Alfabet katastrofy EURO 2012.pdf

Alfabet katastrofy EURO 2012

fot. AFP

Mieli wszystko podane na tacy, a i tak się nie udało. Zmarnowali dwa i pół roku

przygotowań, odpadli z najsłabszej grupy Euro. Zawiedli kibiców. Jak do tego doszło?

Staramy się na to pytanie odpowiedzieć w formie alfabetu, alfabetu katastrofy.

A – awans

Od pół roku pisaliśmy, że mamy szczęście. Bo los rzucił nas do najłatwiejszej grupy Euro.

Mówiliśmy, że awans to konieczność. Że Grecy – toporni, Czesi – w kryzysie, Rosjanie –

słabsi niż się ich przedstawia. Klapy nie wyobrażał sobie nawet wiecznie krytykujący Jan

Tomaszewski, bo gdy rozmawialiśmy przed meczem z Czechami, postawił 3:1 dla Polski.

Klapa jednak nadeszła. Jedni mówią – sabotaż, kompromitacja, absolutny poziom dna.

Drudzy – smutnieją, ale reprezentantów ganić nie chcą. W końcu dali z siebie wszystko.

Jeszcze inni mówią, że ten brak awansu wyjdzie nam kiedyś na dobre. Kibice się wkurzą,

dziennikarze zaczną wywierać presję, a w PZPN-ie słowo "zmiana" wyprze tradycyjny

"beton". Niemcy też w 2000 roku nie wyszli z grupy. Też pisali o kompromitacji. Potem

wdrożono cały system zmian, a po dziesięciu latach zaczęto zbierać plony. Do tego trzeba

impulsu. Być może ten pojawi się właśnie teraz.

B – bilans

Smuda na zbudowanie drużyny dostał dwa i pół roku. Żaden poprzedni szkoleniowiec nie

miał takiego komfortu. Poparcie decydentów, brak presji ze strony kibiców, same mecze

sparingowe.

Różnie można je oceniać. Można powiedzieć, że w tym roku nie straciliśmy w meczach

towarzyskich bramki, że prawie zanotowaliśmy historyczną wygraną z Niemcami. Można też

inaczej. Brak wypracowanych schematów, totalna improwizacja, zwycięstwa z

przeciętniakami zamiast z zespołami, które zakwalifikowały się na Euro. Przecież tylko

futbolowych dyletantów mogły zaspokoić wygrane z Łotwą, Słowacją czy Andorą.

Przegraliśmy z Danią, Francją i Włochami, skompromitowaliśmy się z Hiszpanią, gdzie

Smuda koniecznie chciał pokazać, że pod jego wodzą Polacy będą grać ofensywnie. Z

kilkoma innymi ekipami, które na Euro jeszcze grają, zanotowaliśmy ledwie remisy. Nie

trzeba być Andrzejem Strejlauem, żeby stwierdzić, że te dwa i pół roku przygotowań z

dzisiejszego punktu widzenia zostały zaprzepaszczone. Niektórzy mówili: to tylko sparingi,

zaczną wygrywać na turnieju. Mówcie tak dalej.

C – cuda

"Franek Smuda czyni cuda". Od czasu do czasu odświeżaliśmy tę oklepaną w Polsce regułkę,

mówiąc, że na Euro Lewandowski z Błaszczykowskim mogą okazać się zmęczeni, ale

spokojnie, bo nawet jeśli, to jest z nami Franz. Urodzony farciarz. Człowiek z piłkarskim

nosem, który może i nie nosi garnituru a'la Guardiola, może w przeciwieństwie do Rafy

Beniteza laptopa używa tylko jako podstawkę do kawy, ale co by się nie działo – zawsze

spada na cztery łapy. Cóż, tym razem nie spadł. Całe to powiedzenie z cudami brzmi dziś

żałośnie.

D – dobór

Dobór zawodników przez Smudę od początku budził kontrowersje. Odsunął Artura Boruca i

Michała Żewłakowa, bo bał się ludzi z charakterem. Zachęcał Kuszczaka do zmiany klubu

("U mnie grać będą tylko ci, którzy grają w klubach!"), a gdy ten w końcu odszedł z

Manchesteru i świetnie zaczął radzić sobie w Watford, usłyszał, że wszystkie miejsca w

kadrze są już obsadzone. Podobno bał się, że Kuszczak nie zaakceptuje pozycji nr 2 w bramce

reprezentacji i zacznie psuć atmosferę. Do tego cały ten folklor z powołaniami na scenie,

gdzie kilka godzin wcześniej rozbrzmiewało radosne "Koko Koko…". Dziś można

powiedzieć, że tak samo radosne były decyzje, jakie podejmował Smuda. Powołań dokonał

przed ostatnimi kolejkami ekstraklasy, gdzie jak na złość najlepszymi piłkarzami byli

Arkadiusz Piech i Szymon Pawłowski. O obu dopominali się dziennikarze, ale widocznie

dobre występy w ekstraklasie to trochę za mało. Nawet, żeby dostać pół szansy w sparingu.

Smuda ostatnie kolejki oczywiście widział, no ale powołań już nie zmienił. Trzeba byłoby

przecież jeszcze raz stawiać scenę i jeszcze raz zapraszać Jarzębinę.

E – Euro

Na Euro mieli zagrać najlepsi z najlepszych, piłkarze starannie wyselekcjonowani przez

Smudę w trakcie dwuipółrocznych poszukiwań. Piłkarze, którzy nie tylko prezentują wyższe

umiejętności od innych, ale też wykazuję zgranie, formę, pewne automatyzmy w grze.

Sebastian Boenisch nie miał ani zgrania, ani formy, generalnie nie miał niczego. Półtora roku

nie grał w piłkę, w Werderze trzymano go z dala od pierwszego składu, a nagle wskoczył do

podstawowej jedenastki kadry i dziś śmiało możemy powiedzieć, że był w tym zespole

najgorszy. To tylko jedna z najdziwniejszych decyzji Smudy, o reszcie będzie dalej.

F – fasada

Przed ostatnim meczem w grupie Przemek Rudzki w "Ósmym Dniu Tygodnia" pisał o

"Czeskim Śnie" . Filmie, w którym jedni ludzie nabrali innych ludzi, otwierając sklep, który

tak naprawdę nie był sklepem. Był fikcją. Piękną fasadą, za którą rozciągało się szczere pole.

Kadra Smudy też była taką fasadą. Na pierwszy rzut oka wyluzowana, sprawiająca wrażenie,

że wszystko idzie w dobrym kierunku. Dzisiaj Kuba Błaszczykowski otwarcie przyznaje, że

organizacja pozostawiała wiele do życzenia i obsmarowuje Grzegorza Latę za to, że rodziny

piłkarzy miały problem z dostaniem biletów . Z dnia na dzień będzie pewnie tego więcej.

Robert Lewandowski w trakcie turnieju latał po telewizjach, opowiadał, że wszystko jest

idealne, dzisiaj przyznaje: "graliśmy taką taktyką i nic na to nie poradzę". Jasne – nie

przegraliśmy dlatego, że Kuba nie mógł załatwić dla rodziny biletów, a Lewandowski poszedł

do programu Moniki Olejnik. Przegraliśmy, bo nie mieliśmy pomysłu na grę. Fasada

wyglądała w porządku. Za nią było szczere pole.

G – Grosicki

W meczu z Grecją obchodził urodziny, mógł wejść w drugiej połowie i spróbować pociągnąć

drużynę do przodu. Mógł, ale jedyny prezent, jaki sprawił mu tego dnia Smuda, to

kilkadziesiąt minut rozgrzewki przy linii bocznej. Szkoda, że mamy – dzisiaj pasuje napisać

już mieliśmy – selekcjonera, który nie do końca ufa pewnym zawodnikom, który jest do nich

z góry uprzedzony, a szansę gry daje wtedy, gdy sto razy usłyszy o tym w prasie, a w trakcie

meczu zaczyna mu się palić grunt pod nogami. Grosicki wszedł na boisko w meczu z

Czechami, w 55. minucie… Dlaczego nie zagrał z Grecją? Dlaczego w spotkaniu, które

należało wygrać nie wykorzystaliśmy naszego najszybszego zawodnika? Przegrane Polaków

na wielkich imprezach zawsze przynoszą to samo. Mnóstwo pytań i brak odpowiedzi.

H – historia

W trakcie Euro ciągle mówiło się, że możemy przejść do historii. Że właśnie takie momenty

kreują bohaterów. Smuda bohaterem chciał być od razu. Po drugim meczu z Rosją stwierdził,

że właśnie przeszedł do historii, bo nie przegrał jeszcze meczu. Jeszcze trochę i poprosiłby o

pomnik. Po meczu z Czechami statystyka, którą tak uroczo chwalił się w mediach, oczywiście

jest już nieaktualna. Zastąpiła ją inna. Smuda w trakcie przygody z reprezentacją nie wygrał

żadnego meczu o punkty! Żadnego!

I – Irlandia

Donald Tusk kilka lat temu mówił, że Polska będzie drugą Irlandią. Te słowa wielokrotnie

były już ośmieszane, analogii znaleziono mnóstwo, teraz dochodzi jeszcze jedna. Tak, razem

z Irlandią jesteśmy najgorszą drużyną mistrzostw. Razem też mamy najlepszych w Europie

kibiców. Przynajmniej to dobre.

J – język

Pierwszy raz w historii zagraliśmy reprezentacją, która nie mówiła w jednym języku. Od

początku pisało się, że to rodzaj hazardu. Awansujemy z grupy – nikt nie będzie miał

pretensji. Przegramy – znowu zacznie się dyskusja o farbowanych lisach. O tym, że Franz na

potrzeby Euro chwytał się dosłownie wszystkiego i wszystkich, choć oczywiście wcześniej

się tych piłkarzy wypierał. Czy Perquis, Polanski, Boenisch, Obraniak faktycznie coś tej

naszej kadrze dali? Czy wnieśli ją na wyższy poziom? Plamy nie dało dwóch pierwszych. Po

meczu z Rosją wiele osób twierdziło, że najlepszy na boisku był właśnie Polanski. Jeśli

jednak weźmie się to wszystko do kupy, to taki sam bilans, a istnieje duże

prawdopodobieństwo, że lepszy mielibyśmy z Polakami. Naprawdę nie trzeba było dzielić

kadry na równych i równiejszych, udawać, że wszyscy tak robią, to i my też. Doszło do

sytuacji, że niektórzy "farbowani" na zgrupowaniu w Lienz zamykali się w pokoju i z nikim

nie rozmawiali. Nie tak buduje się atmosferę.

K – kondycja

Wszyscy pisali, że w drugiej połowie meczu z Grecją polskim piłkarzom odcięło prąd.

Wszyscy widzieli, że ta kadra momentami potrafi grać dobrze, ale właśnie… tylko krótkimi

momentami. Nikt natomiast nie wytłumaczył, dlaczego. Dlaczego tak często snujemy się po

murawie, skąd te braki wynikają. Ta dyskusja odżywa zresztą za każdym razem, gdy

odpadamy z turnieju. Gdzie ta kondycja, kto za to odpowiada itd. Czy tzw. spece od

przygotowania fizycznego w końcu złożą jakiś raport?

L – Lienz

Tam szykowaliśmy się do najważniejszego w historii Polski turnieju i tam chyba należy

szukać genezy porażki. Wielu ekspertów to zaznacza. Złe przygotowanie fizyczne, braku

luzu, chęci do gry. Od początku mówiło się, że Smuda "zajechał" piłkarzy, choć oczywiście

nikt wtedy nie panikował, bo świeżość miała wrócić na pierwsze mecze. Odpowiedzią na to,

czy wróciła, jest mecz z Grecją . Odpowiedzi możemy też szukać w sztabie reprezentacji,

który swoją drogą też budzi kontrowersje. Jak to możliwe, że na pół roku przed turniejem

przychodzi jakiś Barry Solan? Jakiś, bo Smuda sam do końca nie wiedział, kim ten człowiek

jest. Mówił o tym, że przygotowywał do Euro 2008 reprezentację Turcji, że ogólnie ma

szerokie doświadczenie w piłce. Solan to tymczasem przebieraniec, bo nikt taki nigdy w

kadrze Turków nie pracował.

Ł – Łukasz

To był słaby turniej w wykonaniu Łukasza Piszczka. Trudno powiedzieć, dlaczego. Był

zmęczony po ciężkim sezonie? Nie potrafił odnaleźć się w systemie Smudy? Piłkarz Borussii

rzadko przypominał obrońcę, którego oglądamy w meczach Bundesligi. Nie atakował, rzadko

dośrodkowywał. Dariusz Szpakowski zrobił go asystentem przy pierwszej bramce z Grekami,

tymczasem wrzucał Błaszczykowski, bo Piszczek stał schowany w tyle. Dobrym

podsumowaniem jego postawy na Euro był mecz z Czechami. Kilka razy dał się objechać

rywalom, a sytuację musiał ratować Marcin Wasilewski, dostając raz przez to żółtą kartkę.

M – Murawski

Jeden z trójki nieszczęsnych defensywnych pomocników, za których dzisiaj wszyscy mają

pretensję do Smudy. Murawski był z nich najgorszy. Miał być pomocnikiem, który broni, ale

który też atakuje. Miał grać prostopadłe piłki, wspomagać Lewandowskiego. Nie wywiązał

się z niczego. Dobra połówka w meczu z Grecją i nic więcej. Dopełnieniem fatalnego obrazu

było spotkanie z Czechami, strata piłki w środku pola i strata gola.

N – nic się nie stało

Zorganizowaliśmy mistrzostwa i miejsce w turnieju mieliśmy za darmo. Nie umiemy szkolić

piłkarzy, więc wzięliśmy do kadry farbowanych lisów. Od lat narzekamy, że nie mamy

gwiazd w europejskiej piłce, więc w Dortmundzie ukształtowano nam kapitalny tercet. Do

tego dostaliśmy najłatwiejszą z możliwych grup i niesamowite wsparcie kibiców. Teraz

wszyscy śpiewają "nic się nie stało". A właśnie, że nie. Stało się. Fantastyczny nastrój Euro,

który udało nam się poczuć przez tydzień, właśnie gaśnie. A było tak pięknie.

O – obrona

Przed mistrzostwami mówiło się o niej najwięcej. Ciągle jakieś roszady, obawy itd. Dzisiaj

trzeba jasno zaznaczyć, że para środkowych obrońców Perquis i Wasilewski to nasi najlepsi –

po Błaszczykowskim i Lewandowskim – piłkarze na Euro. Szczególnie dobrze wypadł ten

pierwszy. Mówiło się, że wolny – a jednak nadążał. Pisano, że unika odpowiedzialności, a w

meczu z Rosją co chwilę ratował nam tyłek. Ambitny piłkarz.

P – PZPN

Dostaje się reprezentantom, wylewa się kubeł pomyj na Smudę, na swój oddzielny rozdział

zasługuje również PZPN. Czy to normalne, żeby Henryk Kasperczak, członek Klubu

Wybitnego Reprezentanta Polski musiał kupować na mecz z Czechami bilet za bramką,

podczas gdy reszta "leśnych dziadków" siedzi w Loży Honorowej? Czy to normalne, że

kapitan reprezentacji Polski w dniu najważniejszego meczu w karierze nie może doprosić się

o bilety dla rodziny? Są to może sprawy trzeciorzędne, ale dopełniają pewnego obrazu. Za

chwilę znowu pewnie usłyszymy, że skoro Euro już się skończyło, to czas wziąć się za PZPN.

R – rozgrywający

Bolączka, o której mówimy od kilkunastu lat i pewnie będziemy mówili przez kilka

następnych. Lider. Rozgrywający. Klasyczna "dziesiątka". Być może z kimś takim byliśmy w

stanie stworzyć trzy prostopadłe podania. Być może ktoś taki wspomógłby w ataku Roberta

Lewandowskiego, a w trudnych momentach potrafił na boisku zrobić przewagę. Ludovic

Obraniak tego nie potrafi. Euro 2012 to w jego wykonaniu kompromitacja. Tak, nie bójmy się

tych słów. To, że tak często widzieliśmy dziurę między atakiem a pomocą, to, że Robert

Lewandowski w pojedynkę musiał rozbijać się między obrońcami, to w dużej mierze

"zasługa" Obraniaka. Może kiedyś na tej pozycji zabłyśnie w kadrze Rafał Wolski. Kiedyś,

czyli wtedy, jak będziemy mieli trenera, który podejmuje odważne decyzje.

S – Smuda

Główny winowajca porażki na Euro, choć oczywiście zwalanie winy tylko na trenera byłoby

dużym przekłamaniem. Dobrzy, świadomi swoich umiejętności, piłkarze potrafią olać

szkoleniowca i grać swoje. Tak powinni zagrać reprezentanci Polski w drugiej połowie, gdy

widać było, że Smuda nie ma na ten mecz pomysłu. Ogólnie pomysłu nie miał na cały turniej.

To naturszczyk, facet, który dziś w starciu z nowoczesnym futbolem nie ma, czego szukać.

Dobry trener potrafi analizować, wyciągać wnioski, obserwować mecz tak, żeby dostrzec

więcej niż inni. Znaleźć jakąś lukę, wykorzystać ją, przeprowadzić odważną zmianę. Smudę

mistrzostwa przerosły. Po klęsce z Czechami wyglądał, jakby postarzał się o dziesięć lat.

Mógł być jednak na to przygotowany. Ta pycha, ta niekonsekwencja, przerzucanie

odpowiedzialności na innych w końcu musiała go zgubić.

T – Tytoń

Jasny punkt mistrzostw. Można powiedzieć, że w naszym wypadku to standard. Gani się

zawodników z pola, uznanie dostaje natomiast ten, który stał na bramce. Tytoń wybronił

karnego w meczu z Grecją, przyzwoicie sprawował się w spotkaniu z Rosją i w nagrodę

dostał też mecz z Czechami. Raz ratował nas w groźnej sytuacji, choć na dobrą sprawę była to

piłka, która po prostu na niego wpadła. Nie miał więc Tytoń kapitalnych interwencji a'la Artur

Boruc na poprzednich turniejach. Poza karnym wybronił wszystko, co miał do wybronienia.

W – Wrocław

Miejsce rozgrywania trzeciego, kluczowego dla nas meczu. Miejsce dziwne – powiedzmy to

sobie szczerze. Jeśli Czesi grają trzy spotkania na jednym stadionie, a my tylko dwa, to coś tu

nie gra. Piłkarze sami mówili, że przyzwyczaili się do Warszawy, że wygodniej byłoby grać

ten trzeci mecz w stolicy. To my jesteśmy gospodarzami i to my powinniśmy takich rzeczy

dopilnować.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: