Ignatius David - Agenci niewinności.pdf - Ignatius David - edmund144

David Ignatius

AGENCI NIEWINNOŚCI

Groza i dół , i sidło

na ciebie, mieszkańca ziemi:

kto umknie przed krzykiem grozy,

wpadnie w dół,

a kto się wydostanie z dołu,

w sidła się omota !

Tak, upusty otworzą się w górze

i podwaliny ziemi się zatrzęsą.

Księga Izajasza 24,17-18

Prolog

Bejrut, kwiecień 1983 roku

uadowi

utkwiło

pamięci, że

wybuch

rozległ

się

dwa

razy.

Huk

eksplozji

dotarł

niego

ułamek

sekundy

tym,

jak

usłyszał

ją

przez

telefon.

Tam-

tego

pamiętnego

dnia,

kiedy

przeszłość

spotkała

się

przyszłością,

Fuad

pomy-

ślał o Rogersie i zmówił modlitwę.

Siedział

wtedy

restauracji

Vieux

Quartier

wschodnim

Bejrucie.

Dzwonił

właśnie

swego

hotelu

zachodniej

części

miasta,

aby

się

upewnić,

czy

nie

zostawiono

dla

niego

jakiejś

wiadomości,

kiedy

słuchawce

usłyszał

nagle

odgłos

wybuchu.

Grzmot

potężnej

eksplozji

głośny

nawet

jak

Bejrut

prze-

płynął

liniach

telefonicznych

prędkością światła.

chwilę

tym,

dokład-

nie

czasie,

jaki

dźwiękowi

zabrało

przebycie

drogi

zachodu

wschód,

usły-

szał huk w drugim uchu.

- Bomba! - krzyknął do słuchawki przerażony recepcjonista

- Widzisz, skąd wydobywa się dym? - zapytał Fuad.

W słuchawce zapadła cisza. Recepcjonista wybiegł na ulicę.

- Z

Corniche

chwili

słuchawce

dał

się

słyszeć

jego

zdyszany

głos.

Gdzieś koło ambasady amerykańskiej.

- Jakiego jest koloru?

.- Biały.

- Na Allana! -wykrzyknął błagalnie Fuad.

Biały

dym

zawsze

oznaczał

potężną

eksplozję.

Taki

efekt

dawało

błyskawiczne

zdetonowanie

dużego

ładunku

wybuchowego,

które

powodowało

gwałtowne

zu-

życie tlenu w atmosferze. Na niebie pojawiał się wtedy pióropusz białego dymu.

Pierwszym odruchem Fuada było wybiec z restauracji i natychmiast odna-

leźć Rogersa, żywego czy martwego. Jednak poczucie obowiązku przeważyło.

O pierwszej trzydzieści spotykał się z kurierem, od którego miał uzyskać ważne informacje. Przez

chwilę zastanawiał się co powie Rogers, kiedy spotkają się tej nocy w restauracji Ararat i on, Fuad,

oznajmi mu, że nawet w ten szalony dzień wykonał swoje zadanie i zdobył żądany dokument.

W oczekiwaniu na swego informatora Fuad zajął miejsce przy barze. Wszyscy dookoła mówili tylko o

eksplozji.

Słyszałeś

ten

huk?

Ależ

potężny!

Barman

rzucił

mimochodem, że

bomba

musiała

eksplodować

zachodnim

Bejrucie.

Wszy-

scy

obecni

przytaknęli

atmosfera

jakby

się

rozluźniła.

Zachodni

Bejrut

był

drugiej

stronie.

jakby

inny świat.

Fuad

milczał.

Zamówił

szklankę

wody

mine-

ralnej i sączył ją powoli.

Barman

jego

przyjaciele

kontynuowali

rozmowę.

Fuad

przysłuchiwał

się

bezwiednie.

Prawie

zupełnie

wtopił

się

otoczenie.

Chociaż

był

sunnitą

wyglą-

dał

jak

każdy

obecnych

bogatych

chrześcijańskich

biznesmenów

siedzących

przy

barze.

Podobnie

jak

oni

był

ubrany

jedwabny

garnitur

zapalał

papierosy

złotą

zapalniczką.

Arabowie

mają

specjalne

określenie

dla

tego

typu

kamuflażu.

Nazywają

tagiyya.

Ich

zdaniem

wprowadzanie

błąd

zatajanie

prawdy

jest

takich

sytuacjach

dopuszczalne.

Jeżeli

muzułmanin

znajduje

siew

grupie

chrze-

ścijan,

również

powinien

podać

się

chrześcijanina.

końcu

jakie

zna-

czenie? Prawda jest przecież elastyczna.

Jakiś Libańczyk wetknął głowę w drzwi i krzyknął do barmana:

- L’Ambassade Americaine!

Szmer

rozmów

wzmógł

się

jeszcze

bardziej.

więc

celem

ataku

była

amba-

sada

amerykańska!

Fuad

poczuł

nagły

ból

w żołądku.

Przez

chwilę

próbował

myśleć

czymś

innym,

ale

jego

myśli

uparcie

wracały

ambasady

Rogersa.

Aby

się

uspokoić,

zaczął

cicho

wzywać

pomocy

Allaha.

Allahu

litościwy...

miło-

sierny...

- Marines

będą

wiedzieli,

robić

powiedział

przekonaniem

barman.

Kilku obecnych potakująco pokiwało głowami.

Wcale

nie

będą

wiedzieli,

pomyślał

Fuad.

tym

tkwił

problem.

prawda

lotnisku

stacjonował

oddział

dwóch

tysięcy

marines,

jednak

nikt

nie

znał

celu

ich

misji

Libanie.

Kiedy

sześć

miesięcy

temu

Fuad

spytał

pewnego

agenta

CIA,

młody

oficer

wywiadu

wyjaśnił

mu, że

jest

„misja

reprezentacyjna".

Mi-

sja

reprezentacyjna?

powtórzył

zamyśleniu

Fuad,

nie

chcąc

swoim

sceptycy-

zmem

urazić

młodego

człowieka.

„Właśnie",

usłyszał

odpowiedzi.

Być

może

Rogers wiedziałby, co należy teraz zrobić.

Wyglądając

przez

okno,

Fuad

zapalał

papierosa

papierosem.

Dokładnie

pierwszej

trzydzieści

przybył

jego

informator.

Khoury,

mały

dystyngowany

czło-

wieczek,

znalazł

Fuada

czekającego

przed

restauracją.

Razem

przeszli

jeden

bocznych

zaułków,

gdzie

Fuad

odebrał

dokument,

pożegnał

się

pospiesznie

po-

gnał w stronę zachodniego Bejrutu i ruin ambasady.

Bejrucie

zamachy

bombowe

zawsze ściągały

tłumy.

Tak

było

tym

razem.

Kiedy

drugiej

trzydzieści

dotarł

Comiche,

wokół

ambasady

wciąż

groma-

dzili

się

ludzie.

Cały

teren

był

otoczony

kordonem

wojska

Fuad

musiał

okazać

swój amerykański paszport, aby podejść bliżej budynku.

To,

zobaczył,

sprawiło, że

jego

oczu

napłynęły

łzy.

Główna

część

gma-

chu została zmieciona siłą wybuchu, odsłaniając kruchy szkielet budynku. Przed

ruinami

wciąż

stali

wstrząśnięci

ludzie,

którym

udało

się

ocalić życie.

Przysłu-

chując się ich rozmowom, Fuad zdołał odtworzyć tragiczny bieg wypadków.

Pracownicy ambasady nigdy nie usłyszeli huku eksplozji. Oślepiający błysk,

a potem potężna siła wyrywająca okna z framug cisnęła ich, wciąż siedzących na

swoich krzesłach, o ściany biur, w których pracowali. To tak, jakbyś był wewnątrz

wirówki, mówili ocaleni. W powietrzu fruwał gruz i odłamki szkła.

Kiedy wszystko ucichło, pierwszą myślą, jaka przyszła im do głowy, było to,

że ambasada została ostrzelana z moździerza. Ci, którzy doświadczyli już w ży-

ciu podobnego ataku, pozostali na ziemi, czekając na kolejną salwę. Inni, pobu-

dzeni

nagłym

przypływem

adrenaliny,

niczym

Superman

rzucili

się

poprzez

ru-

mowisko do zamykania swoich biurowych sejfów.

Hol ambasady przypominał istne piekło - wypalony gmach wypełniały pył

i dymy pożaru. Na zewnątrz wyły karetki pogotowia i wozy strażackie. Żołnierze

armii

libańskiej

oraz

marines

kłębili

się

wokół

zniszczonego

budynku.

Marines

otoczyli

budynek

kordonem

bezpieczeństwa.

Młodzi żołnierze

skupieniu

bacz-

nie obserwowali tłum libańskich

gapiów, nie spuszczając palców ze spustów ka-

rabinów maszynowych.

ich

plecami

członkowie

ekip

ratowniczych

wydobywali

gruzów

ambasa-

dy zmasakrowane ciała ofiar.

Przez moment Fuad rozważał, czy nie zapytać o Rogersa jednego z urzędni-

ków ambasady, stojącego w odrętwieniu przed budynkiem. Jednak rozmyślił siej

Byłoby to rażące naruszenie zasad bezpieczeństwa. Nie był też pewien, czy chciałby

poznać teraz prawdę. Zamiast tego wybrał się na wieczorny spacer. Drżąc z zim-

na, zatrzymał się na chwilę nad brzegiem morza.

Po powrocie Fuad zadzwonił do hotelu w nadziei, że Rogers zostawił dla

niego jakąś zaszyfrowaną wiadomość. Spotkał go zawód. Pojechał więc do hote-

lu, w którym zatrzymał się Rogers, ustronnego, pozwalającego zachować anoni-

mowość miejsca w okolicach ulicy Hafra. Na miejscu zasypał recepcjonistę gra-

dem pytań. Czy pan Rogers jest teraz u siebie? Czy zostawił jakieś wiadomości?

Wyprowadził się? Czy ktokolwiek był w jego pokoju?

Dopiero

sto

funtów

libańskich

wsunięte

kieszeni

marynarki

rozwiązała

recepcjoniście język.

Rogers nie wrócił do hotelu, usłyszał Fuad. Jednak jakąś godzinę temu w wiel-

kim pośpiechu wpadło tu trzech mężczyzn z ambasady. Weszli do pokoju Roger-

sa i spakowali wszystkie jego rzeczy, które następnie znieśli do czekającego na

zewnątrz samochodu.

Zapłacili rachunek i powiedzieli, że pan Rogers wyjechał.

Bejrut

Jesień 1969 roku

Ignatius David - Agenci niewinności.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: