Magdalena Łatka PW i PP, gr. b
SCENARIUSZ WPROWADZENIA LITERY I GŁOSKI W KLASIE I.
CZEŚĆ I.
1. Nauczyciel proponuje dzieciom usiąść w kole oraz uważnie wysłuchać zagadki.
Kto to: czarne, wąsate.W futrze zimą i latem.Lubią mroźną pogodę,Łowią ryby pod lodem.? (foki)
2. Zabawa w „fokę i ryby”. Nauczyciel rozkłada szarfy na podłodze, które będą schronieniem dla ryb (kładzie jedną mniej niż ilość dzieci) Dzieci biegają po sali (naśladują rybki, mogą udawać, że pływają itd.) Gdy nauczyciel daje sygnał głosowy „foka!” dzieci starają się stanąć w obręczy szarfy położonej na podłodze. Nauczyciel zabiera, po każdym sygnale po jednej szarfie. Dziecko, które nie znajdzie schronienia jest złapane przez fokę. Zabawa kończy się gdy zostanie wyłoniony zwycięzca.
3. Po rozwiązaniu zagadki przez uczniów nauczyciel czyta wiersz Jana Brzechwy „Foka”. Następnie zadaje uczniom pytanie: O czym jest wiersz? Jakie wystąpiły w nim zwierzęta? Czy pomogły one foce? Następuje krótka pogadanka na temat wrażeń uczniów, także tego gdzie można spotkać foki.
„FOKA”
Mole foce zjadły futro.
"W czym na spacer wyjdę jutro?"
Poszła foka do oposa:
"Jestem naga, jestem bosa,
Co ja teraz, biedna, pocznę?
Daj choć futro zeszłoroczne."
Opos tylko drzwi zatrzasnął:
"Każdy nosi odzież własną!"
Poszła foka między bobry:
"Może będzie kto tak dobry
I ponosić futro da mi?
Futro przecież się nie splami."
Bobry rzekły na to: "Foko,
Bieda u nas jest w tym roku,
Może jednak ci niedźwiedzie
Dopomogą w twojej biedzie."
Ale niedźwiedź tylko mlasnął:
Poszła foka do borsuka:
"Może pan mi coś wyszuka?"
Borsuk zmierzył ją z wysoka:
"Z pani jest po prostu - foka!"
Nie pomogły również lisy -
Lis przeważnie sam jest łysy.
Nie zastała gronostajów,
Szenszyl kazał przyjść jej w maju,
Jeszcze gorzej poszło z lutrą,
Skunks miał w pralni swoje futro.
Poszła foka w złym humorze:
"Nikt mi, widzę, nie pomoże."
Pozbierała na dnie szafki
Zniszczonego futra skrawki
I zaniosła do kuśnierza.
Kuśnierz mierzy i przymierza,
Poupinał skrawki modnie,
Potem szył przez dwa tygodnie,
Lecz by dziury zaszyć w futrze,
Musiał futro zrobić krótsze.
Jak tu foka w złość nie wpadnie:
"Ależ mnie pan ubrał ładnie!
Przód jest krótszy o trzy cale,
Moich rąk nie widać wcale,
Pan mi zeszył nogi obie,
Co ja teraz, biedna, zrobię?"
Kuśnierz zmrużył jedno oko:
"Trudno. Będzie pani foką."
Odtąd foka nieszczęśliwa
Już nie chodzi, tylko pływa.
Jan Brzechwa
4. Nauczyciel ukazuje uczniom obrazek. Uczniowie go opisują. Ważne jest aby wskazywana była również liczba mnoga (zwierzęta). Zwrócić uwagę należy na to, żeby uczniowie używali wyrazy z poznawaną głoską. Nauczyciel odczytuje historyjkę. Dzieci opowiadają co przytrafiło się delfinowi.
Tata zabrał Filipa do kina na film o małym delfinku. Delfinek Fifi zgubił stado.
Pewnego razu Fifi spotkał miłe foki. To one zabrały go do mamy. Ten film ma wesoły finał.
Małe foki pomogły Fifiemu Mały Fifi trafił do mamy.
Delfiny wesoło skakały nad falami.
CZĘŚĆ II.
1. Nauczyciel wymawia wyraźnie słowo „foka” aby wyszczególnić pierwszą głoskę wyrazu. Wszyscy uczestnicy powtarzają za nim.
2. Podopieczni wraz z nauczycielem modelują strukturę dźwiękową wyrazu za pomocą nakrywek. Dzieci wskazują głoski znane lub nie znane oraz układają wyraz za pomocą kartek (białej (głoski nieznane), czerwonej (samogłoski) i niebieskiej (poznane spółgłoski)). Układają wyraz foka. Nauczyciel zwiększa trudność, nakierowuje dzieci do stworzenia wyrazów pochodnych od podstawowego, np: foczka, fokarium, falować itd. (trudność musi być zależna od grupy).
3. Jeżeli to możliwe uczniowie zamieniają głoski nieznane na te, z którymi są już obeznane, np. z foczki – fotka.
4. Nauczyciel prosi uczniów aby sami wymyślili wyrazy zaczynające się na głoskę „f”.
5. Wychowawca wymienia wyrazy zawierające bądź nie głoskę „f”. Zadaniem każdego dziecka jest wskazanie poprzez podniesienie prawej ręki, czy głoska zawiera się w wyrazie oraz stara się określić gdzie się znajduje (z przodu, w środku, na końcu wyrazu). Następnie uczniowie próbują sami znaleźć wyraz zawierający głoskę „f”. Jako pomoc mogą użyć obrazków przygotowanych przez wychowawcę. ( fotel, fale, delfin, żyrafa, fotograf, wafel, agrafka, kaloryfer, futro, figura, telefon, kalafior, Afryka, fotka itd.)
6. Wychowawca prezentuje grupie obraz graficzny litery F, f drukowanej. Przyczepia go na tablice. Omawia z uczniami jej kształt, wygląd. Ustala, czy jest spółgłoską, czy też samogłoską. Porównuje do wielkiej litery E pisanej.
7. Uczniowie wraz z nauczycielem wyszukują nowo poznaną literę w alfabecie ruchomym i dołączają ją do zbioru liter już poznanych.
8. Kolejnym zadaniem grupy jest odwzorowanie graficzne sylab wymawianych przez nauczyciela, używając liter wcześniej poznanych, jak np. : fa, fe, fi, fo, fu, fą, fę fy, a także af, of, fik, ful itd.
9. Z powstałych sylab dzieci układają wyrazy dołączając poznane wcześniej liter: wyrazy dwusylabowe (fa – la, fi – ka, ra - fa), oraz takie, które mają więcej sylab( fo – te – lik, fu – ter- ko, sa – fa –ri).
CZĘŚĆ III
1. Nauczyciel wskazuje obraz graficzny liter „F”, „f” pisanej oraz zawiesza go na tablicy obok liter drukowanych.
2. Dzieci analizują kształt liter. Porównują ją do wielkiego T.
3. Następuje uczenie się pisania litery „F”, ”f”. Nauczyciel pokazuje uczniom sposób pisania liter na tablicy. Po czym wskazuje sposób pisanie litery na liniaturze. Dokładnie określa swoje czynności.
4. Następuje uczenie się pisania litery „F”, „f” (polisensorycznie). Uczniowie stają w kole (tak aby każdy widział litery z tablicy) :
a) ćwiczenia dłoni, rozluźnienie, przygotowanie, rozgrzanie; np. :
· składamy dłonie z rozwartymi palcami skierowanymi do góry, dociskamy do siebie palce, łokcie odchylamy od tułowia na boki,
· wyciągamy przed siebie wyprostowane ręce ze splecionymi palcami, wypychamy dłonie w przód,
· po kolei dociskamy palce prawej, a następnie lewej ręki (leworęczni odwrotnie) do czubka kciuka, powtarzamy ćwiczenie obiema rękami naraz, najpierw z otwartymi, następnie zamkniętymi oczami,
· powoli zginamy palce, powoli je rozprostowujemy,
· krążenia dłoni;
b) nauczyciel demonstruje sposób wodzenia palcem po wzorze liter w rytm towarzyszącej mu dowolnej, spokojnej melodii; uczniowie powtarzają ćwiczenie;
c) każde dziecko samodzielnie pisze kredą litery na tablicy;
d) następnie piszą litery „F”, „f” grubym mazakiem na kartce z bloku rysunkowego;
5. Po przygotowaniu dzieci przystępują do samodzielnego pisania liter w liniach:
a) pisanie liter (małej i wielkiej) w izolacji w liniaturze po śladach;
b) pisanie liter w liniaturze bez śladów;
c) nauczyciel demonstruje sposób połączenia liter „f” z innymi literami, aby stworzyć sylaby, kontroluje czynności uczniów;
d) uczniowie piszą dwusylabowe wyrazy takie jak : foka, fala, Fifi.
CZĘŚĆ IV
1. Po zakończeniu pisania dzieci korzystając z książek (lub z pomocy przygotowanej przez nauczyciela) odczytują tekst.
Pan Filip lubił wizyty z aparatem w zoo. Zebrał cała album fotek.
M...
maaniaaa91