Tunele - 5 część.pdf - Seria Tunele - R. Gordon i B. Williams - Converse28042804

Roderick Gordon, Brian Williams

Tunele spirala

Od wydawnictwa Chicken House

Zgoda. To jest naprawdę przerażające. Gdy dostałem rękopis tej książki, nie byłem pewien, czy fani

serii „Tunele" są gotowi poznać mroczną tajemnicę Styksów. Jednak kiedy Rod wybuchł dość -

mówiąc szczerze -obłąkańczym śmiechem, zrozumiałem, że zrobi wszystko, żeby oddać w ich ręce

najbardziej pasjonującą książkę tej fantastycznej serii. Mogę więc tylko powiedzieć: uważajcie, będzie

się działo!

Bariy Cunningham Wydawca

przekład Janusz Ochab

Original English language edition first published in Great Britain in 2011

under the title SPIRAL by The Chicken House, 2 Palmer Street, Frome,

Somerset, BA11 IDS, United Kingdom

Text © Roderick Gordon, 2011

Cover illustration © David Wyatt, 2011

Inside illustrations: Humvee, Pylons, Chinook, Geiger Counter, Lizard Boy, Thermonuclear Device,

Booster Rocket, chapter headres and paragraph spacer © Roderick Gordon; Sweeney, Drake and

Eddie, Rebecca Twins and Captain Franz, BT Tower, Old Styx © Kirill Barybin Cover design by Steve

Wells

All character and place names used in this book, whether in their original or translated forms, are ©

Wydane po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii w 2011 roku przez: The Chicken House, 2 Palmer Street,

Frome, Somerset, BAI 1 1DS Tekst © Roderick Gordon, 2011 Ilustracja na okładce © David Watt,

2011

Ilustracje w książce: samochód terenowy, słupy wysokiego napięcia, śmigłowiec Chinook, licznik

Geigera, larwa Wojownika, bomba atomowa, silnik odrzutowy, ilustracje w nagłówkach rozdziałów i

separatory tekstu © Roderick Gordon; Sweeney, Drakę i Eddie, Rebeki i kapitan Franz, wieża BT, Stary

Styks © Kirill Barybin Projekt okładki: Steve Wells

Przekład Janusz Ochab Redakcja Tomasz Karpowicz

Korekta Anna Wieczorek, Danuta Kownacka, Magdalena Bandurska Skład Wojciech Posłuszny

Wydanie pierwsze. Warszawa 2012 Wydawnictwo WILGA S.A. ul. Rozbrat 6 lok.17, 00-451 Warszawa

teł. 22 826 08 82, faks 22 380 18 01 e-mail: wilga@wilga.com.pl www.wilga.com.pl

ISBN dla oprawy twardej: 978-83-259-0449-4 ISBN dla oprawy miękkiej: 978-83-259-0450-0

Wydrukowano w Polsce

Książkę wydrukowano na papierze Ecco Book Cream 70 g/m2, wol. 2.0 dostarczonym przez Map

Polska Sp. z o.o.

map

www.mappolska.pl Infolinia 0801 687 200

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Żadna część tej publikacji nie może być powielana, przekazywana

lub wykorzystywana w jakiejkolwiek formie bez uprzedniej zgody Wydawcy.

Marznąca mgła w połowie listopada i droga w dół, smagana zimnym deszczem, szkoda, że nie jest

trochę prostsza, ale nie panikujmy jeszcze, nie panikujmy jeszcze.

Fragment piosenki „Let's panic later" zespołu Wire, z albumu „154" (1979)

Jest taki punkt, w którym nie ma już żadnego punktu w którym.

„Księga Proliferacji", XVwiek, przekład z oryginału rumuńskiego

CZĘŚĆ PIERWSZA

FAZA

ROZDZIAŁ

PIERWSZY

BUM!

Jeżeliby nie liczyć hałasu i dojmującego strachu przed zranieniem, najbardziej przerażającym

następstwem eksplozji okazuje się ta milisekunda, w której cały świat rozpada się na drobne kawałki.

Wydaje się, że nawet tkanka czasu i przestrzeni zostaje rozerwana na strzępy, a człowiek spada na jej

drugą stronę i nie ma przy tym pojęcia, co go tam czeka.

Kiedy pułkownik Bismarck odzyskał świadomość, leżał na marmurowej podłodze. Przez chwilę nie

mógł się poruszyć, jakby zabraniało mu tego jego własne ciało. Jakby to ono wiedziało lepiej, co

powinien robić.

Pułkownik leżał więc w bezruchu, otoczony głuchą ciszą. Nie próbował zmagać się ze swoją słabością.

Nie czuł strachu ani niepokoju. Wpatrywał się w popękany sufit, pod którym kołysały się leniwie

śnieżnobiałe kawałki gipsu. Nie mógł oderwać od nich wzroku, urzeczony tym powolnym ruchem - do

przodu i do tyłu, do przodu i do tyłu - jakby tam, w górze, wiał łagodny, ciepły wiatr. Jeszcze bardziej

fascynujący wydał mu się widok lecących w dół odłamków, które odrywały się od sufitu i opadały w

zwolnionym tempie na podłogę wokół niego.

TUNELE. SPIRALA

Powoli zaczynał odzyskiwać słuch. Dotarł do niego stłumiony dźwięk, przypominający stukanie

dzięcioła.

- Vater1 - wyszeptał Bismarck, gdy naszło go wspomnienie łowieckich wypraw do dżungli

wokół Nowej Germanii, na które udawał się z ojcem. Czasami spędzali w dziczy nawet tydzień; spali

wtedy w namiocie i razem polowali na egzotyczne zwierzęta.

To była miła, krzepiąca podróż do świata wspomnień. Pułkownik, otoczony stertami gruzów,

westchnął cicho, jakby był wolny od wszelkich trosk. Znów usłyszał terkotli-wy dźwięk, nadal

przytłumiony i odległy. Nie skojarzył go z odgłosem wystrzałów z broni maszynowej.

Potem budynkiem banku wstrząsnęła kolejna bardzo silna eksplozja.

Bismarck zamknął oczy, oślepiony nagłym rozbłyskiem światła, równie jasnym, jak słońce w jego

świecie, w środku Ziemi. Fala rozgrzanego powietrza przepłynęła tuż nad mężczyzną i na moment

pozbawiła go tchu.

Was ist...?2 - zachłysnął się bezgłośnie żołnierz.

Wciąż leżał na plecach, z rękami i nogami rozrzuconymi

na boki, kiedy drobiny szkła przeleciały przez salę niczym grad i opadły wokół niego, na

wypolerowany marmur. Zrozumiał, że dzieje się coś niedobrego. Nagle otoczyły go kłęby duszącego,

czarnego dymu, który zdawał się wypełniać również jego umysł.

Wie komme ich hierher?3 - spytał sam siebie Bismarck, oszołomiony.

Nie miał pojęcia, jak się znalazł w tym miejscu. Pamiętał jedynie, że wpadł w pułapkę w Nowej

Germanii i został pojmany przez Styksów. A później cały świat - co wydawało mu się dziwne i

niezrozumiałe - zalało fioletowe światło.

Z niemieckiego: ojciec (przyp. red.).

Z niemieckiego: Co się...? (przyp. red.).

Z niemieckiego: Jak się tu znalazłem? (przyp. red.).

«FAZA

Nie, to było wiele świateł, tak jasnych, że przyćmiły nawet jego wspomnienia.

Po chwili pułkownik jak przez mgłę przypomniał sobie długą podróż na drugą skorupę. Pamiętał też,

że jakiś czas później znalazł się w ciężarówce z oddziałem swoich żołnierzy z Nowej Germanii.

Przewieziono ich do dużego budynku, do jakiejś fabryki. Z tą właśnie fabryką wiązało się coś, co

musiał zrobić, co wciąż zajmowało istotne miejsce w jego umyśle - zadanie tak ważne, że spychało na

dalszy plan wszystkie inne sprawy, nawet jego własne życie.

W tym momencie Bismarck nie potrafił określić, na czym polegało to zadanie. Nie miał też czasu

dłużej się nad tym zastanawiać, ponieważ seria pocisków, które przemknęły tuż obok niego, zmusiła

go w końcu do działania. Usiadł i skrzywił się odruchowo, gdy ból przeniknął jego czaszkę w miejscu,

w którym uderzył głową o marmurową posadzkę. Przez chwilę kasłał i krztusił się gryzącym dymem,

wiedział jednak, że musi jak najszybciej pokonać słabość i przenieść się w jakieś bezpieczne miejsce.

Przeczołgał się przez drzwi. W sąsiednim pomieszczeniu - biurze z wysokim sufitem i ciężkim

biurkiem, na którym stał wazon z kwiatami - dym nie był już tak dokuczliwy. Pułkownik zatrzasnął za

sobą drzwi i opadł ponownie na podłogę. Sięgnął ręką do tyłu głowy i dotknął włosów zlepionych

krwią ze świeżej rany. Nie potrafił określić, czy uraz jest poważny czy tylko powierzchowny - skóra w

tym miejscu była pozbawiona czucia, poza tym wiedział z doświadczenia, że rany na głowie zawsze

obficie krwawią. Przesunął dłońmi wzdłuż pozostałych części ciała, nie znalazł jednak innych obrażeń.

Nie miał na sobie munduru, lecz płaszcz i cywilne ubrania, które z pewnością nie należały do niego.

Na szczęście, został mu przynajmniej wojskowy pas z kaburą, w której wciąż tkwił pistolet. Wyjął go i

zacisnął palce na rękojeści,

TUNELE. SPIRALA

upajając się dotykiem czegoś, co było mu tak dobrze znane. Usiadł, nasłuchując dźwięków, które

dobiegały zza drzwi.

Nie musiał czekać długo. Po chwili usłyszał głosy rozmawiające po angielsku i chrzęst szkła

zgrzytającego pod ciężkimi butami. Nagle ktoś uderzył ramieniem w drzwi i wpadł do pomieszczenia.

Mężczyzna był ubrany na czarno, na jego piersiach widniał wielki napis „POLICE". Na głowie miał kask

i maskę przeciwgazową, a w dłoniach trzymał pistolet maszynowy, którego model był pułkownikowi

nieznany.

Bismarck wykorzystał element zaskoczenia, zacisnął ramię na szyi policjanta i wprawnym ruchem

pozbawił go przytomności. Potem szybko przebrał się w jego mundur, nie zwracając uwagi na

brzęczenie dobiegające z policyjnej krótkofalówki. Kiedy nakładał maskę przeciwgazową, uświadomił

sobie, że rana na jego głowie wciąż krwawi, ale teraz nie miał czasu, żeby się tym przejmować.

Zapoznał się z pistoletem maszynowym, który okazał się dość prosty w budowie i obsłudze, a potem

wyszedł z biura. Zrobił zaledwie kilka kroków, gdy nagle znalazł się twarzą w twarz z innym

policjantem, ubranym tak samo jak on. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, policjant dał mu sygnał ręką,

pułkownik nie wiedział jednak, jak odpowiedzieć na ten znak. Funkcjonariusz uniósł brwi w niemym

pytaniu. Pewien, że został zdemaskowany, Bismarck zaczął podnosić dłoń z pistoletem.

Uratowała go następna eksplozja. Potężny podmuch powietrza pchnął go do tyłu i powalił na

podłogę. Pułkownik, oszołomiony, podniósł się powoli i chwiejnym krokiem wyszedł na zewnątrz,

mijając drzwi głównego wejścia wyrwane z zawiasów. Omal nie przewrócił się ponownie, gdy nie

trafił nogą na stopień, w końcu jednak stanął na chodniku przed budynkiem.

I znieruchomiał.

FAZA

Ujrzał przed sobą kordon uzbrojonych ludzi - było ich zbyt wielu, żeby mógł ich pokonać. Kryli się za

porzuconymi samochodami albo tarczami, a laserowe promienie ich celowników skupiały się na ciele

Bismarcka.

Pułkownika kompletnie zaskoczyło to, co wydarzyło się potem. Wciąż otumaniony i osłabiony, nie

zareagował w żaden sposób, gdy ktoś wyrwał mu karabin z dłoni. W tym samym momencie dwaj inni

policjanci wzięli go pod ręce i odciągnęli na bok.

Już w porządku, stary, nic się nie martw. Zaraz sprowadzimy pomoc - pocieszał go jeden.

Drugi policjant także coś powiedział, ale pułkownik go nie zrozumiał.

Funkcjonariusze zdjęli Bismarckowi z głowy maskę przeciwgazową.

To żaden z naszych - stwierdził jeden z nich, ujrzawszy zakrwawioną twarz pułkownika.

Pewnie z drużyny E, chłopak z terenu - odparł drugi.

Pułkownik ich nie słuchał. Zaledwie kilka metrów dalej

na ulicy leżały zwłoki mężczyzny. Otaczało je kilku mundurowych, którzy żartowali i śmiali się głośno.

Rozbawiony policjant trącił ciało czubkiem buta. Bismarck natychmiast rozpoznał zmarłego. Był to

jeden z żołnierzy Nowej Germanii, z jego własnego oddziału. Pułkownik znał dobrze zarówno jego, jak

i jego żonę - wiedział, że niedawno urodziła im się córeczka. Próbował wyrwać się z uścisku

podtrzymujących go funkcjonariuszy, którzy odczytali to jako oznakę gniewu.

-Tak, dopadniemy i wykończymy całą resztę w ciągu godziny - mruknął ze złością większy z nich. - Nie

wiem, kim są ci gnoje, ale załatwiliśmy już czterech.

Gdy pułkownik nadal się szarpał, drugi policjant wycedził przez zęby, jakby sam ledwie hamował

wściekłość:

Tunele - 5 część.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: