W małej rybackiej wiosce w pobliżu Władysławowa spędza wakacje Danusia Gawlikówna. Poznaje tam Elzę, niewidomą dziewczynkę. Zaprzyjaźniają się. Elza pokazuje Danusi swój świat, okazuje się, że z powodu braku wzroku wyostrzyły się inne zmysły dziewczynki: słuch, węch, dotyk. Elza bezbłędnie potrafi na przykład wyczuć nadejście burzy. Danusia staje się dla niewidomej dziewczynki kimś bardzo ważnym. Obie ze strachem myślą o końcu wakacji i konieczności rozstania. Elza nie ma rodziców, wychowują ją rybacy, Budziszowie. Dziewczynkę postanawia adoptować pani Ada Rudzka, u której Danusia spędza wakacje. Okazuje się, że Elza pojedzie do miasta na operację i być może odzyska wzrok.
To pełna ciepła książka o tym, jak trudno znaleźć przyjaciela, jakie to ważne zwłaszcza dla osób kalekich, które pragną przyjaźni, akceptacji, kontaktu z innymi. Elza ma swój świat, ale nudzi się, jest smutna. Kiedy poznaje Danusię, odzyskuje radość, jej życie nabiera smaku, staje się ciekawsze. Podobnie jest z Danusią. Ona także czuła się samotna do chwili poznania Elzy. Podziwia koleżankę, imponują jej zaradność, samodzielność Elzy. Autorka opisała historię pięknej przyjaźni
……………………………………………………………………………………………………………………………………
Czas i miejsce: lipiec i początek sierpnia, okolice Władysławowa na wybrzeżu. Bohaterowie: Danusia Gawlikówna, pani Ada Rudzka – lekarka, Elza – niewidoma dziewczynka, rodzice Danusi, babunia, Artur – krewny pani Rudzkiej, Budziszowie – opiekunowie Elzy, Franciszka – gosposia. Treść: Rodzice Danusi zaplanowali w czasie wakacji remont mieszkania, więc postanowili wysłać ją z Torunia nad morze. Dziewczynka miała zamieszkać przez miesiąc w domu pani Ady Rudzkiej, która była koleżanką jej mamy. Pierwsze dni nad morzem wydawały się Danusi długie i nudne. Pani Ada dużo pracowała, a dziewczynka niechętnie wychodziła, nie lubiła też bawić się ze Smokiem – psem. Dopiero przyjazd krewnego pani Rudzkiej, Artura, wniósł do domu (tzw.Pisanki) trochę urozmaicenia. Artur był studentem, a przy tym młodzieńcem pełnym życia i poczucia humoru. Zabierał Danusię ze sobą na plażę, by korzystała z ładnej pogody. Pewnego dnia podczs zabawy na plaży Danka zobaczyła, że jakiś chłopak dokucza mniejszej od siebie dziewczynce. Bez zastanowienia stanęła w obronie poszkodowanej. Nie wiadomo, jak ta przygoda skończyłaby się dla niej, gdyby Artur nie pospieszył na pomoc. Danusia nie spodziewała się nawet, że już wkrótce spotka znowu dziewczynkę z plaży. Zdarzyło się to, gdy przyszła do wioski po świeże ryby na kolację. Od tej chwili często myślała o smutnej, milczącej dziewczynce o imieniu Elza... Kiedyś nawet, przezwyciężając lęk przed Piotrkiem – łobuziakiem z plaży, odważyła się pójść do domu Budziszów, by odwiedzić Elzę. Pomimo początkowych obaw z obu stron, dziewczynki szybko się polubiły i zapragnęły się jeszcze spotkać. W ciągu następnych kilku dni w świadomości Danusi nastąpiły duże zmiany. Jednej nocy pani Ada miała atak duszności. Okazało się, że jest chora na serce. Artur powiedział Dance także o tym, że pani Ada straciła męża i córeczkę. Danusia nigdy by nie przypuszczała, iż ta miła i zawsze dla wszystkich życzliwa osoba tyle w życiu przeszła. Dziewczynka postanowiła nazywać panią Adę ciocią. Drugie zdarzenie miało związek z Elzą. Któregoś dnia Danusia spotkała się z przyjaciółką na łące i przyniosła jej w podarunku książkę. Elza jednak nie ucieszyła się z prezentu, wyglądała na zakłopotaną. Danka nie rozumiała, dlaczego koleżanka robi jej przykrość i wtedy właśnie Elza z płaczem wyznała, że jest niewidoma. Dla Danki był to duży wstrząs. Chciała bardzo pomóc przyjaciółce, nie wiedziała tylko jak. Doceniała jednak zalety Elzy, jej ciekawość świata, spostrzeganie go w inny, nowy dla Danusi sposób. Dziewczynki coraz bardziej przywiązywały się do siebie, pragnęły swojego towarzystwa, gdyż dobrze się rozumiały. Wkrótce po wyjeździe Artura Elza – nie bez obawy – zdecydowała się na odwiedziny w Pisance, u pani Rudzkiej. Od tej pory była częstym gościem w domu pani doktor. Dziewczynki często miały szalone pomysły. Kiedyś wyszły do lasu i zgubiły drogę. Dopiero dzięki Elzie, która dobrze orientowała się w okolicy, zdążyły uciec do wsi przed nadciągającą burzą. Innym razem lekkomyślnie odpłynęły łódką zbyt daleko od brzegu i gdyby nie pomoc dwóch chłopców, utonęłyby. Okazało się, że uratował je Piotrek z kolegą. Od tego wydarzenia dziewczynki mogły bawić się na plaży blisko domu, lecz nie wolno im było kąpać się. Nie nudziły się jednak, gdyż wyobraźnia podpowiadała im ciekawe zabawy: w cyrk, w dom, w kolonię. Danusia zmieniła się i pani Ada z radością obserwowała te zmiany. Dziewczynka była śmielsza, bardziej otwarta na innych, wesoła. Pani Rudzka pisała o tym w listach do mamy Danusi. Wspominała też o Elzie, gdyż przejęła się szczerze losem niewidomej dziewczynki. Dowiedziała się, że nazywa się ona Elżbieta Jezierska, jest sierotą wychowywaną przez starych Budziszów i nie widzi od urodzenia. Lekarka postanowiła dziewczynce pomóc i poprosiła panią Gawlikową o współpracę.
1 strona
2 strona
Dni mijały szybko i pobyt Danusi nad morzem – i tak już przedłużony o dziesięć dni – dobiegał końca. Na początku
sierpnia mama Danki przyjechała do pani Rudzkiej, by po tygodniu wrócić do Torunia z córką. Tych siedem dni szybko minęło. Dziewczynki chodziły z panią Gawlikową na plażę, gdzie Elza uczyła się grać na organkach – podarowanych jej przez mamę Danusi. W niedzielę cała czwórka (z panią Rudzką) wybrała się na rejs statkiem po morzu, a w dwa dni później już trzeba się było żegnać. Na pamiątkę Danusia dostała od Elzy bursztyn – jej skarb znaleziony na brzegu. W dzień wyjazdu w Pisance panował duży ruch. Danusia myślała tylko o tym, by jeszcze pobiec do wsi do Elzy. Tymczasem... stary Budzisz przyprowadził swoją wychowankę do domu pani Ady. Jakaż była radość Danusi, gdy dowiedziała się, że Elza pojedzie do Torunia! 1strona
To pani Rudzka postanowiła, że niewidoma zostanie poddana operacji (istniała szansa na powodzenie). Pani Ada przekonała Budziszów, że Elżunię weźmie do siebie jako swoją córkę i będzie się nią opiekować. Bajka Elzy o syrenie miała się sprawdzić. Problematyka utworu Książka „Spotkanie nad morzem” jest opowieścią o przyjaźni dziewcząt – rówieśniczek. Ta przyjaźń różni się jednak od wielu innych dlatego, że była przyczyną zmian, jakie zachodziły w postępowaniu dziewczynek. Danusia – trochę rozpieszczona jedynaczka – ze smutnej i nieco samolubnej stała się ożywiona, wesoła i pełna chęci do pomocy swojej niewidomej przyjaciółce. Elza bowiem wzbogaciła uczucia i wyobraźnię Danki poprzez swoje odczuwanie świata, ograniczone kalectwem.Pozwoliła Danusi „być swoimi oczami”, co jeszcze bardziej zbliżyło dziewczynki do siebie. Poza tym, losem niewidomej mieli zająć się specjaliści, co dawało szansę na wyleczenie.
………………………………………………………………………………………………………………………………………
Rodzice Danusi zaplanowali w czasie wakacji remont mieszkania, więc postanowili wysłać ją z Torunia nad morze. Dziewczynka miała zamieszkać przez miesiąc w domu pani Ady Rudzkiej, która była koleżanką jej mamy. Pierwsze dni nad morzem wydawały się Danusi długie i nudne.Pani Ada dużo pracowała, a dziewczynka niechętnie wychodziła, nie lubiła też bawić się ze Smokiem – psem. Dopiero przyjazd krewnego pani Rudzkiej, Artura, wniósł do domu (tzw.Pisanki) trochę urozmaicenia.Artur był studentem, a przy tym młodzieńcem pełnym życia i poczucia humoru. Zabierał Danusię ze sobą na plażę, by korzystała z ładnej pogody.Pewnego dnia podczas zabawy na plaży Danka zobaczyła, że jakiś chłopak dokucza mniejszej od siebie dziewczynce.Bez zastanowienia stanęła w obronie poszkodowanej. Nie wiadomo, jak ta przygoda skończyłaby się dla niej, gdyby Artur nie pospieszył na pomoc.Danusia nie spodziewała się nawet, że już wkrótce spotka znowu dziewczynkę z plaży. Zdarzyło się to, gdy przyszła do wioski po świeże ryby na kolację. Od tej chwili często myślała o smutnej, milczącej dziewczynce o imieniu Elza... Kiedyś nawet,przezwyciężając lęk przed Piotrkiem – łobuziakiem z plaży, odważyła się pójść do domu Budziszów, by odwiedzić Elzę. Pomimo początkowych obaw z obu stron, dziewczynka szybko się polubiły i zapragnęły się jeszcze spotkać. W ciągu następnych kilku dni w świadomości Danusi nastąpiły duże zmiany. Jednej nocy pani Ada miała atak duszności. Okazało się, że jest chora na serce. Artur powiedział Dance także o tym, że pani Ada straciła męża i córeczkę. Danusia nigdy by nie przypuszczała, iż ta miła i zawsze dla wszystkich życzliwa osoba tyle w życiu przeszła.Dziewczynka postanowiła nazywać panią Adę ciocią. Drugie zdarzenie miało związek z Elzą. Któregoś dnia Danusia spotkała się z przyjaciółką na łące i przyniosła jej w podarunku książkę. Elza jednak nie ucieszyła się z prezentu, wyglądała na zakłopotaną. Danka nie rozumiała, dlaczego koleżanka robi jej przykrość i wtedy właśnie Elza z płaczem wyznała, że jest niewidoma. Dla Danki był to duży wstrząs. Chciała bardzo pomóc przyjaciółce, nie wiedziała tylko jak. Doceniała jednak zalety Elzy, jej ciekawość świata,spostrzeganie go w inny, nowy dla Danusi sposób. Dziewczynki co raz bardziej przywiązywały się do siebie, pragnęły swojego towarzystwa,gdyż dobrze się rozumiały. Wkrótce po wyjeździe Artura Elza – nie bez obawy – zdecydowała się na odwiedziny w Pisance,u pani Rudzkiej. Od tej pory była częstym gościem w domu pani doktor.Dziewczynki często miały szalone pomysły. Kiedyś wyszły do lasu i zgubiły drogę. Dopiero dzięki Elzie, która dobrze orientowała się w okolicy, zdążyły uciec do wsi przed nadciągającą burzą. Innym razem lekkomyślnie odpłynęły łódką zbyt daleko od brzegu i gdyby nie pomoc dwóch chłopców, utonęłyby. Okazało się, że uratował je Piotrek z kolegą. Od tego wydarzenia dziewczynki mogły bawić się na plaży blisko domu, lecz nie wolno im było kąpać się. Nie nudziły się jednak, gdyż wyobraźnia podpowiadała im ciekawe zabawy: w cyrk, w
3 strona
dom, w kolonię. Danusia zmieniła się i pani Ada z radością obserwowała te zmiany.Dziewczynka była śmielsza, bardziej otwarta na innych, wesoła. Pani Rudzka pisała o tym w listach do mamy Danusi.Wspominała też o Elzie, gdyż przejęła się szczerze losem nie widomej dziewczynki. Dowiedziała się, że nazywa się ona Elżbieta Jezierska,jest sierotą wychowywaną przez starych Budziszów i nie widzi od urodzenia. Lekarka postanowiła dziewczynce pomóc i poprosiła panią Gawlikową o współpracę. Dni mijały szybko i pobyt Danusi nad morzem – i tak już przedłużony o dziesięć dni – dobiegał końca. Na początku sierpnia mama Danki przyjechała do pani Rudzkiej, by po tygodniu wrócić do Torunia z córką. Tych siedem dni szybko minęło.Dziewczynki chodziły z panią Gawlikową na plażę, gdzie Elza uczyła się grać na organkach – podarowanych jej przez mamę Danusi. W niedzielę cała czwórka (z panią Rudzką) wybrała się na rejs statkiem po morzu, a w dwa dni później już trzeba się było żegnać. Na pamiątkę Danusia dostała od Elzy bursztyn – jej skarb znaleziony na brzegu. W dzień wyjazdu w Pisance panował duży ruch. Danusia myślała tylko o tym, by jeszcze pobiec do wsi do Elzy. Tymczasem...stary Budzisz przyprowadził swoją wychowankę do domu pani Ady. Jakaż była radość Danusi, gdy dowiedziała się, że Elza pojedzie do Torunia! To pani Rudzka postanowiła, że niewidoma zostanie poddana operacji (istniała szansa na powodzenie). Pani Ada przekonała Budziszów, że Elżunię weźmie do siebie jako swoją córkę i będzie się nią opiekować. Bajka Elzy o syrenie miała się sprawdzić.
Lekarz zdecydował, że po chorobie Danusia Gawlikówna powinna jechać nad morze. Musiała pojechać sama do pani Rudzkiej, bowiem rodzice byli zajęci remontowaniem mieszkania.
Pani Rudzka czekała na dziewczynke na peronie dworca we Władysławowie. Zawiozła ją do swojego domu nazwanego "Pisanką". Domem doktor Rudzkiej zajmowała sie gosposia Frania. Z kamienia w ogrodzie było tam już widać Bałtyk.
W chłodny, pochmurny dzień Danusia pierwszy raz poszła nad morze. Wcale jej nie zachwyciło, czuła się tu samotna, była smutna. Na szczęście niebawem przyjechał student Artur, krewny Rudzkiej. Razem chodzili na plażę, zabierali ze sobą psa Smoka.
Któregoś dnia Danka zobaczyła na plaży nieznajomą dziewczynkę, którą zaczepiał jakiś chłopak. Ruszyła na pomoc, z opresji uratował ją Artur. Gdy za kilka dni poszła do rybaków kupić flądry na obiad, w chacie Budzisza poznała ową dziewczynkę z plaży. Dowiedziała się że ma na imię Elza.
Po kolejnych paru dniach dziewczynki poznały się. Rozmawiały o tym ,że jest nudno. Okazało się ,że Elza nie chodzi do szkoły, nie ma rodziców, a Budziszowie jedynie są jej opiekunami. W końcu gdy Danka chciała podarować Elzie książkę, poznała całą prawdę: Elza jest niewidoma ! Dankę badrzo przygnębiła ta wiadomość.
Danusia opiekowała się Elzą, opowiadała jej o kolorach, opisywała muszelki, razem bawiły się nad morzem. Elza została zaproszona na niedzielny obiad do "Pisanki", z której wyjechał Artur. Starzy Budziszowie zgodzili się, by niewidoma stale jadała w domu pani Rudzkiej obiady i podwieczorki. Dziewczynki wciąż były razem, przeżyły różne przygody, poznawały okolicę. Kiedyś zabądziły w lesie i odnalazły drogę tylko dzięki Elzie, która wiedziała jaką stronę świata wskazuje mech rosnący na drzewach.
Elza była niewidoma od urodzenia. Przed laty przyjechała z matką do Budziszów. Matka umarła. Dziewczynka naprawdę nazywała się Elżbieta Maria Jezierska.Budziszowie uznali ją za wnuczkę. Mama Danki wyraziła gotowość zajęcia się Elzą, umieszczenia ją w zakładzie dla niewidomych, kształcenia.
Na ostatni tydzień wakacji przyjechała nad morze mama Danki. Przed samym wyjazdem pan Budzisz przyprowadził Elzę, która miała też jechać do Torunia. Będzie tam leczona w szpitalu, może odzyska wzrok. Pani Rudzka postanowiła zaadoptować dziewczynkę, zastąpić jej matkę. Starzy, zmęczeni Budziszowie wyrazili na to zgodę. Na razie, w Toruniu, Elza miała mieszkać z Danką i jej rodzicami.
………………………………………………………..3strona……………………………………………………………………
figo.76