Dumas Aleksander - Paulina.pdf - Ebooki Przygoda z sensacją - j.nowak59

Aleksander Dumas

(ojciec)

PAULINA

ROZDZIAŁ I

Pod koniec roku 1834 zeszliśmy się wieczorem jednej soboty w małym saloniku, przylegającym do

sali fechtunkowej Grisiera, słuchając z floretem w ręku i cygarem w ustach, uczonych teorii naszego

profesora, przerywanych od czasu do czasu anegdotkami, zastosowanymi do okoliczności. Wtem,

drzwi się otworzyły i ukazał się w saloniku Alfred de Nerval.

Kto czytał opis moich podróży po Szwajcarii, przypomni sobie młodego człowieka,

towarzyszącego tajemniczej, zawsze zawoalowanej kobiecie, którą po raz pierwszy spotkałem w

Fluelen, gdy razem z Franciszkiem spieszyłem do łódki, by nią dopłynąć do kamienia Wilhelma

Tella. Czytelnik przypomni sobie, że Alfred de Nerval, razem z którym miałem odbyć moją

wycieczkę, wyprzedził mnie i odbił właśnie od brzegu w chwili, gdy byłem już od niego oddalony

zaledwie o trzysta kroków, dając mi ręką znak przyjacielskiego pożegnania, które również mogłem

sobie wytłumaczyć tymi słowy: „Przepraszam cię kochany przyjacielu, byłbym ci towarzyszył z

wielką przyjemnością... ale nie jestem sam i..." Na to odpowiedziałem innym gestem, który miał

znaczyć: „Doskonale cię rozumiem..." Zatrzymałem się, skłoniłem na znak zezwolenia, sam jednak

niezadowolony, bo nie mając ani łódki, ani przewoźników, nazajutrz dopiero mogłem odbyć

projektowaną wycieczkę. Powróciwszy do hotelu, zapytałem czy znano tu kobietę, z którą odpłynął

Alfred? Odpowiedziano mi, iż wiadome było tylko to, że nosiła imię Pauliny i była bardzo cierpiąca.

Zupełnie już zapomniałem o tym spotkaniu, kiedy zwiedzając gorące źródła w Pfeffers, ujrzałem

Alfreda de Nerval, prowadzącego pod rękę młodą kobietę, widzianą już w Fluelen, która i tym razem

zdawała się pragnąć zachować zupełne incognito. Na mój widok cofnęła się, lecz, niestety, ominąć

mnie nie mogła. Droga, którą postępowaliśmy, była rodzajem mostku złożonego z dwóch mokrych i

śliskich tarcic, położonych wzdłuż muru podziemnego, wzniesionego o jakie czterdzieści stóp ponad

przepaścią, wśród której wody Tamizy uderzały z łoskotem i szumem o swe czarne marmurowe

łożysko. Tak więc tajemnicza towarzyszka mego przyjaciela osądziła, że wszelka ucieczka jest

niemożliwa i zapuściła też szybko woalkę na twarz i tak zasłonięta z wolna się ku mnie zbliżała.

Opowiadałem już, jakie wrażenie wywołała wówczas na mnie ta kobieta, blada i lekka jak cień,

postępująca bez trwogi nad brzegiem przepaści, jak gdyby już nie należała do tego świata. Alfred

chciał, aby przeszła sama, lecz nie puściła jego ramienia, tak że wkrótce znaleźliśmy się wszyscy

troje na szerokości dwóch stóp; chwila ta jednak minęła jak błyskawica. Szczególna istota, podobna

do rusałki igrającej pianą wodospadu, nachyliła się nad przepaścią i przesunęła się jak cień ponad

nią, nie dość jednak szybko, bym nie mógł dostrzec jej twarzyczki spokojnej, słodkiej, choć bladej i

wynędzniałej cierpieniem. Wówczas to zdawało mi się, iż nie po raz pierwszy ją widzę; w umyśle

moim obudziło się niepewne wspomnienie, jak gdybym widział ją, dziś tak bladą i zmienioną,

dawniej jaśniejącą zdrowiem, okrytą kwiatami, pląsającą radośnie przy dźwiękach muzyki. Gdzie?...

nie wiedziałem; kiedy?... na to pytanie również odpowiedzi znaleźć nie mogłem. Było to widzenie,

sen lub wspomnienie, które dziś nikło jak mgła.

Powróciłem do hotelu, pragnąc koniecznie raz jeszcze ją zobaczyć, chociaż czułem, iż było to z

mej strony prawie niegrzecznością. Nieznajomej jednak ani Alfreda nie zastałem już w kąpielach w

Pfeffers.

W dwa miesiące po tym drugim spotkaniu, znajdowałem się w Baveno, przy Lago Maggiore.

Był to piękny jesienny wieczór. Poza łańcuchem Alp niknęło słońce, wschód nieba jaśniał już

tysiącem gwiazd. Okna mego pokoju wychodziły na taras pokryty kwiatami. Zeszedłem tam i

znalazłem się wśród gaju oleandrów, mirtów i pomarańcz. Nie ma nic milszego nad kwiaty,

gdziekolwiek się je spotka — w ogrodzie, w polu lub w lesie; dziecię, kobieta czy też mężczyzna,

zrywa je i nic zadawalając się ich widokiem, wonią ich nasycić się pragnie. Nie mogłem i ja oprzeć

się pokusie; zerwałem kilka pachnących gałązek, oparłem się o balustradę z różowego granitu i

spojrzałem na jezioro, od którego oddzielał mnie szeroki gościniec, prowadzący z Genewy do

Mediolanu. Księżyc ukazał się od strony Sesto, a światło jego zaczynało właśnie oświecać

wierzchołki gór i odbijało się w spokojnym, cichym wód przezroczu; milczenie otaczało mnie

wokoło: ziemia, jezioro i niebo — milczały... Noc rozpoczynała swój bieg smętny i wspaniały.

Wkrótce pośród grupy drzew, otaczających jezioro, rozległy się harmonijne i rzewne tony słowiczej

pieśni. Przez chwilę drżały w powietrzu przeczyste, miarowe tony i rozsypały się w iście srebrzystą

kaskadę dźwięków... Był to jedyny odgłos wśród cichej, uśpionej natury. Powoli jednak z dala inny

znów odgłos doszedł do mego ucha. Zdawało mi się, że słyszę turkot powozu, toczącego się od strony

Doma d'Ossola. Słowik na nowo rozpoczął swoją pieśń i pochłonął nią całą moją uwagę. Gdy

zamilkł, posłyszałem na nowo odgłos szybko zbliżającego się powozu. Mój dźwięczny sąsiad

rozpoczął raz jeszcze swą nocną modlitwę: lecz tym razem zaledwie wygłosił ostatnią nutę, na

zakręcie drogi ukazał się powóz pocztowy, unoszony przez dwa dzielne konie; na drodze

prowadzącej do hotelu, o dwieście kroków ode mnie, pocztylion silnie trzasnął z bata, tym sposobem

dając znać koledze o swym przybyciu.

Wkrótce brama się otworzyła i nowy powóz wyjechał, w chwili gdy nadjeżdżający zatrzymał się

przy balustradzie tarasu, o którą byłem oparty.

Noc, jak wspomniałem, była piękna, pogodna i cicha, podróżni, widocznie chcąc użyć

przyjemności nocnego chłodu, kazali spuścić firanki powozu. Było ich dwoje, mężczyzna i kobieta

okryta szalem czy płaszczem, z głową pochyloną w tył, oparta na ramieniu młodego człowieka. W tej

chwili pocztylion wyszedł, niosąc w ręku zapaloną latarnię. Przy blasku światła poznałem Alfreda i

Paulinę.

— Zawsze ona i zawsze ona!

Zdawało się, iż siła ważniejsza niż przypadek popychała nas ku sobie.

— Zawsze ona! lecz jakaż blada; umierająca, cień prawie; a jednakże ta twarz zmieniona

przypominała mi niepewny obraz kobiety, która żyła w mojej pamięci, i za każdym ukazaniem jakby

wydobyć się chciała na powierzchnię, prześlizgując się w mych myślach, jak w marzeniach Osjana.

Chciałem już wymówić imię Alfreda, przypomniałem sobie jednak, jak bardzo towarzyszka jego

pragnęła być nie poznana i zatrzymałem się. A jednak, uczucie takiej serdecznej litości pociągało

mnie ku niej, iż zapragnąłem dać jej poznać, że jest ktoś, co modli się Bogu, by dusza jej drżąca nie

opuszczała jeszcze wdzięcznego ciała, którego życiem była. Wziąłem bilet wizytowy i napisałem na

nim ołówkiem:

Niech Bóg czuwa nad podróżnymi, pociesza zasmuconych i leczy cierpiących.

Włożyłem go w środek bukietu z mirtu, róż i kwiatów pomarańczy i rzuciłem do powozu. W tej

chwili pocztylion odjechał, nie dość prędko jednak, bym nie dojrzał Alfreda pochylającego się ku

latarni dla przeczytania mego bileciku. Zwrócił się ku mnie, dał znak ręką i powóz zniknął za węgłem

domu.

Odgłos odjeżdżających ucichł, nie przerwany tym razem śpiewem słowika. Zbliżyłem się do

krzaków; czekałem całą godzinę, oparty o balustradę tarasu... Na próżno. Wówczas smutne

opanowały mnie myśli; wyobraziłem sobie, że ów ptak śpiewający swoją pieśń pożegnalną, to dusza

młodej dziewicy, żegnającej ziemię, że kiedy on przestał śpiewać, ona zapewne opuści tę ziemię.

Cudowne położenie hotelu umieszczonego u skraju Alp, przy granicy Włoch; obraz cichy i

ożywiony jeziora Lago Maggiore z jego trzema wyspami, z których pierwsza istnym jest ogrodem,

druga wdzięcznym siołem, a trzecia pałacem; pierwsze śniegi pokrywające wierzchołki gór i

ostatnie upały jesieni wiejące od Morza Śródziemnego; wszystko to zachęciło mnie do dłuższego

pobytu w Baveno. Przebyłem tam tydzień jeszcze, potem udałem się do Arona, a stamtąd do Sesto

Calende.

Tam oczekiwało mnie już ostatnie wspomnienie Pauliny; tam zgasła gwiazdka jej życia, tam postać

jej lekka o grób potrąciła.

Młodość zniszczona, piękność zwiędnięta, serce złamane, wszystko to pchłonął grób, zamknięty tak

tajemniczo nad trupem jak gęsty woal zasłaniający twarz młodej kobiety za życia, pozostawiając

jedynie dla zaspokojenia ludzkiej ciekawości, wyryte na kamieniu imię; Paulina.

Poszedłem grób ten odwiedzić, a wznosił się on w prześlicznym ogrodzie, na wzgórzu ocienionym

krzewami, na pochyłości wzgórza, położonego tuż nad jeziorem. Było to późnym wieczorem; kamień

grobowy odbijał się biało przy jasnym świetle księżyca; usiadłem przy nim, starając się zebrać

wszystkie rozpierzchłe o młodej kobiecie wspomnienia; i tym jednak razem pamięć wypowiedziała

mi posłuszeństwo. W niekształtnej mgle rozpływały się one — nie mogłem zgłębić tajemnicy. Odtąd

myśl o tej dziwnej istocie odpychałem od siebie i udawało mi się aż to do dnia, w którym spotkałem

znów Alfreda de Nerval.

Łatwo można pojąć, jakie myśli opanowały mój umysł na ten niespodziewany widok. W jednej

chwili przypomniałem sobie wszystko: łódź mknącą po jeziorze, most podziemny, podobny do

przedsionka piekieł, gdzie podróżni zdają się być cieniami; mały zajazd w Baveno, u stóp którego

przejechał powóz żałobny, na koniec kamień biały, gdzie przy blasku księżyca, wśród

gałązek mirtu, pomarańczy i różowych oleandrów można było odczytać imię Pauliny.

Dumas Aleksander - Paulina.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: