Simons Paullina - Jedenaście godzin(1).pdf - NOWE KSIAZKI (h.123) - akinorew12

Paullina Simons

JEDENAŚCIE GODZIN

Dedykuję mojemu trzeciemu dziecku

Podziękowania

Mam dług wdzięczności wobec Mike'a Johnsona z policji

w Piano za jego nieocenione rady i ukazanie mi prawdziwego

życia; nigdy nie zapomnę, jak zajrzałam do bagażnika

Twojego wozu, Mike.

Podziękowania należą się też Bobowi Wyattowi - moje

życie swój kształt zawdzięcza Twojej wierze we mnie, gdy

pisałam „Tully", „Red Leaves", tę książkę i następne.

Dziękuję.

Joy Harris - mojej wytrwałej, ciężko pracującej agentce.

I mojemu mężowi - dzięki Twojemu wyborowi

stanowiska redaktora naczelnego Wishbone Books nasza

rodzina trafiła do Teksasu, a ja mogłam napisać tę książkę.

Wreszcie - moim najdroższym dzieciom; dziękuję, że

dawaliście mamie czas i spokój, gdy na małym, rozgrzanym

jak piec poddaszu pisała książki.

„Zatem nie wyście mnie tu posłali..."

Józef do braci, Rdz 45,8 Biblia Tysiąclecia, wyd. III,

Pallottinum, Poznań - Warszawa 1982.

11.45

Didi Wood wysiadła z samochodu i właśnie szła do

centrum handlowego, gdy jej wielki brzuch napiął się niczym

twarda piłka do koszykówki. Dziewiąty miesiąc ciąży dawał

się we znaki - Didi skrzywiła się i zwolniła kroku, prawie

stając; ten skurcz był wyjątkowo mocny. Oparła się o

drzwiczki auta, jedną ręką masując brzuch, drugą otarła pot z

czoła. Może jednak nie powinna się wybierać po zakupy, ale

parę dni temu obiecała Amandzie klocki z alfabetem, a chciała

dotrzymać słowa. Poza tym potrzebowała nowego kremu do

twarzy.

Didi pomyślała, że chłodne, klimatyzowane sklepy są dziś

dla niej idealnym miejscem. Nad Dallas nadciągnęła fala

upałów, nazywana tu latem i kobieta zastanawiała się, czyby

nie pojechać jednak do biura Richa, aby czas pozostały do ich

wspólnego lunchu spędzić na kanapce w gabinecie męża, ale

postanowiła zostać. Nic jej nie będzie, w końcu to tylko

godzina.

Nie mogła się doczekać chwili, kiedy się znajdzie w

budynku. Już gdy wychodziła z domu na wizytę u lekarza,

temperatura przekroczyła trzydzieści stopni. A w radiu

ostrzegano przed wychodzeniem na powietrze - zwłaszcza

staruszki, dzieci i kobiety w takim stanie jak Didi.

Spocona, poczłapała ociężale do szklanych drzwi centrum

handlowego NorthPark.

U Dillarda firma Estee Lauder przygotowała dla niej

specjalną ofertę. Didi bynajmniej nie potrzebowała kolejnych

kosmetyków, ale czyż można się oprzeć upominkowi z

wielkiego sklepu? Zaproponowano jej gęsty, czarny tusz do

powiek, dwie szminki, których odcień wcale jej nie

zachwycał, próbkę perfum, kieszonkową szczotkę do włosów,

jakiś krem do rąk oraz kosmetyczkę. Właśnie kosmetyczki

potrzebowała.

Upominek dostawało się za darmo - przy zakupie powyżej

17,50 dolara.

Didi pomyślała, że Estee Lauder nie gra uczciwie. Żaden

ich produkt nie kosztował 17,50. Och, było mnóstwo rzeczy

po piętnaście dolarów: od szminek - po kredki do oczu i tusze

do rzęs. Oczywiście, równie wiele produktów po trzydzieści,

pięćdziesiąt czy siedemdziesiąt dwa dolary. Ale nic za 17,50.

Żeby dostać upominek, Didi wydała sto osiem dolarów i

siedemdziesiąt pięć centów - plus podatek. Kupiła buteleczkę

kremu Fruition, różową szminkę na wiosnę, choć był lipiec, i

zielonkawoniebieską kredkę do swoich piwnych oczu.

Czekając przy kasie, poczuła, jak brzuch znowu się napina.

Przytrzymała się lady.

- Och! - odezwała się ekspedientka. - Już blisko finisz?

Didi z trudem skinęła głową.

- Kiedy poród?

Skurcz przeszedł i Didi zerknęła na zegarek.

- Za jakieś dwie godziny - odrzekła lekko. Widząc

przerażenie na ładnej buzi dziewczyny, dodała: - Żartowałam.

Pewnie nie ma pani dzieci? Za dwa tygodnie.

Tamta odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się do klientki.

- Ufff... Zgadła pani, nie mam dzieci. Nie śpieszy mi się

do tego. Chyba pani nie rodzi? - upewniła się z nerwowym

chichotem.

- Nie, skąd - uspokoiła ją Didi pogodnym tonem, choć

wcale nie czuła się tak pewnie i w duchu popędzała

dziewczynę, żeby się pośpieszyła przy tej kasie. Wybierała się

jeszcze do sklepu FAO Schwarz. - To tylko skurcze

przepowiadające. Bolesne, ale gdzie im do prawdziwych.

Niech mi pani wierzy, nie umywają się do prawdziwych.

Dziewczyna roześmiała się nerwowo.

Simons Paullina - Jedenaście godzin(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: