Dean Koontz - Przy blasku księżyca.pdf - Dean Koontz - danamat1

DEAN

KOONTZ

PRZY BLASKU

KSIĘŻYCA

Książkę tę dedykuję

Lindzie Borland i Elaine Peterson

za ich ciężką pracę,

ich dobroć

i ich niezawodność.

I oczywiście za to,

że jak zwykle raz do roku przyłapały mnie na błędzie,

który,

gdyby nie zwróciły na niego mojej uwagi,

zepsułby moją nieposzlakowaną opinię.

A także za to, że dyskretnie ukrywały przede mną

prawdziwy powód swoich wizyt:

chciały sprawić przyjemność mojej Trixie,

drapiąc ją po brzuchu.

Pilot na przodzie piastował w swym ręku cenne brzemię

żywotów ludzkich, wpatrując się pilnie przed siebie, jak

pasterz stada, oczami pełnymi księżycowego blasku.

„Nocny lot", Antoine de Saint-Exupery

(przełożyli z francuskiego Maria Czapska i Stanisław Stempowski)

Życie nie ma sensu, poza sensem odpowiedzialności .

„Wiara i historia", Reinhold Niebuhr

Weź moją dłoń i porzuć trwogę.

Dziś twej nadziei nie zawiodę,

Bo zawiódłbym swą własną duszę,

na wieczne skazał ją katusze

i w piekle zmorzył światła głodem.

Dziś twej nadziei nie zawiodę.

„Księga policzonych smutków"

1 Zanim Dylana O'Connera pozbawiono przytomności, przywiązano do krzesła

i wstrzyknięto nieznaną substancję, zanim odkrył, że świat bywa o wiele bardziej niepojęty,

niż mu się dotąd wydawało - wyszedł z pokoju motelowego i przeciął autostradę, zmierzając

do jasno oświetlonego baru fast food, żeby kupić cheeseburgery, frytki, ciastka z nadzieniem

jabłkowym i koktajl waniliowy.

Zgasły dzień leżał zagrzebany w asfalcie. Jego duch wciąż jednak trwał w powietrzu

arizońskiego wieczoru, leniwie unosząc się

gorącym oparem z każdego skrawka ziemi, jaki przemierzał Dylan.

Na końcu miasta, które służyło przede wszystkim podróżnym z pobliskiej drogi

międzystanowej, baterie kolorowych neonów walczyły o klienta. Mimo toczącej się świetlnej

bitwy, w czystym i suchym powietrzu aż po horyzont rozciągało się lśniące i spokojne morze

gwiazd. Po gwiaździstym oceanie sunął okrągły jak koło sterowe księżyc, zmierzając wolno

na zachód.

Bezkresna przestrzeń wydawała się czysta i pełna obietnic, lecz świat w dole był

zmęczony i przykurzony. Choć właściwie nie wiało, z głębi wieczoru dolatywały pojedyncze

podmuchy, z których każdy szeptał w swoim języku i przynosił własną niepowtarzalną woń.

W miarę jak Dylan zbliżał się do restauracji, zapachy pustynnego piasku, pyłku kaktusów,

spalin z diesli i rozgrzanego asfaltu zaczynały się mieszać z gęstym aromatem długo

używanego oleju, hamburgerów dymiących na blasze i smażonej cebuli - ciężkim i

zawiesistym jak chmura duszącego powietrza w kopalni.

Gdyby Dylan nie był w nieznanym mieście zmęczony po całym dniu drogi i gdyby jego

młodszy brat, Shepherd, nie popadł w zagadkowy nastrój, poszukałby restauracji ze zdrowym

jedzeniem. W tym momencie jednak Shep nie potrafił stawić czoła ludziom, a gdy był w

takim stanie, tolerował tylko jedzenie, które lubił, z dużą zawartością tłuszczu.

W środku restauracji było jaśniej niż na zewnątrz. Dominowały tu białe powierzchnie i

mimo przesyconego zapachem tłuszczu powietrza lokal sprawiał wrażenie antyseptycznego.

Dylan O'Conner czuł się we współczesnej kulturze jak w niewygodnym ubraniu; tu także

okazała się przyciasna. Uważał, że knajpa, gdzie podaje się hamburgery, powinna wyglądać

jak knajpa, nie jak sala operacyjna ani przedszkole z obrazkami klaunów i śmiesznych

zwierzaków, ani jak bambusowa chata na tropikalnej wyspie, ani jak plastikowa imitacja

nieistniejącego baru z lat pięćdziesiątych. Jeśli ktoś zamierza jeść zwęglone kawałki krowy

oblane warstwą sera oraz paski ziemniaków, które zanurzono we wrzącym oleju, aż stały się

kruche jak starożytny papirus, a potem popije wszystko stosowną ilością lodowatego piwa

albo koktajlem mlecznym o kaloryczności pieczonego prosiaka, to uczta powinna odbywać

się w scenerii wzbudzającej w biesiadniku poczucie winy czy wręcz grzechu. Powinno jej

towarzyszyć przyćmione i cieple światło. W wystroju powinny dominować ciemne kolory -

najlepiej stary mahoń, matowy mosiądz, ciemnoczerwona tapicerka. Mięsożerca powinien

słuchać uspokajającej muzyki, a nie powodujących mdłości produkcji muzyków

nafaszerowanych Prozakiem, ale melodii równie smakowitych jak jedzenie - może

wczesnego rock and rolla albo swingu, albo dobrych piosenek country o pokusie i wyrzutach

sumienia czy ukochanych pieskach.

Tak czy inaczej przeszedł po wykafelkowanej podłodze do stalowej lady i zamówił

posiłek na wynos u pulchnej, siwowłosej kobiety, która w nieskazitelnym prążkowanym

stroju wyglądała jak żona Świętego Mikołaja. Dylan spodziewał się ujrzeć elfa zerkającego z

kieszeni jej bluzy.

W dawnych czasach w punktach sprzedaży fast foodów za ladą krzątały się głównie

nastolatki. Ostatnio jednak spora liczba młodych ludzi uznała, że nie przystoi im zajęcie tego

rodzaju, tak więc szansę dorobienia zyskali emeryci.

Żona Świętego Mikołaja zwracała się do Dylana „kochany", a podając mu dwie białe torebki

z zamówionym jedzeniem, sięgnęła ponad ladą, aby przypiąć mu do koszuli promocyjną

plakietkę. Na znaczku widniał napis „Od dziś tylko frytki jadam, zapominam o owadach"

oraz uśmiechnięty zielony pyszczek narysowanej żaby występującej w najnowszej kampanii

reklamowej firmy, w której pryszczaty płaz zupełnie zmienia gust, przerzucając się z typowej

dla swego gatunku diety na tak wyszukane dania jak półfuntowy cheeseburger.

Dylan kolejny raz poczuł ciasne ubranko: nie rozumiał, dlaczego decydując, co ma jeść na

kolację, miałby się kierować przychylną opinią narysowanej żaby, gwiazdy sportu czy choć-

by laureata Nagrody Nobla. Co więcej, nie rozumiał, dlaczego miałaby go zachwycić

reklama przekonująca, że frytki podawane w tej restauracji są smaczniejsze niż owady. I

dobrze by było, gdyby frytki rzeczywiście smakowały lepiej niż torebka smażonych muszek.

Powstrzymał się przed wyrażeniem swojej opinii na temat żaby także dlatego, że zaczął

sobie zdawać sprawę, iż ostatnio irytowało go coraz więcej zupełnie nieistotnych

drobiazgów. Jeżeli się nie wyluzuje, stanie się koszmarnym zgorzkniałym zrzędą, zanim

skończy trzydzieści pięć lat. Uśmiechnął się do żony Świętego Mikołaja i podziękował jej,

żeby nie popsuć sobie Bożego Narodzenia.

Maszerując w świetle pyzatego księżyca w poprzek dzielącej go od motelu trzypasmowej

autostrady i niosąc papierowe torebki pełne wonnego cholesterolu w przeróżnych postaciach,

Dylan wyliczał w myślach wiele rzeczy, za które powinien być losowi wdzięczny. Dobre

zdrowie. Ładne zęby, Wspaniale włosy. Młodość. Miał dwadzieścia dziewięć lat, trochę

talentu artystycznego i pracę, w której odnalazł sens i radość. Mimo że bogactwo mu nie

groziło, sprzedawał swoje obrazy na tyle często, by co miesiąc zapłacić rachunki i złożyć

nieco pieniędzy w banku. Nie miał szpecących blizn na twarzy ani kłopotów z powracającą

grzybicą, ani nieznośnego brata bliźniaka; nie miał ataków amnezji, po których budził się z

zakrwawionymi rękami, ani stanów zapalnych zadartych przy paznokciach skórek.

I miał Shepherda. Swoje błogosławieństwo i przekleństwo. Bywały takie chwile, gdy

Dylan cieszył się, że żyje i Shep jest jego bratem.

Pod czerwonym neonem „Motel", gdzie przesuwający się cień Dylana malował zupełnie

czarną plamę na różowawym od blasku neonu asfalcie, ktoś go śledził a także potem, gdy

mijał niskie sagowce, kolczaste kaktusy i inną roślinność pustynną i dalej, kiedy szedł

betonowymi chodnikami między budynkami motelu, i z całą pewnością, kiedy mijał

szumiące i pobrzękujące automaty z napojami, rozmyślając o delikatnych więzach ro-

dzinnych - wciąż ktoś go śledził Obserwator zbliżył się niepostrzeżenie, jak gdyby zrównał

swój krok z jego krokiem, swój oddech z jego oddechem. Dylan stal już przed drzwiami

pokoju i szukał w kieszeniach klucza, ściskając przy tym kurczowo torebki z jedzeniem,

kiedy usłyszał zdradzieckie skrzypnięcie buta, niestety za późno. Odwrócił głowę, dojrzał

nad sobą bladą w blasku księżyca twarz i wyczuł ruch jakiegoś ciemnego kształtu, który

opadł mu prosto na czaszkę.

Dziwne, ale nie poczuł ciosu i nie zorientował się, że osuwa się na ziemię. Usłyszał trzask

pękających torebek, owionął go zapach cebuli, ciepłego sera i marynowanych warzyw, a

potem uświadomił sobie, że leży twarzą na betonie. Miał nadzieję, że nie rozlał koktajlu

mlecznego dla Shepa. Później przyśniły mu się tańczące frytki.

2 Jillian Jackson miała ukochany kwiat - grubosza jajowatego - którym

zawsze zajmowała się niezwykle troskliwie. Podawała mu starannie wyliczone i odmierzone

porcje mieszanki odżywek, rozsądnie podlewała i regularnie spryskiwała jego mięsiste,

owalne liście wielkości kciuka, aby zmyć kurz i zachować ich lśniącą zieleń.

Tego piątkowego wieczoru, kiedy jechali z Fredem z Albuquerque w Nowym Meksyku do

Phoenix w Arizonie, gdzie w przyszłym tygodniu Jilly miała trzy występy, to ona całą drogę

siedziała za kółkiem, ponieważ Fred nie miał ani prawa jazdy, ani niezbędnych do

prowadzenia pojazdu kończyn. Fred był gruboszem jajowatym.

Granatowy cadillac coupe deville rocznik 1956 był miłością życia Jilly. Fred rozumiał to i

łaskawie akceptował, lecz mały Crassula argentea (nazwisko Freda) na liście obiektów jej

uczuć lokował się tuż za samochodem. Jilly kupiła grubosza, gdy był zaledwie pędem o

czterech krótkich gałązkach i szesnastu grubych, gumowatych liściach. Choć trzymano go w

Dean Koontz - Przy blasku księżyca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: