III.pdf

Powitałam nowy dzieo dużo pokojniejza i zczęliwza.

Nie taki wilk straszny

Rozdział III

„By ć kowalem w ł asnego losu”

Miałam plan. Znalezisko ze strychu tchnęło we mnie nową nadzieję. Krosna i

cały warsztat tkarski z małego pokoiku w głębi domu przeniosłam do

kuchni, by ułatwić sobie pracę. Choć zajęło mi to prawie pół dnia byłam

zadowolona z efektów.

Głodna nie chodziłam, wiedziałam, że zapas jajek starczy mi jeszcze na kilka

dni, owoców też mi nie brakowało.

Było już dobrze po południu, gdy zajrzałam do mojej kury by dorzucić jej

trochę ziarna i zabrać ze stodoły kosę. Tak kosę. Mój plan zakładał, że skoszę

część wysokiej trawy zarastającej podwórko, ususzę ją i w ten sposób zyskam

siano dla zwierząt, które planowałam kupić. Co prawda nigdy sama nie

siekłam, ale widziałam wiele razy jak robił to ojciec i Nathan. To nie mogło

być takie trudne!

Jakiś czas później boleśnie przekonałam się w jak wielkim byłam błędzie.

Kosa cały czas wbijała się w ziemię i tępiła. Ostrząc ją zacięłam się więcej niż

raz i nabawiłam się odcisków. Co nie znaczyło, że zamierzałam się poddać.

Po kolejnej z rzędu porażce zrozumiałam gdzie robię błąd. Wystarczyło

trzymać kosę pod innym kątem, czubek nie zarywał w ziemie i koszenie szło

dużo sprawniej. Mimo to zeszło mi prawie do wieczora. Słońce chowało się za

horyzontem, gdy wreszcie czysta i w świeżym ubraniu usiadłam na ganku by

jeszcze raz poukładać sobie w głowie mój plan.

Jak w każdą sobotę w pobliskim miasteczku odbywał się targ. Można tam

było kupić wszystko. Mąkę, mięso, owoce, nawet zwierzęta. I właśnie na tym

opierał się mój plan; zamierzałam kupić kozę by mieć dostęp do mleka –

krowa byłaby lepsza, ale praktyczna część mnie pamiętała o tym, że mogę nie

być w stanie jej wykarmić zimą – i owcę merynosa, która dostarczy mi wełnę.

Na razie moje zakupy miały być skromne ale z czasem zamierzałam

powiększać moją małą gospodarkę.

Najważniejszym punktem mojego planu był odrębny targ konny. Zaczynał się

w niedzielę wczesnym rankiem, a jego największą atrakcją był konkurs, w

którym zamierzałam wziąć udział.

Raz do roku, w połowie lata książę zjeżdżał z całą świtą w nasze strony, by

obserwować zawody. Jeden dziki, nieujeżdżony koń z królewskich stajni i

śmiałkowie, którzy próbują go dosiąść, by zdobyć nagrodę – czyli rzeczonego

konia. Brzmi groźnie? Możliwe, w ciągu ostatnich pięciu lat nikt nie wygrał,

ale zamierzałam zmienić tę statystykę. Miasteczko było daleko, więc

chodzenie tam na piechotę nie wchodziło w grę. Potrzebowałam konia i

zamierzałam go wygrać.

Następnego ranka byłam gotowa do drogi. Ledwo świtało, gdy opuszczałam

dom z sakiewką dobrze ukrytą w mojej torbie, koszykiem, myśliwskim nożem

i zapasem optymizmu, którym mogłabym obdzielić małą wioskę.

Droga była prosta i nie sprawiła wiele kłopotów, mimo to odległość którą

pokonałam sprawiła, ze poczułam zmęczenie. Słońce stało wysoko i grzało

niemiłosiernie. Przepych targu mnie oczarował. Za każdym razem, gdy tu

przychodziłam feeria barw i dźwięków na chwilę zawładnęła moimi zmysłami.

Zdrowy rozsądek, który nagle pojawił się znikąd brutalnie przerwał mi

rozkoszną chwilę i kopniakami posłał przed siebie. Musiałam trzymać się

planu.

Ruszyłam prosto do zagród, gdzie trzymano zwierzęta. Już z daleka

widziałam, kłębiącą się masę zwierząt, mimo to nie miałam problemu z

wybraniem tych konkretnych.

- Leno, jak miło cię widzieć – odezwał się stary Marcel, jeden z wielu

handlarzy – wyrosłaś od kiedy cię ostatni raz widziałem. Czy jest tu gdzieś

twój ojciec? Mam dla niego świetny interes.

- Nie – odpowiedziałam, ciesząc się, że wiadomość o tym że wyrzucili mnie z

domu jeszcze się nie rozniosła – Dziś jestem tu sama.

- Sama tak daleko od domu? – zdziwił się staruszek.

Zignorowałam głupie pytanie i przeszłam do rzeczy.

- Chcę kupić tę kozę – wskazałam palcem czarną rogatą bestię, próbującą

przegryźć ogrodzenie na wprędce zwinięte z cienkich gałęzi - i tamtą owcę –

przeniosłam palec na puszystego merynosa, stojącego w zagrodzie obok.

Staruszek zacmokał i przyjrzał mi się podejrzliwie. Pewnie zamierzał zacząć

wypytywać dlaczego jestem tu sama i po co mi zwierzęta, ale przezornie

potrząsnęłam mu pełną sakiewką przed nosem. Złoto oślepiało większość

ludzi – smutne, ale użyteczne.

Dzięki temu, że odwiedzałam targ wielokrotnie świetnie orientowałam się w

cenach, nie dałam się więc naciągnąć, ale i nie targowałam się długo.

Zapłaciwszy za moje nowe zwierzątka ruszyłam przed siebie z lżejszą

sakiewką i dwiema upartymi gadzinami próbującymi zjeść każdy przejaw

zieleni, który napotkały.

Mój plan na dziś był w połowie zrealizowany. Teraz pozostał zrobienie

zakupów. Pewnie dużo wygodniej byłoby zrobić je jutro i przewieźć konno, niż

tachać je taki kawał pieszo, ale mały pesymista ukryty pod tym całym

optymistycznym obłoczkiem nadziei i samozadowolenia, od czasu do czasu

wyskakiwał z ukrycia i wrzeszczał „Spadniesz z tego konia i się połamiesz! A

potem umrzesz z głodu”, „Zginiesz marnie! Zginiesz marnie!” i inne takie

wielce pocieszające opinie.

Do młyna nie było daleko. Przynajmniej zamiast młynarza zastałam tylko

jego syna, który sprzedał mi mąkę bez zadawania pytań w stylu „Gdzie twój

ojciec? Jesteś tu sama?”. Wręcz przeciwnie, dowiedziałam się od niego, że z

okazji święta bogini Denan w niedziele odbędą się tańce i że on osobiście

bardzo rad byłby mojej obecności.

Po tej wcale niezawoalowanej próbie dania mi do zrozumienia, że wpadałam

mu w oko, grzecznie podziękowałam i zwiałam.

Koszyk z dwoma workami mąki ciążył mi niesamowicie, zajrzałam jeszcze

tylko do rzeźnika i kupiłam trochę mięsa, w końcu nie samymi jajkami żyje

dziewczyna.

Nie uszłam nawet kilka kroków gdy wprost na mnie wpadł stary Jarema.

Jego i tak zazwyczaj czerwona twarz dziś przypomniała dorodnego buraka.

Staruszek sapał ze zmęczenia i klął na czym świat stoi.

- Się cholerstwa namnożyło, psia mać wasza – mruczał pod nosem.

Oczywiście, że mogłam odejść nie pytając, ale czym byłoby życie bez

drobnych wyzwań? – myśl tą szybko przegnała odpowiedź zdrowego

rozsądku, który znowu niepostrzeżenie podkradł się od tyłu, żeby dodać

swoje trzy grosze. – Było by spokojniejsze i prostsze?

- Kto, aż tak się naraził? – zapytałam niewinnie.

- A – mruknął staruszek i potarł długą siwiejącą brodę – Się tego namnożyło,

suka głupia mnie się oszczeniła i co z tym począć. Karmić darmozjadów nie

będę. Nad rzekę idę. – powiedział i potrząsnął workiem z którego dochodziło

żałosne skomlenie.

Zdrowy rozsądek w tej chwili bezpowrotnie stracił swoje panowanie i został

zepchnięty na krańce mojej świadomości.

- Nie może pan ich utopić – pisnęłam, bo głos z przejęcia podniósł mi się o

kilka oktaw.

- A ta co – prychnął – darmozjadów trzymać nie będę, na co mnie kolejne

kundle? Co to mało w obejściu się tego wałęsa? Po płaszczyku cię poznałem

– powiedział rozglądając się dookoła – Miałem nadzieję, że twojego ojca

spotkam, to może on by je zabrał. Od was do rzeki bliżej. To gdzie on, hę?

- Dziś jestem sama – odpowiedziałam – Ja mogę je wziąć – wskazałam

podrygujący worek.

Staruszek poskrobał się po mocno łysiejącej głowie. – A ojciec twój nic

przeciwko mieć nie będzie? – zapytał nieufnie.

– Psy się w domostwie przydadzą, pilnować będą, żeby się kto obcy nie

pałętał.

- Ano, skoro tak. – Wręczył mi worek i ruszył w przeciwnym kierunku, jakby

weselszy, ze pozbył się kłopotu.

Czym prędzej otworzyłam worek. Z wnętrza wypadły dwa puchate szczeniaki.

- I co ja z wami teraz pocznę, co? – zapytałam głaszcząc białe pyszczki.

Od początku wiedziałam, że to był kiepski pomysł. Nie kupiłam krowy, za to

przygarnęłam dwa szczeniaki. Brawa dla tej panny.

Westchnęłam i wyjęłam z torby mój myśliwski nóż. Zdjęłam skórzany futerał

i… odcięłam dwa kawałki mięsa ze sztuki kupionej chwilę wcześniej u

rzeźnika. Po tym co przeszły w tym worku zasługiwały na odrobinę miłości.

Kiedy psy zajęte były jedzeniem wytarłam nóż i umieściłam go z powrotem w

torbie. Pogłaskałam szczeniaki po łebkach i ruszyłam w drogę. Jednym

gwizdnięciem przywołałam rozbrykane czworonogi i poprawiłam uchwyt na

ciężkim koszyku.

Szybko zdałam sobie sprawę z tego, że ludzie się na mnie gapią. Ale co się

dziwić. Musiałam wyglądać komicznie. Dziewczyna ubrana w spodnie, w

czerwonej pelerynie w jedynej ręce niesie koszyk pełen pakunków, za nią na

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: