O'Brian Patrick - Przygody Kapitana Jacka Aubreya 08 - Jońska misja.pdf - O'Brian Patrick - zbrozlo1

PATRICK O’BRIAN

JOŃSKA MISJA

The Ionian missoin

Przełożył

Marcin Mortka

MARIAE SACRUM

NOTA OD AUTORA

Royal Navy w czasach Nelsona była niezwykle oddana muzyce oraz poezji. Żadna mesa

oficerska nie była godna swej nazwy bez przynajmniej pół tuzina niemieckich fletów, a

comiesięczne wydanie „Naval Chronicle” zawierało kilka stron poezji autorstwa oficerów

przebywających na służbie czynnej bądź na lądzie. Te wiersze ukazują pełnię talentu ludzi

służących na morzu i stanowią wielką pomoc dla pisarza, który chciałby pokazać tę być może

nieoczekiwaną stronę życia na okręcie, ale czuje przy tym, że jego własne pastisze nie są w

stanie oddać ducha epoki. Niemniej jednak mniej doskonałe wiersze, które nigdy nie zostały

wydrukowane, stanowią jeszcze cenniejszą zdobycz - natknąłem się na sporą ich liczbę w

bibliotece w Greenwich, lecz, moim zdaniem, najbogatszą ich skarbnicą jest dzieło Memoirs

of Lieutenant Samuel Walters, RN , które aż do roku 1949 przetrwało w formie rękopisu.

Zostały wówczas wydrukowane przez Liverpool University Press pod wspaniałą redakcją

profesora Northcote’a Parkinsona, któremu chciałem tu złożyć podziękowania za pożyczone

przeze mnie utwory.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Swego czasu małżeństwo było przedstawiane bardziej jako pole bitwy aniżeli droga usłana

różami i być może istnieją ludzie, którzy wciąż utrzymują ten punkt widzenia, ale z uwagi na

fakt, że doktor Maturin nie nadawał się do małżeństwa jak mało który mężczyzna, zabrał się

do rozwiązywania tego problemu w sposób o wiele bardziej zwięzły, skuteczny i pokojowy

niż zdecydowana większość mężów.

Uganiał się za swą uderzająco piękną, energiczną i wytworną żoną przez długie lata,

zanim wreszcie poślubił ją na środku kanału La Manche na pokładzie okrętu wojennego.

Przez te lata, w rzeczy samej stał się zatwardziałym kawalerem, zbyt starym na to, by

porzucić nawyki takie jak palenie tytoniu w łóżku, granie na wiolonczeli o dowolnej porze

dnia bądź nocy tudzież przeprowadzanie sekcji wszystkiego, co go zainteresowało, obojętnie

gdzie, bodaj nawet w salonie. Był zbyt stary, by zacząć się golić regularnie, zmieniać pościel,

a nawet, by myć się wówczas, gdy nie czuł wyraźnej potrzeby. Zaiste, trudno o gorszego

kandydata na męża. Nie miał w sobie za grosz nawyków domowych i choć na samym

początku małżeństwa czynił szczere starania, by to zmienić, wkrótce doszedł do wniosku, że

ów wysiłek może wystawić ich związek na ciężką próbę, tym bardziej że Diana była osobą

równie nieprzejednaną jak on sam i zdecydowanie bardziej skłonną do wybuchu wściekłości

po znalezieniu kawałków trzustki w szufladzie stolika nocnego czy śladów marmolady wtartej

w gobelin z Aubusson. Co więcej, jego głęboko zakorzeniony nawyk utrzymywania

tajemnicy (był bowiem nie tylko lekarzem, ale również agentem wywiadu) sprawiał, iż był

osobą jeszcze mniej przystosowaną do życia domowego, na które rezerwa i powściągliwość

wywierają niszczący wpływ. Z tego względu Maturin stopniowo wyprowadził się do

pokojów, które od dawna wynajmował w starej, wygodnej i nieco obskurnej karczmie

„Grapes” na terenie hrabstwa Savoy, pozostawiając Dianę samą w nowoczesnym, stylowym

domu na Half Moon Street, gdzie wciąż lśniła świeża, biała farba i dopiero co rozstawiono

eleganckie, choć kruche meble z drewna żółtodrzewu.

Pod żadnym względem nie można tego było nazwać rozstaniem. Stephen Maturin

porzucił bujne życie towarzyskie na Half Moon Street na rzecz ciemnej, zamglonej uliczki

przy Tamizie, gdzie łatwiej mu było uczestniczyć w spotkaniach Towarzystwa Królewskiego,

Kolegium Lekarskiego bądź towarzystw ornitologicznych i entomologicznych, ciekawiących

go o wiele bardziej niż organizowane przez Dianę rauty czy partyjki karciane. Mógł stamtąd

również o wiele bezpieczniej prowadzić delikatne sprawy, które przypadały mu jako

funkcjonariuszowi wywiadu marynarki wojennej, sprawy, które z oczywistych względów

musiał trzymać z dala od uszu swej małżonki. Jego wyprowadzenie się nie było jednakże

rezultatem kłótni, niezgody czy niezdrowej atmosfery, dlatego zamiast rozstaniem należałoby

je raczej nazywać zwykłym rozgraniczeniem terytoriów. Ich separacja była stanem na tyle

błahym, iż Stephen zwykle nadrabiał ją, idąc przez Green Park i odwiedzając swą żonę w

porze śniadania, najczęściej w sypialni (Diana doprawdy lubiła pospać). Niemal zawsze

pojawiał się również na jej licznych przyjęciach obiadowych, gdzie odgrywał rolę otaczanego

podziwem gospodarza. Wytwornością i uprzejmością potrafił bowiem dorównać nawet

najbardziej cywilizowanym spośród gości, pod warunkiem, że nie musiał tego robić zbyt

długo. Tak czy owak ojciec Diany oraz jej pierwszy mąż byli oficerami w służbie czynnej i

kobieta nawykła do rozstań. Spotkanie z mężem zawsze sprawiało jej mnóstwo radości,

podobnie jak jemu spotkanie z żoną, przestali się również kłócić, gdyż wszelkie powody do

kłótni znikły bezpowrotnie. W rzeczy samej, dla pary, której nie łączyło nic poza miłością i

przyjaźnią, a także serią dziwnych i zaskakujących wspólnych przygód, był to możliwie

najlepszy układ.

W istocie nie kłócili się wcale poza jednym wyjątkiem. Ślubu udzielił im kapitan

HMS „Oedipus”, wspaniały młody człowiek oraz świetny nawigator, ale przecież nie ksiądz,

cała ceremonia zaś przeprowadzona została wedle zwięzłej procedury marynarki wojennej.

Stephen, który wywodził się z rodziny irlandzko-katalońskiej i był papistą, poruszył kwestię

ślubu wedle obrządku rzymskokatolickiego, gdyż w Kościele katolickim wciąż pozostawał

kawalerem. Niemniej ani metody perswazji, ani miłe słówka (bo tych ostrzejszych nie

ośmielił się użyć) nie zdołały skłonić Diany do tego. Nie miała w ogóle ochoty go słuchać i

wciąż odmawiała. Były chwile, kiedy jej zatwardziałość wielce go smuciła - bardzo mu na

ślubie kościelnym zależało, a poza tym wydawało mu się, że w zachowaniu Diany wyczuwa

jakiś osobliwy, przesądny lęk przed dziwnym sakramentem, lęk wymieszany z powszechną

angielską niechęcią do Rzymu. Były również chwile - nie do końca nieprzyjemne - kiedy to

brak ślubu kościelnego przydawał ich związkowi charakteru tajnego romansu. Nic z tych

rzeczy oczywiście nie przyszło do głowy wielce szacownej pani Broad, właścicielki

„Grapes”, która lubiła swój zajazd taki, jaki był, i nie przyzwoliłaby na żadne nieprzyzwoite

zachowanie, a natychmiast oddaliłaby każdego mężczyznę, którego podejrzewałaby o

pozamałżeńskie schadzki. Gospodyni znała doktora Maturina od wielu lat i była do niego

bardzo przywiązana, tak więc gdy oznajmił jej, że ma zamiar zatrzymywać się w gospodzie,

O'Brian Patrick - Przygody Kapitana Jacka Aubreya 08 - Jońska misja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: