Praca pochodzi z serwisu www.e-sciagi.pl
Modele profesionalenej praktyki nauczyciela*
Model techniczno-racjonalny
Model profesjonalnego artyzmu
· Zainteresowanie zasadami, prawami, procedurami.
· Zainteresowanie efektywnością, systemami i analizą zadań.
· Wiedza jest trwała. Teoria poprzedza praktykę i powinna być stosowana w praktyce.
· Zainteresowanie tym co widoczne, „powierzchowne”.
· Testowanie kompetencji – szczególnie umiejętności, zainteresowanie standaryzacją, pomiarem i kontrolą.
· Kontrola i nadzór nad szkołami.
· Zmiany w szkołach następują pod wpływem czynników tkwiących poza profesją nauczycielską.
· Jakość = to co może być zmierzone.
· Dobre nauczanie jest ważne, cel nie jest tak istotny.
· Stawanie się nauczycielem poprzez trening umiejętności.
· Mistrzostwo!
· Nacisk na to, by „wiedzieć”.
· „Przemysłowy” trening i zarządzanie.
· Umiejętności.
· Nauczanie jest rzemiosłem.
· Doskonalenie umiejętności.
· Dobre wyniki na pisemnych egzaminach.
· Odwoływanie się do badań z „innego świata”, by uzyskać wiedzę o klasie.
· Wiedza o tym co robić, pochodzi z planu – podążanie za planem.
· Podejmując ryzyko można zaszkodzić dzieciom.
· Każdy przypadek jest inny, stąd nie można mieć reguł. Podobnie jak artyści interpretujemy, nie rozkładamy czynników sytuacji na elementarne składniki, ale postrzegamy je jako całość.
· Zainteresowanie nie efektywnością, ale twórczością –prawo do błędu.
· Wiedza jest tymczasowa i problematyczna.
· Istnieje coś więcej pod powierzchnią – na przykład myślenie nauczyciela.
· To, co możemy zmierzyć jest najczęściej trywialne.
· Profesjonalistom należy ufać.
· Zmiana pochodzi od nauczycieli.
· Jakość = pochodzi z głębokiego wglądu na własne wartości i działanie.
· Badanie, refleksja.
· Stawanie się nauczycielem poprzez edukacje.
· Misterium!
· Szukać raczej niż wiedzieć.
· Liberalny humanizm.
· Zdolności.
· Nauczanie jest sztuką.
· Podejmowanie ryzyka.
· Uczenie się przez działanie i refleksję przed, w trakcie i po.
· Zadawanie pytań o własne działania.
· Rozwiązywanie problemów, improwizacja.
· Dzieci muszą uczyć się podejmowania ryzyka.
* opracowano na podstawie materiału przygotowanego przez E. Cramera, który otrzymali uczestnicy programu TEMPUS JEP ADEPT w Kopenhadze. Por. także: Fish i Broekman 1992, ss. 25-26
stary_hipis