S.M. Stirling & David Drake - Generał 01 - Kuźnia.pdf - S.M. Stirling & David Drake - Generał - gato6822

S.M. STERLING DAWID DRAKE

Generał

Tom 1: Kuźnia

Rozdział pierwszy

Szczur pisnął.

Raj Whitehall obrócił się na pięcie, a światło karbidowej lampy błyskało tylko trochę

szybciej niż lufa pistoletu, który trzymał w prawej dłoni.

- Cholera - wymamrotał, kiedy światło padło w kąt podziemnej komnaty. Gryzoń już

nie żył, a jego ciało zwisało z pyska spersauroida, istoty wielkości kota o wielkiej głowie i

smukłym ciele wspierającym się na czterech długich, pajęczych nogach. Spersauroid zamrugał

na ich widok, jego źrenice zmieniły się w dwie pionowe szparki, po czym zniknął z szelestem

łusek trących o kamienie. Raj skrzywił się. Jedną z niewielu dobrych stron mieszkania we

Wschodniej Rezydencji było to, że terrańskie istoty zastąpiły niemal zupełnie miejscowe formy

życia. W katakumbach było jednak inaczej.

Thom Poplanich roześmiał się.

- Ostrożnie Raj - powiedział. - Kule rykoszetują, wiesz?

Raj uśmiechnął się z zakłopotaniem, chowając broń do kabury. Oryginalny

pięciostrzałowy rewolwer informował o jego szlachectwie, tak samo jak szabla, którą nosił

przewieszoną przez ramię. Oba te przedmioty były dla niego równie naturalne jak ubranie.

Whitehall urodził się w hrabstwie Descott, dwa tygodnie ciężkiej podróży na północ od stolicy,

gdzie mężczyźni nosili broń od kiedy kończyli okres dorastania. Platynowe gwiazdy i sceny z

polowań wyryte w stali rewolweru również miały znaczenie. Informowały o przynależności do

gwardii gubernatora.

- Duchu Człowieka Gwiazd - powiedział Raj, dotykając wiszącego na jego szyi

srebrnego medalionu z wyrytymi na nim świętymi kręgami. - To miejsce przyprawia mnie o

ciarki.

Wszyscy wiedzieli, że katakumby pod Nową Rezydencją są stare i rozległe... ale to były

tylko słowa dopóki się ich nie zobaczyło. System korytarzy mógłby pomieścić wszystkich

mieszkańców stolicy i jeszcze zostałoby miejsce - a Nowa Rezydencja była największym

miastem na Ziemi.

- To nie miejsce na piknik - zgodził się Poplanich.

Opuszczony szyb windy, który znalazł pod swoimi komnatami, kończył się właśnie na

tym pełnym gruzu poziomie. Z głuchych odgłosów i ze sposobu, w jaki się rozchodziły, można

się było domyślić, że byli wiele pięter pod ziemią. Plamy rdzy znaczyły miejsca, gdzie kiedyś

stały starożytne maszyny. Teraz był tu tylko chłodny, nadtopiony kamień i jedne na wpół

otwarte drzwi... ale nie, chwilę...

- Spójrz - powiedział Poplanich. Przeszedł szybko między popękanymi skałami i

skierował promień lampy w dół, cały czas poruszając się z wystudiowanym wdziękiem. - To

znalazło się tutaj już po Upadku.

U jego stóp leżał zatopiony w kałuży stopionego tłuszczu ogarek łojowej świecy. Nad

nim widać było ślad od dymu, ale całe miejsce przykrywała gruba warstwa kurzu.

- Ale i tak leży tu od dawna - skomentował Raj, próbując otworzyć drzwi. Zastygły w

tej na wpół otwartej pozycji, pozostawiając jednak wystarczająco dużą szparę, by Raj zdołał się

wcisnąć. - Mógłbyś podać mi rysik, Thom?

Tu w katakumbach będą musieli bardzo uważać, by nie zgubić drogi. Raz jeszcze

dotknął wisiorka. Wszystko wokół nich zostało stworzone przez ludzi żyjących tu przed

Upadkiem, po tym, jak Duch Człowieka Gwiazd natchnął ich dusze. Widać to było w sposobie,

w jaki obrabiano kamień, gładko i równo, a także w dziwacznych fragmentach potrzaskanych

maszyn, wykonanych z nieznanych materiałów. Może nawet...

- Jeśli natkniemy się na jakieś komputery, będziemy musieli powiedzieć kapłanom -

powiedział. Thom roześmiał się.

- Oni już nie potrzebują prawdziwych reliktów - powiedział cynicznie. - Czyżbyś nie

słyszał, co postanowił ostatni synod na temat cudownej multiplikacji?

Raj zarumienił się. Obaj skończyli niedawno dwadzieścia pięć lat, ale zdarzało się, że

Thom Poplanich sprawiał, że Raj czuł się jak mały chłopiec, wiejski giermek z zapadłej

prowincji. Thom, nawet ubrany w tweedowo-skórzany strój do polowania, miał w sobie pełną

pewności siebie elegancję, która sugerowała dziesięć pokoleń miejskiej arystokracji. Raj raz

jeszcze potarł swój amulet. Dobrze było wiedzieć, że chociaż on był autentyczny. Znaleziono

go dwa stulecia temu, a błogosławiła go sama święta Wu. Nawet jeśli Kościół postanowił, że

wiara czyni relikt świętym, zamiast odwrotnie.

Wcisnął się w drzwi i zaczął pchać kolanami i dłońmi, plecami opierając się mocno o

ścianę. Przez długą chwilę nic się nie poruszyło, dopóki nie zaczerpnął głęboko tchu i nie

włożył w pchnięcie całej siły ramion i pleców, koncentrując się na wydechu, dokładnie tak, jak

uczył go rodzinny zbrojmistrz. Obcisła kurtka mundurowa pękła na boku, a gruba płyta

przesunęła się z jękiem wyginanego metalu. Raj opadł na kolana nieco zdyszany.

- Na pokaz - powiedział Thom, przeciskając się obok niego. W jego głosie słychać było

jednak podziw i nieco zazdrości. Jego przyjaciel wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Mocne plecy przydają się nie tylko do ciągnięcia pługu - powiedział podnosząc lampę.

- Trzymajmy się prawej strony.

* * *

Raj przyklęknął raz jeszcze, dotykając czołem starożytnego, pokrytego kurzem

terminala komputerowego.

- Chyba nie ma sensu iść dalej - powiedział. Znajdowali się pięć poziomów poniżej

punktu wyjścia. Pustka, biura i magazyny, nienaturalnie pozbawiony rdzy metal i zapach

wilgotnego kamienia. A także wystarczająco dużo sprzętu komputerowego, by zaopatrzyć

kościoły na ziemiach Rządu Cywilnego oraz barbarzyńców.

Poplanich przesunął dłonią po oparciu obrotowego krzesła, stojącego przed terminalem.

Jego dotyk podniósł obłok kurzu, mieniący się w świetle lamp na srebrno i żółto.

- Dotknij - powiedział zafascynowany. - Wygląda jak skóra, ale jak nowa skóra. Nikt tu

nie był od czasu Upadku, więc powinna już dawno doszczętnie zgnić. - Przechylił krzesło w

przód i w tył. - Nawet naoliwiona oś nie przesuwałaby się tak gładko, a ta nawet nie skrzypi.

Raj wzruszył ramionami.

- Przed Upadkiem mieli moce. Duch opuścił ich, kiedy okazali się niegodni.

Thom skinął obojętnie głową. To było z Wyznania.

- Nadal wydaje mi się, że to była morska instalacja - powiedział, podnosząc z jednego

ze stołów plastikowy znak. Wykonano go z dwóch pasków połączonych dłuższą krawędzią.

Jedna strona była pusta, na drugiej widniały czarne litery tworzące słowa w starym

nameryjskim. “Weźni wino w’rzuci: Niwolny ‘eba przędąc”. Powoli poruszał ustami, najpierw

tłumacząc słowa na nowożytny nameryjski, a potem na swój ojczysty sponglijski. Obojętnie

zmarszczył brwi. Cóż, oczywiście, pomyślał.

- Nie wiem - odrzekł Raj, ostrożnie wychodząc z powrotem na korytarz. - Księga

Upadku... hej, tu są schody na dół, podaj mi jeszcze raz rysik... mówi, że wojsko przyłączyło się

do Rebelii.

Obaj słyszeli na ten temat mnóstwo nudnych kazań.

Thom wyszczerzył usta w uśmiechu.

- Moja interpretacja - czy mógłbyś nie opowiadać tego Dozorowi Przeciwko Herezji? -

jest taka, że Brygada i Eskadra, i inni, byli słabo wyszkoleni, a do tego znajdowali się na

pustkowiach, kiedy nadszedł Upadek. Nie spowodowali rozpadu Świętej Federacji, po prostu

przejmowali władzę, gdzie tylko mogli, kiedy odcięto ich od Gwiazd.

Raj poczuł się nieco niepewnie. Nie wykraczało to poza kanony interpretacji, ale było

niebezpiecznie bliskie wolnomyślicielstwa.

- Chodź - powiedział. - Jeszcze dwa poziomy i wracamy.

* * *

- Tam jest światło - syknął Thom, kiedy wyszli zza rogu. Stopą odsunął na bok

rozpadającą się ludzką kość udową. Widzieli na tym poziomie wystarczająco dużo szkieletów,

by się do nich przyzwyczaić. Kruchy stos brązowoszarych kości, prawie nie naruszonych

zębami szczurów, a wokół niego fragmenty lin, sztywnej skóry i zardzewiałego metalu.

Raj zmrużył oczy, a potem zgasił swoją lampę. Jego przyjaciel zrobił to samo i przez

chwilę stali w bezruchu, próbując przyzwyczaić oczy do ciemności. Poczuł, jak otaczające go

ciemności rzedną, a wraz z nimi zmniejsza się straszliwy ciężar katakumb. Czuł suchość w

ustach. Tam naprawdę jest światło, pomyślał. Łagodne białe światło, niepodobne do niczego,

co kiedykolwiek widział. Niepodobne do światła słońca, gwiazd, ognia, czy nawet

aktynicznych lamp, które czasem widywał w pałacu gubernatora lub w posiadłościach

bogaczy. To było światło starożytnych. Światło Ducha Człowieka Gwiazd.

- Działający sprzęt - wyszeptał, ponownie przyklękając. Bluźnierstwo. Oczy Upadłego

są ślepe na Światło Ducha. Nie jestem godzien. Wysiłkiem woli rozluźnił twarde jak kamień

mięśnie karku i ramion.

- Thom, nie powinniśmy tu być. To coś dla Rady Patriarchów albo dla gubernatora. -

Ręce trzęsły mu się nieco, kiedy sięgał po pistolet, wysuwał bębenek i sprawdzał ilość

pocisków. Nienaturalny blask odbijał się od mosiężnych nabojów. Zdawał sobie sprawę z tego,

jak bardzo bezużyteczna była ta czynność. Cóż mógłby zrobić rewolwer wobec mocy

nie-Upadłych. Oczywiście nie był bardziej bezużyteczny niż cokolwiek innego, co mógłby

teraz zrobić.

- Kapłani... - zastanawiał się Thom. - Kapłani wcale nie są bardziej cnotliwi niż ty lub

ja, Raj - powiedział rzeczowo. Jego oczy wpatrywały się w blask i można w nich było odczytać

wyraz pierwotnego głodu. - Oczywiście, jeśli nie jesteś... pewien... możesz poczekać tutaj,

kiedy ja pójdę sprawdzić. Nie sądzę, by stać cię było na więcej.

Raj zarumienił się. Jestem za stary, żeby dać się wciągnąć w coś głupiego przez

wyzwanie, pomyślał ze złością, czując jak jego usta się otwierają.

- Spróbuję łomem - powiedział. - Mógłbyś go wyjąć?

Thom zaczął grzebać w plecaku, a Raj podszedł bliżej, by przyjrzeć się drzwiom. Czuł

w żołądku to samo, co czuł, kiedy czekał ukryty za barykadą podczas walk ulicznych ostatniej

S.M. Stirling & David Drake - Generał 01 - Kuźnia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: