Koło Orffyreusa – polska siłownia.pdf - TECHNOLOGIA FREE ENERGY - bondek7

Koło Orffyreusa – polska siłownia

Fundujemy dziś Państwu iście wybuchowa mieszankę, jaka stanowią dwie publikacje

powstałe niezależnie od siebie. Ich autorami są Polacy, tyle ze jeden z nich, mgr inż. Zygmunt

Wójcik, niedawno wrócił z USA, gdzie pracował przez dwadzieścia kilka lat w poważnych

firmach oraz instytucjach o profilu, (tak to umownie nazwijmy) technicznym, drugi zaś, Jan

Rutkowski, mieszka nadal w Australii, gdzie zajmuje się, jak sam to określa, konstruowaniem

urządzeń wolnej energii. Obaj ci ludzie nie znają się nawzajem, a ich publikacje wpłynęły do

nas niezależnie od siebie i – ciekawa rzecz – prawie w tym samym czasie (w takich

sytuacjach zawsze powraca niezmiennie, uprawnione szczególnie w kontekście problemów,

jakimi zajmuje się na co dzień "Nieznany Świat", pytanie o to, czy zbieżność pewnych faktów

i wydarzeń, aby na pewno stanowi jedynie element przypadku, zbiegu okolicznooci itp. – jak

kto woli).

Zapoznanie panów Rutkowskiego i Wójcika (wraz ze współautorem pierwszej publikacji,

inżynierem Zbigniewem Tańskim) następuje więc właśnie za pośrednictwem redakcji

"Nieznany Świat".

Wydaje nam się to tym ważniejsze (ach, te przypadki!), ze wszystkie wymienione tu osoby

wydają się bardzo ciekawymi ludźmi i, niezależnie od siebie, samotnie lub w poszerzonym

gronie, prowadza badania z grubsza nad tym samym, co Z. Wójcik i Z. Tański określają

mianem silnika grawitacyjnego, Jan Rutkowski zaś perpetuum mobile (autorzy pierwszej

publikacji od nazwy tej na wszelki wypadek usilnie się odżegnują). Konfrontacja na lamach

ich spostrzeżeń – nawet przy założeniu, ze zainteresuje jedynie część Czytelników – jest także

istotna dlatego, ze rzucają one nowe światło na pewne fakty historyczne, których

prawdziwość poddawana jest w wątpliwość. Nawiasem mówiąc informacje dotyczące tych

faktów, a zwłaszcza maszyny Orffyreusa postanowiliśmy w obu publikacjach świadomie

powtórzyć, gdyż jak Państwo łatwo zauważa, w pewnych szczegółach różnią się one między

sobą, co wynika z korzystania przez autorów z odmiennych źródeł i zapisków. Tak zatem i ta

konfrontacja okazuje się pouczająca.

Parę słów jeszcze o bohaterach dnia. Mgr inż. Zygmunt Wójcik ukończył studia na Akademii

Górniczo-Hutniczej w Krakowie.

Potem pracował przez kilkanaście lat w Instytucie Metalurgii w Gliwicach, a jeszcze później

w przemyśle okrętowym (był m.in. głównym metalurgiem Stoczni Gdańskiej). W 1967 r. z

powodu dyskryminacyjnych praktyk, jakich doświadczył ze strony ówczesnych władz,

wyjechał do USA, gdzie został zatrudniony w Institute of Aeronautics and Astronautics

(instytucja pracująca na rzecz NASA) oraz w innych firmach, a następnie założył w Stanach

Zjednoczonych własne przedsiębiorstwo. Do kraju wrócił w 1994 r. Mieszka w Debiu nad

Nerem, gdzie wspólnie z innymi powołał do życia Society for Ecological Energy –

Energetyka Ekologiczna Towarzystwo Naukowo-Badawcze (adres tej placówki podajemy na

końcu publikacji).

W liście, który poprzedziła wizyta w naszej redakcji, napisał: "Cenię bardzo "Nieznany

Świat", przede wszystkim za jego uczciwość w wielu kontrowersyjnych sprawach. Ja mam

właśnie taka kontrowersyjna sprawę z dziedziny techniki (…). Mając wykształcenie

techniczne, wielkie doświadczenie naukowe, znajomość wielu języków, rozporządzając

własnym czasem i pieniędzmi, zająłem się niezmiernie ważna, ale kontrowersyjna w oczach

całego establishmentu naukowego kwestia, za jaka uważa się możliwość wykorzystania dla

celów ludzkości niewyczerpalnego, wszędobylskiego oceanu czystej energii, którym jest pole

grawitacyjne Ziemi. Chodzi o urządzenie mechaniczne dostarczające użytecznej energii i

poruszane siłą grawitacji. Byłby to, według mojej nazwy, silnik grawitacyjny, a według

oponentów perpetuum mobile, które właśnie uważane jest za całkowicie niemożliwe… Mając

dostęp do najlepszych na świecie bibliotek, przekonałem się, ze twierdzenie to nie ma

podstaw fizycznych i ze taki silnik został wynaleziony już w 1712 roku. Moje prace nad tym

zagadnieniem trwały kilkanaście lat i są absolutnie nie do przyjęcia przez akademicki świat

naukowy, który, jak zwykle, jest oporny w porzucaniu dogmatów. Sekret silnika był znany

dwóm osobom, które zabrały jego tajemnicę do grobu. Jego rekonstrukcja wymaga

systematycznych i kosztownych prac doświadczalnych, a przydzielanie takich funduszy

zależy od opinii tych właśnie akademików, którzy nie chcą nawet o takich eksperymentach

słyszeć. (…) Zaznaczam, ze nasz projekt jest w pełni oparty na ogólnie znanych i przyjętych

prawach mechaniki teoretycznej, tak jak ona działa w naszym trójwymiarowym świecie".

Współautor "Dziwacznie ukrytej tajemnicy Natury", Zbigniew Tański jest inżynierem

mechanikiem, absolwentem Politechniki Gdańskiej, długoletnim pracownikiem Instytutu

Maszyn Przepływowych PAN w Gdańsku.

Natomiast Jan Rutkowski z australijskiej Adelajdy pisze, co następuje: "Określenia

perpetuum mobile używamy zazwyczaj tylko dlatego, ze nie możemy znaleźć odpowiedniej

nazwy dla maszyn, które mogą produkować dodatkowa energię wbrew prawom fizyki. Czy

jednak na pewno wbrew ich prawom? W końcu XX wieku jest to ciągle temat tabu zarówno

dla naukowców, jak i ludzi obeznanych z mechanika. Tymczasem maszyny takie występują w

naturze. Dowodem tego jest nieustanny ruch powietrza wynikający z różnicy temperatur.

Zdolni ludzie, aby uzyskać dzięki temu energię, budują wiatraki, ale są i tacy, którzy do

otrzymania tego samego efektu wykorzystują sztuczne metody. Przykładem może być

kaczka-zabawka, która pije wodę, kiwając się nieustannie i co jakiś czas zanurza głowę w

misce z woda. Dopóki woda jest w zbiorniku, kaczka nie przestanie się kiwać. Jest to właśnie

bardzo proste urządzenie, które wykorzystuje różnice temperatury, generując nieustanny ruch

zabawki ".

Jan Rutkowski dodaje tez, ze to, co chce opowiedzieć jest streszczeniem faktów, jakie zostały

opisane w książce A. Forda The Perpetual Motion Mystery A Continuing Quest. "Zaskoczony

materiałem, jaki znalazłem w tej książce, postanowiłem wyciągnąć z nich wnioski."

Resztę znajdziecie już państwo w obu publikacjach.

Między kołem Orffyreusa a dziecięca huśtawką

Jan Rutkowski

Prowadząc badania na temat wolnej energii natrafiłem m. in. na artykuł, który utwierdził mnie

w przekonaniu, że perpetuum mobile istnieje, a przynajmniej istniało w XVIII wieku.

Potwierdzenie tego faktu znalazłem w Encyclopedia Britannica pod hasłem “perpetuum

mobile". Wynikało z niej, że w XVIII wieku żył ktoś, kto zbudował koło, które obracało się

przez kilka miesięcy. Książka R. A. Ford “The Perpetual Motion-Mystery a Contimang

Quest" historię tę szczegółowo dokumentuje i rozwija. A oto jak – w ogromnym skrócie –

wygląda ten temat.

Zamknięta sala, zakryty środek

Niejaki Elie Bessler – ORFFYREUS (ur. 1680 r. w Zittau w Saksonii), studiował teologię,

medycynę, mechaniką i malarstwo, pracował też jako zegarmistrz. Mając 34 lata zbudował

swoje pierwsze koło, które obracało się bez żadnego napędu z zewnątrz. Podnosiło ono

ciężary do paru kilogramów na wysokość kilku stóp. Można je było zastosować do napędu

szlifierki w warsztacie.

W 1712 r. w prowincji Gera Orfyreus zaprezentował swoje pierwsze koło. Opracował

również książkę, w której opisał jego działanie, ilustrując całą rzecz rysunkami. W książce

była też mowa o innych urządzeniach wolnej energii. Tytułowa, strona zaopatrzona została

dedykacją: “Ku Chwale Boga – Ludzi pracy – Luda nauki – i jego samego jako odkrywcy".

Na marginesie: wszystkie materiały do jakich udało mi się dotrzeć, mówią o zakrywaniu

środka koła, aby nie zdradzić tajemnicy. Nasuwa się pytanie: po co. Wszak skoro wydaje się

książkę, tłumacząc w niej jak pracuje owo koło, jego zakrywanie wydaje się sprzeczne z

logiką, tym bardziej w świetle tak wyrazistej dedykacji. Doszedłem do wniosku, że ktoś tu nie

mówi prawdy.

Rok później, tj. w 1713 r. Orffyreus przedstawił większe koło o średnicy 14 m i na 15 cm

grube. Obracało się ono z prędkością 50 obrotów na minutę : podnosiło około 18 kg. Było

wystawione w Draschwitz koło Lipska.

W Encyklopedii Britannica podano następującą definicję perpetuum mobile: "Jest to

maszyna, która, raz puszczona w ruch będzie pracowała non stop wykonując użyteczną pracę

bez użycia siły lub energii z zewnątrz". Dlatego aby wspomniane koło mogło zasłużyć na

takie miano musiało podnosić jakiś ciężar. I czyniło to.

Trzecie koło zostało wystawione w Merseburgu i miało 2 m średnicy oraz 30 cm grubości.

Orffyreus stał się znany i sprawił, że kilku sławnych ludzi nauki – po komisyjnym zbadaniu,

nazwało je właśnie perpetuum mobile.

Od tego momentu historia kół Orffyreusa przybiera nieoczekiwany obrót. Oburzone raportem

komisji władze miejskie zarzucają wynalazcy “występowania przeciwko prawom natury", za

to, ich zdaniem, powinien zostać ukarany. Orffyreus ląduje w więzieniu za pobicie mnicha

Prince Karl, który zarządza tym rejonem Saksonii wykupuje go jednak z więzienia i oferuje

kwaterę w swoim zamku.

Orffyreus pracuje nad nowym kołem; ma warsztat, narzędzia oraz bogatego sponsora. I tutaj

zaczynają się kłopoty. Na zamek nałożono bardzo duży podatek, ponieważ stał się atrakcją

turystyczną. Zjeżdżali do niego goście z całej Europy, chcący obejrzeć pracę koła, noszącego

nazwę Perpetuum Mobile. Jego środek był jednak zakryty tak, że nikt nie mógł zobaczyć co i

w jaki sposób kołem tym obraca.

Aby wybrnąć z kłopotów finansowych Orffyreus i Prince Karl postanowili sprzedać tajemnicę

koła. Wiele wskazuje na to, że dopiero od tego momentu zaczęto przykrywać jego wnętrze.

Wcześniej było ono znane ze swej prostoty. Takiej treści notatkę pozostawił Prince Karl,

który napisał, że “Jest to tak proste, że jest to w stanie wykonać uczeń cieśli"

Zaczęto powadzić pertraktacje z Anglią, gdzie Orffyreus zażądał za udostępnienie tajemnicy

25 tys. funtów, co było sumą na tamte czasy niewiarygodnie dużą.

Orffyreus wierzył, że wcześniej czy później fortuna będzie jego. Uważał, że należy tylko

przekonać tych, co rządzą, naukowców oraz bankierów, że to, co posiada, jest naprawdę

Perpetuum mobile.

Pomiędzy naukowcami i bankierami tymczasem toczył się zaciekły spór, w którym

wyszydzano możliwość istnienia tego rodzaju maszyny. W końcu powołano komisje dla jego

rozstrzygnięcia.

W 1717 roku w odizolowanej sak na zamku zamknięto komisyjnie nowe koło Orffyreusa.

Pozycję koła komisja ustawiła sama, co oznacza, że nie było możliwości przeniesienia napędu

z zewnątrz. Drzwi zalano woskiem i zapieczętowano.

Kiedy po 20 dniach otworzono je, aby sprawdzić co dzieje się w środku koło nadal się

kręciło. Zatrzymano je, dokładnie zbadano, puszczono w ruch i ponownie zamknięto na

następnych kilka tygodni. Po tym czasie znów otworzono drzwi stwierdzając, że koło kręci

się, tak jak przedtem z tą samą regularnością. Ci, którzy przegrali zakłady (a stawka była w

nich olbrzymia) nie chcieli zapłacić, twierdząc, że wszystko to jest przeciwne prawom natury

i narusza prawa fizyki, w myśl których taka maszyna nie może pracować. Po raz kolejny

Orfryreusa posądzono o oszustwo. Stało się tak, mimo iż wynalazca dotrzymał wszystkich

warunków, jakie mu narzucono i tym samym wygrał umowną sumę. Nigdy nie zobaczył jej

na oczy.

O istnieniu koła Orffyreusa można znaleźć wzmiankę w kronikach Cara Rosji, PIOTRA

Wielkiego, który za ujawnienie jego tajemnicy zaoferował 100 tys. rubli. Nosił się również z

zamiarem podróży do Saksonii, ale nim doszło do wyjazdu – zmarł.

Orffyreus został bez grosza przy duszy z długiem wdzięczności wobec swego sponsora, ten

zaś z długiem podatkowym. Uczeni, którzy brali udział w egzaminowaniu koła, próbowali

zaglądać do jego środka. Rozwścieczyło to wynalazcę, który porąbał całą konstrukcję

siekierą.

Tak czy inaczej dla świata fizyki rodzi się dylemat Oto bowiem maszyna, której odmawia się

prawa bytu, jest zarejestrowana w dokumentach historycznych. Chodzi tu m. in. o listy do

Newtona, kronikarza M. Crousaz i kroniki Cara Piotra Wielkiego. Faktem jest również

dokument przyznający kołu Orffyreusa tytuł “perpetuum mobile" przez wykształconych ludzi

nauki –naocznych świadków jej pracy.

Sensacyjne listy

Zebrałem wszystkie opisy dotyczące koła. W starej publikacji wyszukałem rysunki

Orffyreusa, sprawdziłem kilka fizycznych teorii i powoli wszystko zaczęło się układać w

jedną całość,

W tym miejscu pora na przekazanie treści listu profesora W. J. Gravesande, znanego

matematyka z Leyden w Holandii, skierowanego do Isaaca Newtona. Wynika z niego, że

“Koło jest puste, coś jak bęben około 14 cali (35 cm) grube i ma 12 stóp (3, 5 m) Średnicy.

Jest bardzo lekkie, jako że zostało skonstruowane z kilku skrzyżowanych względnie

obramowanych poprzeczek Wszystko jest pokryte brezentem, aby środek byt niewidoczny. W

środku koła lub (bębna) znajduje się oś około 6 cali. (15 cm) Średnicy, ucięta z obu stron

(końcy), ale zakończona żelazną osią około cala (2 cm) gruba i na niej maszyna się obraca.

Egzaminowałem te ośki i jestem przekonany, że nic i zewnątrz nie powoduje obrotu kotem, a

kiedy, zabrałem rękę, też stało, ale kiedy nadałem mu rozbieg, musiałem użyć siły, aby je

zatrzymać i kiedy pozwoliłem się kręcić, po dwóch do trzech obrotów osiągało szybkość 25-

26 obrotów na minutę".

Opis układu podnoszenia

Kula nr 4 wpada do gniazda na kole (linia przerywana – ruchoma część maszyny) i cale koło

pracuje jako dźwignia do podnoszenia kul 1, 2, 3. Kiedy nr 4 jest w ruchu po obwodzie koła

aż do równi pochyłej ustawionej ok. 90 stopni od górnego punktu kota. Nr 4 opuszcza

gniazdo spadając na równię. Cala równia jest pod kątem 2-4 stopni spadku w kierunku środka

koła. Kula nr 4 zajmuje pozycję kuli nr 1, jako że kule 1, 2, 3 zostały podniesione do góry.

Zapadka zabezpiecza je przed opadaniem.

A oto następny list tymczasem do barona Fischera, który był architektem w Cesarstwie

Austrii skierowany do J. T. Desaquliersa:

“Jestem przekonany, że nie istnieją żadne przeszkody, aby tej maszynie nadać tytuł

“perpetuum mobile" i mam powody, by wierzyć w to, co piszę, powołując się na

eksperymenty, które mogłem przeprowadzić dzięki zezwoleniu Jego Wysokości, który był

obecny przy tym i bardzo cierpliwy, jako że zajęto to około 2 godz.. Jest to koło o średnicy 12

stóp (3 m), zakryte brezentem. Za każdym obrotem mogłem słyszeć 8 uderzeń, jakby coś

ciężkiego spadało po stronie koła w kierunku obrotu. Koło obracało się 25 razy na minutę,

kiedy było bez obciążenia. Gdy podłączono linę do śruby Archimedesa, która podnosiła wodę

da góry, obroty koła spadły do 26 obrotów na minutę. Zauważyłem to kilka razy, patrząc na

mój zegarek i zawsze z tą samą regularnością. Później zatrzymałem koło z wielką trudnością,

trzymając dwoma rękami za jego obwód. Przy próbie zatrzymania natychmiast podnosiło

dorosłego mężczyznę z ziemi. Kiedy zatrzymałem – stało. I teraz następuje największy

dowód, jakiego nie oczekiwałem. Puściłem koło w ruch bardzo delikatnie, obserwując czy

osiągnie poprzednią prędkość – w co z góry wątpiłem. Wierząc w to, co mówią w Londynie,

że otrzyma tyle siły, z jaką zostało popchnięte i po jakimś czasie zwolni. Wielkie było moje

zaskoczenie, kiedy koło zaczęło powoli się obracać przyspieszając do dwóch pełnych

obrotów, a później osiągnęło 26 obrotów na minutę. 20 obrotów na minutę przy podłączeniu

Koło Orffyreusa – polska siłownia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: