Kellerman Jonathan - Pokrętny umysł.pdf - Jonathan Kellerman - allusial

JONATHAN KELLERMAN

POKRĘTNY UMYSŁ

MBP Szczecin Pokrętny umysł, nr inw.: 1.38 - 38297

F38821.111(73)-3

Przekład

Przemysław Bieliński

AWBER

Tytuł oryginału TWISTED

Redaktorzy serii

MAŁGORZATA CEBO-FONIOK ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna ELŻBIETA NO VAK

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta

JOLANTA KUCHARSKA RENATAKUK

Ilustracja na okładce DANILODUCAK

Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

Skład WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza na stronę Internetu http://www.wydawnictwoamber.pl

ISBN 83-241-2001-7

Dla Faye

Na moje szczególne podziękowania zasługują:

John Ahouse, RickAlbee,

prywatny detektyw Miguel Porras,

Terri Porras i Susan Wllcox.

Maj przyniósł Hollywood lazurowe niebo i kalifornijski optymizm. Petra Connor pracowała

nocami, a dnie przesypiała. Miała powody do radości: rozwiązała sprawy dwóch trudnych

morderstw.

Pierwsze: trup na weselu. Japońsko-koreańskim weselu, w głównej sali balowej hotelu

Roosevelt. Panna młoda była Amerykanką japońskiego pochodzenia, pan młody, Amerykanin

- koreańskiego; oboje studiowali prawo i poznali się na uniwerku. Ojciec panny młodej,

chirurg, urodził się w Glendale; ojciec pana młodego, imigrant i sprzedawca mebli

kuchennych, ledwie mówił po angielsku. Petra zastanawiała się, jak poradzili sobie ze

zderzeniem kultur.

Trup, Baldwin Yoshimura, był jednym z kuzynów panny młodej, trzy-dziestodwuletnim

księgowym; znaleziono go w kabinie męskiej toalety. Kark miał tak skręcony, że wyglądał

jak bohaterka Egzorcysty. Koroner oznajmił, że morderca musiał być bardzo silny, ale na tym

jego medyczna wiedza się kończyła.

Petra, znów pracując bez partnera, spotkała się ze wszystkimi krewnymi i znajomymi

zabitego, i w końcu odkryła, że Baldwin Yoshimura był niepoprawnym kobieciarzem,

któremu nie robiło różnicy, czy ofiara jego podbojów jest zamężna, czy nie. Naciskając i

sondując dalej, zauważyła nerwowe spojrzenia panny młodej. W końcu jedna z kuzynek,

Wendy Sakura, wykrztusiła prawdę: Baldwin przystawiał się do żony swojego brata Darwina.

Do tej dziwki.

Darwin, czarna owca wykształconego klanu Yoshimurów, był instruktorem sztuk walki;

pracował w szkole w Woodland Hills. Petra zmusiła się, żeby wstać w ciągu dnia, wpadła do

dodzio i przyglądała się, jak Darwin prowadzi zajęcia judo dla zaawansowanych. Przysadzisty

facet, ogolona głowa, przyjemna aparycja. Kiedy skończył zajęcia, podszedł do Petry i

wyciągnął ręce, czekając, że zakuje go w kajdanki.

- Ja to zrobiłem. Aresztujcie mnie.

Na posterunku odmówił widzenia z adwokatem, od razu wszystko wyznał. Od pewnego czasu

coś podejrzewał; na weselu poszedł za swoją żoną i bratem do pustej sali bankietowej.

Ukrywszy się za przepierzeniem, rzeczona żona, wykazując przy tym dużo entuzjazmu,

zrobiła rzeczonemu bratu laskę. Darwin pozwolił jej skończyć, poczekał, aż Bal-dwin pójdzie

do kibelka, poszedł za nim i zrobił, co zrobił.

- A pana żona? - spytała Petra.

- Co moja żona?

- Jej pan nie ukarał.

- To kobieta - powiedział Darwin Yoshimura. - Jest słaba. To Bal-dwin powinien być

mądrzejszy.

Druga sprawa: zaczęło się od plam krwi w Los Feliz, a skończyło trupem w lesie

państwowym Angeles Crest. Ofiarą był właściciel sklepu spożywczego, niejaki Bedros

Kashigian. Krew znaleziono na parkingu za jego marketem przy Edgemont. Kashigian i jego

pięcioletni cadillac zniknęli.

• Dwa dni później strażnicy leśni znaleźli wóz przy drodze w lesie. Martwy Kashigian

siedział za kierownicą. Strumyk zaschniętej krwi wyciekał mu z lewego ucha na twarz i

koszulę, ale nie było widać żadnej rany. Analiza larw much wykazała, że nie żył od pełnych

dwóch dni lub coś koło tego. Oznaczało to, że zamiast wrócić po pracy do domu, pojechał

czterdzieści pięć kilometrów na wschód. Albo ktoś go tam wywiózł.

Z tego, czego Petra się dowiedziała, był porządnym obywatelem, żonatym, z trójką dzieci,

ładnym domem i bez większych długów. Tydzień solidnego dochodzenia pozwolił stwierdzić,

że na dwa dni przed zniknięciem Kashigian brał udział w bójce.

W barowej bójce w lokalu przy Alvarado, którego klientami byli głównie Latynosi; Kashigian

romansował z jedną z salwadorskich kelnerek i chadzał tam często, żeby wypić kilka piw i

pięćdziesiątek, a potem zaszyć się z dziewczyną w jej pokoiku nad barem. Wszystko zaczęło

się od bójki dwóch pijaków. Kashigian przypadkiem znalazł się między nimi i zarobił w

głowę. Według barmana tylko raz. Przypadkowy cios gołej pięści; Kashigian wyszedł z baru

o własnych siłach.

Wdowa po nim, zmagająca się ze stratą i z odkryciem, że Bedros ją zdradzał, powiedziała, że

mąż narzekał na ból głowy spowodowany, jego zdaniem, uderzeniem o półkę z chlebem. Po

kilku aspirynach podobno mu przechodziło.

Petra zadzwoniła do koronera Rosenberga, nad wyraz wesołego faceta, i zapytała, czy

pojedynczy cios gołą pięścią w głowę mógł doprowadzić do czyjejś śmierci dwa dni później.

Rosenberg odparł, że raczej wątpi.

Wgląd w akta ubezpieczeniowe Bedrosa Kashigiana ukazał solidne polisy na życie, a także

rachunki za leczenie wypłacone pięć lat temu po tym, jak Kashigian uczestniczył w

karambolu na Piątej Północnej, z którego wyszedł z pękniętą czaszką i wewnętrznym

krwotokiem. Przywieziony nieprzytomny na ostry dyżur został oddany w ręce chirurgów,

którzy wycięli mu z czaszki kawałek wielkości półdolarówki, żeby móc oczyścić mózg.

Kawałek ten, nazwany przez Rosenberga plakietką, przymocowano z powrotem przy użyciu

śrub i szwów.

Kiedy Rosenberg usłyszał o wypadku, zmienił zdanie.

- Plakietka trzymała się na tkance bliznowej - powiedział Petrze. -A to draństwo wyrosło

cieńsze niż reszta czaszki. Twój facet miał pecha, dokładnie w to miejsce go trafili. Reszta

jego głowy wytrzymałaby uderzenie, ale cieńsza kość nie. Pękła, odłamki wbiły się w mózg,

spowodowały powolne krwawienie', aż w końcu bum!

- Bum - powtórzyła Petra. - Znowu mydlisz mi oczy medycznym żargonem.

Koroner się zaśmiał. Petra też. Żadne z nich nie chciało myśleć o kolosalnym pechu Bedrosa

Kashigiana.

- Jedno uderzenie - powiedziała.

- Bum - powtórzył Rosenberg.

- Powiedz mi, doktorze R., czy mógł pojechać do lasu, bo nie wiedział, co się z nim dzieje?

- Niech pomyślę. Z kawałkami kości w szarych komórkach, z powolnym krwotokiem, tak,

mógł być skołowany, zdezorientowany.

Co nie tłumaczyło, dlaczego wybrał właśnie Angeles Crest.

Petra zapytała kapitana Schoelkopfa, czy może oskarżyć o morderstwo faceta, który zadał

cios.

- Kto to?

- Jeszcze nie wiem.

- Bójka w barze. - Schoelkopf rzucił jej spojrzenie z gatunku „czyś--ty-zgłupiała?" - Wpisz to

jako przypadkowy zgon.

Nie mając ochoty ani chęci się z nim spierać, zrobiła, jak kazał. Potem pojechała zawiadomić

o wszystkim wdowę, która powiedziała jej, że Angeles Crest to miejsce, gdzie ona i Bedros

jeździli na randki jako nastolatki.

- Przynajmniej zostawił mi porządne ubezpieczenie - dodała. - Najważniejsze, żeby dzieci

zostały w prywatnej szkole.

Kilka dni po zakończeniu obu spraw odezwała się samotność. Petra popełniła błąd, wdała się

w romans z partnerem, a teraz pracowała i mieszkała sama.

Obiektem jej uczuć był dziwny, małomówny detektyw Eric Stahl, były oficer służb

specjalnych armii o przeszłości, która bardzo powoli się ujawniała. Za pierwszym razem,

kiedy Petra zobaczyła jego czarny garnitur, bladą cerę i matowe, ciemne oczy, pomyślała

„grabarz". Instynktownie zapałała do niego niechęcią i to uczucie wydawało się jej

odwzajemnione. Wszystko jednak się zmieniło.

Zaczęli pracować nad zagadką morderstw z zimną krwią razem z Mi-lem Sturgisem z West

LA, usiłując posłać za kratki wszawego psychola, którego kręciło zabijanie utalentowanych

ludzi. Doprowadzenie tej sprawy do końca nie było łatwe; niewiele brakowało, a Eric

umarłby pchnięty nożem. Siedząc i czekając w poczekalni na ostrym dyżurze, Petra poznała

jego rodziców i dowiedziała się, dlaczego nie mówił, nie czuł ani nie zachowywał się jak

człowiek.

Kiedyś miał rodzinę, żonę i dwoje dzieci, ale wszystkich stracił. Hea-ther, Danny'ego i Dawn.

Okrutnie mu ich odebrano. Odszedł z wojska, rok przetrwał na lekach antydepresyjnych, a

potem zgłosił się do policji Los Angeles, gdzie dzięki swoim koneksjom dostał od razu

stopień detektywa pierwszej klasy w okręgu Hollywood, a tam Schoelkopf przydzielił go

Petrze.

Jeśli kapitan coś wiedział, zachował to dla siebie. Niepoinformowana Petra próbowała jakoś

dogadać się ze Stahlem, ale że jej nowy partner miał w sobie tyle ciepła co płytka podłogowa,

szybko dała sobie spokój. Ostatecznie podzielili się pracą, ograniczając do minimum czas

spędzany razem. Zimne, milczące godziny obserwacji.

A potem nadeszła noc grozy. Nawet teraz Petra zastanawiała się, czy Eric nie próbował

popełnić samobójstwa przez sprawcę. Nigdy go o to nie spytała. Nie miała powodu.

Nie była jedyną kobietą w jego życiu. Podczas śledztwa „zimnej krwi" Eric poznał

egzotyczną tancerkę, utapirowaną blondynkę o doskonałym ciele, Kyrę Montego alias Kathy

Magary. Kyra też była wtedy w poczekalni, wciśnięta w za ciasne ubranie, chlipała w

chusteczkę, oglądała swoje paznokcie i nie mogła poczytać nawet najgłupszego pisma z

niepokoju albo, jak podejrzewała Petra, z powodu zaburzeń koncentracji. Petra wykazała

więcej wytrwałości i kiedy Eric się ocknął, to ona trzymała go za rękę, to ona patrzyła w jego

umęczone, brązowe oczy.

Podczas kilkumiesięcznej rehabilitacji Erica Kyra wpadała do jego wynajętego bungalowu w

Studio City z zupą na wynos i plastikowymi

łyżkami. Miała do zaoferowania plastikowe cycki, trzepoczące rzęsy i Bóg wie co jeszcze.

Petra znalazła na to sposób: zaczęła gotować dla Erica. Dorastając w Arizonie z pięcioma

braćmi i owdowiałym ojcem, nauczyła się nieźle radzić sobie w kuchni. Podczas swojego

krótkiego małżeństwa bawiła się wręcz w smakosza. Teraz, jako rozwódka i nocny marek,

rzadko choćby włączała piekarnik. Ale leczenie Erica domowym jedzeniem wydało jej się

niezwykle ważne.

Ostatecznie blond laska zniknęła, a Petra zadomowiła się w życiu Erica na dobre. Przeszli od

niezręczności przez niechętne odkrywanie się przed sobą nawzajem i przyjaźń do bliskości.

Gdy w końcu poszli do łóżka, Eric rzucił się na Petrę z żądzą wygłodzonego zwierzęcia.

Kiedy zaczęli regularnie uprawiać seks, Petra odkryła, że Eric jest najlepszym kochankiem,

jakiego miała, czułym, gdy takim go potrzebowała, silnym i wytrwałym, kiedy to było

specjałem dnia.

Rozstali się jako partnerzy, ciągnąc swój związek jako kochankowie. Mieszkali osobno: Eric

w bungalowie, Petra w swoim mieszkaniu przy Szóstej, niedaleko Museum Rów. Potem był

jedenasty września i specjalne wyszkolenie Erica kazało departamentowi zobaczyć go w

nowym świetle. Przeniesiono go z wydziału zabójstw do nowo utworzonego Oddziału

Bezpieczeństwa Krajowego i wysłano za ocean na przeszkolenie antyterrorystyczne. W tym

miesiącu Eric był w Izraelu, uczył się o zamachowcach samobójcach i jak sporządzać profile,

dowiadywał się też innych rzeczy, o których nie mógł Petrze powiedzieć.

Dzwonił, kiedy mógł, sporadycznie przysyłał e-maile, ale nie mógł odbierać wiadomości

elektronicznych. Ostatnio odezwał się tydzień temu: Jerozolima jest pięknym miastem,

Izraelczycy są twardzi, nietaktowni i kompetentni; zamierzał wrócić za dwa tygodnie.

Dwa dni później przyszła kartka pocztowa z Wieżą Dawida i schludnym, pochyłym pismem

Erica.

Myślę o tobie, wszystko OK. E.

Praca w pojedynkę jej pasowała, ale Petra wiedziała, że następny przydział jest tylko kwestią

czasu.

Po zamknięciu spraw Yoshimury i Kashigiana wzięła kilka dni wolnego, spodziewając się

mniejszego nawału pracy.

Zamiast tego dostała krwawą łaźnię i Isaaca Gomeza.

To się stało w dniu, kiedy znów zaczęła malować. Zmusiła się, żeby wstać o dziesiątej i przy

świetle dziennym skopiować Georgię O'Kee-fe, którą zawsze uwielbiała. Nie kwiaty czy

czaszki; szarą, pionową scenę miejską z Nowego Jorku, z wczesnego okresu O'Keefe.

Czysty geniusz; nie mogła mieć nadziei, że uda się jej go uchwycić, ale warto było chociaż

spróbować. Minęły całe miesiące, odkąd trzymała w ręku pędzel, i niełatwo było jej znów

zacząć. Ale o drugiej już się rozpędziła i stwierdziła, że idzie jej całkiem nieźle. O szóstej

usiadła na kanapie w salonie, żeby podziwiać swoje dzieło, i zasnęła.

O pierwszej piętnaście w nocy obudził j ą telefon z posterunku.

- Wielokrotne zabójstwo pod klubem Paradiso, Sunset przy Western, wszyscy na pokład -

informował dyżurny. - Pewnie mówią już o tym w telewizji.

Petra włączyła telewizor, idąc pod prysznic. W pierwszej stacji informacyjnej, którą wybrała,

już to szło.

Grupa dzieciaków zastrzelonych pod Paradiso. Koncert hiphopowy, rozróba na parkingu, lufa

wystająca z okna samochodu.

Cztery trupy.

Kiedy Petra dojechała na miejsce, teren był już ogrodzony, a ofiary przykryte koronerskimi

płachtami - cztery pakunki pod czarnogranato-wym hollywoodzkim niebem. Wiatr podwinął

róg jednej z płacht, odsłaniając stopę w adidasie. Różowym, niedużym.

W świetle mocnych reflektorów nawierzchnia parkingu lśniła. Chyba ponad setkę dzieciaków

- niektóre wyglądały na o wiele za młode, żeby o tej porze być poza domem - podzielono na

grupy i spędzono na bok; pilnowali ich mundurowi policjanci. Pięć grup, wszyscy potencjalni

świadkowie. Paradiso, kiedyś kino, potem kościół ewangelicki, teraz klub, mógł pomieścić

ponad tysiąc osób. Wybrano te dzieciaki.

Petra rozejrzała się za innymi detektywami, wypatrzyła Abramsa, Mon-toyę, Dilbecka i

Haasa. Razem z nią pięcioro detektywów na pięć grup.

MacDonald Dilbeck był detektywem trzeciej klasy z ponadtrzydziesto-letnim stażem i to on

kierował akcją.

Petra podeszła do niego. Z odległości dziesięciu metrów pomachał jej.

Sześćdziesięciojednoletni Mac, były marinę o srebrnosiwych, nabłysz-czonych brylantyną

włosach, nosił szary garnitur, lśniący tak samo jak włosy. Wąskie, zaokrąglone klapy

marynarki świadczyły, że ubiór ten jest już zabytkiem, ale Petra wiedziała, że Dilbeck kupił

go w sklepie

jako nowy. Mac miał metr siedemdziesiąt piąć wzrostu, pryskał się aqua velva, nosił

pamiątkowy pierścień ze szkoły, ze sztucznym rubinem, i spinkę do krawata z logo policji

Los Angeles. Mieszkał w Simi Yalley, poza służbą jeździł starym cadillakiem, w weekendy -

konno i na harleyach. Żonaty od czterdziestu lat, na bicepsie miał tatuaż SEMPER Fi. Petra

uważała go za mądrzejszego od większości prawników i lekarzy, jakich znała.

- Przykro mi, że spieprzyłem ci urlop - powiedział. Oczy miał zmęczone, ale postawę

nienaganną.

- Wygląda na to, że potrzebujemy każdego. Mac skrzywił się.

- Masakra. Czworo dzieci.

Odciągnął ją od zwłok w stronę szerokiego podjazdu, prowadzącego na Western Avenue.

Poranny ruch był jak zwykle niewielki.

- Koncert skończył się o jedenastej trzydzieści, ale dzieciaki zostały na parkingu, paliły, piły,

trochę rozrabiały. Samochody wyjeżdżały, ale jeden cofnął i podjechał do tłumu. Powoli, nikt

nie zwrócił na to uwagi. Wtedy z okna ktoś wystawił broń i zaczął strzelać. Ochroniarz był za

daleko, żeby to zobaczyć, ale usłyszał z tuzin strzałów. Cztery trafienia, wszystkie śmiertelne,

wygląda na kaliber 9.

Petra zerknęła na najbliższą gromadę dzieciaków.

- Nie wyglądają groźnie. Co to był za koncert?

- Zwykły, lekki hip-hop, remiksy taneczne, trochę muzyki latino. Żadnego „gangsta". Mimo

grozy Petra poczuła, że się uśmiecha.

- Żadnego „gangsta"? Dilbeck wzruszył ramionami.

- Wnuki. Z tego, co słyszeliśmy, to była grzeczna gromada, kilku wyrzucono za alkohol, ale

nic poważnego.

- Kogo wyrzucili?

- Trzech chłopaków z Yalley. Białych, niegroźnych, zabrali ich rodzice. To nie o to chodziło,

Petra, ale o co - nikt nie wie. Włącznie z naszymi potencjalnymi świadkami.

- Nic? - spytała Petra.

Kellerman Jonathan - Pokrętny umysł.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: