Praca pochodzi z serwisu www.e-sciagi.pl
Historia nowożytnej polityki społecznej ma ponad 200 lat i zaczęła powstawać w Wielkiej Brytanii i Niemczech wraz z powstawaniem klasy robotniczej powstały pierwsze kwestie socjalne, które stopniowo wymagały ingerencji państw w celu ich przeciw zwyciężenia takich jak ubóstwo , brak mieszkań , fatalne warunki socjalne, nieproporcjonalny czas pracy. Model państwa ewoluował od całkowitego braku zainteresowania sprawami socjalnymi do opiekuńczości. W Polsce historie polityki społecznej datujemy od konstytucji 3 maja. Opracowano tam nowy model państwa w dokumencie tym znalazł się zapis o prawie równości społecznej w obrębie istniejących stanów społecznych, znalazł się też zapis o gwarancjach prerogatyw mieszczan. Do 1918 roku wykorzystywane było w Polsce prawo zaborców. W okresie międzywojennym określa się dwa okresy: a) pierwszy od 1918 do 1926 – państwo polskie wprowadza ustawodawstwo socjalne, prawa socjalne wpisuje się do konstytucji z 1921 roku, ratyfikuje się również kilka konwencji międzynarodowej organizacji prawa. b) od 1927 do 1939 roku- okres związany z rządami sanacji i wielkim kryzysem gospodarczym charakteryzującym się śladową realizacją opiekuńczej funkcji państwa. Po wojnie od 1945 do 1989 roku – model państwowego paternalizmu którego istotą było rozdawnictwo i przedmiotowe traktowanie człowieka pod hasłem równości społecznej. Od 1989 roku realizowany jest rynkowy model opiekuńczości państwa.
1)Definicja polityki społecznej
Polityka społeczna posiada dwa znaczenia: a) Politykę społeczną rozumiemy jako działalność państwa, samorządów i organizacji pozarządowych której celem jest poprawa położenia materialnego, asekuracja przed ryzykami życiowymi i wyrównywanie szans życiowych grup społeczeństwa ekonomicznie i socjalnie najsłabszych. b) Polityka społeczna jako dyscyplina naukowa.
2) Cele polityki społecznej
a) wyrównywanie warunków życia i pracy po przez wyrównywania, zaspokajania potrzeb ludności w różnym wieku, b) tworzenie równego dostępu w korzystaniu z obywatelskich praw, c) usuwanie równości społecznych, d) kształtowanie stosunków społecznych, e) asekurowanie przed ryzykami życiowymi.
3) Interdyscyplinarność polityki społecznej
jako dyscyplina badawcza wyłoniła się w XIX wieku z ekonomi, jako dyscyplina badająca społeczne koszty i skutki rozwoju gospodarczego. a) nauka o polityce społecznej ma naturalne związki ze statystyką ponieważ obserwacje zjawisk i procesów nie było by możliwe bez danych, b) związki z historią – kiedy poszukujemy prawidłowości rozwoju, badamy trendy i tendencje, opisujemy zaszłości, porównujemy stare i nowe kwestie społeczne, c) polityka społeczna posiada związki z aksjologią czyli nauką o wartości, wskazuje również na związki z prawem, wiele kwestii socjalnych wymaga regulacji prawnych, prawo i polityka społeczna oddziałowują na siebie wzajemnie zwłaszcza w obszarze pracy, ubezpieczeń, pomocy społecznej, d) przedmiotem polityki społecznej są również struktury społeczne w których zachodzą określone zmiany w ten sposób ujawniają się wzajemne zależności pomiędzy socjologią i polityką społeczną, e) polityka społeczna to związki z demografią która dostarcza danych o pierwotnym charakterze umożliwiającym planowanie np. rozwój infrastruktury.
4) Nurty w polityce społecznej
a) socjologiczno-strukturalny główny przedstawiciel tego nurtu to konstanty Krzeczkowski, według tej koncepcji przedmiotem badań polityki społecznej jest struktura społeczna rozumiana jako każdorazowy układ stosunków społecznych, uwarstwienie społeczne i jego budowa. Przedstawicieli tego nurtu interesowała polityka społeczna z punktu widzenia możliwości zmian struktury społecznej w kierunku usuwania sprzeczności powstających najczęściej w wyniku nierównomiernego rozwoju sił produkcyjnych i wytwórczych.
b) nurt ekonomiczno-społeczny przedstawicielem był tu: S. Rypiński i Kazimierz Secomski. Jest to nurt oparty o analizę powiązań polityki społecznej z polityką gospodarczą, na szczególną uwagę zasługuje tu koncepcja planowania społecznego towarzyszącego planowaniu wzrostu gospodarczego.
c) nurt socjalno-bytowy przedstawicielem były Zofia Daszyńska-Golińska oraz obecnie Lucyna Frąckiewicz. Jest to koncepcja doraźnej poprawy warunków pracy i bytu, poprawa i postęp mają się dokonywać za pośrednictwem reform społecznych przeprowadzanych ewolucyjnie.
d) nurt psychologiczno-społeczny przedstawicielem tego nurtu był Wacław Szubert. Nurt ten traktuje politykę społeczną jako działalność zmierzającą do zaspokajania różnorodnych potrzeb szerokich kręgów społeczeństwa.
1) jaka jest historia powstania polityki społecznej
2) podaj definicję cele i zadania polityki społecznej
3) uzasadnij że polityka społeczna jest nauką interdyscyplinarną
4) wymień i omów nurty polityki społecznej
1) Pojecie kwestii społecznej
Rodowodu tego pojęcia kwestia społeczna szukać należy w początkach XIX wieku. Słowo kwestia uwydatnia rangę przypisywaną danemu zjawisku, określenie społeczna wskazuje z kolei na jego szeroki zasięg i znaczenie dla współżycia zbiorowego. Spotykamy się z rożnymi definicjami oddającymi istotę kwestii społecznych. Polityka społeczna z naukowego punktu widzenia wymaga stale klarownego i wyostrzonego widzenia. Taką możliwość stwarza kategoria kwestii społecznych która staję się przedmiotem badań tej nauki. Kategoria ta ma charakter diagnostyczny i umożliwia analizę nie tylko stanów patologicznych rozwoju społeczno-gospodarczego, ale i stanów które najogólniej można określić jako niepożądane, nienormalne i wzbudzające sprzeciw, stanowi to kategorię wartościującą stany społecznej świadomości oraz stany określonej rzeczywistości.
- Koncepcja Stanisława Rypińskiego – zdefiniował on kwestię społeczną jako utratę równowagi we współżyciu wszelkich grup społecznych
- Ludwik Krzywicki postawił tezę że kwestia społeczna powstała jako efekt szybkiego rozwoju sił wytwórczych, stosunek do potrzeb społecznych kształtował się głównie pod wpływem potrzeb ekonomicznych.
- Antoni Szymański widział 3 źródła kwestii społecznej: rozdział kapitału i pracy, produkcja maszynowa, zmiany natury etyczno-moralnej. (upadek obyczajowości)
- Stanisław Głąbiński zdefiniował kwestię społeczną jako zadanie zapewnienia nowożytnemu społeczeństwu równowagi i rozwoju wśród nowych warunków życia. Kwestia społeczna w tym rozumieniu to podstawowa kategoria polityki społecznej, w jego ujęciu składa się z szeregu kwestii takich jak: nierówność ekonomiczna, kwestia robotnicza, kobieca, kwestia ubogich, emigracji, mieszkaniowa. Kwestie społeczne muszą być rozpatrywane w kontekście narodowego porządku ekonomicznego, nie można izolować problematyki społecznej od ekonomicznej i odwrotnie.
- współcześnie objaśnienie kwestii socjalnej występuje w encyklice Jana Pawła II ,, o pracy ludzkiej”. Współcześnie próbuje się określić zjawisko kwestii społecznej po przez analizę aktualnych problemów społecznych.
Kwestia społeczna jest definiowana jako:
a) zjawiska i okoliczności tworzące stan napięcia społecznego, wywołujące powszechne zaniepokojenie i dążenie do rozwiązania nabrzmiałego problemu.
b) kwestie splecone to takie problemy życiowe, wspólne dla całych grup i zbiorowości społecznych które wynikają z niedostosowania organizacji życia zbiorowego do specyficznych potrzeb społecznych i indywidualnych ich członków, które na skutek kumulacji rożnych czynników stwarzają dla tych grup i zbiorowości sytuacją szczególnie trudne, które wprowadzają zakłócenie w rozwoju społeczeństwa.
c) jako problemy społeczne o największym stopniu dolegliwości które tworzą sytuację krytyczne w życiu szerokich zbiorowości i powodują poważne zakłócenia w funkcjonowaniu społeczeństwa.
Składniki pojęcia problemu społecznego według Markowskiego
1) istnienie pewnego stanu pewnej sytuacji społecznej, 2) stan ten jest niezgodny z uznanymi społecznie wartościami np. sprawiedliwość, 3) wartości te powinny być powszechnie uznawane, 4) musi istnieć przekonanie że coś z tym stanem rzeczy trzeba zrobić.
Każda kwestia społeczna posiada własną wewnętrzną dynamikę i wyodrębnia się 3 fazy powstawania tych kwestii:
a) faza identyfikacji przez społeczność jakiegoś stanu który określa jako zagrażający dla istotnych społecznych wartości, b) faza ustalania sposobu rozwiązywania tej kwestii społecznej, c) faza która polega na instytucjonalizacji problemu społecznego.
Wyróżnia się też 8 elementów kwestii społecznych według Jerzego Łopato.
1) dotyczy większych grup i zbiorowości społecznych, 2) polegają na kumulacji negatywnych cech położenia materialnego, społecznego lub politycznego, 3) odbierane są przez grupę jako niesprawiedliwe, 4) zakłócają prawidłowy rozwój grupy, 5) wywołują społeczny niepokój i wzburzenie, 6) są źródłem napięć społecznych niekiedy nawet ostrych konfliktów, 7) nie mogą być w pełni rozwiązane w ramach grupy, przy wykorzystaniu dostępnych grupie metod i możliwości, 8) mogą być rozwiązane tylko drogą podjęcia działań przez państwa lub inne podmioty polityki społecznej.
W podsumowaniu można stwierdzić że kwestia społeczna to kompleks problemów socjalno-ekonomicznych.
2) Teorie tłumaczące powstanie kwestii społecznej.
Ewolucjonizm kwestii społecznych – kwestię społeczno-socjalną spostrzega się w jej historycznym rozwoju, a nie jako problem wyrwany z kontekstu czasowo-przestrzennego.
a) teoria asymetrii
Pomiędzy organizacjami społecznymi nie ma równowagi siły, wręcz przeciwnie istnieje asymetria, kwestia społeczna wyraża się po przez asymetrię stosunków społecznych, asymetrię interesu i sił które chcą je realizować. Teoria asymetrii zaprzecza liberalnym koncepcjom społeczeństwa pluralistycznego które głoszą ze ludzie tworzą takie organizacje które najlepiej wyrażają ich interesy, że następnie powstaje po między nimi naturalna równowaga. Współcześnie to naiwne tłumaczenie odrzucamy stwierdzono że ludzie tworzą organizację aby po przez nie dochodzić swych spraw tym mocniej im lepiej dana organizacja funkcjonuje. Zjawisko lobby – to grupy nacisku które same z siebie stwarzają problemy społeczne wynikające z przewagi i siły.
b) teoria nierówności
Pokrewna do teorii asymetrii jest teoria odchyleń czyli nierówności, powiada ona że zorganizowane interesy oraz konflikty stwarzane przez grupy interesów mają większą szansę uwzględnienia w systemie politycznym od interesów jednostek. Organizowane są tylko takie interesy które dadzą się interpretować jako specjalne potrzeby grupy społecznej. Zdolność do konfliktu w obronie tego interesu lub celu jego realizacji zależy od siły grupy.
c) teoria sprzeczności społecznej
W każdym społeczeństwie istnieją sprzeczności które dowodzą istnienia zmieniającej się jakościowo problemów grupowych i indywidualnych. Sprzeczności te są następujące: 1) sprzeczność po miedzy wzrastającym dobrobytem społeczeństwa i spadającym zadowoleniem ludzi, 2) sprzeczność po miedzy likwidacją starego i powstawaniem nowego ubóstwa np. status robotnika, z liczby zniedołężniałych ludzi, 3) sprzeczność pomiędzy zamierzeniami polityki społecznej a jej rezultatem wyrażającym się tym że najlepiej pomyślane i tworzone systemy bezpieczeństwa socjalnego same z siebie stają się źródłem niepewności, 4) sprzeczności pomiędzy układem , a uzyskanym, efektem co wyraża się w poglądzie iż za coraz większą sumą pieniędzy kupuje się coraz mniej społecznej pewności i poczucia sprawiedliwości.
Wszystkie te nierozwiązywalne sprzeczności adresowane są po przez grupy interesów w kierunku państwa. Spirala roszczeń i pretensji kierowanych pod adresem państwa wyraża się z jednej strony dynamiką istnienia kwestii społecznej z drugiej staję się ubocznym skutkiem procesów politycznych.
d) teoria zawodności ładu społecznego
Czołowym przedstawicielem był Jochan Mesner, każde historycznie opisywane społeczeństwo według Mesnera posiada swoją kwestię społeczną. Nowożytna kwestia społeczna (XIX-XX wiek) wynika z zawodności ładu społecznego utworzonego przez dane społeczeństwo.
Autor widzi 2 zasadnicze przyczyny kwestii społecznej:
1) ideologiczność- jako zbiór idei i wartości, a wraz z nimi i celów które wywierają wpływ na funkcjonowanie ładu społecznego. Żaden system społeczny nie jest formowany przez jedną ideologię, a ideologiczność działa jako rezultat różnych systemów wartości.
2) instytucjonalność- czyli całość urządzeń prawnych, politycznych, wychowawczych, gospodarczych, społecznych i technicznych które zostały pomyślane i stworzone w służbie celów zbiorowości. Wszystkie te instytucje charakteryzują się następującymi cechami: bezwładnością, komplikowaniem spraw, panowaniem zamiast służenia, nadużyciami, tendencją do powiększania się.
3) Wymiary kwestii społecznej
Kwestia społeczna jako pojecie wiąże się z takimi określeniami jak asymetria, dolegliwość, dezorganizacja, niewydolność, roszczenia, sprzeczność, zagrożenie, zawodność. Wszystkie te określenia odzwierciedlają stan nierównowagi społecznej przy czym stan ten nie ma charakteru przejściowego lecz istnieje stale, zmieniając jedynie swoje znamiona.
Kwestię społeczną możemy analizować w kilku wymiarach:
- wymiarach lokalnych (gmina, województwo, powiat)
- wymiarze narodowym
- wymiarze ponad narodowym (globalnym)
ad 1) wymiar lokalny sprowadza się na ogół do małej ograniczonej przestrzeni społecznej w której występują nierozwiązane problemy zamieszkującej ją grupy ludności. Każda kwestia społeczna ma swój wymiar lokalny, powstaje ona jak gdyby oddolnie, wynika z sytuacji ludzi złączonym wspólnym problemem, położeniem geograficznym ( np. Śląsk). Ekokwestia to problem wymiaru lokalnego np. rozwój regionu preferowany nie pod kątem człowieka i natury ludzkiej lecz produkcji i korzyści materialnych, inny problem to wieloaspektowa asymetria moralny wymiar lokalnej kwestii społecznej, sprzeczność rozwoju np. brak zysku z produkcją.
ad 2) wymiar narodowy – bezrobocie, dyskryminacja, południe i północ włoch( region biedniejszy i bogatszy), brak mieszkań, kwestia młodzieży. Społeczne skutki asymetrii w gospodarce, brak kontroli rozwoju kwestii mieszkaniowej i młodzieży tworzy zagrożenie w wymiarze narodowym. W skali narodowej istnieje ścisły związek pomiędzy ustrojem , a kwestią społeczną. Każdy system realizowany w wymiarze narodowym wytwarza własną jemu charakteryzującą kwestię społeczną. Gospodarka i jej rozwój mogą stwarzać dwojakiego rodzaju asymetrię. Konsekwencją nie skontrolowanego rozwoju gospodarczego są braki w infrastrukturze społecznej, istnienie obszarów o naruszonej równowadze ekologicznej, degradacja środowiska naturalnego, problemy społeczne z generacjami. Z kolei niedorozwój gospodarczy to inny przykład zilustrowania odmiennej asymetrii, ni9edorozówj gospodarczy, zacofanie mogą przyczynić się do powstawania kwestii przeludnienia, nędzy, głodu problemów mieszkaniowych, bezrobocia.
Pod adresem każdego państwa od lat formułowane są liczne postulaty rozwiązujące liczne kwestie społeczne np. likwidacji bezrobocia, niskich płac.
I opcja to państwo opiekuńcze - otoczenie rodzicielską opieką
II opcja to państwo paternalistyczne – to takie państwo gdzie władze wiedzą lepiej co obywatele sobie życzą. Jak dotychczas najlepiej funkcjonujące państwo gdzie władze stwarzają całą siatkę struktur pośrednich po między obywatelem, a nimi samymi, celem symulowania inicjatyw dla rozwiązywania problemów lokalnych, idea ta wiąże się z koncepcjami rozsądnej decentralizacji. Idea ta nie nakłada obowiązku zabezpieczenia przed ewentualnym ryzykiem socjalnym na jeden podmiot , lecz nakłada to ryzyko na liczne podmioty.
ad 3) wymiar globalny- rozumiemy jako całościowe myślenie człowieka o problemach na ziemi. Asymetria rozwoju ludzkości uświadamia nam asymetrię rozwoju ludzkości z jednej strony sukcesy rozwojowe, a z drugiej nędzy, ubóstwa, bezrobocia, analfabetyzmu. Asymetria staje się tu najbardziej wyrazista. W wymiarze globalnym do kwestii socjalnej zalicza się przede wszystkim ubóstwo, głód, analfabetyzm, bezrobocie, epidemie, eksploatację dzieci i kobiet. Te i inne problemy można rozwiązać opiekuńczo i pomocniczo.
Pytania do II części
1) co to jest kwestia społeczna, scharakteryzuj jedną z nich.
2) opisz kwestię społeczną w wymiarze narodowym, lokalnym i globalnym.
III SYSTEMY WARTOŚCI W POLITYCE SPOŁECZNEJ
1) Doktryny jako systemy wartości w polityce społecznej.
Historia myśli społecznej wyodrębnia się z kilka wiodących doktryn polityki społecznej: 1) liberalizm, 2) katolicyzm, 3) socjalizm, 4) konserwatyzm, 5) argryzm, 6) nacjonalizm.
Wszystkie te doktryny wykazują specyficzny styl myślenia kategoriami społeczno-ekonomicznymi, związanymi z odrębnościami systemu i naczelnych wartości. wartości te przenikają całe życie społeczne i częściowo wyznaczają sposoby i metody jego kształtowania.
Doktryna to ideologia o bardzo wysokim stopniu usystematyzowania z reguły wyłożona w postaci uogólnień teoretycznych. Wspólne cechy wszystkich doktryn to: 1) ogólne przekonanie wartościujące stanowiące punkt wyjścia dla oceny zjawisk społecznych, 2) ogólne wyobrażenia o świecie i jego prawach, 3) zespół twierdzeń określających warunki realizowania naczelnych wartości, 4) szczegółowe i konkretne programy działania.
Doktryny polityki społecznej to kompleksy teoretyczno normatywne zawierające koncepcje kształtowania stosunków społecznych w oparciu o przyjęte systemy wartości. zadaniem doktryn jest wskazanie dróg zmierzających do przekształcenia zastanej rzeczywistości zgodnie z ideałem ustroju. Doktryna jako kompleks teoretyczno normatywny spełnia istotne funkcje społeczne: z jednaj strony może ona diagnozować i demaskować dolegliwości życia zbiorowego z drugiej zaś strony może konstruować program poprawy. Doktryny stanowią dla niektórych ludzi ideowe propozycje porządkowania i zmieniania rzeczywistości. Objaśniając te rzeczywistość wprowadzają one ład w istniejący chaos społeczny i regulują stosunki wewnątrz ludzkich zbiorowości. Z tego punktu widzenia doktryny odgrywają rolę przewodnika wyznaczającego celowość i kierunek rozwoju społecznego. Wysoki stopień usystematyzowania treści doktryn objaśniających wartościującą rzeczywistość oraz proponujących programów działań prowadzi do zjawiska promieniowania tych systemów myślowych.
W doktrynach zawiera się potężna siła idei motywujących ludzi do aktywności, do chęci działania na rzecz propozycji i celu danego systemu myślowego niekoniecznie związanego z systemem sprawowania władzy. Niewątpliwie doktryny krystalizują potrzeby określonych grup społecznych, są także wyrazem nowych tendencji rozwojowych danego ustroju. W praktyce obserwuje się doktryny które jednostronnie podchodzą do rzeczywistości i takie które je absolutyzują. Wszystkie jednak zawierają w sobie za cel pozyskanie zwolenników dla realizacji swoich długofalowych celów. Istotną funkcją doktryn jest więc motywowanie jej zwolenników do twórczego udziału w przekształcaniu rzeczywistości. W rozważaniach nad społecznymi funkcjami doktryn należy podkreślić ich związek i ideałami utopijnymi, każda poważna doktryna zwiera w sobie elementy utopi.
Ze względu na stosunek doktryny do praktyki można wyróżnić ich 2 rodzaje:
1) Empiryczne- uznają priorytet doświadczenia i dostosowują do niego opis rzeczywistości (liberalizm), 2) Aprioryczne – wychodząc z pewnych stanów abstrakcji myślowej starają się w oparciu o przyjęte założenia formułować programy naginania praktyki do założonego z góry ideału np. socjalizm.
Reasumując doktryny polityki społecznej spełniają one następujące istotne funkcje społeczne: 1) demaskują i oceniają dolegliwości życia zbiorowego, 2) konstruują programy poprawy istniejącej rzeczywistości, 3) zawierają propozycje porządkowania i zmieniania rzeczywistości, 4) wprowadzają ład w istniejący chaos społeczny i regulują stosunki wewnątrz ludzkich zbiorowości, 5) odgrywają rolę przewodnika wyznaczającego cele i kierunki działania, 6) prowadzą do zjawiska promieniowania danych systemów wartości, a więc rozpowszechniają w społeczeństwie idee i wartości np. wolność, równość, godność, samorządność, ideę, 7) motywują ludzi do aktywności, do chęci działania na rzecz poprawy zmiany czy kreowania danej rzeczywistości.
Liberalizm
Liberalizm był najbardziej charakterystyczną doktryną ustroju kapitalistycznego w okresie wolnej konkurencji. Posiada długoletnią tradycję (200 lat). W ramach tego poglądu głoszono 4 zasady: 1) wolność jednostki, 2) własności prywatnej, 3) bogacenia się, 4) elastyczności ról życiowych. Według liberalizmu człowiek nieskrępowany w swojej inicjatywie kieruje się dążeniem do maksymalizacji zysku i minimalizacji strat. Ingerencja państwa w działalność jednostek jest zbędna, jako przedmiot polityki powinno być ono opiekunem własności prywatnej dbać o przestrzeganie w życiu określonych reguł i pełnić rolę ,,stróża nocnego”. Ani państwo ani społeczeństwo nie mogą ograniczać uprawnień indywidualnych jednostek, może ona prowadzić taką działalność gospodarczą jaka jest je wygodna, jedynym ograniczeniem tej działalności jest prawo.
Liberalizm doktryną indywidualistyczną – dobro jednostki na pierwszym planie, interes społeczeństwa wynika z interesu poszczególnych jednostek, praktyka kapitalizmu ujawniała wolności jednostki. Na tle wartości głoszonych przez liberalizm kształtowała się polityka społeczna kapitalizmu, ujawniło się że wolność jednostki jest wolnością silniejszych, że zależy ona od ilości posiadanych pieniędzy którymi człowiek dysponuje. Wolność głoszona przez liberalizm doprowadziła do powstania nierówności, niesprawiedliwości których wyrazem była kwestia społeczna.
Historia liberalizmu- w Anglii, w Stanach Zjednoczonych nasilające się protesty społeczne. Pojawiło się zainteresowanie problemami społecznymi tylko dlatego że ich rozwiązania umożliwiło dalsze bogacenie się klas. Polityka społeczna jako działalność praktyczna rodziła się więc jako oferta minimalizacji strat spowodowanych protestami ludzi pracy. Nauka o polityce społecznej poszukiwała sposobów i środków utrzymywania równowagi na poziomie uzasadniającym ekonomiczne korzyści warstwom posiadającym. Głównym problemem liberalizmu było rozstrzygnięcie socjalnej roli państwa, zakresu interwencji i wpływu na życie gospodarcze.
W doktrynie polskiego liberalizmu wyodrębniamy 3 nurty polityki społecznej:
1) Naukowy – reprezentowany zasadniczo przez ekonomistów którzy na marginesie swoich praw i ścisłym podporządkowaniu wątkom ekonomicznym rozważali problematykę społeczną. ( Zawadzki i Zwai).
2) Polityczny – obserwujemy w programach partii reprezentujących interesy kapitału, działających w okresie 20-lecia międzywojennego i w latach 90-tych. Partie te reprezentowały programy społecznych reform odpowiadających wyłącznie rachunkowi ekonomicznemu wpisanemu w budżet państwa. Ugrupowania te walczyły metodami politycznymi np. o wydłużenie czasu pracy, dogodny czas urlopu.
3) Praktyczny – występował w działalności administracji państwowej i terenowej, ważnym podmiotem polityki społecznej było ministerstwo pracy i opieki społecznej. Polityczna orientacja tego resortu miała charakter lewicowy, a jego działalność kierowała się w kierunku łagodzenia ówczesnych konfliktów.
Empiryzm
Tradycyjna doktryna liberalizmu prowadzi z założenia ze życie społeczne regulowane jest samoczynnie przez swobodną grę sił. Wszelka wewnętrzna interwencja państwa jest niedopuszczalna, liberalizm myśli społecznej stawia na doświadczenie i operuje politykę empiryczną dla rozwiązywania wszelkich kwestii społecznych. Polityka empiryczna polega na rozwiązywaniu tych zagadnień problemowych wynikających z potrzeby chwili, które stanowią życie. Polityka ta wiąże się z podejmowaniem poszczególne dotkliwie danym momencie kwestii i ma charakter koniunkturalny. Celem polityki empirycznej nie jest więc przeprowadzenie z góry założonych zmian w istniejącym ustroju lecz osiągnięcie w jego ramach doraźnych efektów, które rozwiązują istniejące napięcie. Polityka empiryczna rozwijana jest przede wszystkim na podłożu istniejących stosunków ekonomicznych. Polityka społeczna w tym rozumieniu to praktyka stopniowego realizowania potrzeb, ale po uprzednim wypróbowaniu ich w konkretnych warunkach.
Jest to doktryna polityki społecznej według której stosunki miedzy przedsiębiorstwami a ich pracownikami w skali przedsiębiorstw powinny być regulowane przez te same zasady, które rządzą dużą rodziną charakteryzujące się wzajemnym zaufaniem, autorytetem ojca i podporządkowaniem dzieci przykładem jest to fabryka Forda oraz stosunki panujące w Japonii.
Okres po I wojnie światowej stwarzał konieczność pilnego przekonującego nowego programu reformy społecznej. Neoliberalizm który ma oznaczać większą elastyczność w podejściu do życia, upowszechnieniem własności, nowym podejściem do człowieka. W sprawach społecznych decydujących o jakości życia neoliberalizm oferuje wyrównywanie różnic ekonomicznych po między ludźmi drogą rozpowszechniania własności, uznaje to za istotny warunek reformy społecznej np. wprowadzanie udziałów akcyjnych dostępnych dla różnych klas społecznych jako forma zbiorowego i demokratycznego władania w przemyśle. Uznano że drogą udziałów akcyjnych można skutecznie zainteresować robotników losami gospodarki.
Możliwość zahamowania procesu monopolizacji prowadzącej do kryzysu upatruje się na drodze rozproszenia kapitału. Reforma społeczna powinna polegać także na zapewnieniu każdemu człowiekowi prawa do pracy i godziwego zarobku, pojawia się więc postulat pełnego zatrudnienia. Neoliberalizm krytykuje monopol który stanowi przyczynę kryzysu gospodarki rynkowej. Monopol prowadzi do dekoniunktury gospodarczej, a jej skutkiem było masowe bezrobocie i ubóstwo. Zasadniczą sprawą w reformie społecznej jest przede wszystkim wolny człowiek nie można go dalej traktować jako człowieka ekonomicznego. Neoliberalizmowi chodzi o ujawnienie wewnętrznych rezerw tkwiących w człowieka, a jednocześnie stworzenie warunków zewnętrznych sprzyjających takiemu rozwojowi. Jest to system stanowiący na indywidualną odpowiedzialność, umiejętność podejmowania ryzyk, na tolerancję i kompromis, na współdziałanie w życiu politycznym i społecznym, na odwagę przekonań, opowiada się za państwowym interwencjonizmem ale w rozsądnych granicach. Państwo ma się przeciwstawiać wszelkiej monopolizacji, chronić rynek konsumenta, chronić interesy obywatela.
2) Doktryna społeczna kościoła
Powstała w XIX wieku w wyniku bezpośredniej konfrontacji Ewangelii i jej wymogów etycznych i problemami społecznymi zachodzącymi przez przyspieszoną industrializację. Doktryna społeczna kościoła to socjalne stanowisko papieży w sprawach społecznych o silny profilu aksjologicznym związaną z teologią. Doktryna socjalna kościoła jest integralną częścią chrześcijańskiej koncepcji życia, jej celem jest pasterska posługa stymulująca integralny rozwój człowieka, kościół chce przyczynić się do rozwiązywania problemów społecznych głosząc prawdę o godności człowieka i jego prawach ujawniając przyczyny niesprawiedliwości i postulując pozytywne przemiany.
W nauce społecznej kościoła wyróżnia się 3 wymiary:
1) teoretyczny, 2) historyczny, 3) Praktyczny.
Ad1) teoretyczny – związany z koncepcją stworzenia systemu międzyludzkich reakcji według nowego porządku społecznego opartego na uniwersalnych zasadach. Zasady te mają charakter etyczny i trwały i różnią się od poglądów które chcą zmieniać rzeczywistość w sposób doraźny. Papieże w swojej nauce nie proponują sposobu rozwiązywania problemu życia społecznego w poszczególnych krajach gdyż uznają swoistość socjalną każdego państwa.
Ad 2) historyczny – wiąże się z aplikacją niezmiennych zasad do zmiennych warunków w istniejących ustrojach społecznych np. zasady solidarności lub pomocniczności. Są stosowane w różnych gospodarkach i w różnym czasie wskazując na uniwersalizm propozycji kościoła.
Ad 3) praktyczny – wiąże się z propozycjami zastosowania w praktyce zasad przekładając je na język konkretów (praktycznie) wedle możliwości potrzeb i okoliczności w różnych ustrojach gospodarczych.
Metoda nauki społecznej kościoła obejmuje 3 fazy:
1) widzieć, 2) oceniać, 3) działać.
Ad 1) widzieć znaczy dostrzec, badać rzeczywistość społeczną i ich przyczyny.
Ad 2) oceniać znaczy interpretować badaną rzeczywistość w świetle doktryny socjalnej i głoszonej przez nią wartości. wartości te determinują wybór działań.
Ad 3) działać oznacza realizować dokonane wybory z myślą o człowieku i jego rozwoju.
Teologia i filozofia są naukami fundamentalnymi dla doktryny socjalnej kościoła.
Naczelne antropologiczne stwierdzenie ewangelii głosi iż człowiek uczyniony jest na obraz boga i nie można go sprowadzać do roli zwykłej cząsteczki przyrody lub anonimowego elementu ludzkiego świata. Doktryna socjalna kościoła korzysta z danych dostarczonych przez nauki pozytywne o człowieku takich jak socjologia, psychologia. Szczególnie nauki społeczne stanowią ważne ale nie jedyne narzędzie poznawania rzeczywistości. W nauce socjalnej doktryny kościoła leży krytyczne przyswajanie danych które płyną zarówno z jej własnych źródeł jak i od nauk pozytywnych, a także wynika dla nich logiczne podporządkowanie nich. Początkowo przedmiotem nauki społecznej kościoła była kwestia społeczna czyli kompleks problemów socjalno-ekonomicznych w następstwie rewolucji przemysłowych kapitał-praca. Współczesna kwestia społeczna nie ma granic geograficznych, stała się kwestią o wymiarze ogólnoświatowym i pozostaje nadal przedmiotem doktryny. Doktryna socjalna nie jest systemem zamkniętym wykazuje wrażliwość na nowe sytuacje, jest zdolna do reagowania na nowe problemy.
Cała doktryna socjalna kościoła składa się z 8 encyklik wydanych od 1891 do 1991 oraz konstytucji duszpasterskiej ,,Gaudium Etspes” z 1961 roku tzw. ,,O kościele w świecie współczesnym”
I encyklika ,,Rerum Novarum” z 1891 roku ,,O kwestii robotniczej” Leona XIII. Ta encyklika dotyczyła kwestii robotniczej i zapoczątkowała powstanie doktryny socjalnej kościoła. Stanowiła ona odpowiedź kościoła na postulaty reform społeczno-gospodarczych formułowane przez ówczesne radykalne orientacje socjalistyczne. Ideą przewodnią ,,Rerum Novarum” jest chrześcijańska idea własności prywatnej która może wyznaczać nie socjalistyczny kierunek rozwoju społeczeństwa. Centralną tezą tej encykliki jest stwierdzenie iż socjalizm oparty na własności wspólnej to rozwiązanie fałszywe, dla każdego robotnika własność prywatna jest celem pracy, owocem oszczędności i sposobu rozwoju siebie i rodziny. Własność wspólna państwowa albo społeczna jest szkodliwa dla robotnika, sprzeciwia się prawu naturze i zagraża rodzinie, rodzina bowiem jako pierwotna instytucja (starsza niż państwo, grupa społeczna) ma prawa do posiadania ze względu na realizowane przez siebie funkcje. Encyklika ta formułuje wobec państwa różne postulaty. Państwo nie może być bierne wobec ubóstwa, ponieważ ma zabezpieczyć ideę sprawiedliwości.
Od czasu św. Tomasza z Akwenu doktryna socjalna kościoła wyodrębnia 3 typy sprawiedliwości które są treścią socjalnych działań państwa: 1) sprawiedliwość wymienna obejmuje wzajemne obowiązki osób wobec siebie, 2) sprawiedliwość rozdzielcza która normuje obowiązki społeczeństwa wobec jednostki np. opieka społeczna, 3) sprawiedliwość prawna która określa obowiązki jednostki wobec społeczeństwa np. płacenie podatków.
Państwo jednocześnie nie powinno pochłaniać aktywności jednostki lub rodziny lecz powinno wkraczać w życie społeczne wtedy gdy domaga się tego interes społeczeństwa lub jego części. W encyklice ,,Rerum Novarum” przyjęto zasady ograniczonej interwencji państwa ze względu na dobro ogółu.
Zasada ta dotyczyła kilku spraw szczegółowych: 1) ochrona własności prywatnej, 2) ochrony pracy w sensie warunków wykonywania oraz interwencji w sytuacji bezrobocia i konfliktów pomiędzy pracodawcami, a pracobiorcami prowadzącymi do strajku, 3) ochrony kobiet i dzieci przed wyzyskiem pracodawców, 4) sprawiedliwej płacy czyli takiej która umożliwia robotnikowi godziwe życie i jego rodzinie, 5) uwłaszczenie mas np. po przez nadawanie ziemi.
Encyklika ,,Rerum Novarum” poparła ideę samopomocy społecznej.
II Encyklika ,,Kwadra Gesino Anno” z 1931 roku ,, O odnowieniu ustroju społeczno-gospodarczego, autorem encykliki był papież Pius XI. Tłem tej encykliki był wielki kryzys gospodarczy świata. Zwiera ona krytykę zarówno liberalizmu jak i socjalizmu ,,Liberalizm okazał się niezdolnym do sprawiedliwego rozwiązywania kwestii społecznej, a socjalizm doradza lekarstwo które jest stokroć gorsze od choroby”. Punktem wyjścia dla oceny ówczesnej rzeczywistości jest stwierdzenie że choć życie gospodarcze i moralność rządzą się swoimi prawami to jednocześnie oddziałowują na siebie i nie dadzą się rozdzielić. Encyklika ta postulowała odnowienia ustroju społecznego definiowanego jako jedność powstałą ,, Z dolnego założenia wielkości”. Państwo jako podmiot reform ma się kierować zasadą pomocniczności. Jej istotą jest uznanie pierwszeństwa inicjatywy oddolnej i wspomagający charakter interwencji państwa.
III Encyklika ,,Master of Magistra” z 1961 ,,O przemianach w świecie współczesnym” napisana przez Jana XXIII. Należy ona do encyklik soborowych i nie tylko dostrzega zachodzące zmiany w rozwoju ludzkości, ale także dokonuje moralnych ocen rzeczywistości. Encyklika ta w dziedzinie życia gospodarczego uznaje pierwszeństwo prywatnej inicjatywy poszczególnych ludzi, a interwencję państwa ogranicza do popierania, pobudzania, koordynowania pomocy i uzupełniania podejmowanych inicjatyw indywidualnych zgodnie z zasadą pomocniczności. Państwo ma za zadanie realizacji dobra wspólnego, które jest w gruncie rzeczy programem katolickiej polityki społecznej. Jan XXIII postulował w swojej encyklice szeroką humanizację ustroju przedsiębiorstwa po przez upodmiotowienie i udział pracowników we wszystkich dziedzinach życia, szczególnym wyrazem tego procesu miało być upowszechnienie własności prywatnej. Do nowych aspektów w kwestii społecznej zaliczamy zaniedbanie w rolnictwie które wymaga całego problemu przeciwdziałania, istnienie obszarów opóźnionych w rozwoju, problem demograficzny. Cechą charakterystyczną encykliki jest zasada proporcjonalnego rozwoju społecznego która zakłada dynamiczną równowagę sił, wartości i kierunków działania.
IV Encyklika ,,Pacem Interviss” z 1963 roku ,,O prawach człowieka” napisana przez Jana XXIII. Jest to encyklika o pokoju na ziemi, uzupełnia treściowo poprzedni dokument. Punktem wyjścia tej encykliki jest stwierdzenie że warunkiem koniecznym pokoju jest ład, porządek w świecie i po miedzy...
stary_hipis