Mahy.Margaret.Przemiana.Polish.eBook-1BO.pdf

Przemiana

Dla Briog

i innych nocnych goĞci

Governor’s Bay, 1983.

Rozdziaá pierwszy

OstrzeĪenia

Choü na etykietce szamponu widniaáo sáowo ParyĪ i zdjĊcie piĊknej dziewczyny z

wieĪą Eiffla za nagimi plecami, to napis drobnym druczkiem, tuĪ pod obrazkiem

bezlitoĞnie zdradzaá prawdĊ. Made in New Zealand - gáosiá napis - Wisdom Laboratories,

Paraparaumu.

Jeszcze przed momentem, w chwili rozmarzenia, Laura wyobraĪDáa sobie, jak po

umyciu gáowy wychodzi spod prysznica i odkrywa, Īe nie tylko staáa siĊ niewiarygodnie

piĊkna, ale jeszcze przeniosáa siĊ do ParyĪa. Ale czy warto myü gáowĊ jeĪeli miaáoby siĊ

przez to przenieĞü tylko do Paraparaumu? Poza tym wiedziaáa, Īe wáosy nie wyschną

przed wyjĞciem do szkoáy i czeka ją pól dnia ze zmarzniĊtymi uszami. To byáa prawda o

Īyciu, podobnie jak to, Īe szampon wyprodukowano w Nowej Zelandii. Same marzenia

to za maáo, by staü siĊ inną osobą, u progu innego poranka, a szampon nie mógá nikogo

przenieĞü do piĊknego miasta peánego artystów pijących wino i raczących siĊ

naleĞnikami smaĪonymi w brandy.

W kuchni wĞciekle zawyá czajnik báagający o zdjĊcie z gazu. Laura, wyrwana z

zamyĞlenia, wyszáa spod prysznica i stwierdziáa, Īe na wieszaku nie ma rĊcznika.

6áyszaáa jak Kate - jej matka – krząta siĊ za Ğcianą, ratując czajnik z opresji i usiáowaáa

otrząsnąü siĊ z wody jak pies, chociaĪ wiedziaáa, Īe to nigdy nie zdaje egzaminu.

- Mamo, rĊcznika nie ma! - krzyknĊáa z pretensją, ale w tej chwili zobaczyáa

UĊcznik leĪący przy drzwiach i szybko porwaáa go z podáogi.

- JuĪ mam! W porządku! No, nie! Caáy mokry!

- Kto pierwszy, ten ma najsuchszy! - krzyknĊáa z kuchni Kate.

Lustro wisiaáo w najbardziej zaparowanym miejscu áazienki i pokazywaáo teraz

jakiegoĞ rozmytego ducha. Ale Laurze to pasowaáo, bo miaáa wątpliwoĞci co do swojego

odbicia i czĊsto wolaáa, jak byáo rozmazane niĪ wyraĨne. Choüby nie wiem jak

próbowaáa zaskoczyü swoją wáasną twarz, nigdy do koĔca jej siĊ nie udawaáo i nie miaáa

pewnoĞci, jak wygląda, kiedy nie próbuje. Ale reszta ciaáa byáa áatwiejsza w ocenie i

napawaáa ją pewnym nieĞmiaáym optymizmem.

- Na odlegáRĞü zaczyna wyglądaü w porządku – powiedziaáa kiedyĞ Nicky, jej

koleĪanka z klasy. - Gorzej z bliska. TrochĊ zbyt pospolite. Namów mamĊ, Īeby ci

pozwoliáa zrobiü sobie jakąĞ odlotową fryzurĊ, jakieĞ jasne pasemko z przodu czy coĞ

takiego.

Laura nie chciaáa jasnego pasemka. W zasadzie odpowiadaá jej ten pospolity

wygląd i pospolite Īycie, w którym najwaĪniejszymi osobami dla niej byáa matka i maáy

braciszek Jacko. Tylko czasami, kiedy staáa przed lustrem, sáowa Nicky powracaáy jak

miáy komplement, sugerując, Īe pewne zmiany byáyby moĪliwe, gdyby kiedykolwiek ich

chciaáa.

W salonie po drugiej stronie wąskiego korytarzyka tym razem Kate postanowiáa

sobie pomarudziü.

- PrzecieĪ nie mogáam przyjechaü w jednym! - mówiáa. – ZauwaĪ\áabym przy

zmianie biegów.

- Buta zgubiáa! - poinformowaá Jacko, kiedy Laura, szczelnie owiniĊta

UĊcznikiem, przemknĊáa obok niego do swojego pokoju.

Zatrzymaáa siĊ w drzwiach. Przez krótką chwilĊ coĞ ją przeraziáo, choü nie

zauwaĪ\áa ani nie usáyszaáa absolutnie nic niezwykáego. A jednak, jeszcze stojąc w

drzwiach, poczuáa to znowu - coĞ jakby drganie jakiejĞ poruszonej struny.

- Szukaáam juĪ wszĊdzie! - powiedziaáa Kate, a w jej gáos zaczĊáa wkradaü siĊ

znajoma nuta porannej paniki. Laura, odgoniwszy od siebie owo tajemnicze wewnĊtrzne

drĪenie, wziĊáa siĊ za zakáadanie szkolnego mundurka – wszystko zgodnie z przepisami,

z wyjątkiem majtek, bo noszenie szkolnych majtek staáo w sprzecznoĞci z kodeksem

honorowym.

Byá to zakaz surowszy niĪ jakikolwiek przepis, który jakkolwiek szkoáa byáaby w

stanie wprowadziü.

To ostrzeĪenie! - pomyĞlaáa i serce podeszáo jej do gardáa. Miewaáa ostrzeĪenia

juĪ wczeĞniej. Niezbyt czĊsto, ale nie daáo siĊ ich zapomnieü. Zawsze wydawaáo jej siĊ

potem, Īe kiedy juĪ otrzymaáa ostrzeĪenie, powinna móc coĞ zrobiü, Īeby zmieniü bieg

rzeczy, ale za kaĪdym razem okazywaáo siĊ, Īe ostrzeĪenia są caákowicie poza jej

kontrolą. OstrzeĪenia byáy tylko po to, Īeby mogáa siĊ na coĞ przygotowaü.

- Nadal szuka buta! - poinformowaá Jacko, stanąwszy w drzwiach w celu záRĪenia

raportu.

Laura wziĊáa szczotkĊ do wáosów i spojrzaáa w swoje wáasne lustro - najlepsze w

domu, poniewaĪĞwiatáo z okna padaáo prosto na nie.

Przyjrzaáa siĊ sobie uwaĪnie.

Wcale nie wyglądam tak dziecinnie - pomyĞlaáa, odwracając swoją uwagĊ od

ostrzeĪenia, w nadziei, Īe da jej spokój i sobie pójdzie. Ale odbicie w lustrze byáo

zdradliwe. Wpatrując siĊ w nie, poczuáa nie tylko niepokój - poczuáa prawdziwe

przeraĪenie.

Czasami niewielkie zmiany są bardziej niepokojące niĪ duĪe. Gdyby ją zapytano,

skąd wie, Īe to nie jej odbicie, nie potrafiáaby wskazaü ani jednej obcej cechy. Wáosy

byáy jej, oczy byáy jej - ocienione smoliĞcie czarnymi rzĊsami, z których byáa szczególnie

dumna. A mimo to twarz w lustrze nie byáa jej twarzą, bo wiedziaáa coĞ, czego ona nie

wiedziaáa.

Twarz patrzyáa na nią z jakiegoĞ tajemniczego miejsca, oĪywiona lĊkami i

radoĞciami, których nie potrafiáa do koĔca rozpoznaü. Nie byáo wątpliwoĞci - przyszáRĞü

nie tylko ja ostrzegaáa, ale równoczeĞnie wabiáa.

- PrzestaĔ! - powiedziaáa Laura na gáos, bo byáa przeraĪona, a kiedy byáa

przeraĪona, czĊsto reagowaáa gwaátownie. ZmruĪ\áa oczy, potrząsnĊáa gáową i kiedy

znowu spojrzaáa w lustro, byáa juĪ tam, z powrotem, zwyczajna, z brązowymi,

weánistymi wáosami, ciemnymi oczami i oliwkową cerą - na skutek dziwnego kaprysu

genów odziedziczonych po pradziadku, polinezyjskim wojowniku, tak róĪna od swojej

jasnowáosej matki i brata.

- Ratunku! - powiedziaáa i przeleciawszy przez korytarzyk, wpadáa do pokoju

mamy i Jacka, w którym na pierwszy rzut oka nikogo nie byáo, bo Kate na czworakach

grzebaáa pod áyĪkiem, licząc na to, Īe but schowaá siĊ tam w nocy.

- Mamo! - powiedziaáa. - Posáuchaj! Miaáam prawdziwe ostrzeĪenie!

- O co ci chodzi? - poirytowany gáos Kate przedará siĊ przez materac. - Znowu to

samo! - powiedziaáa Laura.

- Wiem, Īe znowu to samo - burknĊáa Kate, ale mówiáa o czym innym. - To juĪ

drugi dzieĔ z rzĊdu. Czy ktoĞ mi wytáumaczy, jak najzupeániej zwyczajny... Nie, nie

zwyczajny.... jak áadny, caákiem drogi but, moĪe sobie po prostu gdzieĞ pójĞü w nocy?

- Przejrzaáam siĊ w lustrze i nagle moje odbicie siĊ postarzaáo - powiedziaáa

Laura.

- Poczekaj, aĪ bĊdziesz w moim wieku, a coĞ takiego bĊdzie ci siĊ zdarzaü

codziennie - stwierdziáa Kate gáosem nadal stáumionym przez materac. - Niczego poza

kurzem tu nie ma.

Jacko staá w drzwiach, trzymając Pana Kocyka i przeglądając im siĊ, jakby

wystawiaáy specjalnie dla niego jakiĞ cyrkowy numer.

- CoĞ dziwnego siĊ dzieje - Īaliáa siĊ Laura. - Nie powinnam dzisiaj wychodziü.

ZostajĊ w domu, w solidnym, bezpiecznym áyĪku. Napiszesz mi usprawiedliwienie?

- Usprawiedliwienie w czwartek? - zawoáDáa Kate, gramoląc siĊ spod áyĪka i

otrzepując dáonie z kurzu. - OszalaáDĞ? W czwartek bez ciebie nie dam rady Dzisiaj

handlowy wieczór, zapomniaáDĞ? Kto odbierze Jacka, weĨmie go do domu, da mu

kolacjĊ, poczyta na dobranoc? Nie ma mowy - Īadnych usprawiedliwieĔ w czwartki!

- To nie ja wybieram dni - powiedziaáa Laura áamiącym siĊ gáosem - To one mnie

wybierają.

- Czwartkowi nie wolno ciĊ wybieraü! - uciĊáa krótko Kate, jak gdyby mogáa

kontrolowaü przeznaczenie, zwyczajnie nie podejmując z nim dyskusji. - Po prostu

uwaĪaj! Miej oczy szeroko otwarte! SchodĨ z drogi nauczycielom!

- Ale mamo, to przecieĪ nie o to chodzi! – zaprotestowaáa Laura. -To jest

ostrzeĪenie przed czymĞ powaĪnym. Ty nic nie rozumiesz!

- Potem mi opowiesz - powiedziaáa Kate, ale Laura wiedziaáa, Īe nie umiaáaby

opowiedzieü. To byá stan, którego nie daáo siĊ opisaü. Ludzie musieliby jej uwierzyü, a to

najwyraĨniej przekraczaáo ich moĪliwoĞci - szczególnie rano, kiedy Īycie biegáo w trzech

róĪnych kierunkach i tylko jeden z nich byá jej.

Kate nagle doznaáa olĞnienia i pokuĞtykaáa do salonu, gdzie znalazáa but na póáce

nad kominkiem. Zeszáej nocy zostawiáa go tam przez roztargnienie, kiedy przystanĊáa

przed pustym kominkiem, oglądając rysunek Jacka - szczĊĞliwą rodzinkĊ - jedyne, co

umiaá rysowaü. Byli tam wszyscy troje: Laura, Jacko i Kate - rozwichrzeni, choü

geometryczni, z wielkimi gáowami, maáymi nóĪkami i uĞmiechami tak szerokimi, Īe

wyáaziáy poza twarze na otaczający je papier. Pod wpáywem tych uĞmiechów Kate

odzyskaáa równowagĊ i znów zaczĊáa chodziü prosto. But posáusznie wróciá na nogĊ i od

razu mu wybaczyáa.

Jednak Laurze, która miaáa ze Ğwiatem na pieĔku, pojednania nie przychodziáy

tak áatwo. Spojrzaáa na lekko zamglone niebo. Jeszcze parĊ minut temu byáo zwyczajne,

jasne i piĊkne, ale teraz czuáa, jakby lato caáym ciĊĪarem zwaliáo siĊ na dom, owiewając

Mą przy tym gorącym, drapieĪnym oddechem.

- Gdzie masz koszyk, Jacko? - spytaáa Kate i Jacko pognaá po koszyk, w którym

leĪDáa koszulka i majtki na zmianĊ, ksiąĪki do biblioteki, jego ulubiona ksiąĪeczka o

tygrysie i RóĪyczka - róĪowy, uĞmiechniĊty pluszowy krokodyl. ZáRĪ\á staranie Pana

Kocyka i poáRĪ\á na reszcie swoich skarbów. - No to, moi paĔstwo! - powiedziaáa Kate. -

Komu w drogĊ, temu czas! Mam nadziejĊ, córeczko Īe jesteĞ w formie, bo coĞ mi mówi,

Īe z samochodem mogą byü dzisiaj káopoty.

- Dla odmiany - mruknĊáa Laura z uprzejmym sarkazmem w gáosie, bo z

samochodem juĪ od wielu tygodni bez przerwy byáy káopoty.

- Trzeba naáadowaü akumulator, a niewykluczone, Īe w ogóle kupiü nowy -

powiedziaáa Kate. - To sporo kosztuje – syknĊáa przez zĊby z finansowego bólu. - Nie

przejmujcie siĊ, jak ruszy, to juĪ dalej pojedzie. UwaĪaj na Jacka, Lolly, Īeby nie polazá,

gdzie nie trzeba.

Laura podziwiaáa heroiczny wygląd Kate, kiedy ta caáym ciĊĪarem napieraáa na

przedni sáupek samochodu, zmuszając auto do ruszenia z miejsca. Nawet pchając

samochód, potrafiáa wyglądaüáadnie i elegancko ze swoim zawziĊtym uĞmiechem i

chmurą jasnych wáosów káĊbiących siĊ wokóá gáowy. Ulica opadaáa najpierw bardzo

áagodnie, a potem juĪ wyraĨnie. Sztuka polegaáa na tym, Īeby wypchnąü samochód, aĪ

sam zacznie siĊ toczyü, nastĊpnie wskoczyü w biegu i zapaliü na stromiĨnie.

Kate tak wáDĞnie zrobiáa, podobnie zresztą jak wiele razy wczeĞniej. Po drugiej

stronie ulicy Sally, koleĪanka Laury, czekaáa, aĪ ojciec wyprowadzi samochód z garaĪu i

zawiezie ją do prywatnej szkoáy na drugim koĔcu miasta.

- Nie bĊdziemy siĊ tu kisiü przez caáe Īycie – powiedziaáa kiedyĞ z pogardą Sally.

Ale Laura lubiáa dzielnicĊ Gardendale, bo wáDĞnie przeĪ\áa tu cudownie szczĊĞliwy rok i

próbowaáa dalej Ī\ü tak, Īeby zasáXĪ\ü na powtórkĊ z ciekawymi urozmaiceniami.

Sally jeszcze raz pomachaáa w ich stronĊ, kiedy po kilkudziesiĊciu metrach

toczenia siĊ, ich samochód zakaszlaá i wreszcie wydobyá z siebie równy, chrapliwy

warkot.

- No to jazda, cháopie! - zawoáDáa Laura do Jacka. - Gąski, gąski do domu!

- Boimy siĊ wilka záego! - krzyknąá Jacko i chwyciá Pana Kocyka, Īeby schowaü,

na wypadek, gdyby zjawiá siĊ wilk.

- Szkoda, Īe ja nie mam Pana Kocyka – powiedziaáa Laura. - Dzisiaj mi by siĊ

bardziej przydaá.

Pobiegli za samochodem i po chwili juĪ gramolili siĊ do Ğrodka - brat, siostra,

koszyk, róĪowy krokodyl, szkolny plecak i caáa reszta. Samochód zatrząVá siĊ na

powitanie.

- Spokojna gáowa - powiedziaáa Kate do Laury. - Nie pierwszy raz to robiĊ.

- Ale jeszcze nigdy w dniu z ostrzeĪeniem! – mruknĊáa Laura. - Przez chwilĊ

baáam siĊ, Īe wpadniesz pod koáa i zostanie z ciebie miazga.

- Ty i te twoje ostrzeĪenia! - powiedziaáa czule Kate, prawie tak jakby mówiáa do

Jacka, a nie Laury, która miaáa czternaĞcie lat i zasáugiwaáa juĪ na inny ton.

- Dobra, nie wierz, jak nie chcesz! - powiedziaáa Laura. - Nie mam do ciebie Īalu.

Tylko po prostu to jest prawda i juĪ. Wszystko nagle siĊ zapala, jakbym graáa w

Zdobywców Kosmosu i sáychaü: „Uwaga! Uwaga! Uwaga!”.

- Znowu tam byáDĞ? - powiedziaáa Kate, zadowolona, Īe moĪe zmieniü temat na

coĞ zwyczajnego, bez Īadnych przesądów. - Wolaáabym, ĪebyĞ siĊ trzymaáa od tego

miejsca z daleka. Mnóstwo tam róĪnych podejrzanych typów i nie chciaáabym, ĪebyĞ siĊ

wpakowaáa w jakieĞ káopoty.

Mówiáa o Salonie Gier w Gardendale, gdzie maszyny ze Zdobywcami Kosmosu

przez okrąJáy dzieĔ piszczaáy i graáy swoją muzyczkĊ. Zawsze peáno tam byáo

wagarujących dzieciaków i máodych ludzi, którzy nie mogli znaleĨü pracy, wiĊc musieli

jakoĞ zabiü czas.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: