Lansky - wszystkie części.pdf - mirrella

Lansky: Wspomnienia kierownika wesołej budowy I

Budowa mostku w jednej pipidówie. Stary most wysadzony dynamitem, przez

rzeczkę przerzucona prowizorka dla pieszych. Na kładce stoi kierownik

budowy (to ja) wk***ony do łez z jakiegoś powodu, którego nie pamiętam.

Koniec szychty, do pracy przychodzi stróżka - nudna baba cierpiąca na

nieuleczalne rozwolnienie werbalne. Podchodzi do mnie i jak zwykle nawija a

ja jak zwykle kombinuję jak ją zbyć. Dialog (w oryginale po śląsku):

- He kierowniku a ja jeszcze pamiętam jak ta rzeczka była czysta i żyły w niej

bobry i ryby i raki ale wie kierownik to było bardzo dawno jak jeszcze byłam

mała...

Ja jej wchodzę w słowo i odpalam:

- Tiaa a jeszcze dawniej to po tych łąkach biegały dinozaury!!

Ona zamilkła, patrzy na mnie i mówi:

- A tego to prawie nie pamiętam, bo wie pan, ja wcześniej to mieszkałam w

sąsiedniej wsi...

* * * * *

Ej z tymi stróżami na budowie to ja miałem. Jeden z nich (robotnicy nazywali

go Skunks, zgadnijcie czemu) miał zwyczaj w nocy podkradać im cukier i

kawę ze słoików. Pewnego razu - godzina siedemnasta a jego nie ma.

Zadzwoniłem po zmiennika - przyszedł, a brygada do domu. Drugiego dnia to

samo - Skunksa nie ma w pracy, zmiennik przyszedł a brygada do domu.

Trzeciego dnia pod szychtę już się lekko zapieniłem i zajechałem do niego do

domu. Otwiera mi żona (Skunksowa... słowo... Od razu poznałem...). Pytam

co z nim a ona mówi:

- Panie on już trzi dni mo taki drapszajs że mu za pierona nie pozwola z kibla

wstować bo zaroz mom brunotne szlajfy na zolu...*

No cóż, człowiek chory - trudno. Jadę z powrotem na budowę a moje chłopki

rotflują na podłodze w pakamerze.

- Co jest k***a pytam grzecznie.

Dopiero po tygodniu mi powiedzieli, że do cukru który Skunks kradł w nocy

spawacze dosypali boraksu w stosunku 1:1...

*Panie on już od trzech dni ma takie rozwolnienie, że nie pozwalam mu za nic

wstawać z toalety bo od razu mam na podłodze brązowe smugi.

* * * * *

A na jedną budowę przypałętał się do nas pies - mały pokraczny pokurcz.

Moje Czerwone Brygady nazwały go Łachudra. Cieśla zrobił Łachowi budę ze

sklejki pod pakamerą, dostał miskę i obrożę ze sznurka i wszystko byłoby

słodko, gdyby nie to, że Łachu był straszliwą fleją i nie mógł się nauczyć srać

w jednym miejscu.

Stróżem na budowie był mały długowłosy gnom bez zębów, którego nazywali

Renegat, bo zawsze na szychtę przyjeżdżał na Komarku.

Renegat miał obowiązek w ciągu nocy robić obchód placu i z reguły to czynił,

a dowodem były kaktusy Łachudry, które rano ostentacyjnie i z niemym

protestem na twarzy zdzierał z butów.

Pewnego ranka przyjeżdżam na budowę, a tu w misce Łacha leży wielka,

tłusta i na oko świeża wędzona makrela. Co jest kurde, myślę - dostawać

dostawał ale z reguły jakieś resztki ze śniadania. Kto mu to dał? Chyba nie

Renegat, bo go nie cierpiał.

Renegat podchodzi, zadowolony z siebie, i mówi:

- Jo mu to doł! Czytołech, że w rybach je fosfor i żech se pomyśloł, że jak sie

pieron ryba zje to mono te gówna bydom w nocy trocha świecić...

* * * * *

Roboty rozbiórkowe na moście siarczystą zimą. Czerwone Brygady czasowo

w niebieskich kufajach i uszankach, kują beton młotami pneumatycznymi. W

zimie wilgoć zawarta w sprężonym powietrzu zamarza i młoty, jak to się

mówi, "nie pierą".

Rada na to jest prosta - nie żadne smarownice czy inne tam magiczne

wynalazki, tylko po prostu odkręca się wąż powietrzny i wlewa do młota

trochę denaturatu - i po 5 minutach można normalnie pracować dalej. Metoda

dobra, a że trochę śmierdziało, to już trudno. Podobno od smrodu jeszcze

nikt nie umarł hiehie. Ale waliło od nas na całą wieś..

Obok budowy był sklep. Codziennie rano chodziłem tam - czasem jeszcze

przed otwarciem, od tyłu - i kupowałem pięć - sześć flaszek denaturatu.

Pewnego razu właściciel sklepu - zamiast, jak zwykle podać mi butelki,

skasować forsę i schować się do ciepłego - wciągnął mnie do środka i

powiada:

- Chopie jak wos na tyj budowie nie styko na gorzołka, to jo wom dom na

krecha, ino nie pijcie mi tego...

* * * * *

Pewnego razu niewielka lokalna powódź zalała nam plac budowy.

Zaalarmowali mnie, przyjechałem w niedzielę po południu razem z częścią

Czerwonych Brygad, żeby jeszcze coś próbować uratować. Kierowcy

kazałem wrzucić na Stara lekką łódkę z laminatu, która doraźnie służyła jako

piaskownica wnukom brygadzisty, do tego wiosła, kamizelki i takie tam.

Plac znajdował się za wałem, w takim jakby zakolu bez odpływu, przy samej

rzece, tak że fale nie szły już i woda była spokojna. Plac był zalany do

poziomu gdzieś półtora metra - metr sześćdziesiąt. Pływamy łódką, łowimy co

się da - jakieś kantówki, bale, puste i pełne beczki - wszystko, czego jeszcze

woda nie zabrała, i holujemy to na suche. Jedni łowią, drudzy ładują na

samochód, i tak na zmiany. Kierownik też dla kondycji postanowił se

powiosłować.

Zeszło nam parę ładnych godzin i zaczynało zmierzchać. W łódce płynąłem z

niejakim Gutkiem - ja wiosłowałem, a on trzymał towar na linie. Naraz Gutek

strzelił karpia, otwarł oczy tak, że mu mało nie wypadły, podniósł drżącą rękę

i pokazywał na coś za moimi plecami, mówiąc:

- Dydydydydydydydy.............

a blady był jak śmierć na urlopie.

Odwróciłem się i też się przestraszyłem - na powierzchni wody poruszała się

ludzka głowa...

Po dłuższych oględzinach pokazało się, że głowa porusza się mniej więcej

pionowo. Postanowiłem podpłynąć i obadać zjawisko, nie zważając na

protesty

Gutka,

który

klekotał

zębami

jęcząc

"Zzzzzzzzzooommmmmmmbiiiiiiii..."

Okazało się, że to stróż szedł do pracy... Nawalony w drebiezgi... Nawet nie

zauważył, że wlazł po szyję w wodę...

A na dodatek za kierownicę prowadził rower.

Lansky: Wspomnienia kierownika wesołej budowy II

Wśród różnej maści ewenementów przyrodniczych, tworzących moje

Czerwone Brygady, wyróżniał się - tak osobowością jak i urodą - niejaki

Lechu, zwany "Nafta". Urodziwy to on był nad wyraz - twarz jak murzyński

sandał, jedno oko na Maroko, drugie na Zanzibar, ale ukoronowaniem

wszystkiego był NOS. Nos miał Nafta jak diabeł ch*ja, wielki, przepastny i

czerwony, z dziurkami o średnicy pingponga. Ile razy kichał, bałem się, że mu

mózg wypadnie... To tyle tytułem wstępu.

Budowa mostu przez Odrę - szczere pole dookoła, zimno jak szlag, śnieg

leży. Przerwa śniadaniowa. Czerwone Brygady miały fajną ciepłą pakamerę,

a u mnie właśnie nawalił grzejnik, więc pomyślałem, że pójdę do nich zjeść.

Wychodzę od siebie, patrzę - Nafta siedzi na ławce przed budą i zajada

kanapkę, o ile można tak powiedzieć o kimś, kto miał po jednym zębie w

każdej szczęce.

- Czemu Lechu siedzisz na mrozie?

- A bo mie wyp***lili z budy te ch*je dzięcioły jedne.

- A czemu?

- A bo im wadziło żech sie dropoł.

Wchodzę i pytam o co biega. No co k**wa jest, kierownik pyta to odpowiadać.

Brygadzista mówi:

- A weź sie pan łodwróć i wejrzyj se pan na dźwierze...

Hehe... Najpierw trochę mnie zemdliło, ale opanowałem odruch zwrotny i

wypytałem ich co i jak.

Okazało się, że Nafta siedział w swoim normalnym filozoficznym zamyśleniu

na swoim miejscu na końcu budy... pakował dwa paluchy do swojego

meganochala... kręcił z tego kulkę... i przez całą budę strzelał w drzwi...

Lansky - wszystkie części.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: