Siergiej Łukjanienko - Linia marzeń #2 - Imperatorzy Iluzji.pdf - Ebooki - mod012

Siergiej Łukjanienko

Imperatorzy iluzji

Sergiejowi Biereźnemu i Andriejowi Czertkowowi, którym znana jest przestrzeń

marzeń.

Część pierwsza

Key Dutch

Rozdział 1

Dalej niż niebo, poza granicą zamieszkanych sektorów galaktyki, w tej strefie

kosmosu, którą tradycyjnie nazywano Wolnym Terytorium, maleńki myśliwiec Alkari

próbował uciec statkowi Imperium. Ludzkiego statku tak naprawdę nie dałoby się nazwać

wojskowym. Nie wchodził w skład Floty, a jego przedziały mieszkalne były zbyt luksusowe.

Jednak jego pola ochronne mogły odbić salwy neutronowych dział myśliwca, a bojowa

dobudówka wyglądała na wystarczająco dużą, by pomieścić kolapsarny generator. Bo

naprawdę, mieściła.

Do tej pory myśliwiec Alkari ratowała zwrotność. Nie próbował stawać do

beznadziejnej walki, lecz uciekał przed przeciwnikiem, zmieniając kierunki lotu z taką

łatwością, jakby nie istniały dla niego prawa inercji.

Bo naprawdę nie istniały.

Jednak ta przewaga, czyniąca ptakopodobną rasę wyjątkowo niebezpiecznym

przeciwnikiem w okołoplanetarnych bojach, tutaj, trzy parseki od najbliższej gwiazdy, tylko

odwlekała agonię. Alkaryjczycy nie mieli nawet czasu, żeby zorientować się w przestrzeni i

wysłać na Alkari ostatni raport o podstępnym naruszeniu przez Imperium Ludzi paktu o

nieagresji. Gdy ludzki statek zbliżył się na odległość pół kilometra, myśliwiec przestał

manewrować.

Dwie wieżyczki odwróciły się do zbliżającego się statku i wystrzeliły - niewidoczny w

kosmicznej próżni promień sprawił, że pola ochronne ludzkiego statku zapłonęły na chwilę

iskrzącą się tęczą.

Odpowiedzi nie było. Statek zbliżał się do myśliwca, zdumiewająco niezgrabny w

porównaniu z lekką maszyną obcych. Jego czujniki uparcie kontynuowały trwający drugą

godzinę przekaz: krótki pakiet impulsów, wieleset lat temu uznany przez wszystkie rasy

galaktyki za zaproszenie do rozmowy.

Myśliwiec nie reagował.

Słaby promień lasera wbił się w ochronne pole Alkaryjczyków. Przemodelowany

ciągle tym samym przekazem sprawił, że pole zatrzepotało i zabłysło, jak podświetlona

reflektorem łopocząca na wietrze flaga. Siła promienia stopniowo rosła.

Zdając się na los, myśliwiec Alkari wysłał odpowiedź - zgodę na dialog. Promień

lasera znikł. Myśliwiec zwlekał jeszcze kilka chwil, potem wyłączył pole siłowe. Ludzki

statek hamował, wysuwając kruchy stożek przejściowej śluzy. Bojowa nadbudówka była

otwarta - widok aktywowanego lasera skutecznie powstrzymywał Alkaryjczyków przed

pokusą zadania ciosu.

Kina na Tauri zaczęto budować rok temu - podobnie jak w całym Imperium. Kto z

pracowników korporacji Setiko wpadł na pomysł reanimowania zapomnianej od

zamierzchłych czasów ludzkiej rozrywki - nie wiadomo. Ale na pewno dostał za to niezłą

premię. Od tamtej pory korporacja zwiększyła swój obrót półtora raza.

Zainteresowanie ludzi starożytnymi filmami nie powinno potrwać długo (według

wyliczeń psychologów korporacji - jakieś sześć, siedem miesięcy), ale ten krótki czas chciano

maksymalnie wykorzystać. Przeniesienie starych kaset wideo z powrotem na taśmę

filmowanie było drogie, a kina budowano tak, by w razie potrzeby można je było szybko

przerobić na stodoły, obory i inne praktyczne pomieszczenia.

Ale na razie kino przeżywało swój niezbyt długi renesans.

Iluzjon był najbardziej eleganckim z tauryjskich kin i miał przetrwać najdłużej,

obsługując te pięć procent ludności, które na skutek „miękkości” charakteru długo trzymało

się określonych rozrywek kulturalnych. Dla tych właśnie osób na każdej planecie działały

dwie, trzy biblioteki publiczne z papierowymi książkami, kilka strzelnic z bronią prochową,

gdzieniegdzie zachowały się również skocznie - echa narciarskiej mody sprzed dziesięciu lat.

Dziewczyna siedziała w ostatnim rzędzie - nieświadomie naśladując swoich dawnych

przodków, traktujących kino jak miejsce spotkań.

Co prawda ręka młodego człowieka na jej ramieniu i papierowa torba z popcornem,

wręczana razem z biletem, niezbyt ją interesowały. Ona naprawdę lubiła stare filmy.

- Rachel... - wyszeptał chłopak.

Dziewczyna pokręciła głową, jakby odpędzając natrętną muchę. Jej towarzysz nie dał

za wygraną.

- Posłuchaj...

- Przecież powiedziałam, że potem.

Chłopiec ponuro przeniósł wzrok na wielki plastikowy ekran. Za plecami terkotał

projektor i drobinki kurzu pląsały w promieniu światła nad głową. Film był kolorowy, ale nie

trójwymiarowy, co bardzo denerwowało młodego człowieka.

- Potem - powiedziała łagodniej dziewczyna, jakby wyczuwając nastrój towarzysza.

Musnęła jego rękę, na palcu błysnął srebrny pierścionek. - Na razie możesz się trochę

ponudzić...

W jej głosie brzmiała obietnica, ale chłopak przekonał się już dawno, że te obietnice

nigdy nie przekraczają pewnych granic.

Mostek myśliwca był wąski i zbyt wysoki dla człowieka. Poszukujący Prawdy stał

przy swoim fotelu-grzędzie, a „kogucik” z miękkich brązowych piór sterczał mu na głowie.

Przypominający przerośniętego jastrzębia Alkaryjczyk nigdy nie jadł mięsa. Masywny

rogowy dziób był przeznaczony wyłącznie do rozbijania skorup orzechów. Nawet w

bezpośredniej walce Alkaryjczycy nie używali go jako broni.

Dwóch innych Alkaryjczyków znacznie niższego stopnia, niemających dla

Poszukującego Prawdy wyraźnie brzmiących imion, stało obok z bronią zaciśniętą w

końcówkach skrzydeł. Los dał pierzastej rasie dwa podarunki - planetę o niskiej grawitacji, na

której mogła spokojnie osiągnąć rozmiary wystarczające do wykształcenia się rozumu, nie

tracąc przy tym zdolności latania, oraz nieprzewidywalny klimat, który zmusił ją do walki o

przetrwanie i do doskonalenia się. Chwytliwe końcówki skrzydeł, które dała im ewolucja,

były decydującym czynnikiem.

Pilot, Szarpany Wiatr, półleżąc w fotelu pilotażowym, owinięty taśmą sensoryczną,

sterował myśliwcem ruchami swojego ciała, jakby sam leciał przez lodowatą pustkę kosmosu.

Teraz odpoczywał, rozkoszując się minutami spokoju, odcięty od tego, co działo się na

mostku.

Drzwi śluzy zatrzepotały, rozpadając się na dziesiątki płatków i wsuwając w ściany.

Poszukujący Prawdy wydal niezadowolony klekot, gdy człowiek wszedł na mostek myśliwca,

ale nie ruszył się z miejsca. Jego ochroniarze również trwali nieruchomo.

Człowiek płci męskiej był stosunkowo młody (chociaż, co można powiedzieć o wieku

w przypadku rasy, praktykującej nieograniczony aTan?), dobrze umięśniony, wysoki, o

krótkich, ciemnych włosach. Bez broni i bez pancerza, ale... Poszukujący Prawdy nie miał

kompleksów, nierzadko pojawiających się u Alkaryjczyków w kontaktach z innymi rasami.

Cóż, pozbawieni siły fizycznej pierzaści mieli za to niedostępne dla innych poczucie

przestrzeni i szybkość reakcji. Ale teraz Poszukujący Prawdy poczuł ostre jak błysk pioruna

ukłucie strachu. Człowiek jednym uderzeniem ręki mógł złamać jego cienkie kości,

odepchnąć lekkie ciało...

Człowiek obrzucił mostek szybkim spojrzeniem i zwinnie rozłożył ręce. Przysiadł z

niespodziewaną przy jego sylwetce gracją i zastygł w niewygodnej pozie. Jego ręce opisały

krąg i znalazły się za plecami.

Poszukujący Prawdy poczuł ciekawość. Rytuał szacunku dla przeciwnika został

wypełniony z godną podziwu starannością, i to w wariancie, który nie wyglądał głupio w

wykonaniu humanoida. Posłuszny instynktom, na przekór woli, Alkaryjczyk wykonał w

odpowiedzi podobne ruchy. Okrągłe bursztynowożółte oczy wlepił w twarz człowieka.

Zadając gwałt krtani, Poszukujący Prawdy wydał kilka dźwięków w języku ludzi.

- Zacz-cznij, uzie-miony.

Gdacząca mowa Alkaryjczyków musiała sprawiać człowiekowi trudność, ale nie dało

się tego po nim poznać. Nieprzyjemnie mocny akcent raził słuch Poszukującego Prawdy,

jednak zdanie zbudowane zostało bez zarzutu.

- Wola nieba, będziemy mówić. Moja droga przecięła twoją i daj odpocząć gniewowi.

Znam wzór na swojej skorupie.

- To ostatnie bardzo ciekawe - zauważył Alkaryjczyk.

- Nikt nie wychodzi ze skorupy, nawet ci, którzy urodzili się bez niej - odparł

natychmiast człowiek.

Alkaryjczyk lekko skłonił głowę. Nie był wielkim znawcą „Pięcioskrzydła Mądrości”,

ale cytat został przytoczony prawidłowo.

- Kim jesteś i czyj jesteś? - W trzecim zdaniu Alkaryjczyk mógł pozwolić sobie na

ciekawość.

- Jestem Key Altos, człowiek bez ojczyzny.

Poszukujący Prawdy milczał może pół minuty, a w jego pamięci rozwijały się obrazy.

Sposób myślenia Alkaryjczyków był bardzo swoisty i tylko pamięć wzrokowa pozwalała na

przechowywanie informacji.

- Byłeś na Chaaranie - rzekł w końcu.

- Tak. - Wydawało się, że elokwencja opuściła człowieka.

- Byłeś ochotnikiem w oddziałach Połączenia, które stłumiły powstanie przeciwko

Imperium Ludzi. Stałeś się sławny. Wojskowi dali ci przezwisko Odra.

- Jestem zachwycony pamięcią Szczególnego Wysłannika - powiedział cicho Key. -

Trzydzieści pięć lat to długo... dla was. Ale nie lubię tego imienia.

- Odra to ludzka choroba?

- Tak.

- Oryginalne - stwierdził Alkaryjczyk. - Dobrze. Teraz ja widzę ciebie, a ty i tak mnie

znałeś. Dokąd prowadzi cię droga?

- Chcę długiej rozmowy, Poszukujący Prawdy.

Siergiej Łukjanienko - Linia marzeń #2 - Imperatorzy Iluzji.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: