Roman Jonasz - Byłem księdzem - Prawdziwe oblicze Kościoła katolickiego w Polsce.pdf - wena121

„ BYŁEM KSIĘDZEM"

„PRAWDZIWE OBLICZE KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO W POLSCE"

Roman Jonasz

ISBN 83-909042-0-9

Wydawnictwo Glass-Plast

Andrespol

Wydanie III

Łódź 1998

Wszystkim skrzywdzonym i zgorszonym przez Kościół i ludzi Kościoła

Roman Jonasz - pseudonim literacki - absolwent Wyższego Seminarium Duchownego w

Łodzi, magister prawa kanonicznego. Opuścił stan duchowny w 1996 roku. Członek

nieformalnego Ruchu Odnowy Kościoła Katolickiego w Polsce.

Wszystkie wydarzenia opisane w tej książce są prawdziwe, choć niektórym mogą

wydawać się szokujące i niewiarygodne. Moje własne przeżycia i opinie uzupełniam

relacjami naocznych świadków oraz ich komentarzami. Wiem jednak, jak długie ręce

mają hierarchowie Kościoła. Stąd też niektóre z ich nazwisk (w tym moje własne) zostały

zmienione.

Autor

SPIS TREŚCI

Od Autora ...............................................................................................................9

I. Moja droga do kapłaństwa ...............................................................................11

II. Wyższe Seminarium Duchowne we Włocławku ..............................................17

III. Wyższe Seminarium Duchowne w Łodzi .......................................................56

IV. Święcenia i pierwsze kroki w kapłaństwie .....................................................73

V. Pierwsza parafia - zderzenie z rzeczywistością ................................................78

VI. Kapłański business w Aleksandrowie ...........................................................100

VII. Ozorków: trudna decyzja-dlaczego odszedłem?..........................................119

VIII. Konieczność zmian w Owczarni Chrystusa ...............................................127

„Jeżeli będziecie trwać w nauce mojej, będziecie prawdziwie moimi uczniami i poznacie

prawdę, a prawda was wyzwoli".

J.8, 31-32 Jezus Chrystus

Od Autora

W Polsce żyje i pracuje ponad 30 tysięcy księży. Ta armia dorosłych, wykształconych

mężczyzn, ćwiczona przez sześć lat w seminariach duchownych, tworzy hierarchiczną-

organizacyjną strukturę Kościoła Katolickiego w Polsce. Od kapłanów będących w

służbie Kościoła wymaga się bezwzględnego i ślepego posłuszeństwa wobec

przełożonych - proboszczów, biskupów, kardynałów, a przede wszystkim wobec papieża,

który posiada władzę absolutną. Władzy tej nie można porównać z żadnym innym

ludzkim panowaniem - wykracza ona bowiem poza świat stworzony(1). Papież w

doktrynie Kościoła Katolickiego jest nieomylny, gdy wypowiada się w sprawach

dotyczących wiary i moralności. Przez niego i biskupów działa ponadto Duch Święty, a

każdy z biskupów jest „alter Christus", tzn. zastępuje wiernym samego Chrystusa.

Powyższe tezy określane przez Kościół jako dogmaty wiary (pewne, nie podlegające

dyskusji), nawet wśród ludzi niewierzących rodzą postawy zażenowania, a nawet strachu

przed czymś tajemniczym, niewidzialnym. Któż oprze się władzy danej z Wysoka! Nawet

wysocy rangą mężowie stanu chylą głowy przed piuską i pastorałem. Nasuwa się tu

porównanie do szczepu Indian, którym przewodzi wódz, ale faktyczną władzę dzierży

czarownik.

Biskupi, którzy mówią o sobie, iż są „sługami" na czele z papieżem, będącym „sługą

sług" - w rzeczywistości podzielili pomiędzy siebie cały świat i ciągle naginają go do

wizji Kościoła, powołując się przy tym na autorytet samego Boga. Czy jednak nie

nadużywają tego autorytetu zbyt często? Na ile ich rząd dusz jest błogosławiony, a na ile

potępiany przez Tego, na którego się powołują? Jak daleko dzisiejsi hierarchowie

Kościoła odeszli od ideałów kapłaństwa służebnego? Czy mają prawo nakładać na ludzi

„ciężary nie do uniesienia", sami nie ruszywszy ich palcem?(2)

(1) Patrz Mt 16, 17-19.

(2) Patrz MT 23, 3-5.

Podobnie jak generałowie posługują się żołnierzami, tak biskupi kierują księżmi -

proboszczami i wikariuszami tworząc - przez sieć parafii - własne państwo w państwie.

Jeden z wiejskich proboszczów powiedział kiedyś do mnie - ,,Jak myślisz: kto rządzi w

tej dziurze? Ten, kto ma największą chatę" - tu wskazał na Kościół parafialny i

przylegającą doń plebanię.

Książka, którą wziąłeś do rąk, to historia młodego człowieka, który był jednym z tysięcy

polskich kapłanów. Wszedł do innego świata i po trzech latach postanowił go opuścić. Co

go do tego skłoniło? Dlaczego zdecydował się głośno o tym mówić?

JA JESTEM TYM CZŁOWIEKIEM!

Obecnie mężem i ojcem, głową rodziny. Minął już rok od opuszczenia przeze mnie

kapłańskich szeregów, a ja coraz bardziej utwierdzam się w swojej decyzji. Co więcej,

zdecydowałem się dać świadectwo prawdzie, bo tylko ona może wyzwolić człowieka tak,

jak wyzwoliła mnie. Niewielu z kapłanów, którzy rezygnują, decyduje się publicznie

mówić o motywach swojej decyzji. Obawiają się potępienia ze strony hierarchii i

większości wiernych. Ta książka, to pierwsze tego typu świadectwo w skali naszego

kraju. Jako autor tak nowatorskiej pozycji, nie jestem wolny od obaw co do jej przyjęcia.

Uważam jednak, że prawda, choćby najgorsza, lepsza jest od najbardziej

zakamuflowanego kłamstwa. Miliony katolików w Polsce są nieświadome tego, co dzieje

się - za ich pieniądze - za murami plebanii, seminariów i pałaców biskupich. Ci ludzie

mają prawo wiedzieć, ponieważ to oni są prawdziwym Kościołem - „ludem wybranym,

narodem świętym", a nie ciemną masą u progu trzeciego tysiąclecia.

Moim celem nie jest wkładanie kija w mrowisko. Jestem daleki od jakiejkolwiek formy

odwetu czy nienawiści. Nie pragnę jątrzyć, wzywać do rewolucji, potępiać. Słabości ludzi

Kościoła, które opisuję, są udziałem każdego człowieka. Nikt też nie jest wolny od

błędów, pomyłek i upadków. Ale jeśli choroba zaatakuje cały, zdrowy organizm, który

został powołany do czynienia dobra i służenia wszystkim ludziom, to trzeba z nią

walczyć, a żeby walczyć trzeba wpierw ją poznać. Misja Kościoła jest zbyt ważna, aby

jego dzieci były obojętne na to, co się w nim dzieje i jak spełnia on swoją posługę.

Moja książka spełni swoje zadanie jeśli skłoni do refleksji ludzi dobrej woli, którym na

sercu leży dobro Kościoła Katolickiego w Polsce i na świecie. Wokół mnie skupiło się

wielu takich ludzi. Są wśród nich byli i aktualnie pracujący księża oraz światli katolicy

świeccy. Chcemy mówić głośno - nie o wadach ludzkich - ale o wadach systemu; po to,

aby Owczarnia Jezusa Chrystusa mogła wejść oczyszczona w trzecie tysiąclecie

Chrześcijaństwa. Trzeba nam wszystkim - całemu Kościołowi - powrócić do źródeł,

korzeni naszej wiary. Chcemy, aby ona naprawdę przemieniała nasze życie; nadawała mu

sens i czyniła je piękniejszym. Chcemy trwać w nauce Jezusa, być Jego wiernymi

uczniami i poznać prawdę, a prawda nas wyzwoli(3).

(3) Por. J.8, 31-32.

ROZDZIAŁ I

Moja droga do kapłaństwa

Urodziłem się w rodzinie na wskroś katolickiej, wręcz purytańskiej. Od kiedy sięgnę

pamięcią, życie mojej rodziny było przeniknięte wiarą i przeplatane praktykami

religijnymi. Wyczuwając panującą w domu atmosferę, już jako dziecko starałem się

zaskarbić sobie uczucia i łaski rodziców - czynnie uczestnicząc w życiu naszej parafii.

Zaczęło się od czytania z lekcjonarza na Mszy Pierwszo-komunijnej. Po tygodniu od tego

debiutu, byłem już ministrantem i stałym lektorem. Służenie do Mszy Świętej stało się

pasją mojego młodego życia. Pamiętam, jak w wieku 8 - 9 lat biegałem przez śnieżne

zaspy czy kałuże błota do Kościoła na poranną Mszę, często gdy było jeszcze ciemno.

Gdybym tego samego dnia opuścił nabożeństwo wieczorne, na pewno nie zmrużyłbym

oka do rana. Konkursy biblijne, wycieczki ministranckie z księdzem opiekunem były

wtedy moją największą radością.

W czasie jednej z takich wycieczek do katedry i Seminarium Duchownego we

Włocławku, doznałem przedziwnego uczucia. Kiedy wraz z grupą naszych chłopców

wszedłem do seminarium, a chwilę później do zatłoczonej klerykami jadłodajni -

stanąłem jak wryty. Opanowało mnie przeświadczenie, że kiedyś będę siedział przy

którymś z tych stołów: jadł, rozmawiał, śmiał się, a za chwilę wstanę i pójdę na modlitwy

i do swojego pokoju. To przeświadczenie, iż będę kiedyś jednym z tych, na których wtedy

patrzyłem, zawładnęło moją młodzieńczą wyobraźnią. Teraz, po latach, odczytuję to

zdarzenie jako moment mojego powołania.

Ja i cała moja rodzina otaczaliśmy nabożnym szacunkiem wszystkich księży. Dla mnie

osobiście byli to nadludzie - nieomylni i wspaniali pod każdym względem. To byli ludzie

nie z tego świata. Coroczna kolęda w naszym domu była długo oczekiwanym świętem.

Roman Jonasz - Byłem księdzem - Prawdziwe oblicze Kościoła katolickiego w Polsce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: