Biernacki Marian - Baczność, teren świata.pdf - ➡ CHRZEŚCIJAŃSKIE e-BOOKI i ARTYKUŁY - zbyszekg4

Baczność! Teren świata

Marian Biernacki

WSTĘP

Podejmując próbę oceny wpływów świata na chrześcijan wiedziałem, że nie sprostam temu zadaniu w

sposób zadowalający. Za mało wiem i zbyt skąpe jest moje doświadczenie, abym potrafił dostrzec

wszystkie zagrożenia ze strony świata, a tym bardziej, w zwięzłej formie przedstawił skuteczne sposoby

ochrony chrześcijan przed tego rodzaju niebezpieczeństwem.

Mając taką świadomość nie modliłem się więc o wszechstronne, gruntowne ujęcie tematu. Modliłem się

tylko o to, aby ta skromna praca mogła być zrozumiała dla wszystkich, lecz nie za cenę powierzchownej i

banalnej treści. Modliłem się, by pomogła wierzącym dostrzec rzeczywiste zagrożenia, ale nie

doszukiwała się niebezpieczeństwa tam, gdzie go nie ma. Wreszcie, modliłem się, by to rozważanie

mogło być odczytane jako wyważona zachęta do przeciwstawienia się wpływom świata, a niejako

histeryczne wezwanie do ucieczki od niego. Ponieważ Bóg wysłuchuje modlitwy wierzącego, łatwo się

domyśleć, że wszystkie wady tego tekstu, to już wyłącznie moja wina.

BIBLIJNY POGLĄD NA ŚWIAT

Przechodząc do istoty sprawy, najpierw musimy ustalić co będzie dla nas oznaczać słowo "świat". W

szerokim, potocznym rozumieniu, świat -to wszystko, co nas otacza. Cała kula ziemska z jej atmosferą,

przyrodą i ludzkością, z wszystkimi występującymi tu wartościami duchowymi i materialnymi.

Wierzymy, że świat został stworzony przez Boga (1Mojż. 1; Dz 17,24; Kol 1,16) i mając takie

pochodzenie, w pierwotnym kształcie był dobry, piękny i pełen harmonii (gr. kosmos = porządek, ład).

Reprezentantem tego świata upoważnionym przez Boga do panowania nad nim, został ustanowiony

człowiek (1 Mojż 1,26-31). Ta szczególna rola człowieka wzięła się stąd, że chociaż zalicza się on do

stworzenia, to jednak - w odróżnieniu od całej reszty - nosi w sobie cechy i obraz Stwórcy (1 Mojż 1 ,27).

Już od samego początku, Bóg kontaktując się ze światem, nawiązywał łączność z jego przedstawicielem

tj. z człowiekiem. Objawiając się światu - objawiał się ludziom. Przychodząc na świat - przyszedł do ludzi

i to w postaci człowieka, Jezusa Chrystusa. Człowiek w całości stworzenia stanowi specjalną, odrębną

kategorię. Będąc podobny do Stwórcy, lecz bogiem nie będąc, został przeznaczony do niesienia

odpowiedzialności za resztę stworzenia, za losy tego świata.

Dzisiaj wiemy, że człowiek nie sprostał temu zadaniu. Ulegając pokuszeniem diabła poddał siebie

samego, a wraz z sobą cały świat, pod wpływ Złego. Postępując nieodpowiedzialnie, w rezultacie

diabelskiego podstępu, nieświadomie przekazał mu swoje uprawnienia do władzy nad światem (Łk 4,6).

Natychmiast zachwiało to Boży ład w świecie, a człowiek, z powodu nieposłuszeństwa, umarł duchowo i

stracił łączność z Bogiem. Warto tu nadmienić, że wobec zaistniałej sytuacji "żałował Pan, ze uczynił

człowieka na ziemi i bolał nad tym w sercu swoim" (1 Mojż. 6,6). Oczywiście, Bóg zasmucił się nie

dlatego, że człowiek jako stworzenie Mu się nie udał, ale że ta szczególna kategoria stworzenia

powołana do trzymania pieczy nad światem stała się nośnikiem sił przeciwnych Bogu popadając w

zależność od diabła. Bóg żałował, że stwarzając człowieka powierzył mu tak wielki zakres

odpowiedzialności i wpisał w jego istotę możliwość samowolnego postępowania. Żałował, bo diabeł

niecnie to wykorzystał i Ziemia stała się planetą buntu przeciwko Stwórcy.

W świetle Biblii świat stanowi teraz opozycję w stosunku do Boga. Bezprawnym władcą i bogiem tego

świata jest diabeł (Jn 12,31; 14,30; 2Kor 4,4). Cały świat - zdaniem św. Jana - "pogrążony jest w Złym"

(1Jn 5,19 wg Biblii Pzn.) i wszystko, co jest z tego świata nie ma już źródła w Bogu (1Jn 2,15-16). Pismo

oznajmia, że władca tego świata został już osądzony (Jn 6,11) i jasne, że wraz z nim potępiony jest cały

ten system wrogi Bogu, czyli świat (por. I Kor 11,32). W czasie czytania wielu fragmentów Słowa Bożego

nasuwa się wniosek, że celem łaski Bożej nie jest jakieś kompleksowe odkupienie świata. Tak jak diabeł

nie nawróci się do Boga, tak też świat, jako całość, jako układ sił znajdujących się pod wpływem mocy

ciemności, przemija i zbliża się ku końcowi (1Jn 2,17; Mt 28,20). Bóg ma już w swoich planach przyszły

świat (Łk 20,35). Ten skażony grzechem świat zostanie zgładzony (2Ptr 3,7-10).Oczywiście, na kartach

Biblii możemy znaleźć różne znaczenia słowa -"świat". Tak czasem nazywany jest ogół stworzenia

Bożego (Ps 90,2). Świat - to również określenie całej ludzkości potrzebującej odkupienia (Jn 3,16; 2Kor

5,19). Najczęściej jednak za tym słowem kryje się przeciwny Bogu system duchowy. Nie tworzy on

jakiejś trzeciej siły we wszechświecie, lecz jest podporządkowany diabłu i stanowi jego narzędzie,

poprzez które wywiera zły wpływ na całe stworzenie (Jn 15,19; 16,33; 1 Kor 2,12; Gal 4,3).

W tym rozważaniu zajmujemy się prezentacją świata w tym trzecim znaczeniu.

RATOWANIE CZŁOWIEKA

Chociaż Bóg nie zbawi całego świata, to jednak jest na tym świecie ktoś szczególnie Mu drogi, kogo

chce wyratować od wiecznej zguby. Ogół działania Bożego w tym kierunku teolodzy nazywają Bożym

Planem Zbawienia, a jego podstawowym celem jest człowiek. Człowiek noszący w sobie obraz Stwórcy

jest tak kosztowny w oczach Bożych, że Bóg nie chce dopuścić do tego, aby miał on zginąć wraz ze

światem. Robi więc wszystko, aby go ocalić. Wiemy, że wielokrotnie i na różne sposoby wyciągał rękę

pomocy już w okresie Starego Testamentu i nie ustał w tym do dzisiaj (Hbr l.1).

To zbawcze działanie Boga w pewnym stopniu ilustruje każdy człowiek, gdy w czasie pożaru lub jakiegoś

kataklizmu ratuje przede wszystkim to, co jest mu najbliższe. Nawet gdy wiadomo, że nie da się odwrócić

już nieszczęścia, że będą wielkie straty, to jednak do samego końca walczy o uratowanie od zagłady

tego, z czym jest osobiście związany i co ma dla niego szczególną wartość.

Na zmierzającym do wiecznej zagłady świecie, kimś takim szczególnym dla Boga jest człowiek. Bóg, po

prostu, miłuje wszystkich grzeszników i nie chce, aby ktokolwiek z nich zginął (2Ptr 3,9).

Szczytem łaski Bożej stało się posłanie na świat Syna Bożego. Jezus Chrystus dokonał oczyszczenia od

grzechu i odkupienia z jego niewoli składając siebie samego w ofierze za grzech świata (por. Hbr 9).

Wiele fragmentów Pisma jednoznacznie wskazuje, że Pan Jezus Chrystus jest jedynym Zbawicielem,

który może ocalić człowieka od wiecznego potępienia. "Odpowiedział mu Jezus: Ja jestem droga i

prawda, i żywot, nikt nie przy chodzi do Ojca, tylko przeze mnie" (Jn 14,6). "Inie ma w nikim innym

zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które

moglibyśmy być zbawieni" (Dz 4,12).

Podstawową potrzebą każdego człowieka, jeśli ma on uniknąć wiecznego potępienia, jest odkrycie, że z

racji naturalnych narodzin na tej grzesznej ziemi, przynależy do świata, tj. duchowego systemu

skazanego na potępienie. By zginąć wraz z nim, nie musi faktycznie robić niczego. Zupełnie wystarczy,

że pozostawi tę sprawę jej "normalnemu" biegowi. Jeżeli natomiast pragnie zostać zbawiony - to musi

koniecznie ocucić się z obojętności "śniętej ryby". Musi narodzić się na nowo z Ducha Świętego i

rezygnując z prób ratowania się na własną rękę dać się wyratować Bogu, całkowicie i z pełnym

zaufaniem podporządkowując się Jego poleceniom.

Przede wszystkim musi uwierzyć w Pana Jezusa Chrystusa. Upamiętać się, wyznać Bogu swoje grzechy

i przyjąć przez wiarę z Jego rąk przebaczenie oraz dar życia wiecznego. W wyniku tego, przez akt wiary,

mocą krzyża Chrystusowego, człowiek zostaje wyzwolony w sensie prawnym spod panowania sił

ciemności i przeniesiony do Królestwa Bożego (Kol 1,13). W duchowym znaczeniu przestaje być

obywatelem świata otrzymując jednocześnie prawo nazywania się dzieckiem Bożym (Jn 1,12).

Gdyby natychmiast po nowym narodzeniu chrześcijanin był zabierany do nieba - to niniejsze rozważanie

nie tylko byłoby bezprzedmiotowe, ale nawet nigdy nie zostałoby napisane. Zazwyczaj dzieje się inaczej.

Przynajmniej przez jakiś czas chrześcijanin pozostaje na tym świecie (Jn 17,15), a to z kolei, w praktyce

oznacza dla niego życie w środowisku wrogim duchowo. Szatan bowiem, poprzez ten świat, stara się

wywierać zły wpływ na człowieka odrodzonego, tłumić w nim życie duchowe i zakłócać jego społeczność

z Bogiem. Działa przy tym na wielu płaszczyznach i przybiera różne oblicza.

RÓŻNE OBLICZA ŚWIATA

Zazwyczaj chrześcijanin ma do czynienia ze światem, który już na pierwszy rzut oka, już w pierwszym

odczuciu jest rozpoznawalny jako wróg duchowy. Jest to świat pod postacią jawnej bezbożności.

Sposoby wywierania wpływu na wierzącego są wówczas bardzo czytelne. Prześladowanie, drwiny,

bluźnierstwo, wyrządzanie krzywdy fizycznej i jawne namawianie do grzechu - to niezbyt wyszukane

metody świata. Nie potrzeba wielkiego doświadczenia duchowego, aby zauważyć, że w takich

momentach świat wyraźnie próbuje zniszczyć życie chrześcijanina. Jawnemu wrogowi łatwiej dać odpór.

Historia Kościoła dowodzi, że ta diabelska taktyka generalnie zawiodła. Świat ujawniając swą wrogość,

zwłaszcza w okresach wielkich prześladowań chrześcijaństwa, nie tylko nie pokonał Kościoła, ale wręcz

go umocnił w wierze.

Dość często możemy więc mieć do czynienia ze światem, który już nie uderza w nas jawnie, tylko

przychodzi w postaci gmatwaniny pojęć, idei i pomieszanych wartości. Wtedy świat jest dla wierzącego

bardziej niebezpieczny. Może go wciągnąć i stłumić jego życie duchowe łapiąc go, na przykład, na

haczyk psychologii lub filozofii. Niejednemu już uczniowi Jezusa zaimponowała mądrość tego świata i do

tego stopnia pochłonęła jego uwagę, że nawet nie spostrzegł się jak uległ jej wpływom. Takie fragmenty

Pisma, jak 2 rozdział l Listu do Koryntian lub 2 rozdział Listu do Kolosan, wyraźnie wskazują wierzącemu,

że fascynując się wiedzą, mądrością i humanizmem upadłej ludzkości - ociera się o świat i jest narażony

na niebezpieczeństwo zbłądzenia.

Świat przedstawia się dziecku Bożemu także jako różne przyjemności. Przemilczając przy tym wszystkie

konsekwencje ich używania zachęca wierzącego do sięgania po nie. Robi to na podstawie opacznie

rozumianego argumentu, że przecież Bóg stworzył te przyjemności dla niego, aby mógł - jako wybraniec

Boży - w pełni z nich korzystać. Kiedy chrześcijanin pójdzie takim tokiem rozumowania, to po pewnym

czasie zaspokajanie cielesnych apetytów staje się jego celem. Spłyca to jego życie duchowe do tego

stopnia, że nie tylko popada wówczas w obżarstwo i opilstwo, ale nawet rozpustę - i to w imię korzystania

z łaski Bożej (por. Judy 4).

Ostatnio coraz częściej bywa, że wierzący człowiek ma też styczność ze światem w postaci religijnej.

Zakładając taką maskę świat jest dla dziecka Bożego naprawdę trudno rozpoznawalny i może dlatego,

szczególnie niebezpieczny. Jakże wielu dobrze zapowiadających się uczniów Jezusa popadło w herezję,

fanatyzm, różne dziwactwa albo też zwyczajny formalizm religijny. Na domiar złego, zrobili to w głębokim

przeświadczeniu, że służą Bogu. Świat nie mogąc pokonać ich jawnym grzechem, zamieszać im w

głowach swoją filozofią, czy też skupić ich uwagi na poszukiwaniu cielesnych przyjemności, przyszedł w

religijnym przebraniu i pod przykrywką chrześcijańskich słów i symboli zwiódł ich na manowce. W taki

błąd popadł swego czasu naród izraelski (Rz 10,1-3). Tak skończyło wiele ruchów przebudzeniowych i

lokalnych społeczności chrześcijańskich. Religijną maskę świata stanowią także wyrastające jak grzyby

po deszczu różne sekty. Dla przykładu, w samej tylko Californii, w USA, każdego tygodnia podobno

tworzy się 6 nowych sekt. Przybywa ich także w naszym kraju. Największe zagrożenie niesie ze sobą

ruch New Agę, który w istocie jest wielkim systemem religijnym, mogącym objąć, pomieścić i pogodzić w

sobie większość istniejących sekt i religii.

Jakiejkolwiek maski świat by nie założył, to jego zasadniczy i ostateczny cel jest zawsze taki sam; - nie

dopuścić, by chrześcijanin wydostał się spod jego wpływów i maksymalnie utrudniać mu duchowy wzrost.

Takie działanie świata dobrze ilustruje biblijna historia wyjścia Izraelitów z niewoli egipskiej. Żydzi,

starając się opuścić Egipt by złożyć Bogu ofiary poza jego obrębem, najpierw usłyszeli, że w ogóle nie

mogą tego zrobić (2Mojż 5, l -9). Następnie, po wystąpieniu pierwszych plag, faraon wyraził zgodę na ich

służbę Bogu, ale tylko na terenie Egiptu (2Mojż 8,25). Gdy Mojżesz odrzucił ten kompromis, faraon

przystał na ich czasowe odejście, ale pod warunkiem, że nie oddalą się daleko i do tego będą tam na

pustyni modlić się o niego (2Mojż 8,28). Po ustaniu plagi much wycofał jednak tę zgodę. Skruszony

następnymi plagami zaproponował, aby służyć Bogu na pustyni poszli sami mężczyźni bez rodzin, bez

swoich żon i dzieci (2 Mojż 10,7-11). Słusznie spodziewał się, że w takiej sytuacji rozłąka i tak

sprowadziłaby Żydów znowu do Egiptu. Oczywiście, Mojżesz odrzucił takie rozwiązanie i naciskany

plagami pogański władca zaproponował jeszcze jeden kompromis. Zgodził się już na pójście całego ludu,

ale pod warunkiem, że w Egipcie pozostawią swój dobytek (2Mojż 10,24). Przecież i wtedy, w myśl

zasady "gdzie skarb, tam będzie i serce" synowie izraelscy nadal byliby związani z Egiptem. Na

szczęście Mojżesz okazał się nieugięty i bezkompromisowy w dążeniu do całkowitego opuszczenia ziemi

egipskiej. Gdy Bóg posłał w końcu anioła śmierci, wyprowadził stamtąd lud Boży ze wszystkim, co

posiadali.

Jakże podobnie zmaga się ze światem współczesne dziecko Boże i jakże pomocne mogą mu być w tym

takie historie biblijne jak powyższa, czy też np. przebieg odbudowy murów Jerozolimy pod wodzą

Nehemiasza. Nie tylko demaskują one poczynania diabła ale także uczą właściwej taktyki walki duchowej

oraz przekonują, że zwycięstwo jest w zasięgu wierzącego.

PODSTAWOWE ZABEZPIECZENIA PRZED WPŁYWEM ŚWIATA

Myślę, że z naszych rozważań dość jasno zaczyna wynikać, że świat jest duchowym wrogiem

chrześcijaństwa. Zanim przyjrzymy się w jaki sposób i na jaką skalę dostał się on do środowisk

chrześcijańskich i jak je niszczy od środka, omówmy najpierw podstawowe, biblijne formy

zabezpieczania się przed jego wpływem.

I. Rozpoznanie świata jako wroga duchowego

Właściwe rozpoznanie przeciwnika - to połowa sukcesu działań taktycznych. Nikt, komu zależy na

zwycięstwie nie może tego zaniedbać. W rozpoznaniu ustala się kim jest wróg, jaką bronią dysponuje, z

jakich umocnień korzysta i w jakim celu uderza. Pozwala to w porę należycie się przygotować do obrony i

zastosować w niej właściwe metody.

Jeżeli więc chrześcijanin ma przezwyciężać świat w sensie duchowym i nie ulegać jego wpływom, to

przede wszystkim musi nie tylko odkryć ale i uznać, że świat jest jego śmiertelnym wrogiem duchowym.

Pismo Święte bardzo szczegółowo informuje o charakterze walki z siłami ciemności, objawia zamysły

diabelskie i udziela konkretnych rad jak mu się przeciwstawić. Szatan natomiast robi wszystko, aby tę

prawdę o sobie zatrzeć, a przynajmniej, zniekształcić ją w oczach wierzącego. Osiąga ten cel zarówno

wtedy, gdy wierzący lekceważy niebezpieczeństwo z jego strony, nie dowierza, że szatan może mu

rzeczywiście zagrozić, jak i wówczas, gdy tak się nim przejmie, że we wszystkim widzi jakiegoś demona,

z którym musi walczyć.

C.S. Lewis w przedmowie do drugiej części swej książki, znanej u nas pod tytułem: "Listy o modlitwie i

moralności" pisze: "Jeżeli chodzi o diabły, istnieją dwa równie wielkie, a równocześnie przeciwstawne

sobie błędy, w które może popaść nasze pokolenie. Jednym z nich jest niewiara w ich istnienie. Drugim

wiara i przesadne, a zarazem niezdrowe interesowanie się nimi. Oni sami jednakowo są zadowoleni z

obu błędów i z tą samą radością witają zarówno materialistę, jak i magika". W tym samym duchu

obszernie wypowiada się też Michael Green w książce pt. "Wierzę w klęskę szatana", min. tak oto pisząc

o władcy tego świata: "Gdyby lepiej go znano, byłby bardziej znienawidzony, stawiano by mu większy

opór i w życiu chrześcijan musiałby ponosić klęskę" (str.9). Zdaniem tego autora diabeł działa głównie

poprzez świat i ciało, a jego sukcesy biorą się z braku właściwego rozpoznania przez chrześcijan,

wrogich im sił duchowych. Inna książka, która dobrze uświadamia wierzącemu, że za widzialnym

światem stoją niewidzialne siły duchowe, które mają na niego wpływ i górują nad nim - to "Władcy

ciemności" autorstwa Franka E. Peretti. Natomiast chrześcijańską klasykę w tym temacie stanowią dwie

pozycje Johna Bunyana. "Wędrówka Pielgrzyma" oraz "Dzieje ludzkiej duszy". Gorąco polecam lekturę

tych książek każdemu, kto chciałby należycie przeprowadzić rozpoznanie swego wroga duchowego

jakim jest świat i stojące za nim siły ciemności. Nie muszę chyba dodawać, że nie powinna ona zastąpić

czytania Pisma Świętego, albowiem Słowo Boże jest jedynym nieomylnym źródłem poznania prawdy.

Kiedy chrześcijanin nie posiada wyraźnego obrazu czym świat jest w istocie, to albo staje się ofiarą

świata jako jego fanatyczny przeciwnik, albo tak dalece brata się z nim, że nieświadomie popada w

wiarołomstwo względem Boga. Tę drugą skrajność bardzo jaskrawo przedstawił św. Jakub: "Wiarołomni,

czy nie wiecie, ze przyjaźń ze światem, to wrogość wobec Boga ? Jeśli więc kto chce być przyjacielem

świata, staje się nieprzyjacielem Boga" (Jk 4,4). Pomyślmy. Ilu - w świetle tego fragmentu Pisma -jest

takich nieprzyjaciół Bożych, którzy jednocześnie uważają się za wierzących, są członkami zborów

chrześcijańskich, a może i zajmują ważne miejsca w służbie duszpasterskiej? Zdaje się, że wielu

chrześcijan nie tylko nauczyło się przyjaźnić ze światem, ale także logicznie tę przyjaźń uzasadniać.

Nie zmienia to jednak biblijnego stanowiska, że świat jest wrogiem duchowym chrześcijanina i zawsze -

jawnie lub dyskretnie - będzie go nienawidzieć (Jn 15,19). Kiedy zaś oferuje mu swoją przyjaźń, to może

znaczyć tylko to, że albo ten chrześcijanin przestał być odbierany przez otoczenie jako uczeń Jezusa,

albo też diabeł chce zniszczyć jego więź z Bogiem, stosując taki właśnie kamuflaż swoich rzeczywistych

celów. Wróg ubrany w maskę przyjaciela nie przestaje z powodu tej maski być niebezpieczny. Każdy

wierzący człowiek musi pamiętać, że krzyż Chrystusa, będący znakiem klęski szatana, a jednocześnie

symbolem wyzwolenia chrześcijan spod jego tyranii, tak dalece poróżnił go ze światem, że świat nigdy

nie będzie już po jego stronie. Żaden uczeń Jezusa nie powinien, zresztą, ubolewać z tego powodu.

Apostoł Paweł wręcz chlubił się tym faktem, że przez krzyż Chrystusa został ukrzyżowany dla świata, a

świat dla niego (Gal 6,14). I właśnie taka świadomość zabezpiecza chrześcijanina przed wpływem świata

wzbudzając w nim konieczną czujność i zniechęcając go do szukania przyjaźni świata.

II. Chrzest Wiary

Drugim, podstawowym krokiem jaki musi zrobić chrześcijanin, aby odnosić zwycięstwo nad światem jest

chrzest wiary. To rytualne zanurzenie w wodzie, przy całym duchowym bogactwie swojej wymowy, jest

także znakiem dla świata, że chrzczony człowiek już dłużej nie chce mieć z nim nic wspólnego. Po tym

jak umarł przez wiarę w Chrystusa dla tego świata, przez chrzest urządza swój publiczny, duchowy

pogrzeb, aby jego śmierć nie była ukryta, lecz stała się jawna dla całego otoczenia (Rz 6,4; Kol 2,12).

Przecież już samo życie poucza, że nieobecność jakiejś osoby w gronie towarzyskim, nie oznacza

automatycznie jej wycofania się z towarzystwa na stałe i nikt nie myśli od razu, że ta osoba umarła.

Biernacki Marian - Baczność, teren świata.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: