Nigdy jednak nie próbowałem jej z frytkami.

Jak może być taki pogodny, taki radosny, kiedy został wyrzucony z domu, nie miał gdzie

spać i nie znał w tym mieście nikogo poza moją mamą? Ja na jego miejscu dawno wpadłabym w

panikę i, prawdę mówiąc, byłaby to reakcja bardziej normalna niż jego zachowanie. Ale Neil był

oczywiście taki jak moja mama: obowiązkowo radosny. Właśnie wtedy usłyszałam trzaśnięcie

drzwi wejściowych, a po chwili głos mamy:

-Cześć! Jest ktoś w domu?

-Tutaj! -odkrzyknęłam

Mama weszła do kuchni. Jest niższa ode mnie, drobniejsza i ładniejsza. Ma krótkie, jasne,

kręcone włosy, które nigdy nie odstają i zawsze da się z nich ułożyć przyzwoitą fryzurę. Moje

włosy są ciemniejsze, proste i mają w zwyczaju sterczeć na wszystkie strony. Stojąc przy niej,

czuję się wysoka i niezdarna. Charaktery także mamy zupełnie odmienne. Nie wiem, jak ona to

robi, ale wydaje się, jakby zawsze miała nad wszystkim kontrolę, podczas gdy ja zazwyczaj

jestem niezorganizowana i brak mi pewności siebie. To zabawne. Zawsze czułam się bliżej

związana z tatą, ponieważ jestem do niego podobna, ale przekonałam się, że w głębi duszy

pragnęłam być tak towarzyska, radosna i szczodra jak mama.

-Hej, Neil -powiedziała. -Widzę, że ty i moja córka zdążyliście się już zapoznać. Mam

nadzieję, że Juliet zaprosiła cię na obiad. To tylko nasze oszczędne danie, ale bardzo je lubimy.

Nasz gość uśmiechnął się do niej w taki sposób, że dotarło do mnie, iż nie tylko ma ochotę

na obiad, ale także na towarzystwo mojej mamy. Najwyraźniej naprawdę ją lubił. Stężałam w

środku. Pewnie jest jakimś domorosłym artystą, tak jak połowa przyjaciół mamy.

-Nakryję do stołu -powiedziałam ostrym tonem.- Jeżeli Neil chce, to może przygotować sos

do sałaty. Mówi, że to potrafi.

Zazwyczaj jadamy w kuchni, ale wiedziałam, że mając gościa na obiedzie, mama będzie

wolała jeść w jadalni. Podobnie jak salon jest ona urządzona w bieli, błękicie i także bardzo

nowocześnie. Nawet stół ma surowy szklany blat. Na jednej ze ścian mama powiesiła moje

cztery małe obrazki z drzewami i żółtymi kwiatami, więc i dzięki nim czułam, że ten pokój w

pewnym sensie jest mój. Właśnie jadalnia, moja sypialnia i kuchnia, która jest wciąż wyłożona

jasnym drewnem oraz pomalowana na żółto, tak jak w czasach, kiedy mieszkał z nami tata, były

jedynymi pomieszczeniami w domu, które w dalszym ciągu lubiłam.

Kiedy rozkładałam na stole obrus w kratkę i ustawiałam na nim talerze i sztućce, słyszałam,

że mama i Neil gawędzą w kuchni niczym starzy przyjaciele. Po raz setny, odkąd zaczęła

pracować dla Telefonu Pomocy, poczułam ukłucie zazdrości. Szkoda, że my nie rozmawiałyśmy

ze sobą w taki właśnie sposób. To tata zawsze był moim powiernikiem. Teraz jednak go nie było,

potrzebowałam, więc mamy, ale wyglądało na to, że ona tego nie dostrzega.

Na środku stołu ustawiłam wazon z suszonymi kwiatami. Zapaliłam dwie białe świece, po

czym wyłączyłam górne jaskrawe: światło. Pokój wyglądał odświętnie i romantycznie.

Odsuwałam od siebie pytanie, dlaczego zadaję sobie tyle trudu, przygotowując zwykły obiad dla

gościa, którego w ogóle nie zapraszałam.

W tym momencie do pokoju weszła mama, niosąc dymiącą zapiekankę. Za nią dreptał Neil

z dużą miską sałaty. Mama uśmiechała się, twarz miała zaczerwienioną od ciepła piekarnika, a

Neil wyglądał tak, jakby nie miał żadnych zmartwień. Kłaniając się, postawił miskę na stole.

-Poczekaj, aż posmakujesz mojego sosu -zwrócił się do mnie. -Dzięki niemu jestem sławny

w całym Buffalo.

Odsunął krzesło dla mamy i odwrócił się w moją stronę, ale zdążyłam już pośpiesznie

usiąść. Nie miałam zamiaru zmięknąć tylko, dlatego, że miał dobre maniery i kręcone blond

włosy!

Nałożyliśmy sobie na talerze porcje gorącej zapiekanki, sałatę i gorące tosty, a Neil jadł

tak, jakby od tygodni nie miał nic w ustach. Sos był przepyszny i nasz gość był naprawdę

zadowolony, kiedy mu o tym powiedziałam. Musiałam przyznać, że bardzo zajmująco opowiadał

o szkolnym przedstawieniu sprzed kilku miesięcy i o panu Nelsonie, reżyserze, który traktował

swoich podopiecznych tak, jakby byli prawdziwymi aktorami. Im dłużej opowiadał, tym bardziej

rosła moja ciekawość.

-Nie tęsknisz za tym? Zdaje się, że byłeś naprawdę znany w swojej szkole.

Na chwilę przestał jeść.

-Pewnie, że mi jej brak. W Buffalo mam mnóstwo przyjaciół, ale uznałem, że czas stamtąd

wyjechać. Jeżeli uda mi się znaleźć pracę, dokończę liceum tutaj. Wszystkie moje oceny mogą

zostać przesłane ze starej szkoły.

Mama spojrzała na nas z uśmiechem.

-Zaproponowałam Neilowi, by pozostał u nas, dopóki nie znajdzie pracy i jakiegoś

mieszkania. Może zamieszkać w tym pustym pokoju na górze.

Poczułam, jak zaczynają mi płonąć policzki. Jakkolwiek czarujący i przystojny był Neil

Evans, nie powinien tutaj mieszkać: jeść z nami posiłków i spać w pokoju, który przed rozwodem

był sypialnią rodziców. Wszystko było nie tak. Mama była moją mamą, ale nie zachowywała się

stosownie do swojej roli. Z drugiej strony była tylko opiekunką Neila, a traktowała go jak syna.

Chciałam znienawidzić nieproszonego gościa, ale to nie było takie proste.

Rozdział 2

Po oświadczeniu mamy zapanowała, jak to się pisze w powieściach, złowróżbna cisza.

Najwyraźniej oczekiwała, że będę podskakiwać z radości, usłyszawszy, iż Neil Evans

wprowadza się do naszego domu. Powinna przewidzieć, że moja reakcja będzie krańcowo

odmienna. Czy nie mówiłam wielokrotnie, że czuję niechęć do jej podopiecznych i tego, jak

wiele poświęca im czasu? Jedyne, czego pragnęłam, to powrotu dawnych czasów, kiedy to

mama, tata i ja stanowiliśmy normalną kochającą się rodzinę.

-Może to nie jest najlepszy pomysł, pani Adams. -Neil był blady. -Przecież pani mnie nie

zna. Będę wdzięczny za pomoc w znalezieniu pracy, ale nie widzę przeciwwskazań do

przespania w samochodzie jeszcze kilku nocy.

Mama rzuciła mi ostre spojrzenie, starając się, by nil zauważył go Neil.

-Bzdura -oświadczyła energicznie. -Jest zdecydowanie za zimno na coś takiego. Nie ma

sensu, byś spał w lutym w samochodzie, skoro u nas jest ciepły wolny pokój. Nie chcę już

słyszeć żadnego sprzeciwu.

-Wyniosę z tego pokoju moje rzeczy -odezwałam się posępnie.

-Nie sądzę, by twoje obrazy nie pozwoliły Neilowi zasnąć. Dlaczego ich tam po prostu nie

zostawisz?

Ponieważ są moje! To była pierwsza myśl, jaka mi przyszła do głowy. Dlaczego to do niej

nie dociera? Tata zrozumiałby mnie. Wiedziałby, że te obrazy są tak osobiste że nie chciałabym,

by oglądał je ktokolwiek obcy.

Nagle zauważyłam, że Neil uważnie mi się przygląda, ta jakby wiedział, o czym myślę.

Utkwiłam wzrok w talerz z resztkami zapiekanki.

-Są tam też farby i sztalugi. Zabiorę je, żeby nie przeszkadzały.

-Masz zamiar zostać malarką? -zapytał Neil. Potrząsnęłam głową.

-Raczej nie. Nie jestem wystarczająco utalentowana. Po prostu lubię malować.

Najprawdopodobniej będę inżynierem, tak jak mój tata.

Mama nagle wstała.

-Zaparzę kawę -oznajmiła. -Lubisz kawę, Neil?

-Pewnie, ale ja lubię wszystko. -Herbatę, wodę, sok. Mama uśmiechnęła się do niego.

-Cieszę się więc, że będę miała z kim napić się kawy Juliet zdecydowanie woli herbatę.

Po chwili jej nie było, a ja znowu nie wiedziałam, co powiedzieć. Ten chłopak był

przystojny, światowy i wygadany, i przedstawiał sobą typ, któremu w szkole przyglądałabym się

z daleka, ale nigdy nie byłabym jego znajomą. Bądź szczera, Juliet, pomyślałam. Jedynym

chłopakiem, u którego miałabyś jakiekolwiek szanse, jest Greg Tilman, a ten jest tak

skomplikowany jak gra w bierki. Neila za to można porównać z kostką Rubika.

-Bardzo chciałbym, byś nie zabierała swoich obrazów z pokoju, w którym mam spać, Juliet

-powiedział miękko. -Podziwiam artystów. -Wskazał głową obrazki na ścianie. - Twoje?

-Tak. -Ponownie się zaczerwieniłam. Cóż za zdradliwy nawyk.

-Są świetne! -zawołał z entuzjazmem. Jego uśmiech był zniewalający, więc odwróciłam

się, zdecydowana nie dać się nabrać na jego pochwały. Byłam przekonana, że to sposób, w jaki

Neil Evans zjednuje sobie ludzi.

-Naprawdę mi przykro, że zabieram ci pracownię -. kontynuował. -Ale nie będę u was

długo, obiecuję.

-W porządku. - Cóż mogłam powiedzieć innego? Poza tym spodobało mi się słowo

pracownia. Dzięki niemu poczułam się jak prawdziwa artystka, mimo pewności, że byłam

szczera, mówiąc, że nie jestem wystarczająco utalentowana, by zostać malarką.

Przyglądał mi się przez chwilę, po czym zerwał się z krzesła i zaczął zbierać talerze.

-Włożę wszystko do zmywarki. Muszę przecież jakoś zarobić na utrzymanie, no nie?

Pchnął ruchome drzwi z jadalni do kuchni, lecz w tym samym momencie mama zrobiła to

samo. Uskoczył w bok na tyle szybko, że uniknął złamania nosa. Nawet ja się roześmiałam,

widząc zdumienie na ich twarzach.

-Hej -rzekł do mnie Neil. -Nie śmiej się! To mój jedyny nos. Nie mogę sobie pozwolić na

zmiażdżenie go. Chyba nie chciałabyś, bym wyglądał jak jakiś emerytowany bokser?

-Nie, chyba nie. -Miał bardzo ładny nos, ale wolałam nie mówić mu niczego miłego.

Posprzątaliśmy na stole. Mama wniosła kawę, a ja zrobiłam sobie herbatę. Posiedzieliśmy

jeszcze trochę w jadalni i zjedliśmy wspólnie resztę pączków. Neil i mama rozmawiali o

wszystkim i o niczym. Ja się przysłuchiwałam i obserwowałam ich. Oboje wydawali się silni, tak

jakby byli w stanie poradzić sobie ze wszystkimi trudnościami. Dlaczego w takim razie Neil

został wyrzucony z domu, a mama i tata się rozstali?

-Jutro Juliet zabierze cię do szkoły i przedstawi panu Baileyowi, dyrektorowi -oznajmiła

mama. -Jestem przekonana, że nie będzie żadnych kłopotów z przyjęciem cię. Poproszą szkołę w

Buffalo o przesłanie twoich ocen.- Dopiła kawę, po czym dodała stanowczo: -Ale teraz, Neil,

zadzwonisz do mamy i powiesz, że z tobą wszystko w porządku. Nie musisz mówić o wszystkim,

ale powiedz jej przynajmniej, w jakim mieście jesteś i że od czasu do czasu do niej zadzwonisz.

Z twarzy gościa zniknął nagle jego chłopięcy urok. Wyglądał teraz na starszego i albo

Anna Park - Randka z wrogiem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: