Fleszerowa Muskat Stanisława

KOCHANKOWIE RÓŻY WIATRÓW

Dwa zielone wzgórza biegną im nap i Oksywie.

Coraz mniej morza jest między stad rowiec “Tarnów” wraca do Gdyni z dali

Na mostku padają polecenia, dzwoni

—              Pół naprzód! — woła starszy oficer.

A potem:

—              Pięć stopni w prawo!

—              Jest. Pięć stopni w prawo — powtarza sternik.

—              Tak trzymać!

—              Tak trzymać!

—              Halo, maszyna! Pół godziny do pilota.

—              W porządku! Pół godziny — odpowiadają z maszynowni.

—              Mączka! — mówi teraz starszy oficer, odetchnąwszy, jak po zakończeniu przygotowań do wielkiego święta — poproście na mostek kapitana. Mączka właśnie czekał, żeby to usłyszeć. Od dawna stoi w pogotowiu przy drzwiach i teraz zaledwie ma czas krzyknąć:

—              Tak jest, chief! Lecę po kapitana! — i już dudnią jego buty na schodach, skacze po dwa stopnie, a w wąskim korytarzu mało co nie przewraca stewarda z tacą.

—              Ślepy jesteś? Nie widzisz, że niosę kawę dla starego?

—              Nic się nie stało.

—    Ale mogło się stać, wiesz, jak kapitan lubi, kiedy jest chociaż jedna kropla na tacy

—     

—              Wstał już?

—              Wstał. Goli się.

—              Wszyscy się golą, szału chłopy dostają! Jakby tam w porcie cała damska Gdynia na nas czekała.

—              Cała nie cała, ale trochę się babek zbierze. Każda po swego.

—              Psiakrew! — wzdycha Mączka — a człowiek wciąż bez przydziału.

—              O to chyba nietrudno.

—              Kiedy się zdecydować nie mogę. Na lądzie każda mi się podoba, tylko wyjdę w morze, a już mam wątpliwości.

—              Zostaw teraz swoje wątpliwości i otwórz drzwi — chwilecz­kę! Zapukam.

Przyzwalające mruknięcie musi wystarczyć za zaproszenie. Mączka pręży się jak struna.

—              Panie kapitanie, chief prosi na mostek. Pół godziny do pilota!

—              Dobrze, zaraz idę — odpowiada kapitan bez podniecenia. I pyta, gdy marynarz wciąż stoi w tej samej pozie: — Co jeszcze?

—              Panie kapitanie — wybucha Mączka — Kamienna Góra! Z daleka już widać, że zielona!

—              I co z tego?

—              Proszę, panie kapitanie, jest kawa — wtrąca steward.

—              Jak to co z tego? — zachłystuje się Mączka. — Wiosna w Gdyni! Kiedy wychodziliśmy w rejs, była jesień. A teraz zielono, pan kapitan z mostku sam zobaczy.

—              Myślałby ktoś, że szliśmy przez cały czas wśród lodów północy. Mało napatrzyliście się na zielone brzegi, choćby na Śródziemnym.

—              Ale co to za zieleń, panie kapitanie! Ładne to, nie można powiedzieć, ale jak w teatrze. Słowo daję, jak w teatrze!

—              Jaki mundur pan kapitan dziś włoży? — pyta steward.

Kapitan powoli odwraca ku niemu głowę.

—              Jak to jaki?

—              Nowy?

—              No przecież że nowy! — I zwracając się znów do Mączki:

—              Powiedzcie chiefowi, że zaraz będę na mostku.

—              Tak jest, panie kapitanie.

Teraz Mączka wie, że rozmowa jest skończona i trzeba wynieść się z kabiny. Kapitan będzie się ubierał na wejście do portu. Zresztą wszyscy robią to samo, powrót z rejsu jest zawsze odświętną uroczystością — dla tych, którzy wracają i dla tych, którzy czekają na nich na lądzie. Tylko cieśla Wojtysiak ma strapiony wygląd. Zaczepia Mączkę na korytarzu.

—              Heniek, nie widziałeś gdzie Pirata?

—              Cześć, panie cieśla! Widziałem, ale rano, zaraz po wachcie.

—              Wtedy i ja go widziałem, ale teraz mi gdzieś znikł. Ile razy wchodzimy do Gdyni, zawsze się boję, że mi wskoczy w morze i popłynie.

—              Niech się pan nie martwi. Pirat morski pies, nie utonie. Będzie na pana czekał na brzegu z kwiatami w pysku.

—              Wygadujesz — macha ręką Wojtysiak wcale nie rozpogo­dzony.

—              Po Piracie wszystkiego można się spodziewać. Ja zawsze mówię, że u nas na statku najpierw liczy się kapitan, potem chief, potem kucharz Paproć i starszy mechanik, ale już po mechaniku to na pewno Pirat.

—              Et, nie gadałbyś, tylko pomógł szukać.

—              A patrzyliście dobrze w swojej kabinie?

—              Czy pies to szpilka? Mógłbym go nie zauważyć?

—              Ale może przyszedł, kiedy was już nie było. Przecież ścierwiak sam sobie drzwi otwiera. Niedługo to się nawigacji nauczy. Cieśla otwiera szeroko drzwi swojej kabiny.

—              No więc patrzcie, gdzie on tu może być?

—              A może śpi w mesie oficerskiej, tam najlepiej lubi.

—              Patrzyłem i tam. Mączka wzdycha nagle i wchodzi do kabiny.

—              Mówię wam, nie trzymajcie fotografii tej waszej córki nad koją.

—              Bo co? — pyta cieśla, wciąż myślami przy psie.

—              Za ładna! Chłopcy kiedyś w morzu wścieklizny dostaną. Kto to widział pokusy takie na ścianie wieszać. Wojtysiak chmu­rzy się i wydąga Mączkę z kabiny.

—              Odczep mi się od dzieciaka, dobrze? — mruczy niezadowo­lony.

—              Ładny mi dzieciak! Przedstawilibyście pannę Frankę kolegom!

—              Nie ma jej w domu. Uczy się. W internacie.

—              Phi! Będziecie mieli uczoną córkę! Już wiem! On poszedł...