Feather Jane - Seria V 01 - Wenus.pdf - Cykl Seria V - agusiaw77

Jane Feather

WENUS

N icholas lord Kincaid był w podłym nastroju, a otoczenie nie mogło mu go

polepszyć. Tawerna pod Psem znajdowała się w wąskim, cuchnącym za-

ułku Botolph Lane, a jej klientami byli wyłącznie ludzie rzeki, wyrobnicy

od wioseł i pychów, przewoźnicy - wszyscy klęli i pili na umór.

Była środowa noc roku pańskiego 1664. Grudniowa mgła spowijała ulice

Londynu, zawisła nad Tamizą, wpełzała w głąb Botolph Lane. Kincaid nie

mógł winić tych ludzi, że w taką noc porzucili swoje zajęcie: klienci, którzy

chcieli przepłynąć łodzią na drugi brzeg, trafiali się z rzadka, a nawet naj-

bardziej doświadczony przewoźnik obawiałby się, że zmyli drogę w

nieprzeniknionym mroku. Aura prawdopodobnie powstrzymała również

De Wintera przed przybyciem na spotkanie w to bezpieczne, choć

niegościnne miejsce.

Z paleniska wydobywał się obrzydliwy tłusty dym i Nicholas zakaszlał z

odrazą. Dym z kominów nad miastem mieszał się z mgłą, zasnuwając niebo

ciężką zasłoną, ale tak być musiało; brakło drewna i ludzie palili wszystko,

co zdołali zdobyć, by zapewnić sobie życiodajny ogień.

Kiedy tuman dymu zrzedniał, zdumionym, łzawiącym oczom jego

lordowskiej mości ukazał się niewiarygodny widok, który zmaterializował

się w tej mrocznej, brudnej, niskiej izbie. Nicholas opuścił wzrok na swój

cynowy kufel grzanego białego wina. Pił i pił, aby przegnać dreszcze ciała i

przygnębienie ducha, z pewnością jednak nie dość, by zamroczony umysł

podsuwał mu widmowe twory.

Spojrzał znowu. Zjawa miała zdecydowanie cielesną postać. Zbliżała się,

balansując zręcznie tacą na rozpostartej dłoni, wysoko nad głową. Włosy

jak miód, pomyślał, gęsty, ciemny miód spływający na nieskazitelne

ramiona, ściekający po kremowym wzniesieniu piersi ledwo przesłoniętych

skrawkiem tandetnej koronki przy dekolcie. Cudowne piersi, których

piękna nie szpeciła ani trochę krzykliwa suknia - strój przemyślnie

dobrany, by wydobyć każdy z rozlicznych powabów. Brudna halka

wystająca spod skraju szkarłatnej spódnicy, podciągniętej tak, by widać

było linię łydki i kolano, obietnicę uda. Ciężkie chodaki nie skrywały

zgrabnej kostki, smukłej stopy. Nicholas jak zahipnotyzowany powiódł

wzrokiem po zachwycającej szyi, po uniesionym ramieniu, by w końcu, w

osłupieniu, ujrzeć twarz. Doskonały owal, kość słoniowa z lekkim

różowym odcieniem, wysokie czoło, prosty, wąski nos, łuki brwi nad

błyszczącymi, orzechowymi oczami patrzącymi nieco z ukosa, w pełnej

harmonii z uniesionymi kącikami pięknie zarysowanych ust, których pełna

dolna warga obiecywała głębię zmysłowości, od jakiej ciarki przeszły mu

po plecach.

Do wszystkich diabłów! Co taki klejnot robi w tej śmierdzącej spelunie,

pośród hultajów i rzecznych szczurów? Gdy tylko otworzył usta, by wypo-

wiedzieć tę myśl, zjawa uśmiechnęła się kuszącym uśmiechem, zapierają-

cym mu dech w piersi. Mijając stół, przy którym siedział, otarła się ramie-

niem o jego rękaw i pożeglowała przez tłum do długiego stołu z desek,

ustawionego na środku sali. Hałaśliwi biesiadnicy powitali ją rubasznymi

okrzykami, wyciągając ręce, kiedy schyliła się, by postawić tacę z ociekają-

cymi pianą, drewnianymi kuflami.

Nicholas przyglądał się tej scenie z grymasem niesmaku. Cóż, traktowano

ją tak, jak traktuje się dziewkę z tawerny i normalnie nie zwróciłby na to

uwagi. Trzeba przyznać, zachęcała do tego swym strojem. Jednak na widok

brudnych stwardniałych dłoni wpełzających pod jej halkę, sięgających do

niezrównanych piersi, żołądek podszedł mu do gardła. W dodatku,

poprzez dzielącą ich niewielką odległość, nieomylnie wyczuł odrazę

dziewczyny.

Polly jak zwykle starała się opanować, znieść ze spokojem

podszczypywanie i poklepywanie, powstrzymać gwałtowną chęć, żeby

kopać, pluć i drapać, choć skóra cierpła jej z obrzydzenia. Musiała

uśmiechać się, kokieteryjnie potrząsać głową, odpowiadać sprośnie na

sprośne zaczepki, bo inaczej Josh weźmie swój pas nabijany ćwiekami i

będzie, jak zwykle, gwałtownie nim wywijał. Czuła na sobie wzrok

szlachcica, i czuła się przez to jeszcze bardziej poniżona, jakby to, że on jest

świadkiem tej upokarzającej sceny, mogło ją uczynić jeszcze gorszą,

pomyślała z goryczą.

- Polly! Chodź tu, ty leniwa lafiryndo! - ryk właściciela tawerny wstrząsnął

belkami podtrzymującymi strop, przebił się przez wesołą, podsycaną al-

koholem kakofonię wrzasków i śmiechów.

Dziewczyna wykorzystała szansę ucieczki. Chwyciła pustą już tacę i

zaczęła przepychać się z powrotem, do zalanego piwem szynkwasu w głębi

sali. Szlachcic przyglądał się jej wciąż niepokojąco uważnie. Polly

potrząsnęła głową i znów uśmiechnęła się do niego, na wypadek, gdyby

akurat patrzył na nią Josh. Nie chciała, żeby oskarżył ją o to, że nie

spróbowała wycisnąć dodatkowej monety czy dwóch z tego najwyraźniej

majętnego gościa.

Josh opróżnił kufel porteru i otarł usta wierzchem dłoni. Jego małe prze-

krwione oczka zalśniły satysfakcją. Wrażenie, jakie dziewka wywarła na

szlachcicu, nie uszło jego uwagi. Znał ten wyraz twarzy młodych

mężczyzn, kiedy tylko padł na nią ich wzrok. Josh dobrze ich rozumiał.

Żądza pulsowała mu w lędźwiach z bolesną gwałtownością na samą myśl o

niej, o tym, że śpi w ciasnym schowku pod schodami, z wysoko podwiniętą

koszulą... O mały włos! Gdyby Prue nie była taką skwaszoną świętoszką,

już dawno miałby tę dziewczynę! Przecież to żadna jego krewna.

Na to wspomnienie niezaspokojonej chuci jego twarz przybrała wyraz

okrucieństwa, oczy błysnęły lubieżnie. Jeśli jemu samemu nie dane jest sy-

cić się jej wdziękami, niech przynajmniej czemuś posłużą.

- Idź do kuchni i powiedz ciotce, niech przygotuje jeszcze jeden kufel

grzanego białego wina - polecił. - Niech go szczególnie przygotuje. Rozu-

miesz.

Polly rozumiała i poczuła ten znajomy, okropny dreszcz na myśl o czeka-

jącym ją znienawidzonym zadaniu.

- Podasz go temu szlachcicowi i dopilnujesz, żeby wypił do dna, zanim

Feather Jane - Seria V 01 - Wenus.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: