Działa Nawarony.pdf

Alistair Maclean

Działa Nawarony

Tom

Całość w tomach

Polski Związek Niewidomych

Zakład Wydawnictw i Nagrań

Warszawa 1989

Przełożył Adam Kaska

Tłoczono w nakładzie 20 egz. pismem punktowym dla niewidomych w Drukarni PZN,

Warszawa, ul. Konwiktorska 9 Pap. kart. 140 g kl. III_Bą1 Całoś- nakładu 100

egz.

Przedruk z wydawnictwa

„Iskry”, Warszawa 1989

Pisał A. Galbarski,

Korekty dokonały:

J. Andrzejewska

i U. Maksimowicz

Rozdział pierwszy

Preludium: niedziela

Godz. #),#jj-#)*#jj

Zapałka zgrzytnęła hałaśliwie

po zardzewiałej blaszanej

ścianie baraku, zasyczała, a

potem bryznęła iskrzącym

płomieniem. Zarówno ostry

dźwięk, jak i nagła jasność były

jednakowo niesamowite w nocnej

ciszy. Oczy Mallory’ego

mechanicznie towarzyszyły

osłoniętemu dłońmi migotliwemu płomykowi w jego drodze do papierosa wystającego

spod przystrzyżonych wąsów pułkownika, dostrzegły, jak płomień zatrzymał się o

parę cali od twarzy, zauważyły również jej nagłą nieruchomość i pustkę w oczach

człowieka zatopionego w nasłuchiwaniu. Potem zapałka zgasła i upadła na piasek

lotniska.

- Słyszę ich - powiedział cicho pułkownik. - Nadlatują. Za

pięć minut tu będą. Nie ma dziś wiatru, przylecą na Numer Drugi. Chodźmy, spotkamy się z

nimi w sztabie.

Urwał, popatrzył zagadkowo na

Mallory’ego, zdawało się, że się

uśmiecha. Ale ciemność

oszukiwała, bo nie było

wesołości w jego głosie.

- Pohamuj swą niecierpliwość, młody człowieku. Już niedługo. Niezbyt się nam udało

dzisiejszej nocy. Boję się, że otrzymasz odpowiedź na wszystkie pytania, i to aż za

szybko.

Odwrócił się raptownie i

skierował ku przysadzistym

budynkom, które majaczyły

niewyraźnie na tle bladej

ciemności nad równą linią

horyzontu.

Mallory wzruszył ramionami i

poszedł za trzecim członkiem

grupy, barczystym, krępym

mężczyzną, który wyraźnie

kołysał się przy chodzeniu. Mallory zastanawiał się kwaśno, jak długo Jensen ćwiczył, by

osiągnąć ten marynarski efekt. Oczywiście trzydzieści lat na morzu - bo tyle Jensen miał za

sobą - wystarczą aż nadto, żeby człowiek kołysał się na równej drodze. Ale nie to było

ważne.

Dla odnoszącego wspaniałe

sukcesy szefa wydziału

operacyjnego Ekspozytury

Operacji Dywersyjnych w Kairze,

kapitana Jamesa Jensena, oficera

Marynarki Królewskiej, kawalera

D.S.O, * intryga, podstęp,

zmienianie wyglądu i

przebieranie się za kogoś były

chlebem powszednim. Jako

agitator wśród lewantyńskich

dokerów zyskał sobie nie

pozbawiony domieszki lęku

respekt robotników portowych od

Aleksandretty do Aleksandrii,

jako jeździec na wielbłądzie

bluźnierczo wyprzedzał

wszystkich beduińskich

współzawodników. Nie było też

żebraka, który by w bardziej

dramatyczny sposób pokazywał

rany na bazarach i targowiskach Wschodu. Jednak owej nocy występował jako

przeciętny oficer marynarki. Ubrany był na biało, od czapki aż do płóciennych

butów, światło gwiazd połyskiwało delikatnie na złotych haftach naramienników.

Distinguished Service Order - wysokie brytyjskie odznaczenie.

Kroki obu mężczyzn skrzypiały unisono po ubitym piasku; gdy weszli na betonowy

pas startowy, zadźwięczały ostro. Sylwetka spieszącego się pułkownika już prawie

zniknęła z pola widzenia. Mallory głęboko wciągnął powietrze i gwałtownie

zwrócił się ku Jensenowi.

- Niech mi pan powie, sir, o co tu właściwie chodzi? Po co ten cały bałagan i

tajemniczość? I dlaczego ja jestem w to wmieszany? Przecież zaledwie wczoraj ściągnięto

mnie z Krety, kazano się stamtąd wynieść w ciągu ośmiu godzin. Powiedzieli mi, że dostanę

miesięczny urlop. A co się dzieje?

- No? - mruknął Jensen. -

Właśnie, co się dzieje?

- Nici z urlopu - powiedział gorzko Mallory. - Nie mogłem przespać nawet jednej nocy.

Wysiadywałem tylko w sztabie E.O.D. i odpowiadałem na idiotyczne pytania na temat

wspinaczki w południowych Alpach. Potem wyciągają mnie z łóżka o północy i mówią, że

mam się spotkać z panem. Tymczasem zjawia się jakiś zwariowany Szkot, który wodzi mnie

godzinami po tej pieprzonej pustyni, śpiewa pijackie piosenki i zadaje mi setki jeszcze

głupszych, kretyńskich pytań!

- Zawsze uważałem, że w roli

Szkota jestem najlepszy - oznajmił gładko Jensen. - Ja osobiście świetnie się

bawiłem na naszej wycieczce.

- W roli Szko... - Mallory urwał, bo przypomniało mu się wszystko, co powiedział

starszemu wąsatemu Szkotowi, kapitanowi, który prowadził wóz sztabowy. - Ja... ja bardzo

przepraszam, sir. Nigdy by mi nie przyszło do głowy...

- Oczywiście, że nie -

przerwał Jensen. - Nikt tego od pana nie oczekiwał. Po prostu chcieliśmy

ustalić, czy pan się nada do tej roboty. Ja osobiście jestem pewny, że tak, a

zresztą wiedziałem już, zanim ściągnęliśmy pana z Krety. Natomiast nie mam

pojęcia, skąd panu przyszła do głowy sprawa urlopu. Zdrowy rozsądek E.O.D.

często już kwestionowano, ale nawet my nie wysyłamy hydroplanu po to tylko, by

umożliwić młodszym oficerom marnowanie przez miesiąc energii w burdelach Kairu -

zakończył sucho.

- Nadal nie wiem...

- Cierpliwości, chłopaczku, cierpliwości - jak już powiedział przed chwilą nasz szanowny

pułkownik. Czas nie ma kresu. Czekać i być cierpliwym to dopiero rozumieć Wschód.

- Ale cztery godziny snu na trzy doby nie pomogą w tym - rzekł Mallory z naciskiem. - A

tylko tyle spałem... O, już lądują...

Obaj mężczyźni machinalnie przymknęli oczy, gdy uderzył w nie ostry blask świateł pasa

startowego - ognista droga rozcinająca ciemność. Nie upłynęła minuta, gdy opuścił się

pierwszy bombowiec, przekołował ciężko, niezgrabnie i zatrzymał się tuż koło nich. Szara

farba kamuflażu na kadłubie i statecznikach była posiekana przez kule i odłamki granatów,

jedna lotka w strzępach, lewy silnik nieczynny i skąpany w benzynie. Szyby kabiny

strzaskane i podziurawione w kilku miejscach.

Przez dłuższy czas Jensen

wpatrywał się w dziury i

szczerby na uszkodzonej

maszynie, potem potrząsnął głową i odwrócił wzrok.

- Cztery godziny snu,

kapitanie Mallory - powiedział spokojnie. - Cztery godziny... To pan jest

szczęściarz, że pan spał aż tyle.

Sala oddziału operacyjnego, ostro oświetlona dwiema potężnymi, nie osłoniętymi

żarówkami, była nieprzytulna i duszna. Na urządzenie wnętrza składało się kilka

zużytych map ściennych i planów, dwadzieścia rozklekotanych krzeseł i nie

politurowany sosnowy stół. Przy stole, między Jensenem i Mallorym, siedział

pułkownik. Drzwi otworzyły się gwałtownie i weszła pierwsza załoga mrużąc oczy,

nie przyzwyczajone do ostrego światła. Prowadził ją ciemnowłosy, krępy pilot. W

lewym ręku trzymał hełmofon i skafander, furażerkę zsunął na tył głowy. Na

obydwu ramionach miał wypisane białymi literami „Australia”. Nachmurzony, nie

mówiąc słowa, usiadł bez pozwolenia, wyciągnął papierosy i potarł zapałkę o blat

stołu. Mallory zerknął ukradkiem na pułkownika. Pułkownik wyglądał na

zrezygnowanego. Nawet w jego głosie brzmiała rezygnacja.

- Panowie, to jest dowódca eskadry Torrance. Major Torrance

- dodał niepotrzebnie - jest Australijczykiem.

Mallory odniósł wrażenie, że pułkownik próbuje w ten sposób wytłumaczyć niektóre sprawy,

samego majora Torrance.a, między innymi.

- Prowadził dzisiaj atak na

Nawaronę - mówił pułkownik. -

Bill, ci panowie, kapitan Jensen

z Marynarki Królewskiej i

kapitan Mallory z Grupy

Pustynnej Dalekiego Zasięgu, są szczególnie zainteresowani Nawaroną. Jak tam

dziś poszło?

Nawarona! To dlatego tu

dzisiaj jestem - pomyślał

Mallory. - Nawarona. Znam ją dobrze, a raczej wiele o niej słyszałem. Jak każdy, kto służył

kiedykolwiek we wschodnim rejonie Morza Śródziemnego.

Nawarona - ponura,

nieprzenikniona, żelazna forteca

u wybrzeży Turcji, zaciekle

broniona, jak przypuszczano,

przez mieszany garnizon

niemiecko-włoski, jedna z

nielicznych wysp archipelagu egejskiego, na której alianci nie mogli postawić

stopy, a tym bardziej odzyskać jej w żadnej fazie wojny... Uświadomił sobie, że

Torrance mówi z tłumioną wściekłością, cedząc słowa.

- Cholernie ciężko, sir.

Zupełny klops. Samobójstwo. - Urwał nagle i zaciskając usta popatrzył ponuro na

dym unoszący się z papierosa. - Ale chętnie wrócilibyśmy tam znowu - podjął.

- Ja i moi chłopcy. Jeszcze raz.

Rozmawialiśmy o tym w powrotnej drodze. - Mallory dosłyszał z głębi pomruk głosów,

pomruk aprobaty. - I wzięlibyśmy ze sobą tego kretyna, który to wymyślił, żeby go spuścić

nad Nawaroną z wysokości dziesięciu tysięcy stóp bez spadochronu.

- Aż tak źle, Bill?

- Aż tak źle, sir. Nie

mieliśmy żadnych szans. Po

prostu żadnych. Po pierwsze,

pogoda była przeciwko nam - a

faceci ze służby

meteorologicznej dali tak

przedziwne informacje - jak zwykle.

- Zapowiedzieli dobrą pogodę?

- Tak jest. Dobrą pogodę.

Tymczasem zachmurzenie nad celem

było dziesięć na dziesięć -

oświadczył z goryczą Torrance. -

Musieliśmy zejść na półtora

tysiąca. Zresztą - co za

różnica. Powinniśmy lecieć

jeszcze niżej, jakieś trzy

tysiące stóp poniżej poziomu

morza, a potem wyskoczyć: ten

nawis skalny dokładnie zamyka

cel. Równie dobrze moglibyśmy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: