Siergiej Łukianienko - Linia marzeń.pdf - Siergiej Łukanienko - Bart1929

SIERGIEJ ŁUKIANIENKO

lINIA MARZEŃ

Przekład Ewa Skórska

Sergiejowi Bieriezinowi i Andriejowi Czertkowowi,

którym znana jest przestrzeń Marzeń

Część pierwsza

Bóg ojciec i syn boży

Rozdział l

Najbardziej na świecie Key nie lubił dzieci. Czy była to wina

jego własnego dzieciństwa w przytułku „Nowe Pokolenie"

na Altosie? Nie wiadomo. W każdym razie nigdy nie przebywał na

żadnej planecie dłużej niż dziewięć miesięcy. Na planetach, które

podczas Wielkiej Wojny przeszły odpowiednią obróbkę i uczciwie

służyły jako dostawcy mięsa armatniego dla Imperium, zatrzymy-

wał się najwyżej na cztery i pół miesiąca.

Key nie lubił także, gdy go zabijano. Czasem było to wyjątkowo

bolesne, zawsze wiązało się z poważnymi stratami finansowymi.

A Key bardzo potrzebował pieniędzy. Lubił swój hiperkuter, wyma-

gający kosztownych zabiegów, i kobiety, które nie wymagały aż tyle,

oraz wina Imperium i Asocjacji Mrszanu, zapach pracy starych kla-

końskich mistrzów i te przyjemności innych ras, które człowiek jest

w stanie zrozumieć i wytrzymać.

No i właśnie z tymi dwiema rzeczami, których nie cierpiał, miał

do czynienia jednocześnie. Przy czym najbardziej nieprzyjemne nie

było to, że chciał go zabić dzieciak z powodu innego dzieciaka, i w do-

datku w wyjątkowo niemiły sposób, lecz to, że Key nie zdążył przed-

łużyć aTanu.

A to, jak wiadomo, fatalna sprawa.

Hotelowy pokój był wystarczająco nędzny, by nie budzić spe-

cjalnego zainteresowania rabusiów, choć na tyle porządny, żeby

ustrzec Keya od drobnych złodziejaszków. Chłopiec stojący przy

jego łóżku wyglądał na tę drugą kategorię. Skąd wziął elektroniczny

klucz, żeby otworzyć drzwi, i nulifikator do zablokowania sygnalizacji,

pozostawało zagadką. Prostsza sprawa była z bronią w jego ręku -

algopistolet, tania broń sadystów i nieudaczników.

- Zróbmy tak - zaproponował Key, rozpaczliwie próbując za-

chować spokój. - Przesuniesz lufę i porozmawiamy jak poważni lu-

dzie.

Chłopiec uśmiechnął się:

- Nie jestem poważny.

Rzeczywiście, wyglądał raczej niepoważnie - smagły czarno-

włosy smarkacz, jakieś dwanaście lat. Wesolutka koszula z różowe-

go jedwabiu i krótkie białe spodenki sprawiały sympatyczne wraże-

nie.

- Posłuchaj - spróbował znowu Key - nawet jeśli wyrzucisz

pistolet przez okno...

Chłopiec zmarszczył brwi.

- Nawet jeśli go wyrzucisz, nie będę ci mógł nic zrobić. Prze-

cież widzisz...

- Widzę.

- Nie mogę rozmawiać pod lufą.

- Po co miałbym z tobą rozmawiać? - zdumiał się chłopiec.

Key błogosławił w myślach wszystkich znanych mu bogów. Im

dłużej uda mu się zagadywać, tym mniej szans, że chłopak naciśnie

spust. Nie jest łatwo zabić człowieka, z którym się rozmawiało.. .Key

nie był jednak pewien, czy ta reguła ma zastosowanie do dzieci.

- Chcesz mnie zabić? - spytał.

Mały skinął głową.

- Śmierć od algopistoletu to najstraszniejsze, co można sobie

wyobrazić. Zaufaj mi.

- Zabijałeś? - zainteresował się chłopak.

- Byłem zabijany.

Szczeniak zmrużył oczy. Zrozumiał.

- No więc - ciągnął Key najbardziej przyjaznym tonem, na jaki

było go stać -jeśli już chcesz użyć tego draństwa, powiedz mi cho-

ciaż, za co. To chyba niezbyt wielka łaska, prawda?

- Prawda - zgodził się niespodziewanie łatwo chłopak. Pod-

szedł do stojącego pod ścianą fotela, usiadł, założył nogę na nogę,

położył pistolet na poręczy. Niestety, niczym nie ryzykował. Key

leżał na łóżku nagi i kompletnie bezbronny. Jego ciało pokrywała

cienka srebrna pajęczyna, dokładnie łącząc je z pościelą, łóżkiem

i ścianą, pod którą łóżko stało. Butelkę sprayu chłopak postawił na

stole, jakby miał zamiar w razie potrzeby powtórzyć procedurę.

- W takim razie, czym ci podpadłem, przyjacielu? - Ostrożnie,

żeby cieniutkie nici nie wbijały się w ciało, Key odwrócił głowę.

Jesteś złodziejem? Gratuluję, masz szczęście, l talent. Powiem ci,

gdzie jest gotówka, podam kod karty. Jutro muszę stąd odlecieć, więc

nie będę cię szukał, a wasza policja...

Przez twarz chłopca przebiegło drżenie.

- Nie jestem złodziejem. I nigdzie nie polecisz. Wystarczy, że

przyleciałeś.

Na chwilę w pokoju zapadła cisza. Potem Key bardzo cicho za-

pytał:

- Kim była dla ciebie ta dziewczyna?

- Siostrą.

- Przyjacielu, to był nieszczęśliwy wypadek. Lądowałem na polu

kosmodromu. W granicach strefy...

- Ale nie w kręgu! Specjalnie ją zabiłeś! Wiem, co powiedzia-

łeś dyspozytorowi: „Nienawidzę dzieci, te szczeniaki wiecznie wła-

żą pod dysze". Ludzie widzieli twoje lądowanie... Specjalnie skrę-

ciłeś nad polem, że uderzyć Lenkę promieniem!

Głos chłopca zaczął się rwać. Key z przerażeniem zrozumiał, że

chłopak nakręca się, żeby nacisnąć spust.

- Uwierz mi, nie widziałem jej. Po co miałbym to robić?

- Tak, jeszcze mi powiedz, że tańczyłeś w powietrzu - podsu-

nął z pogardą chłopak.

Key zakrztusił się przygotowanym zdaniem. Jak wytłumaczyć

temu chłopcu, że naprawdę tańczył? Jak przekazać ciężar hełmu

pilota i głębię wokół, i nieważkość statku, którym się stałeś? Huk

grawitacyjnych silników, strumienie powietrznych prądów, upoje-

nie lotem... Tak, tańczył. I nie patrzył na betonową równinę, gdzie

dziewczyna, która dała w łapę ochroniarzom kosmodromu, czeka-

ła na jego statek, żeby móc pierwsza dobiec do luku i zapropono-

wać najtańsze na planecie narkotyki albo siebie w charakterze prze-

wodnika...

Tańczył, a promień grawitacyjny przesunął się po dziewczynie,

wcierając ją w beton, przemieniając w krwawy pył, w tę szarobru-

natną plamę, którą zobaczył po wyjściu ze statku.

- Chłopcze, szwankował mi pilot automatyczny. Przejąłem ste-

ry, ale statkiem zakołysało...

- Kłamiesz- przerwał mu bezlitośnie chłopiec. - Wszyscy w por-

cie wiedzą, że twój kuter jest w najlepszym porządku.

Wziął pistolet, zdjął bezpiecznik i podszedł do łóżka.

- Słuchaj - Key poczuł łekki chłód. - Mam aTan. Nie możeszf

mnie zupełnie zabić, rozumiesz? Wrócę i zrobię ci coś takiego, że

algopistolet wyda ci się wybawieniem.

- Kłamiesz - powtórzył chłopak i zawahał się ledwo zauważal-

nie.

- Nie. Widzisz moje ciało? Nie ma na nim blizn. Ludzie mojej

profesji tak nie wyglądają, ożywiono mnie miesiąc temu, rozumiesz?

Chłopiec nie zainteresował się zawodem Keya, na co on po ci-

chu liczył. Za to ocenił zakończenie zdania.

- Jeśli ożyłeś miesiąc temu, to mogłeś jeszcze nie odnowić aTanu

- powiedział z namysłem. - Zaryzykuję.

Key wrzasnął. Oczywiście, w myślach. Przyleciał na Cailis właś-

nie po to, żeby odnowić swojąnieśmiertelność -tutaj było to znacz-

nie tańsze niż na Sigmie-T, gdzie go zabili. Lubił pieniądze, uprzy-

jemniały życie. A teraz miał stracić życie.

- Przynajmniej - poprosił cicho - przynajmniej nie zabijaj mnie

z algopistoletu. Twoja siostra umarła błyskawicznie, nie męcz mnie.

To dla ciebie szansa, że moja zemsta będzie mniej okrutna.

Chłopiec obejrzał uważnie Keya, szczególnie starannie ocenia-

jąc muskuły karku. I pokręcił głową:

- Nie jestem pewien, czy. zdołam cię udusić.

- W szafie, na drugiej półce od dołu, znajdziesz blaster. Desan-

towy trzmiel, model oficerski. Są tam też pieniądze i karta kredyto-

wa. Kod dostępu: trzydzieści dwa, pomarańczowy, WILK. To twoja

nagroda. Zabij mnie z blastera.

- Dobra - zgodził się chłopak, wsunął pistolet za pas i podszedł

do szafy. Key zerknął na swoją lewą rękę. Pajęczyna oplatała jąnie-

dokładnie - zaczepiła tylko koniuszki palców. Od ramienia do środ-

kowych kłykci dłoni ręka była wolna.

- Jak wszedłeś do hotelu? - zainteresował się Key i zagryzł

wargi, żeby poczuć smak krwi i bólu. Szarpnął ręką. Polimerowa

nić obojętnie przyjęła ofiarę, odcinając czubki czterech palców. Kciuk

był nieuszkodzony. Dobrze.

- Przedstawiłem się jako chłopak na telefon - objaśnił smar-

kacz, ostrożnie otwierając szafę. - Zapłaciłem portierowi... Ej, tu są

tylko pieniądze, pistoletu nie ma...

- Jest tutaj - oznajmił Key wyjmując rękę spod poduszki. Krew

z obciętych palców biła cienkimi pulsującymi strumyczkami. Lufa

trzmiela chwiała się. Chłopiec odwrócił się, podnosząc swój pistolet

i zamarł na widok fontann krwi.

- Nienawidzę dzieci - wyszeptał Key. - Szkoda, że nie zauwa-

żyłem twojej siostry, zabiłbym ją świadomie...

Kikut palca wskazującego nacisnął spust. Gdy obnażone tkanki

dotknęły metalu, Key krzyknął. Ręka drgnęła, cienki czerwony pro-

mień strzelił nad ramieniem chłopca. Teraz on krzyknął - albo ze

strachu, albo Key rzeczywiście go zranił. Dzieciak przysiadł i algo-

pistolet rozkwitł migoczącym stożkiem zielonego światła, zdumie-

wająco efektownie łącząc się z rozpryskami krwi.

Z broni dla nieudaczników trudno chybić.

Gdy pole neuronowego aktywatora, czyli, jak mówiono potocz-

nie, algopistoletu, dotknęło Keya, zapomniał o bólu ręki. Cały stał

się bólem. Już kiedyś tego doświadczył, ale wtedy miał opłacony

aTan. l przynajmniej mógł wierzyć, że się zemści...

Key nie krzyczał długo - chwilę później nie miał już sił na krzyk.

Po dwóch minutach potwornego bólu umarł, oślepiony, ogłuszony,

pocięty na kawałki „pajęczyną", w której się szamotał.

Rozdział 2

Śmierć to ostatnia przygoda.

Zmartwychwstanie nie niesie ze sobą niczego nowego- przy-

pomina zwykłe przebudzenie.

Najpierw Key zobaczył światło. Potem pokrytą naroślami szarą

sylwetkę, wznoszącąsię nad nim, nieruchomą, jakby nieżywą. Zresztą

spór, czy wobec Silikoidów można użyć słowa „żywy", trwa od wie-

lu setek lat.

- Imię - rozległo się od strony szarej postaci.

Ignorując pytanie, Key podniósł się. Silikoid mu nie przeszka-

dzał. Ta rasa poruszała się niechętnie, z wyjątkiem tych wypadków,

kiedy zabijała. Pomieszczenie, w którym Key się znajdował, było

mu doskonale znane: reanimacyjny moduł kompanii aTan, tylko ek-

ran na ścianie, na którym powinna wyświetlać się nazwa planety,

był wyłączony. Key leżał na białym dysku dwumetrowej średnicy,

molekularnym replikatorze, który przed chwilą odtworzył jego cia-

ło, nowe, zdrowiutkie, takie samo, jakim je zapisano siedemnaście

lat temu. Nad głową zwisała ażurowa siatka emitera aTanu, która

wprowadziła do jego mózgu dziecięce krzywdy, głupstwa wieku mło-

dzieńczego i przestępstwa dorosłego życia, czyli wszystko, co skła-

dało się na jego osobowość. Ożywili go. Ożywili, chociaż aTan nie

był opłacony?

- Imię? - powtórzył cierpliwie Silikoid.

- Key Altos.

- Poddaństwo?

- Imperium Ludzi.

- Kod?

Głos Silikoida wydobywał się z całej powierzchni jego ciała.

Nie mając strun głosowych, mówił, napinając kamienną muskulatu-

rę, co powodowało wibrację. Dawało to wrażenie dziwnej polifonii,

trójwymiarowości brzemienia -jakby to chór szeptał słowa.

- Trzy, dziewięć, sześć, trzy, jeden, cztery, dziewięć, jeden -

wyrecytował półgłosem Key. Nie należało się afiszować ze swoim

osobistym kodem, nawet w kompanii aTan, która doskonale go zna-

ła. Zerknął na swoją lewą rękę - palce były na swoim miejscu. No

tak, przecież nie łatali go chirurdzy, tylko został ożywiony. Dlacze-

go?

- Kod prawidłowy - Silikoid odwrócił się, co było gestem

uprzejmości, i popłynął do wyjścia. Pod sklepieniem szarej kamien-

nej kolumny jego ciała potrzaskiwały niebieskie iskierki. Przed

drzwiami zatrzymał się na sekundę i Keyowi wydawało się, że Sili-

koid się uśmiecha. Ale to przecież niemożliwe.

- A kto mi wyjaśni, co to wszystko znaczy? - spytał retorycz-

nie Key, patrząc na pokrywające ściany płaskorzeźby: kwiaty, nagie

dziewczęta, nadzy młodzieńcy.

- Ja.

Key odwrócił się. Za jego plecami, kilka metrów od dysku repli-

katora siedział człowiek. To już coś. Key nie był rasistą, ale serdecz-

na rozmowa z Silikoidem nie mieściła mu się w głowie. A mężczy-

zna wydawał się przyjaźnie nastawiony. Wyglądał na czterdzieści

lat, miał wypielęgnowanącerę i dość cherlawe ciało, czego nie ukry-

wał nawet szary garnitur. Urzędnik aTanu?

- Dziękuję za nowe życie - powiedział Key, spuszczając nogi

z dysku.

- Nie ma za co.

Słowa brzmiały normalnie, ale ton nie spodobał się Keyowi.

Wolał się na razie nie odzywać.

- To jakie ma pan pytania?

- Ja... - Key ugryzł się w język.

- Śmielej, śmielej... - Mężczyźnie ta rozmowa sprawiała wy-

raźną przyjemność. -Nie opłacił pan aTanu? Wiem o tym.

- Mam pieniądze. Przedłużałem nieśmiertelność sześć razy i...

- To nieistotne. Zasady kompanii sąproste: nieśmiertelność opła-

ca się z góry i tylko jednorazowo. Wie pan, dlaczego?

Key pokręcił głową. Mężczyzna najwyraźniej należał do ludzi,

którzy całymi godzinami mogą rozprawiać o subtelnościach cere-

monialnej kuchni Bullraty, przewagach interfazowego napędu stat-

ków czy taktycznych błędach Mrszanu w Wielkiej Wojnie. Zazwy-

czaj takie rozważania są tyleż zajmujące, co prowadzone nie w porę.

- Gdy Psylończycy sprzedali ludziom, bardzo dalekowzrocz-

nym ludziom, jak pan sam rozumie, urządzenie nazwane później

aTanem, postawili tylko jeden warunek, co może wydawać się dziw-

ne, jeśli nie zna się ich psychologii. Zażądali, by człowiek w ciągu

całego życia mógł skorzystać z aTanu tylko raz. Rozumie pan, Key?

Życie jest dla nich najwyższą wartością, ale boją się nieśmiertelno-

ści. A co my zrobiliśmy?

Key wzruszył ramionami.

- Po podpisaniu kontraktu udowodniliśmy im, że ożywiony czło-

wiek jest nową osobowością. Prawnie przejmuje poprzednią, ale jed-

nak jest kimś innym, l ma prawo znowu zawrzeć aTan. Dobrze mó-

wię?

- Wspaniale. - Key starannie rozejrzał się po sali w poszukiwa-

niu ubrania i przygotował się na dłuższe czekanie.

Mężczyzna roześmiał się.

- W porządku, to była dygresja. O co chce pan zapytać?

- Gdzie jestem? Czy to Cailis?

- Nie, nie Cailis. Terra.

Jeśli spodziewał się zobaczyć na twarzy Keya zdumienie, nie

zawiódł się. Key uznał, że nie warto skrywać emocji, które pochle-

biały ambicji silniejszego przeciwnika.

- Ale kompania aTan nie ma filii na Terrze...

- To nie filia. To prywatny aTan.

Key zaśmiał się sztucznie i rozłożył ręce.

- Doskonale. Ja tego nie słyszałem, pan nie mówił. Kompania

ma ekskluzywne prawo na wyłączność, prywatni ożywiciele nie ist-

nieją...

- Mylisz się, Keyu Altos. To prawo dostała prywatna osoba.

I ta prywatna osoba założyła kompanię aTan.

- Wiem, kim pan jest - powiedział powoli Key. - Curtis vatii

Curtis, właściciel kompanii aTan, najstarszy człowiek w galaktyce*

Curtis skinął głową.

- Zuch z pana, Key. Zaraz przyniosą ubranie, i przejdziemy d«>

mojego letniego gabinetu wypić kieliszek wina. Miałeś dużo szczę-

ścia. Dostałeś nie tylko życie, ale i wspaniałą pracę.

Rozdział 3

N a brzegu Jeziora Genewskiego, w selwie Amazonki, w pust-

kowiach KrajówNadbałtyckich, w bagiennych nizinach Chin,

w syberyjskiej tajdze są prywatne posiadłości, strzeżone przez tęczo-

we mury pól siłowych oraz nazwę kompanii aTan. Stanowią część

majątku Curtisa, a połączone sąw jedną całość tunelami hiperprzejść.

Z zewnątrz - załóżmy, że udałoby się wam zajrzeć za krawędź pola

siłowego, zobaczycie tylko dziwne fragmenty budynków z prowadzą-

cymi donikąd balustradami i wyrastającymi z powietrza galeriami. Od

wewnątrz obraz jest inny - pałace, zrodzone przez szaloną fantazję

i jeszcze bardziej szalone pieniądze. Wjeżdżając kolejką na zbocze

Everestu, możecie zjechać na nartach prosto w kryształowe wody

Bajkału. Gdy popływacie w lodowatej wodzie syberyjskiego jeziora,

wzniesiecie się na rozpaloną słońcem plażę Kuby. A jeśli po spacerze

zaproszą was w odwiedziny do gospodarza posiadłości, to droga do

domu - trzy stumetrowej wieży - zajmie wam tylko kilka minut.

Key stał na odsłoniętym tarasie wieńczącym budynek. Wiatr szar-

pał mu włosy, jakby zapraszał do zakosztowania krótkiej radości

swobodnego lotu. Ten „gabinet" na świeżym powietrzu z pewnością

otaczało niewidoczne pole... Zresztączy Curtis, władający nieskoń-

czoną liczbą istnień, czy bałby się upadku ze swojej wieży? Na tę

myśl Key cofnął się od nieogrodzonej krawędzi. Curtis potrzebował

go w jakimś celu, ale wartość Keya mogła spaść razem z nim. Dobry

pracownik nie powinien mieć zawrotów głowy.

- Smakuje panu wino, Key?

Key dotknął wargami kieliszka.

- Tak, Curtis. To rzadki gatunek... ale wolę błękitne gatunki

mrszańskich win.

- Może ma pan rację. Ale żółte wina są znacznie zdrowsze dla

organizmu, nie uszkadzają wątroby i przedłużają życie.

Zabrzmiało to ironicznie, ale Key nie zareagował. Obracał

w ręku stary kryształowy kielich, wart zapewne nie mniej niż nie-

śmiertelność, i patrzył na Curtisa. Właściciel aTanu siedział przy

zwykłym drewnianym stole z takim samym kielichem w ręku. Fotel

na tarasie był tylko jeden - albo rozmyślne niedbalstwo, albo nikt

nie dostępował zaszczytu siedzenia razem z Curtisem na szczycie

jego imperium.

Siergiej Łukianienko - Linia marzeń.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: