Rozdział I.pdf

Nie taki wilk straszny

Rozdział I

„Granice”

Zapach leśnych ziół, kwitnących o tej porze roku był słodki i upajający,

drzewa kołysały się szumiąc cicho a promienie popołudniowego słońca

ogrzewa oświetlały wszystko nadając lasowi bajkowy wygląd. Z torbą, którą

zabrałam ze stodoły przerzuconą przez ramię pędziłam przez las.

Mogłabym iść nawet z zamkniętymi oczami – las znałam jak własną kieszeń.

Gdy byłam dzieckiem babcia często zabierała mnie ze sobą, gdy potrzebowała

ziół i pozwalała się bawić między drzewami nawet po zmroku.

Przeskoczyłam nad powalonym pniem i spojrzałam w dół. Byłam na miejscu.

Przed moimi oczami rozciągała się rozpadlina, w której korycie płynęła rwąca

rzeka, o krystalicznie czystej wodzie, pełna ryb i wodnych stworzeń. Rzeka,

która była granicą. Do osady na drugim jej brzegu prowadził tylko chwiejny,

linowy most. Tam zaczynały się Doliny. I jeśli las, w którym mieszkałam,

ktoś nieświadomy nazwałby dzika puszczą, to lasy rosnące w Dolinach

musiałby uznać za nieprzebytą, mroczną knieję, w którą nikt przy zdrowych

zmysłach nie chciałby się zapuszczać. Lud z Dolin, rzadko przechodził na

naszą stronę, mieszkańcy Leśnych osad, bali się dolinian i nie chcieli

prowadzić z nimi interesów, rzadko który kupiec znalazł w sobie tyle odwagi,

by dobić z nimi targu. Natomiast nikt nie był na tyle głupi, by próbować ich

oszukać, ci którzy byli… no cóż, nikt nigdy więcej ich nie widział.

- Jak zawsze punktualna. – Głęboki głos wyrwał mnie z zaskoczenia i

przeraził do tego stopnia, że podskoczyłam jak dziecko przyłapane z ręką w

słoiku ciastek albo chłopak złapany z ręką pod spódnicą córki młynarza.

Nie musiałam się odwracać, żeby wiedzieć, kto stoi za mną.

- Czy ty zawsze musisz się tak skradać? – zapytałam ostro, zła że znowu

dałam się zaskoczyć. To było jak rytuał. Za każdym razem, gdy tu

przychodziłam moje myśli mknęły ponad dziką puszczą Dolin aż do

ośnieżonych szczytów Gór Azarak i dalej na wschód do Ziem Niczyich i

Czarnych Wierchów. A Jasha za każdym razem wykorzystywał ten fakt i

swoje wilcze umiejętności, żeby podejść do mnie nie zauważonym. Cóż, jest

coś o czym chyba nie wspomniałam, tak się składa, że ludzie z Dolin to

przeważnie wilkołaki… Patrząc na mężczyznę stojącego przede mną mogłam

śmiało stwierdzić, że moje życie jest dziwne. Nie, nie dziwne; popieprzone.

Ojciec unikał mnie, bo zbytnio przypominałam mu mamę. Macocha

nienawidziła mnie bo tajemnicą barwienia tkanin, przekazywaną z pokolenia

na pokolenie babcia podzieliła się ze mną, nie z nią. To tworzyło rysę na

nieskalanej fasadzie jej osoby. Idealnej kobiety, matki i żony, tylko tkanie,

szycie i barwienie jej nie wychodziło. Choćby zwykłe cerowanie sprawiało, że

wpadała w złość, a jej twarz robiła się czerwona i niszczyła wizję ideału.

Mówcie co chcecie, ale mogłabym się nawet założyć, że powodem był fakt, że

tylko babcia, a teraz tylko ja wiedziałyśmy co zrobić, by tkaniny miały

głębokie i trwałe kolory, a przędza i nici nie rwały się, tylko my potrafiłyśmy

tkać płótno i tworzyć na cienkich drutach chusty, które mogłyby spokojnie

być nazywane dziełami sztuki. Ot taki rodzinny talent.

I kiedy mówię, że każda sztuka płótna zrobiona przez babcie, czy nawet

każdy motek wełny przez nią nawinięty dzięki swej jakości i kunsztowi

wykonania od razu znajdował nabywcę, a jej umiejętności były znane nie

tylko w naszym królestwie. To wcale nie zmyślam.

A teraz ja stojąc na granicy naszego królestwa nos w nos z wilkołakiem,

sprzedawałam kolejną koszulę, uszytą tak jak nauczyła mnie babcia. Bez

żadnej skazy. Mogłam ręczyć, że głęboki błękit urzetu będzie się utrzymywał

nawet, kiedy koszula nie będzie się już nadawać do noszenia.

Wyciągnęłam złożoną tkaninę w jego stronę. – Miło cię znowu widzieć. –

powiedziałam.

Wilkołak posłał mi uśmiech, który ukazał na jego policzkach dwa urocze

dołeczki, perfidnie rozpraszające moją uwagę. Zapłata wylądowała na mojej

dłoni, złote monety miło zabrzęczały, gdy przerzuciłam je do sakiewki ukrytej

w torbie.

- Nie przeliczysz? – zapytał

- Nie obejrzysz koszuli? – odpowiedziałam. Nie złożyłabym życia w jego ręce,

ale jeśli chodzi o interesy ślepo sobie ufaliśmy. Ja nie oszukiwałam, bo takie

mam zasady, poza tym on i tka wyczułby kłamstwo. On nie oszukiwał, bo no

wiecie. Wilkołaki nie kłamią.

Przez chwile panowała między nami niezręczna cisza. Lubiłam to miejsce na

skraju dwóch światów. Tak różnych i tak podobnych jednocześnie. Lubiłam

też towarzystwo Jashy, nawet gdy milczał, lub wpatrywał się gdzieś w

przestrzeń. Mimo tego co ludzi powtarzali o wilkołakach, przy nim zawsze

czułam się bezpieczna.

Nie chciałam wracać do domu, gdzie czekała na mnie kolejna porcja

wyrzutów Liliany i milczący zawód w oczach ojca, ale stanie w ciszy robiło się

niezręczne. On najwyraźniej nie miał dla mnie następnego zlecenia, a ja nie

miałam więcej interesów. Westchnęłam i odezwałam się.

- Czas na mnie. Jeśli będziecie czegoś potrzebować, wiesz gdzie mnie znaleźć.

Nie zrobiłam nawet trzech kroków nim głos Jashy mnie zatrzymał.

- Już późno, niedługo zrobi się ciemno. Nie powinnaś chodzić sama po lesie

Leno. – jego głos sprawił, że zadrżałam. Głęboki, ciepły… Mózg wyłączył mi

się zupełnie i palnęłam, nim zdążyłam pomyśleć

-A co, martwisz się, że wielki zły wilk mnie pożre?

W chwili gdy zorientowałam się co powiedziałam, zrobiłam się czerwona jak

burak.

- Przepraszam – wybąkałam – ja… to znaczy… ja hym – jąkałam się jak

kretynka coraz bardziej czerwona. Pewnie jąkałabym się tka dalej, gdyby nie

dźwięk, który wydobywał się z jego gardła . A konkretnie śmiech. Wielki, zły

wilk śmiał się ze mnie tak, że aż łzy pociekły mu po policzkach.

- Hym – powiedział, wreszcie opanowując śmiech – Obawiam się, że jesteś

dla niego nieco zbyt koścista - a potem dodał już poważnie – W lesie nocą,

jest dużo groźniejszych stworzeń niż wilkołaki, Leno – kiedy tak wymawiał

moje imię, pokrywała mnie gęsia skórka – Nie powinnaś sama chodzić po

nocy. Odprowadzę cię.

I nie czekając na moja odpowiedź ruszył przodem, zostawiając mnie

zdziwioną do granic możliwości.

- Idziesz? – odwrócił się i zapytał, ponieważ wciąż nie ruszyłam się z miejsca.

- Tak, tak – mruknęłam i ruszyłam za nim. No co? Was mama nie uczyła,

żeby nie sprzeciwiać się wielkiemu złemu wilkowi? Cóż mnie też. Ale jak już

mówiłam lubiłam jego towarzystwo i zamierzałam wykorzystać fakt, że sam z

własnej nie przymuszonej woli postanowił odprowadzić mnie do domu.

Zwłaszcza, że idąc za nim, miałam całkiem niezły widok.

- Co miałeś na myśli, mówiąc że nocą w lesie jest wiele niebezpieczniejszych

stworzeń?

- Dokładnie to.

- Eh, aleś ty dziś rozgadany – mruknęłam, a głośniej dodałam – Mówisz o

wilkach, niedźwiedziach, jadowitych wężach czy raczej Strzygach,

Demonach, Wiedźmach i tym podobnych?

- O tym i o tym.

- Ej, co miało znaczyć, że jestem zbyt koścista? – zapytałam, gdy dogoniła

mnie zdyszana refleksja po czym oburzyłam się wyjątkowo mało efektywnie,

bo Jasha idąc przede mną nie mógł zobaczyć mojej miny. – Wcale nie jestem

koścista , jestem kształtna tam gdzie potrzeba – uściśliłam spoglądając na

swój wcale nie taki mały biust i macając go ukradkiem, jakby to miało mnie

upewnić, ze naprawdę jestem wystarczająco krągła, co wywołało u idącego

przodem mężczyzny kolejny atak śmiechu. – Idiota – burknęłam, tym razem

kopniakiem odtrącając refleksję, która wrzeszczała coś o tym, że obrażanie

wilkołaka może być szkodliwe dla mojego zdrowia. Jednak wilkołak aktualnie

próbował powstrzymać złośliwy chichot, który co rusz wydobywał się z jego

ust, więc tego typu przemyślenia zupełnie nie pasowały do scenerii.

Jasha zatrzymał się tak gwałtownie, że prawie uderzyłam nosem w jego

plecy, tylko cudem udało mi się utrzymać równowagę. Dopiero gdy się

odwrócił, zrozumiałam co sprawiło, że się zatrzymał. Byliśmy na miejscu.

Nawet nie zauważyłam kiedy przebyliśmy cała drogę, widać obserwowanie

zgrabnego tyłu Jashy wciągnęło mnie dużo bardziej niż mi się zdawało.

Staliśmy na ścieżce, która prowadziła wprost do mojego domu, widać było

stąd światło bijące z wnętrza, jednak nas wciąż ukrywały drzewa.

- Dalej chyba nie powinienem iść - powiedział, dotykając mojego ramienia.

Jego ręka była ciepła i o dziwo delikatna. Jasha zupełnie nie przypominał

wilkołaka o których mówiły stare kobiety na targu. Ogromnego potwora z

twardą szczeciną i ostrymi pazurami. Kłami z których skapuje krew

niewinnych i oczami pałającymi chęcią mordu… Jasha wyglądał normalnie.

Jak zwykły mężczyzna rodzaju ludzkiego, bardzo przystojny mężczyzna

trzeba dodać.

Spojrzałam na jego twarz i przez chwilę wydawało mi się, że jego oczy

rozbłysły, ale blask zniknął tak szybko, że prawdopodobnie było to tylko

odbicie księżyca, który właśnie pojawił się na niebie, a moja bujna

wyobraźnia sama dopowiedziała sobie resztę.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: