Myszolap.pdf

(Z przyklejoną na miejscu pojaśniałą twarzą Martwymi

oczyma wetkniętymi w czaszkę Sercem nieboszczyka

przykręconym w piersi Strzępami wnętrzności zszytymi do

kupy Z poszarpanym mózgiem w stalowym czerepie) Robi

krok do przodu,

jeszcze jeden

i jeszcze...

Ted Hughes

Boimy się prawdy, obawiamy szczęścia, lękamy się śmierci i

siebie nawzajem.

Raiph Waldo Emerson

Jeśli chce się zrozumieć kota, trzeba sobie u-zmysłowić, że

ma on swoje zdolności, swój punkt widzenia, a nawet własną

moralność.

Lilian Jackson Braun

PROLOG

Ktoś mnie śledził. Owo przeczucie, a raczej świadomość,

niczym dotyk lodowatej dłoni upiora na moim karku, towa-

rzyszyła mi przez całe popołudnie. Poznałem to w ten sam

sposób, jak czasami zdarzało mi się jeszcze czynić inne rze-

czy, zbierać okruchy informacji na podobieństwo fragmentów

piosenki wyławianej z szumu eteru. Po raz pierwszy dopadło

mnie na bazarze orbitalnego kosmodromu. Stałem pod

wielobarwną markizą kramu z wyrobami jubilerskimi, a cie-

mnoskóra kobieta o długich palcach wkłuwała mi w ucho

kolczyk.

- Nie będzie booleć - szeptała z jakimś dziwnym akcentem,

równie uderzającym jak woń pieczonego mięsa dolatująca z

sąsiedniego stoiska. - Proszę stać spokojnie. Nie będzie

booleć... - mówiła jakby do dziecka albo turysty. Bolało, ale

nie za bardzo. Zresztą byłem turystą, jak wszyscy tutaj, co

jednak wcale nie oznaczało, że czułem się tu równie obco.

Drgnąłem, lecz ból ukłucia szybko minął. Za to w ułamku

sekundy, kiedy mój umysł wypełniła nieskończona biała pu-

stka, gdy czekałem na następną falę bólu, zetknąłem się z

czymś innym: jakby z dotknięciem, z szumem, jaki towa-

rzyszył penetrowaniu mego umysłu przez czyjąś świadomość

- nawet nie czyjąś, ale jakąś: obojętną, cierpliwą, bezosobo-

wą. Uniosłem szybko głowę i popatrzyłem dokoła, jedno-

cześnie odskakując od sprzedawczyni, która wycierała mi

krew z ucha. Nie spostrzegłem jednak niczego szczególnego,

nikogo znajomego, nikogo, kto zwracałby na mnie specjalną

uwagę. Wokół mnie przelewał się tłum w krzykliwych strojach,

ludzie o bałwochwalczych spojrzeniach, tacy sami jak ci,

którzy każdego wieczora kręcili się po Starówce...

Potrząsnąłem głową, żeby odpędzić wizje z przeszłości,

nasuwające się półprzeźroczystą kliszą na obraz

teraźniejszości. Nadal zdarzało mi się to dość często -

niespodziewanie zaczynałem się czuć, jakbym śnił na jawie,

jakbym nie wiedział, kim jestem i gdzie się znajduję. Ciężki

kolczyk z zielonym agatem na druciku stuknął mnie w

policzek.

- Drrrugi... ? - zapytała kobieta, sięgając do gabloty.

Pospiesznie wmieszałem się w tłum, pozwalając się nieść

ulicą zalewaną potokami światła sztucznego słońca.

Kiedy raz poczułem to coś, co sięgało do mojego umysłu,

nie mogłem się uwolnić od tego wrażenia - owego szmeru

przypominającego bezdźwięczną pieśń, który jak haczyk za-

czepił siew mej jaźni. Próbowałem przekonać samego siebie,

że to jedynie wytwór wyobraźni, że mój okaleczony mózg od-

czuwa coś w rodzaju złudnego doznania bólu w amputowanej

kończynie. Ale to nie pomogło, owa świadomość była silniej-

sza ode mnie. To coś trzymało się mnie kurczowo podczas

wędrówek krętymi, oszałamiającymi przepychem uliczkami,

które próbowały ukryć fakt, że wszystkie wiodły w koło -w

stronę wielkiego ocienionego kompleksu muzealnego i dalej,

do jadłodajni i hotelu, gdzie pomieszczenia dla ludzi wy-

kończone były na srebrno. Śledziło mnie i tylko mnie, było

zestrojone z elektrycznym kodem wywoławczym mojego

mózgu i trzymało się tego namiaru. Pomyślałem o powrocie

na pokład Darwina, lecz nawet ściany statku by mnie nie

ochroniły. Do cholery, nie istniał żaden powód, dla którego

ktoś miałby mnie śledzić! Może to jakaś pomyłka, ktoś inny

miał się znaleźć pod obserwacją, lecz echo impulsu... Jeśli

zaś chodziło o mnie, komu mogłoby na tym zależeć? Dlacze-

go po prostu nie spotkał się ze mną? W jakim celu śledzono

moje kroki pośród tłumu ludzi spędzających tu urlop, ubra-

nych w kolorowe ciuchy...

- Kocie! Hej, Kocie!

Odwróciłem się, unosząc pięści, mimo że rozpoznałem ten

głos. Ręce lepiły mi się od potu. Rozprostowałem dłonie, po-

ruszałem palcami.

Była to Kissindra Perrymeade - kilka ciemnych warkoczy

spadało na koszulę w kolorze khaki, a przyjazny uśmiech od-

słaniał rząd białych zębów.

Zatrzymałem się i czekałem, aż podejdzie bliżej, niesiona

opływającym mnie dokoła tłumem.

- Cześć, Kissy. - Skrót jej imienia zawsze pobudzał mnie do

śmiechu. Wcisnąłem ręce do kieszeni dżinsów. - Cóż za miłe

spotkanie! - rzekłem i od razu tego pożałowałem.

Czyżby? - to pytanie było wypisane na jej twarzy; jak przy

każdym naszym spotkaniu towarzyszyła mu dziwna miesza-

nina wstydu i wysiłków, aby nie gapić się na moją twarz. Stą-

paliśmy razem po powierzchniach kilku planet, wraz z pię-

cioma setkami pozostałych studentów Uniwersytetu Latają-

cego, ale jak dotąd nie zawiązała się między nami nić

przyjaźni, w każdym razie traktowałem ją jak resztę grupy.

Kissindra studiowała eksternistycznie, tak więc podchodziłem

z rezerwą do nawiązania bliższych kontaktów. Natomiast to,

że była bogata, piękna i często wodziła za mną wzrokiem,

jeszcze pogarszało sytuację. Pociągało ją to, co dla innych

stanowiło powód do unikania mnie. Mówiłem inaczej niż inni,

ubierałem się także inaczej. Poza tym pochodziłem z innej

planety. W moich oczach widniały wydłużone szparki źrenic, a

rysy twarzy, jak w wypadku każdego mieszańca, niezbyt

odpowiadały ludzkim kanonom urody. Nigdy nie rozmawiałem

z nikim na ten temat, lecz aż za dobrze zdawałem sobie z

tego sprawę.

A jednak to wszystko, na co inni tylko kłapali szczękami jak

dobre pułapki na myszy, wzbudzało zainteresowanie Kis-

sindry. Dobrze wiedziałem, że nieraz szkicowała rysikiem mój

profil na marginesach swych błyszczących notatników,

jakbym miał w sobie nie mniej piękna niż obiekty i krajobrazy,

które tak pieczołowicie utrwalała - podczas gdy inni za-

szczycali je pobieżnym spojrzeniem i natychmiast wyrzucali z

pamięci. Nie mam pojęcia, za kogo mnie brała, bo gdyby

znała prawdę, na pewno nie chciałaby mnie znać - a ta świa-

domość dodatkowo pogarszała mój nastrój, ilekroć się spoty-

kaliśmy.

Lecz teraz, gdy coś nieludzkiego przywarło do mojego

umysłu, ucieszyłem się na widok znajomej twarzy - tym bar-

dziej, że była to właśnie Kissindra, chociaż uśmiechała się nie

całkiem szczerze. Zauważyłem, że również miała na sobie

dżinsy, których na statku nie nosił nikt poza mną - uchodziły

za strój roboczy, stanowiły symbol ubóstwa i pospolitości.

Pamiętam, że moją uwagę przyciągnął fakt, iż zaczęła je

nosić po pierwszym spotkaniu ze mną.

- Czy coś się stało? - zapytała, obrzucając mnie uważnym

spojrzeniem.

Potrząsnąłem głową, częściowo tylko w odpowiedzi.

- Bo powiedziałem, że cieszę się, że cię widzę? - Patrzy-

łem ponad jej ramieniem, przeszukując wzrokiem całą ulicę.

Wziąłem ją pod rękę. Spięła się, lecz nie cofnęła ręki. -Chodź,

polecimy gdzieś. Chciałbym się stąd wynieść. Obejrzymy coś

ciekawego. - Przyszło mi na myśl, że gdybym opuścił stację

orbitalną na kilka godzin, mógłbym pozbyć się natręta

śledzącego mnie przez pomyłkę.

- Czemu nie - odparła uśmiechając się. - Skoro masz

ochotę. To niesamowite... - urwała nagle, jakby uświadomiła

sobie, że nie powinna za dużo mówić. W każdym razie tak to

wyglądało.

Większość studentów na Darninie stanowili znudzeni bo-

gacze, którzy marzyli jedynie o długich wakacjach. Ale było

wśród nich kilka osób rzeczywiście pragnących się czegoś

nauczyć. Właśnie do nich należała Kissindra. Ja chyba też.

- Leci ci krew z ucha - powiedziała. Uniosłem rękę i

dotknąłem kolczyka, przypomniawszy sobie o nabytku.

- Kupiłem go właśnie. To podobno relikwia. Zmarszczyła

brwi.

- Nie przejmuj się - rzekłem. - Na pewno nią nie jest.

Mnie też się nie podobało, że ludzie tak po kawałeczku

okradali tę planetę z zabytków. Nie przywiązywali do tego

wagi. Skoncentrowałem się i zacisnąłem palce mojego umy-

słu w pięść; tyle zawsze mogłem zrobić, nawet jeśli nie potra-

fiłbym zadać ciosu. Towarzyszący mi obcy szum ucichł. Przy

odrobinie szczęścia mogło to oznaczać, że dla tego, kto mnie

śledził, w tej chwili przestałem istnieć. Ale stan taki przypo-

minał wstrzymanie oddechu.

Poszliśmy do muzeum i zjechaliśmy dziesięć poziomów na

dół, do obszernej, tonącej w półmroku jaskini, gdzie na

gładkiej ceramicznej platformie stały szeregi podobnych do

opalizujących żuków wahadłowców, gotowych przetranspo-

rtować takich jak my ciekawskich na powierzchnię globu. Na

znajdującej się tysiąc kilometrów pod nami planecie, którą lu-

dzie nazwali Pomnikiem, nie odkryto ani jednej budowli

przypominającej ziemskie konstrukcje. Cała planeta była

chronionym obiektem Federacji... była tworem sztucznym,

powstałym przed tysiącami lat i umieszczonym na orbicie

wokół przygasłej pomarańczowej gwiazdy, z dala od cywili-

zowanych regionów.

Kosmodrom wielkości małego miasteczka, którym był w

rzeczywistości, krążył po odległej orbicie. Mniej więcej połowę

jego powierzchni zajmował kompleks muzealny, będący

zarazem centrum badania wymarłej rasy, która zbudowała

Pomnik. W dziesiątkach pokoi znajdowały się znalezione na

planecie przedmioty, a każdy przedmiot nasuwał pytania, na

które nie było odpowiedzi. Druga część stacji orbitalnej

służyła obsłudze turystów, z zysków finansowano prace

naukowe.

Kiedy wyszliśmy z cienia korytarza między dźwigające

ciężki strop filary, trzy wahadłowce uniosły się równocześnie

w powietrze i z cichym szumem, przypominającym łopot

niewidzialnych skrzydeł, pomknęły łukiem ku wrotom śluzy.

W odległym końcu lądowiska spolaryzowane ściany stacji

ukazywały czerń kosmicznej pustki usianą gwiazdami. W rogu

widać było delikatną pomarańczową poświatę bezimiennego

słońca Pomnika, który w dole obracał się bezgłośnie. Ludzie,

z braku lepszego określenia, nazwali jego budowniczych

mianem Twórców. Rasa Twórców zniknęła na długo, zanim

ludzkość uwolniła się z okowów grawitacji i rozpełzła po

Galaktyce niczym karaluchy. Nikt nie wiedział, co się stało z

ich cywilizacją, panowała jednak zgodna opinia, że zniknęła

ona bezpowrotnie, a pozostał po niej tylko tajemniczy Pomnik.

Nawet władze Federacji podzielały tę opinię.

- Co chciałabyś obejrzeć? - zapytałem Kissindrę, kiedy

szliśmy w górę, by stanąć na końcu długiej kolejki turystów i

studentów zgłaszających swe życzenia przy wejściu na lą-

dowisko. Niewiele mnie obchodziło, dokąd polecimy, byle

tylko trzymać się z dala od tego, kto mnie śledził. Można było

zamówić krótką kilkugodzinną wycieczkę, jak też parodniową

wyprawę w dowolny rejon globu. Planeta nie była duża, miała

około trzech i pół tysiąca kilometrów średnicy, lecz grawitację

zbliżoną do ziemskiej. Stanowiła fenomen, którego eksperci

od ksenologii nie potrafili wyjaśnić: z jakichś powodów planeta

skonstruowana przez obcych doskonale odpowiadała

wymaganiom człowieka. Albo Twórcy musieli być

człekokształtni, albo też chcieli tym sposobem przekazać

jakąś informację. Istniała przecież rasa Hydran tak bliskich

ludziom, że różnice wydawały się nieistotne nawet na pozio-

mie genetycznym. Byłem tego żywym dowodem. Natomiast

to, co zostało po Hydranach, było żywym dowodem, że ludz-

kość nie zwracała uwagi na żadnych obcych.

- No cóż... - Kissindra zacisnęła wargi i popatrzyła na

umieszczony wysoko nad naszymi głowami ekran, po którym

przesuwały się reklamowe widoczki, a jaskrawożółte cyfry na

dole pokazywały czas trwania wycieczki oraz jej koszt. -

Podobno w Jaskiniach Podbiegunowych można spotkać naj-

lepsze przykłady synestetyki... Ale gdybyś chciał ponurkować.

.. - Spojrzała na mnie. Miała na myśli całonocną wyprawę.

- Doskonale - odparłem. - Jak sobie życzysz. Wysiłek

izolowania własnego umysłu sprawił, że na czoło wystąpiły mi

krople potu. Skupiłem wzrok na twarzy Kissin-dry,

koncentrując się ponownie. Kissindra patrzyła śmiało, miała

błękitne oczy barwy morskiej toni; jej wargi rozchyliły się

nieco. Uświadomiłem sobie, jak-bardzo mi się podoba.

Miałem ochotę ją pocałować.

Zerknęła na kolorowy ekran, potem na panoramę za ścianą

i znów popatrzyła na mnie. Zaczerwieniła się.

- Tylko że... - mruknęła - obiecałam Ezrze, że zjemy razem

kolację.

- Nie ma sprawy - odparłem, spoglądając w bok. - Wy-

bierzemy się innym razem. Teraz weźmy coś krótszego... -

Znów popatrzyłem jej w oczy; czułem się przy niej jeszcze

gorzej niż zwykle. Złożyłem ręce na piersi i przycisnąłem

spocone dłonie łokciami do boków. Byliśmy już blisko wejścia.

- Dobra, może...

- Kissindra!

Obróciła się gwałtownie, usłyszawszy za plecami głos Ezry.

Zerknąłem przez ramię -jej chłopak gnał po platformie w

naszą stronę. Zawsze poruszał się tak, jakby za chwilę miał

runąć jak długi. Rzadko kiedy odklejał przytwierdzone do

skóry na głowie elektrody. Kiedy dopadł nas, jego twarz była

purpurowa - Kissindry zresztą również, chociaż z innych po-

wodów. .. A może nie? Wkrótce miałem się o tym przekonać.

- Co ty tutaj robisz? - spytał, próbując bezskutecznie nadać

głosowi spokojne brzmienie.

- Badam - odparła, może nieco za głośno.

- Co badasz? - Obrzucił mnie wzrokiem.

- Pomnik! Sądziłam, że jeszcze pracujesz nad swoją kom-

pilacją...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: