Andre Norton - Czworo ze świata czarownic.pdf - Andre Norton - danamat1

Andre Norton

Czworo ze Świata

Czarownic

Four from the Witch World

Przełożyła: Ewa Witecka

Wydanie oryginalne: 1989

Wydanie polskie: 2001

Wstęp

Świat Czarownic rozrastał się powoli, nigdy nie został dokładnie opisany ani naniesiony

na mapę, nie otrzymał też oficjalnej historii. Innymi słowy, po dziś dzień stoi otworem przed

podróżnikami i odkrywcami. Jego mapa, którą wreszcie naszkicowano, zdradza niewielką

znajomość Północy i Południa, a także zachodniego kontynentu poza barierą Ziem

Spustoszonych.

W Świecie Czarownic nie tylko można nadal przeprowadzać badania historyczne i

geograficzne, ale ma on również bardzo różniących się między sobą mieszkańców – żyją tam

bowiem liczne dziwne ludy i plemiona ukryte na nizinach, w górach, na wyspach bądź

bagnach o złej sławie.

Jest tam również jeden odwieczny, wciąż aktywny czynnik: Bramy Między Światami. Na

pewno Wielcy Adepci, którzy je otworzyli, by zdobywać za ich pomocą nowe informacje lub

szukać za nimi wypoczynku, nigdy nie przypuszczali, iż Bramy będą działać w obie strony

(chyba że był to eksperyment przeprowadzony przez nich bardzo dawno temu, we mgle

dziejów, która pochłonęła większą część przeszłości). I choć owi Adepci pośpiesznie opuścili

świat, w którym wyrządzili tyle zła, przez Bramy przybyli nieszczęśnicy z innych czasów i

przestrzeni, schwytani w pułapkę przez te ukryte drzwi, oraz uciekający przed najgorszym

wygnańcy, przekonam, że to, co kryje się przed nimi, może choć w niewielkim stopniu

polepszyć ich los. Przez te wrota przeszli też amatorzy parający się magią, którą nie do końca

rozumieli, przyciągnięci wbrew woli do Estcarpu, High Hallacku, Arvonu i Escore wskutek

poważnego naruszenia jej praw. Wszyscy oni musieli stawić czoło całkowicie im obcej

rzeczywistości, która wystawiła na próbę zarówno ich odwagę, jak i siłę.

Świat Czarownic to nie ukończony gobelin, nadal tkany w przemyślne wzory, które

zmieniają się w zależności od osoby tkacza. Może właśnie dlatego, że nie został ukończony,

przyciąga tych, którzy dostrzegają nowe horyzonty i podnoszą ten lub ów kłębek, nim zasiądą

do krosien, by dodać tu jakiś fragment, a tam przedłużyć bortę.

W Świecie Czarownic wciąż można dokonać wielu odkryć. Nie mogę powiedzieć, że jest

to świat, który stworzyłam, ponieważ uważam go za rodzaj Bramy. Po drugiej stronie tej

Bramy pewien Sokolnik jedzie w misji, której jeszcze nie znam, jeden z sulkarskich statków

walczy z falami i żaglami w poszukiwaniu nieznanego portu, młoda dama z Krainy Dolin

musi przejąć rządy w swoje ręce, a znaleziony fragment starożytnego przedmiotu może w

mgnieniu oka zmienić życie człowieka.

W przekonaniu, że nadal można opowiedzieć o tym świecie wiele ciekawych historii,

poprosiłam innych pisarzy, by opisali niektóre z nie naniesionych na mapy miejsc, aby

stworzyli ludzi czyniących zarówno dobro, jak i zło, i żeby wyjaśnili pewne wydarzenia z

jego dziejów albo oświetlili nieznane jeszcze zakątki.

Miałam wiele szczęścia, gdyż ci, do których się zwróciłam, zgodzili się wzbogacić utkany

już gobelin. Jestem im wdzięczna za wszystkie nowe Bramy, które otworzyli. Albowiem

dzięki nim Świat Czarownic nieprzerwanie się rozszerza. Moi pomocnicy (a mają oni

przecież własne ukochane światy) wrzucili wiele magicznych kamyków do sadzawki, która w

efekcie stała się morzem. Wywołane przez te kamyki niewielkie fale dotarły do wybrzeży, o

których istnieniu nie miałam pojęcia. Dlatego chcę wierzyć, że choć władam niewielką mocą,

potrafię jednak wezwać nowych adeptów do otwarcia zamkniętych dotąd Bram. Czas i

przestrzeń nie są przeszkodą dla tych, którzy za pomocą swojej sztuki szukają do nich kluczy,

czuję się zaszczycona i cieszy mnie bardzo, iż posłużyli się nią, żeby dotrzeć do Świata

Czarownic.

Mogę więc mieć nadzieję, że Bramy do Estcarpu, High Hallacku i Arvonu nigdy nie

zostaną zamknięte ani zapomniane i że inni kronikarze wzbogacą historię tych krajów.

Niech więc obecni i przyszli przyjaciele Świata Czarownic posłuchają nowych opowieści

z jego dziejów...

Andre Norton

Elizabeth Boyer

Dziedzictwo martwo urodzonej

Czteroletni Mal wcisnął się głęboko do zasłoniętej wyblakłym gobelinem wnęki w

wilgotnym murze. Nigdy dotąd nie zapuszczał się do skrzydła zamku, w którym mieszkały

jego trzy niezamężne ciotki, dopóki wszystkich mieszkańców Malmgarthu nie ogarnęło owo

tajemnicze podniecenie. Powiększył palcem wygryzioną przez myszy dziurkę w tkaninie i

uważnie się przyglądał. Zamieszanie i krzyki trwały od wielu godzin. Wszystkich mężczyzn

przepędzono do wielkiej sali, a kobiety z zapamiętaniem krzątały się wokół sprawy normalnej

dla całej swej płci. Służebne i pokojówki niezmordowanie krążyły między pomywalnią i

kobiecymi komnatami, znoszono wszystko, czego tylko zażądała położna.

Mal spochmurniał, kiedy pojawiła się Ysa z dymiącym dzbankiem pełnym pachnącej

herbaty i kilkoma ciastkami, które upiekła dzisiaj stara kucharka. Zaniosła je prosto do

położnej i nawet się nie rozejrzała, by choć jedno zaproponować chłopcu. Ysa była najmilszą

i najpulchniejszą ze służebnych i należała tylko do Mala. Jednakże żadne z uczestników

dramatu, którym stał się przedwczesny poród pani Eireny, nie pomyślało o podaniu chłopcu

kolacji i wysłaniu go do łóżka. Mal mściwie wyciągnął jeszcze kilka nitek z bezcennego

starego gobelinu i obrzucił złym spojrzeniem odchodzącą Ysę. Służebna przemknęła przez

komnatę, a z wyrazu jej twarzy chłopiec zrozumiał, że zupełnie o nim zapomniała.

Przestanie być potrzebny nawet swemu wujowi, panu Rufusowi, gdy nowy przybysz

zjawi się w Malmgarcie. Słyszał, jak pani Fairhona powiedziała tak do pani Elgi, a obie były

siostrami pani Eireny. Mal nie znał prawdziwego powodu, dla którego zabrano go z jego

domu znajdującego się na południe od Brikholmu. Wiedział tylko, że jego matka umarła na tę

samą chorobę, na którą cierpiała teraz pani Eirena, i że dlatego posłano go do wuja, pana

Rufusa, na wychowanie.

Pan Rufus i pani Virid nie mieli dzieci, dziedzic zatem Malmgarthu nie będzie pochodził

z jego rodu. Każde dziecko Eireny, starszej siostry Rufusa, będzie miało większe prawa niż

młody Mal, który był tylko jego siostrzeńcem. Pani Eirena nie zechciała przypieczętować

swego związku małżeństwem i na to obyczaj jej pozwalał, jakkolwiek nie pozwoliłby, by

jakikolwiek nieprawy potomek pana Rufusa mógł odziedziczyć Malmgarth.

Mali był za młody, żeby mu zależało na przejęciu Malmgarthu z jego zielonymi

pastwiskami, gęstymi lasami, osłoniętego od północy przed burzami i chłodzonego w lecie

wiatrami znad niezbyt odległego morza. Bujne łąki Malmgarthu dostarczały pożywienia dla

stad dorodnego bydła i owiec oraz tabunów pięknych koni.

Dzięki wielu pokoleniom selektywnej hodowli, malmgarckie wierzchowce łączyły

inteligencję i siłę legendarnych torgiańczyków z szybkością i urodą jabłkowitych rumaków

Jeźdźców Zwierzołaków. Rezultatem był kary koń, który dopiero osiągnąwszy dojrzałość

zyskiwał srebrzyste cętki na zadzie i brzuchu, chociaż najcenniejsze okazy zmieniały maść

dopiero na starość. Miały smukłe, dumnie wygięte szyje i wysoko nosiły przepiękne głowy;

długimi, bujnymi ogonami zamiatały ziemię. Zawsze można było dostrzec cień dzikości w

dużych, błyszczących oczach i delikatnych chrapach tych mieszańców, ale żaden jeździec –

po tym jak już go zaakceptował malmgarcki rumak – nie mógł pragnąć bardziej wiernego i

posłusznego wierzchowca, na którym przemierzał znaczne odległości między sąsiednimi

zamkami. W bitwie zaś, co teraz było rzadszym zjawiskiem, ale którego nadal należało się

strzec, malmgarcki wierzchowiec bronił swego pana zębami i kopytami.

Ludzie nadal pamiętali ponure czasy, dni wiatru i wilka, jak je nazywano, które nastały po

spustoszeniu High Hallacku przez Psy z Alizonu. Trwało to dopóty, dopóki nie objęli rządów

tacy magnaci jak pan Trystan, którzy zdołali zaprowadzić porządek i zapewnić pokój

umęczonej krainie. Ojciec pana Rufusa, Treli, był jednym z nich i przywiódł do zniszczonego

zamku parę koni należących niegdyś do Jeźdźców Zwierzołaków. Ludzie spoglądali wtedy

nań z ukosa, zastanawiając się, jakie pakty musiał zawrzeć podczas wojny. Tak jednak cieszył

ich spokój, który zaprowadził w ich dolinie, iż zapomnieli, że nie był rodowitym szlachcicem

i wybaczyli mu oportunizm z czasów walki z najeźdźcami.

Lecz to były sprawy dorosłych, dla Mala zaś liczył się tylko jego własny tłusty, szary

kucyk imieniem Baldhere, smaczne kąski podsuwane przez kucharkę, tak że Mal nigdy nie

musiał czekać na posiłek, oraz tuzin lub więcej służebnych, które nie odmawiały mu niczego.

Najbardziej zaś lubił wieczory, które spędzał przy kominku w wielkiej sali, siedząc obok

swego wuja i zasypując go pytaniami, kiedy temu starczało dla malca cierpliwości, albo

patrząc z podziwem, gdy zagniewany wielmoża chodził wielkimi krokami tam i z powrotem i

łajał jakiegoś niegodziwego pasterza czy oracza.

Pan Rufus miał wszystkie cechy, które uwielbiałby każdy chłopiec – był hałaśliwy,

przystojny, równie szczodrze rozdawał dary jak szturchańce, a także pachniał końmi, miodem

pitnym i wyprawioną skórą. Często sadzał Mala przed sobą na szybkim malmgarckim rumaku

i mknęli razem jak wiatr przez łąki i wzgórza. Chłopiec krzyczał z radości, kiedy wiatr

Andre Norton - Czworo ze świata czarownic.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: