HH 10 - Nie Tylko Honor.pdf - David Weber - gato6822

David Weber

Honor Harrington

Nie tylko Honor

Przekład: Jarosław Kotarski

Dom Wydawniczy REBIS Poznań

Tytuł oryginału: Changer of Worlds: Worlds of Honor III

SPIS TREŚCI:

David Weber - Pani midszypmen Harrington

--------------------------------------------------

David Weber - Zmieniająca światy

--------------------------------------------------

Eric Flint – Góral

DZIEŃ PIERWSZY

DZIEŃ DRUGI

DZIEŃ TRZECI

DZIEŃ CZWARTY

DZIEŃ PIĄTY

DZIEŃ SZÓSTY

PÓŹNIEJ

--------------------------------------------------

David Weber - Byle do zmroku

*************************************

David Weber

Pani midszypmen Harrington

Wygląda na pańskiego zasmarkańca, panie bosmanmat.

W cichym głosie stojącego na warcie kaprala Royal Manticoran Marine Corps słychać było

fałszywe współczucie. Takim głosem marines tradycyjnie informowali członków załóg okrętów

Royal Manticoran Navy, że im się portki palą albo też przytrafiło się coś równie miłego. Dlatego

bosmanmat Roland Shelton w żaden sposób nie zareagował, przyglądając się byczemu karkowi z

wyższością zarezerwowaną dla niższych form życia. Przyszło mu to jednak z pewnym trudem, gdyż

spojrzał wpierw w kierunku wskazanym przez podbródek kaprala i dostrzegł obiekt jego uwag.

Z pewnością był to czyjś zasmarkaniec. Jej mundur midszypmena, jak i ciągnięta przez nią

szafka były tak nowiutkie i nienagannie świeże, że tylko metek z cenami brakowało. Szafka

zresztą wyglądała dziwnie, jakby ktoś przyczepił do niej jakiś pokaźny pakunek, ale to akurat

Sheltona nie zaskoczyło. Midszypmeni przeważnie zjawiali się z rozmaitymi nietypowymi

bagażami, mając nadzieję, że nie całkiem łamią regulamin i zdołają przemycić je na pokład.

Zwykle byli w błędzie, ale na wyjaśnienie tego będzie dość czasu, jeśli okaże się, że ta midszypmen

faktycznie ma zamiar wejść na pokład jego okrętu. A wszystko na to wskazywało, bo kierowała się

ku korytarzowi prowadzącemu do ciężkiego krążownika War Maiden. Choć mogło to być po prostu

wynikiem pomyłki.

Taką miał przynajmniej nadzieję.

Była młoda i wysoka - wyższa od niego. Miała ciemne, króciutko ścięte włosy i trójkątną

twarz o ostrych rysach. Pierwsze wrażenie było takie, że składała się ona wyłącznie z nosa i

wielkich, migdałowego kształtu oczu. Chwilowo też twarz ta nie wyrażała niczego, za to w oczach

płonął blask, na widok którego każdemu doświadczonemu starszemu podoficerowi ciarki powinny

przejść po plecach.

Wyglądała na jakieś trzynaście lat. Co oznaczało, że należy do trzeciego pokolenia

poddanego prolongowi, i w niczym nie poprawiało pierwszego wrażenia, mimo że poruszała się z

gracją atlety i ani razu na nikogo nie wpadła, co było dużą sztuką, gdyż galeria była zatłoczona, a

szafka, choć wyposażona w antygrawitator, nie była poręcznym ładunkiem do holowania, co

Shelton wiedział z własnego doświadczenia. A ona wyglądała, jakby tańczyła, a nie przepychała

się z szafką na holu przez tłum.

Gdyby to było wszystko, bosmanmat prawdopodobnie zaklasyfikowałby ją (prowizorycznie i

nieco na wyrost, ma się rozumieć) nieco powyżej przeciętnej, jeśli chodzi o grupę zasmarkańców, z

której doświadczeni starsi podoficerowie Królewskiej Marynarki mieli zrobić królewskich oficerów.

Niestety, to nie było wszystko, bo na jej ramieniu siedział sobie spokojnie kudłaty i wąsaty treecat

rodem ze Sphinksa. Mimo trzydziestu czterech lat standardowych doświadczeń Shelton musiał się

bardzo starać, by nie okazać emocji.

Treecat na jego okręcie!

Gorzej: treecat w kabinie midszypmenów! Już sama ta myśl mogła każdego, kto był

zwolennikiem ładu, porządku i spokoju (o tradycji nie wspominając), doprowadzić do rozstroju

nerwowego. I niezwykle silnej pokusy, by gołymi rękami zadusić zadowolonego z siebie kaprala.

Shelton przez parę sekund żywił jeszcze nadzieję, że to nie na niego spadnie ten dopust

boży i że dziewczę po prostu zgubiło drogę. Potem nadzieja ta zwiędła, gdy midszypmen

skierowała się prosto ku pilnowanemu przez nich wylotowi korytarza.

Obaj zasalutowali, na co odpowiedziała oddaniem honorów w dziwnie paradny, a

równocześnie dojrzały sposób, po czym posłała Sheltonowi błyskawiczne, taksujące spojrzenie i

zwróciła się wyłącznie do wartownika:

- Midszypmen Harrington z rozkazem zameldowania się na pokładzie, kapralu.

I podała mu wyjęty z kieszeni kurtki mundurowej chip z logo RMN. Jej sopran był

zaskakująco miękki jak na kogoś o tym wzroście, ale w jej tonie nie było śladu wahania czy

niepewności. Mimo to bosmanmat, obserwując, jak kapral umieszcza chip w czytniku i sprawdza

zapisany tam rozkaz, zastanawiał się, czy ktoś tak młody zdoła nauczyć się, jak należy wydawać

rozkazy. Miał pewność, że nawet ślad tych myśli nie odbił się na jego twarzy, ale dziwnym trafem

jej treecat przekrzywił łeb i przyjrzał mu się uważnie jasnozielonymi ślepiami, poruszając przy tym

wąsami.

- Zgadza się, ma'am - oznajmił Marine, gdy stwierdził, że treść rozkazów, które miał w

elektrokarcie, pokrywa się z zapisanymi w chipie, po czym oddał go właścicielce i wskazał

Sheltona:

- Bosmanmat Shelton, jak sądzę, oczekuje pani.

Oboje zignorowali jego podejrzanie radosny ton. A Honor spojrzała jedynie na bosmanmata

i uniosła pytająco brew.

Zaskoczyło go to solidnie, jednak jak spokojną by udawała, widział zbyt wielu

zasmarkańców meldujących się na pierwszy w życiu okręt, by dać się zwieść. A najlepszym

dowodem tego, że była równie podniecona i spięta oraz pełna marzeń co inni, był ten błysk w

oczach. A mimo to w tym momencie, unosząc pytająco brew, była pewna siebie i swego

autorytetu. I nie była to poza mająca ukryć strach czy niepewność. Było to zachowanie naturalne

i to właśnie ono rozbudziło w nim cień nadziei. Może jednak będą z niej ludzie...

A zaraz potem treecat zastrzygł uszami i Shelton jęknął w duchu z rezygnacją.

- Bosmanmat Shelton, ma'am - zameldował się przepisowo. - Jeśli pozwoli pani za mną,

zaprowadzę panią do pierwszego oficera.

- Dziękuję, bosmanmacie - odparła i ruszyła w ślad za nim. Z treecatem na ramieniu.

* * *

Honor Harrington robiła co mogła, by nie okazać podniecenia i radości, pokonując w ślad

za bosmanmatem Sheltonem pozbawiony grawitacji korytarz łączący stację kosmiczną z

krążownikiem. Nie przyszło jej to łatwo, gdyż właśnie miała osiągnąć to, czego pragnęła przez

prawie połowę życia i o co walczyła przez trzy i pół roku standardowego na wyspie Saganami. W

żołądku czuła łaskotanie, a na plecach ciarki. Dotarła do końca korytarza, złapała poręcz i

wylądowała, dotykając stopami pokładu za grubą linią oznaczającą granicę zasięgu pokładowej

grawitacji. Dla niej było to równoznaczne z opuszczeniem obszaru Stacji Kosmicznej Jego

Królewskiej Mości Hephaestus i znalezieniem się wreszcie na pokładzie okrętu, na którym miała

odbyć pierwszy patrol bojowy: ciężkiego krążownika HMS War Maiden. Nawet powietrze tu inaczej

pachniało... przynajmniej dla niej. A wrażenie, że otacza ją coś odmiennego, a za rogiem korytarza

czeka coś specjalnego, było zbyt silne, by próbować z nim walczyć.

Nimitz miauknął cicho z naganą - jako empata doskonale wiedział, co czuła, ale jako

pragmatyk do szpiku kości doskonale rozpoznawał zarówno niebezpieczeństwa związane ze

stanem euforii swego człowieka, jak i konieczność stosownego zachowania od samego początku

pobytu w nowym miejscu, toteż wolał jej o nich przypomnieć.

Honor uśmiechnęła się lekko i pogłaskała go, prostując się. Przynajmniej nie zrobiła z

siebie pośmiewiska tak jak nieszczęśnik z jej roku na ostatnim locie treningowym, który

wylądował przed granicą pokładowego systemu przyciągania. Omal nie uśmiechnęła się,

przypominając sobie minę oficera dyżurnego pokładu hangarowego jednostki, na której miało to

miejsce. Teraz jednakże nie był stosowny czas na wesołość - zasalutowała oficerowi dyżurnemu

pokładu hangarowego HMS War Maiden i wyrecytowała:

- Proszę o zezwolenie wejścia na pokład i dołączenia do załogi, ma'am! Płowowłosa

chorąży zmierzyła ją bacznym, taksującym spojrzeniem, zanim odsalutowała i bez słowa

wyciągnęła rękę. Honor podała jej chip z rozkazami i chorąży sprawdziła je z zawartymi w pamięci

swej elektrokarty, tak jak przed chwilą zrobił to wartownik z korpusu. Potem kiwnęła głową,

oddała jej chip i powiedziała:

- Zgody udzielam, midszypmen Harrington.

Jej ton był jak najbardziej przepisowy, lecz czuło się w nim nie tyle wyższość, ile

świadomość własnego doświadczenia - w końcu nie dość, że była co najmniej rok standardowy

starsza, to miała już za sobą ten sprawdzający patrol, no i była mianowanym oficerem Jego

Królewskiej Mości. Spojrzała na Sheltona i odruchowo wyprostowała się - minimalnie, lecz

zauważalnie.

- Proszę kontynuować, panie bosmanmat - powiedziała już zupełnie innym tonem.

- Aye, aye, ma'am - potwierdził Shelton i dał znak Honor, by poszła za nim.

I skierował się ku windom.

* * *

Komandor porucznik Abner Layson siedział za biurkiem i uważnie studiował rozkazy, nie

kryjąc przed sobą, że mogą one stanowić nowy powód bólu głowy. Przed biurkiem siedziała

niezwykle sztywno midszypmen Harrington, zajmując jedynie fragment fotela. Dłonie trzymała na

kolanach, stopy miała przepisowo rozchylone, a wzrok wbity w ścianę jakieś piętnaście

centymetrów nad głową pierwszego oficera. Prawie się zarumieniła, gdy kazał jej usiąść,

zabierając się do przeglądania jej papierów, ale zdołała nad sobą zapanować. W ogóle

kontrolowała się całkiem dobrze. Jednak lekki ruch koniuszka ogona treecata świadczył, że nie

była wcale tak spokojna, na jaką starała się wyglądać. Layson przyznawał natomiast, że własne

zewnętrzne objawy zdenerwowania stłumiła błyskawicznie i całkowicie.

Ponownie spojrzał na ekran i czytając oficjalne, suche zdania opinii oraz wyniki z

poszczególnych przedmiotów, cały czas zastanawiał się, co też napadło kapitana Bachfischa. I co

tak niezwykłego było w siedzącej przed nim dziewczynie, że ten poprosił o przydzielenie jej na

pierwszy próbny lot na swój okręt.

To, co najbardziej uderzało na pierwszy rzut oka, to wiek. Była młoda, miała bowiem

zaledwie dwadzieścia lat (nie wyglądała na tyle, ale to już była zasługa prolongu). Wiek

kandydatów przyjmowanych do akademii nie był ściśle określony, ale większość zjawiała się tam,

mając osiemnaście - dziewiętnaście lat standardowych. Ona miała wtedy ledwie siedemnaście, co

było tym bardziej zaskakujące, iż nigdzie nie mógł dopatrzyć się śladu koneksji arystokratycznych

czy finansowych. Z drugiej strony jej średnia ocen ze wszystkich lat była doskonała. Jeśli nie

liczyć matematyki, miała wyłącznie doskonałe i wyśmienite noty. Zwłaszcza z taktyki i

symulatorów, co było warte zapamiętania. Choć naturalnie miał przykrą świadomość faktu, że

wielu prymusów akademii w praktycznych warunkach służby liniowej okazywało się smętnym

rozczarowaniem. Doskonale także spisywała się na testach kinetycznych, choć to przy obecnym

stanie techniki pokładowej miało coraz mniejsze znaczenie. Oraz bardzo dobrze szedł jej pilotaż

wszystkiego, czego tylko się dało, w tym także lotni. Była aktualną rekordzistką akademii w

długości lotu; godne podziwu. Ale mogła też być uparta, a nawet beztroska. .. o czym świadczyła

oficjalna reprymenda za zignorowanie instrumentów w czasie lotu. I nagana za brak dyscypliny w

trakcie lotu... i to niejedna... to nie wyglądało obiecująco... choć z drugiej strony wszystkie dostała

tego samego dnia...

Zagłębił się w szczegółową część dokumentacji i prychnął, z trudem maskując to atakiem

kaszlu. Wszystko było jasne: skoro przeleciała w czasie regat nad jachtem komendanta na

wysokości masztów, kładąc wszystkich na pokład, a bardziej nerwowych skłaniając do skoku za

burtę, to nie było się czemu dziwić. Hartley musiał mięć o niej naprawdę dobrą opinię, skoro na

naganach się skończyło... no tak, jej boczna była siostrzenicą króla, a tej przecież z akademii

wylać nie mogli! No, przynajmniej nie za coś takiego, bo za morderstwo z premedytacją to i może...

Komandor porucznik Layson westchnął i odchylił oparcie fotela, masując sobie nasadę

nosa i zza zasłony dłoni przyglądając się siedzącej. Niepokoił go treecat. Wiedział, że nie powinien,

jako że przepisy w tej kwestii były całkowicie jednoznaczne od czasów rządów królowej Adrienne.

Zgodnie z prawem żadnego adoptowanego nie można było odseparować od treecata, a Harrington

jakoś przeszła z nim przez akademię, i to nie zostawiając śladu problemów w papierach, więc

nawet jeśli jakieś wyniknęły, to nie były poważne. Niestety, okręt to znacznie mniejszy świat niż

wyspa, a ona nie była jedynym midszypmenem na pokładzie.

W czasie długiej podróży małe zazdrości i złośliwości mogą urosnąć do rangi poważnych

problemów, a tylko jej przysługiwało prawo do zabrania ze sobą zwierzaka. Layson doskonale

wiedział, że treecaty nie są zwierzątkami domowymi i że są inteligentne, choć nie wiadomo było

dokładnie jak bardzo. Podobnie jak wiedział, że kiedy połączą się empatyczną więzią z

człowiekiem, nie można ich oddzielić od adoptowanego na większą odległość bez poważnych

konsekwencji dla obu stron. Ale wyglądały niczym pluszowo - futrzane zabawki albo ziemskie

koty, a większość obywateli Gwiezdnego Królestwa Manticore wiedziała o nich jeszcze mniej niż

on, toteż umknięcie w tej sytuacji nieporozumień i zazdrości wydawało się mało prawdopodobne.

Jego zmartwienie pogłębiała świadomość, że okręt dostał nowego pomocnika oficera taktycznego

dzięki niezbadanym wyrokom kadr floty. A pomocnik oficera taktycznego tradycyjnie

odpowiedzialny był na każdym okręcie za wyszkolenie i zdyscyplinowanie midszypmenów. Layson

co prawda nie miał jeszcze okazji bliżej zapoznać się z nowym oficerem, ale to, czego dotąd się

dowiedział, jakoś nie skłaniało do pokładania zaufania w jego możliwościach i umiejętnościach.

Jednak to nie obecność treecata była głównym problemem nurtującym Laysona. Musiał

bowiem istnieć powód, dla którego kapitan chciał ją mieć na pokładzie, a on nie był w stanie się

go domyślić, choć naprawdę próbował. Taka prośba o przydzielenie kogoś oznaczała zwykle

początek gry w protekcję, której z zamiłowaniem oddawali się starsi stopniem oficerowie. Motywy

były dwa: albo chęć uzyskania wsparcia kogoś ustosunkowanego poprzez wykonanie pierwszego

ruchu wobec jego syna, córki czy bliskiego krewnego, albo też odwzajemnienie podobnej

uprzejmości. Tyle, że Harrington była córką wolnych posiadaczy ziemskich z planety Sphinx, a jej

koneksje sprowadzały się do znajomości z młodszą córką earla Gold Peak, z którą mieszkała przez

ponad dwa lata standardowe w jednym pokoju. Co ciekawsze, nawet gdyby rzeczywiście o to

chodziło, Layson nie widział sposobu, w jaki stary mógłby na tym skorzystać, faworyzując

Harrington. I to właśnie najbardziej go niepokoiło, bo dobry pierwszy oficer powinien wiedzieć o

wszystkim, co mogło mieć wpływ na sprawne funkcjonowanie załogi i okrętu, którym zarządzał w

imieniu swego kapitana.

- Wygląda na to, że wszystko jest w porządku, pani midszypmen - powiedział, przestając

masować nasadę nosa i prostując oparcie fotela. - Naszym pomocnikiem oficera taktycznego jest

porucznik Santino, a więc to on będzie pani bezpośrednim przełożonym. Kiedy skończymy

rozmowę, bosmanmat Shelton zaprowadzi panią do kabiny midszypmenów i przyjdzie tam po

panią, gdy się pani rozpakuje. Ponieważ jednak mam zwyczaj rozmawiać ze wszystkimi nowymi

oficerami meldującymi się na pokładzie, spędzimy z sobą jeszcze trochę czasu. Da mi to okazję

poznać panią nieco bliżej i zorientować się, czy będzie pani pasować do reszty załogi.

Zrobił przerwę, więc Honor skinęła głową.

- W takim razie może zacznie pani od powiedzenia mi, pokrótce naturalnie, dlaczego

zdecydowała się pani zostać oficerem Royal Manticoran Navy.

- Z kilku powodów, sir - odparła po paru sekundach zastanowienia. - Mój ojciec, nim

przeszedł na emeryturę i otworzył prywatną praktykę, był lekarzem okrętowym i do około

jedenastego roku życia byłam, jak to się mówi, dzieckiem floty. Zawsze też interesowała mnie

historia flot wojennych, i to zaczynając od okresu okrętów pływających Przed Diasporą. Ale

najważniejszym powodem jest Republika Haven, sir.

- Doprawdy? - Tym razem Layson nie potrafił ukryć zdziwienia.

- Tak, sir - powiedziała z szacunkiem i najzupełniej poważnie. - Uważam, że wojna z

Republiką Haven jest nieunikniona. Nie wybuchnie natychmiast, ale wybuchnie na pewno.

- A pani chce być na miejscu, by załapać się na przygodę i sławę?

- Nie, sir - odparła takim samym tonem jak poprzednio. - Chcę pomóc w obronie Królestwa

Manticore. I nie chcę żyć w Republice Haven.

- Rozumiem... - powiedział wolno, przyglądając się jej z namysłem.

Słyszał już podobne stwierdzenia, ale od znacznie starszych stopniem i wiekiem oficerów,

nigdy jeszcze od dwudziestoletniego midszypmena. Osobiście się z nią zgadzał. Wiedział też, że

jest to powód największej rozbudowy Royal Manticoran Navy w całej jej historii. Jak zresztą i tego,

że rocznik, z którym Harrington ukończyła akademię, był o ponad dziesięć procent liczniejszy od

poprzedniego. Ale jak sama powiedziała, wojna nie wybuchnie natychmiast... a on nadal nie

rozumiał, dlaczego stary chciał ją mieć na pokładzie.

- Cóż, midszypmen Harrington - powiedział w końcu - skoro chce pani pomóc w obronie

Gwiezdnego Królestwa, to przybyła pani we właściwe miejsce. I może pani mięć okazję zacząć

nieco wcześniej, niż się pani spodziewała, ponieważ dostaliśmy rozkaz udania się na patrol

antypiracki do Konfederacji Silesianskiej.

Harrington siadła jeszcze bardziej prosto, choć przed chwilą przysiągłby, że to niemożliwe, a

ogon treecata znieruchomiał, dziwnie przypominając znak zapytania.

- Natomiast jeśli nie żywiła pani nadziei na sławę, to lepiej nie zaczynać teraz - dodał. -

Jak pani zapewne do znudzenia powtarzano, ten patrol to pani ostateczny egzamin.

Ponownie przerwał, przyglądając się jej z uwagą, a ona ponownie skinęła potakująco głową.

Sytuacja bowiem była taka, że pod wieloma względami do midszypmena stosowało się stare

powiedzenie "Ni pies, ni wydra". Oficjalnie pozostawał kandydatem na oficera tuż przed

otrzymaniem patentu. Stopień midszypmena zapewniał mu czasowo miejsce w korpusie

oficerskim i stosowne traktowanie, ale nie gwarantował utrzymania tego stanu rzeczy po

pierwszym patrolu. Ukończenie nauki w akademii nie oznaczało bowiem rozpoczęcia kariery

prowadzącej do objęcia dowództwa własnego okrętu lub do osiągnięcia stopnia flagowego. O tym,

czy absolwent zwany midszypmenem otrzyma patent oficerski i przydział liniowy, decydował ten

pierwszy patrol. Każda flota potrzebowała wielu oficerów nieliniowych i ktoś, kto udowodnił, że nie

nadaje się do służby liniowej, zawsze mógł znaleźć miejsce w administracji, zaopatrzeniu czy

stoczni. Chyba, że pokazał, iż jest całkowicie niezdolny do wykonywania obowiązków czy brania

na swe barki odpowiedzialności, bo wówczas po zakończeniu patrolu otrzymywał dyplom

akademii i formalne pismo, iż Korona jednakowoż nie jest zainteresowana wykorzystaniem go w

jakikolwiek sposób w Królewskiej Marynarce.

- Jest tu pani po to, by się uczyć, a zarówno kapitan, jak i ja będziemy starannie oceniali

pani osiągnięcia. Jeżeli chce pani kiedykolwiek dowodzić własnym okrętem, doradzam dołożyć

starań, by ta ocena była pozytywna.

- Rozumiemy się?

- Tak, sir!

- Doskonale. - Layson uśmiechnął się leciutko. - Zgodnie ze starym powiedzeniem:

midszypmen, który przetrwał akademię, jest jak kot - jak by go nie rzucić w tryby służby, spadnie

na cztery łapy. Przynajmniej takich midszypmenów próbuje stworzyć akademia i tego spodziewają

się wszyscy na okręcie. W pani przypadku jednak, z czego musi pani zdawać sobie sprawę,

istnieje dodatkowy czynnik komplikujący. Konkretnie pani towarzysz.

Zrobił przerwę, by sprawdzić, jakie wrażenie wywrą jego słowa. Nie wywarły żadnego - ta

dziewczyna czego jak czego, ale opanowania miała zgoła imponujące zapasy.

- Nie wątpię, że lepiej niż ja zna pani przepisy dotyczące przebywania treecatów na okrętach

- podjął Layson tonem jednoznacznie wskazującym, że lepiej byłoby dla niej, gdyby się nie mylił. -

i spodziewam się, że będzie ich pani dokładnie przestrzegać. Fakt, że oboje przetrwaliście

akademię, pozwala mi mięć nadzieję, że zdołacie to zrobić i tutaj, ale chcę, by była pani

świadoma, że to znacznie mniejsze środowisko niż wyspa i że prawo przebywania razem na

pokładzie niesie z sobą obowiązek unikania sytuacji, które mogłyby mięć negatywny wpływ na

sprawne działanie załogi. Spodziewam się, że to także pani rozumie. I on też.

- Rozumiem, sir - potwierdziła. - I on też.

- Miło mi to słyszeć. W takim razie bosmanmat zaprowadzi panią do kabiny. A ja życzę

powodzenia, midszypmen Harrington.

- Dziękuję, sir.

- Może pani odejść.

Honor wstała, zasalutowała i wyszła w ślad za Sheltonem.

A komandor porucznik Layson zagłębił się w lekturze kolejnego dokumentu.

* * *

Honor zakończyła słanie koi i przyjrzała się jej krytycznie. Zgodnie z nawykami wpojonymi

jej na wyspie Saganami zrobiła to tak, że narożniki były nieskazitelnie proste i równe, a koc tak

napięty, że odbiłaby się od niego pięciodolarówka. Potem odczepiła od szafki to, co jechało na niej

wierzchem cały czas, uniosła samą szafkę i wsunęła ją w mocowania wystające ze ściany,

HH 10 - Nie Tylko Honor.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: