Danielle Steel - Rytm serca.pdf - Danielle Steel - gato6822

Steel Danielle - Rytm serca

PWZN

„Print 6”

Lublin 1995

Adaptacja na podstawie

książki pod tym samym

tytułem wydanej przez

Wydawnictwo „Książnica”

Katowice 1994

dla Zary,@ słodkiego uosobienia@ rytmu mojego życia,@ niechaj zawsze

towarzyszy ci miłość i radość...@ i dla twojego tatusia,@ który obdarował

mnie hojnie@ wielkim uczuciem, weselem@ i biciem tylu kochanych serduszek@

z miłością płynącą z głębi mojego serca

D.S.

Rytm serca

uderzenie,@ po nim lekki tupot,@ ciekawość, gdzie to jest,@ w głębi

serca,@ słodycz serca,@ słodkie sny,@ rytm serca -@ najwspanialsza muzyka,@

dłoń w dłoni koi moje obawy,@ słyszany nocą odgłos ukochanych stóp,@

najskrytsze nadzieje o szczęściu,@ jaśniejąca miłość,@ dar z niebios,@

najczulsza kołysanka,@ cud maleńkich nóżek,@ które przyszły na świat,@ z

jednym uderzeniem serca,@ śpiewając@ słodką piosneczkę,@ moje serce na

zawsze@ do ciebie należy,@ ten związek wieczny,@ ta więź tak mocna,@ z

naszej miłości wielkiej i czystej,@ mów szeptem,@ dziecko śpi,@ nasza

miłość nigdy się nie skończy,@ pod niebem usłanym gwiazdami@ moje serce nie

przestanie bić dla ciebie

Rozdział pierwszy

Ciszę panującą w pokoju przerywał tylko metaliczny stukot starej maszyny do pisania, nad którą

unosiła się sina chmura papierosowego dymu. Bill Thigpen, zsunąwszy okulary na czubek głowy, z

napiętą twarzą mocno uderzał w klawisze. Na brzegu biurka niebezpiecznie balansowały

plastykowe kubki po kawie, z popielniczek wysypywały się na blat niedopałki. Bill, rzuciwszy

przez ramię spojrzenie na zegar nieubłaganie odmierzający czas, pisał coraz szybciej, jakby

popędzany przez demony. Z wyrazistych rysów jego gładko wygolonej miłej twarzy emanowała

jakaś łagodność, siwiejące ciemnoblond włosy wyglądały, jakby od dawna ich nie czesał. Nie był

może przystojny, sprawiał jednak wrażenie człowieka silnego, przyciągającego uwagę, człowieka,

któremu warto poświęcić więcej niż jedno spojrzenie, więcej niż chwilę. Lecz nie teraz. Jęknął,

znowu spojrzał na zegar i z jeszcze większą siłą zaczął uderzać w klawisze. W końcu w pokoju

zaległa cisza. Po dokonaniu kilku drobnych poprawek piórem Bill zerwał się na nogi i złapał stos

kartek, nad którymi pracował od piątej rano. Teraz dochodziła już pierwsza - pora emisji. Bill

biegiem przemierzył pokój, z rozmachem otworzył drzwi, niczym strzała minął biurko swej

sekretarki i jak najspieszniej ruszył korytarzem, wymijając bez słowa ludzi, ignorując zdziwione

spojrzenia i przyjacielskie pozdrowienia. Dobiegłszy do celu, pięścią uderzył w drzwi, które lekko

się uchyliły, i wetknął w szczelinę dłoń kurczowo ściskającą świeżo poprawiony scenariusz. Tego

typu scena nie była niczym nowym. Kilka razy w miesiącu Bill dochodził do wniosku, że nie

podoba mu się rozwój akcji w najbardziej popularnym, nadawanym codziennie po południu serialu

telewizyjnym, którego był twórcą. W takich wypadkach od nowa pisał kilka epizodów,

przewracając wszystko do góry nogami, i dopiero wtedy, w pełni usatysfakcjonowany, przestawał

się martwić. Jego agent nazywał go najbardziej neurotyczną mamuśką w telewizji, wiedział jednak,

że Bill jest najlepszy, odznacza się bowiem niezawodnym instynktem przy decydowaniu o

zwrotach akcji w swoim serialu. Jak dotąd ani razu nie popełnił omyłki.

„Życie, które warto przeżyć”, dziecko Williama Thigpena, wciąż nie miało równego sobie

konkurenta wśród mydlanych oper nadawanych w amerykańskiej telewizji. Wszystko zaczęło się

wiele lat wcześniej w Nowym Jorku. Bill, przymierający głodem młody dramatopisarz, autor

ambitnych sztuk, szukając środków do życia napisał też scenariusz serialu. Swą karierę

rozpoczynał na scenach off-off Broadwayu i w tamtych czasach wyznawał niezłomny pogląd:

Teatr nade wszystko. Ożenił się jednak, zamieszkał w SoHo w Nowym Jorku i klepał biedę. Jego

żona Leslie, tancerka z Broadwayu, także wówczas nie pracowała, ponieważ była w ciąży z ich

pierwszym dzieckiem. Na początku Bill żartował sobie, jaką ironią losu byłoby, gdyby serial

odniósł sukces i okazał się przełomem w jego karierze. Potem jednak, gdy zmagał się ze

scenariuszem pierwszych odcinków i zarysem akcji dalszych, żart zamienił się w obsesję. Musi mu

się udać! Dla Leslie... dla ich dziecka. Poza tym bardzo spodobało mu się to, co napisał, podobnie

jak ludziom z telewizji. Oszaleli na jego punkcie. Jego syn Adam i serial przyszły na świat w tym

samym czasie. Pierwszy jako silny i zdrowy, czterokilogramowy chłopczyk o niebieskich oczach

ojca i złotych lokach, drugi urodził się w postaci odcinków pilotażowych wyświetlanych latem.

Wyniki badań oglądalności pobiły wszelkie rekordy, a gdy we wrześniu serial zniknął z ekranów,

widzowie głośno zaprotestowali. Po dwóch miesiącach wznowiono „Życie, które warto przeżyć”,

Bill Thigpen zaś rozpoczął karierę twórcy najlepszego popołudniowego serialu w dziejach

telewizji. Ważnych wyborów dokonać musiał później.

Doskonałe pierwsze odcinki były jego autorstwa, choć do szaleństwa doprowadzał aktorów i

reżysera. W tym czasie zapomniał już całkiem o off-off Broadwayu. Ani się obejrzał, jak telewizja

stała się jego żywiołem. Potem zaproponowano mu sporą kwotę za sprzedanie pomysłu. Mógłby

wrócić do domu, żyć spokojnie i odbierać honoraria, mógłby znowu tworzyć awangardowe sztuki.

Jednakże serial, podobnie jak sześciomiesięczny Adam, był już jego dzieckiem. Nie potrafił

zrezygnować z pracy nad nim, a tym bardziej zdobyć się na sprzedaż. Obchodzili go ludzie,

których stworzył, i ich sprawy, dla niego prawdziwe i rzeczywiste. W kolejnych odcinkach

opowiadał o życiowych dramatach, rozczarowaniach, smutkach, sukcesach, wyzwaniach, jakie

niesie codzienność, o miłości i pięknie, zawierając w tym, co pisał, własną wolę życia, własne

smutki i radości. Po rozpaczy następowała nadzieja, po burzy świeciło słońce, główni bohaterowie

byli ludźmi uczciwymi. Oczywiście występowały też czarne charaktery, serdecznie przez widzów

znienawidzone, lecz dzięki wewnętrznej spójności filmu nie odstraszały wielbicieli. W rezultacie

serial stanowił odbicie natury swego twórcy: tak jak Bill był pełen życia, radosny, uczciwy, ufny,

inteligentny, twórczy. A Bill kochał swoje dzieło, jakby to było dziecko, którym musi i pragnie się

opiekować, niemal tak mocno jak Leslie i Adama.

W tamtym okresie Bill doświadczał nieustannych rozterek, rozdarty pomiędzy pragnieniem

spędzania czasu z rodziną a chęcią pilnowania serialu. Musiał wiedzieć, że wszystko idzie tak, jak

powinno, że nie zaangażowano niewłaściwego scenarzysty czy reżysera. Każdemu przyglądał się

podejrzliwie i w końcu udało mu się zdobyć całkowitą kontrolę. Nikt inny bowiem nie rozumiał

jego serialu - jego dziecka. W trakcie emisji chodził po planie niczym zdenerwowana kwoka,

zadręczając się po cichu ewentualną klęską. Nie zrezygnował z pisania scenariuszy, większość

czasu spędzał w telewizji, do wszystkiego się wtrącał. Po roku przestał udawać, że kiedykolwiek

wróci na Broadway - utknął na dobre w telewizji, zakochany w niej i swym serialu do szaleństwa.

Poniechał usprawiedliwiania się przed awangardowymi przyjaciółmi i otwarcie przyznawał, że lubi

swoją pracę. Któregoś wieczoru powiedział Leslie, że nia ma mowy, by kiedykolwiek z niej

zrezygnował. Dzień spędzał przy maszynie do pisania, wymyślając nowe wątki, powołując do

życia nowe charaktery i szkicując przebieg akcji na kolejny sezon.

Nie potrafił porzucić swych bohaterów i aktorów, zawiłości intrygi oraz lawiny dramatów,

nieszczęść i problemów. Uwielbiał to. Serial nadawano pięć razy w tygodniu na żywo. Dla Billa

był jak powietrze, woda i jedzenie. Zjawiał się na planie nawet wtedy, gdy nie musiał. Kolejne

odcinki pisali scenarzyści, lecz Bill nie spuszczał ich z oka. Wiedział, co robi. Ludzie z branży

jednomyślnie przyznawali: był dobry, a nawet więcej niż dobry. Był rewelacyjny. Nie mylił się w

ocenie gustów widzów, wiedział, co dla nich jest ważne, które postaci staną się ich ulubieńcami, a

które z lubością będą nienawidzili.

Kiedy w dwa lata później urodził się jego drugi syn, Tommy, „Życie, które warto przeżyć” miało

już na koncie dwie nagrody krytyków i jedną Emmy. Wtedy właśnie kierownictwo sieci

zaproponowało, by akcję serialu przenieść do Kalifornii, co by ułatwiło zarówno dalszy jej rozwój,

jak i uprościło sprawy produkcyjne. Poza tym według nich serial „duchem tam należał”. Dla Billa

była to dobra wiadomość, dla Leslie, jego żony, wręcz przeciwnie. Leslie zamierzała wrócić do

pracy, i to nie jako jedna z wielu tancerek na Broadwayu. Przez dwa i pół roku patrzyła na Billa

opanowanego obsesją na punkcie serialu i miała już dość. Podczas gdy on dzień i noc pisał o

kazirodztwie, ciężarnych nastolatkach i romansach pozamałżeńskich, ona wróciła do swego

zawodu i teraz miała zamiar uczyć baletu w szkole Juilliarda.

- Co takiego? - Znad niedzielnego śniadania Bill ze zdumieniem wpatrywał się w żonę. Przecież

dobrze im się powodziło, mieli udane dzieci, zarabiał masę pieniędzy i o ile wiedział, wszystko

szło dobrze. Aż do tego poranka.

- Nie mogę, Bill. Nie jadę. - Leslie patrzyła na niego spokojnie piwnymi oczami, równie łagodnymi

i dziecięcymi jak wówczas, gdy się poznali. Po raz pierwszy zobaczył ją przed teatrem, w ręku

trzymała torbę ze strojem do tańca. Miała dwadzieścia lat, pochodziła z północnej części stanu

Nowy Jork. Zawsze była uczciwą, miłą i bezpretensjonalną, łagodną istotą o wyrazistych oczach

i dyskretnym swoistym poczuciu humoru. W pierwszym okresie znajomości często się śmiali,

do późnej nocy rozmawiali w ponurym i zimnym mieszkaniu, które wynajmowali, dopóki Bill

nie kupił pięknego strychu w SoHo. Specjalnie dla niej urządził w nim pokój do tańca, by mogła

ćwiczyć w domu i nie musiała chodzić do sali baletowej. A teraz Leslie nagle oświadcza, że

wszystko się skończyło.

- Ale dlaczego? Co ty mówisz, Leslie? Nie chcesz wyjechać z Nowego Jorku?

Bill nic nie rozumiejąc patrzył, jak jej oczy wypełniają się łzami. Na ułamek sekundy odwróciła

głowę, a gdy znów na niego spojrzała, serce ścisnęło mu się z bólu. W jej wzroku malowały się

gniew, rozczarowanie i porażka. Po raz pierwszy zobaczył to, co powinien był dostrzec wiele

miesięcy wcześniej, i z przerażeniem zadał sobie pytanie, czy Leslie jeszcze go kocha.

- O co chodzi? Co się stało?

Jak mógł tego nie widzieć? Jak mógł być aż tak głupi?

- Nie wiem... ty się zmieniłeś... - potrząsnęła głową. Długie czarne włosy zawirowały wokół jej

twarzy niczym ciemne skrzydła upadłego anioła. - Nie, to nie tak... zmieniliśmy się oboje.

Leslie głęboko odetchnęła i spróbowała wytłumaczyć, o co jej chodzi. Przynajmniej tyle była mu

winna po pięciu latach małżeństwa i dwójce dzieci.

- Zamieniliśmy się miejscami. To ja zawsze chciałam zostać gwiazdą na Broadwayu, tancerką,

której się powiodło, a ty chciałeś tylko pisać mądre, wewnętrznie spójne awangardowe sztuki o

życiu. A tu nagle zacząłeś... - Leslie przerwała na moment, smutno się uśmiechając. - Zająłeś się

czymś bardziej komercyjnym, co w dodatku stało się twoją obsesją. Przez jakieś trzy ostatnie

lata myślisz wyłącznie o serialu: czy Sheila wyjdzie za Jake’a? czy Larry rzeczywiście usiłował

zabić matkę? czy Henry jest homoseksualistą? czy Martha jest lesbijką? czy opuści męża dla

kobiety? czyim naprawdę dzieckiem jest Hilary? czy Mary ucieknie z domu? a jeśli tak, to czy

wróci do narkotyków? czy Helen jest nieślubnym dzieckiem? czy wyjdzie za Johna? -

Wymieniając bliskie Billowi imiona Leslie wstała i zaczęła chodzić po pokoju. - Prawda jest

taka, że oni doprowadzają mnie do szaleństwa. Nie chcę więcej o nich słyszeć. Nie chcę z nimi

mieszkać. Chcę wrócić do normalnej, prostej i zdrowej egzystencji, do dyscypliny, jaką narzuca

taniec, do radości z uczenia innych. Chcę prowadzić zwykłe, spokojne życie bez wszystkich

tych wymyślonych bzdur.

Leslie smutno patrzyła na Billa, który walczył ze łzami. Był głupcem. Poświęcając czas swym

wyimaginowanym przyjaciołom, tracił ukochane osoby i nawet o tym nie wiedział. Mimo to nie

mógł obiecać, że zrezygnuje, sprzeda pomysł serialu i wróci do pisania sztuk, o których

wystawienie musiał błagać. Jak mógłby teraz to zrobić? Kochał swój serial, dzięki niemu czuł się

dobrze, miał poczucie własnej wartości i siły. Chyba jakaś ironia losu sprawiła, że żona chce go

opuścić. Dzięki serialowi Bill zrobił wielką karierę, Leslie zaś tęskniła do lat, kiedy przymierali

głodem.

- Przykro mi. - Bill usiłował zachować spokój i rozsądek. - Wiem, że przez ostatnie trzy lata praca

pochłaniała mnie bez reszty, ale czułem, że muszę mieć na wszystko oko. Gdybym pozwolił,

żeby ktoś inny zajął moje miejsce, serial mógłby stracić na wartości i zamienić się w jedno z

tych głupawych sentymentalnych widowisk, od których skóra cierpnie. Nie mogłem na to

przystać i pewnie dlatego serial jest wewnętrznie spójny. Czy zgodzisz się ze mną, czy nie, Les,

ludziom właśnie to odpowiada. Co oczywiście nie znaczy, że muszę pracy poświęcać cały czas.

Sądzę, że w Kalifornii sprawy ułożą się inaczej... bardziej profesjonalnie, metodycznie. Chyba

będę mógł częściej przebywać w domu. - Już teraz Bill tylko czasami pisywał scenariusze, choć

o wszystkim decydował.

Leslie z niedowierzaniem potrząsnęła głową. Za dobrze go znała. Tak samo było, gdy pisał sztuki.

Zwykle przez dwa miesiące pracował bez wytchnienia, nie myśląc o niczym innym, ledwo jedząc i

śpiąc, lecz wówczas jego zaangażowanie uważała jeszcze za czarujące, a poza tym trwało tylko

kilka tygodni. Teraz zmieniła zdanie. Miała już powyżej uszu jego obsesji i maniackiego dążenia

do doskonałości. Wiedziała, że Bill kocha ją i chłopców, lecz nie tak, jak by pragnęła. Leslie

chciała męża, który szedłby do pracy na dziewiątą i wracał o szóstej, a potem miał czas, by z nią

porozmawiać, pobawić się z dziećmi, pomóc w przygotowaniu obiadu i zabrać ją do kina. Nie

chciała męża, który pracuje całą noc, a o dziesiątej rano wyczerpany i zły wybiega pośpiesznie z

domu ze stosem notatek, pisemnych poleceń i zmian w scenariuszu pod pachą, by zdążyć na próbę

o wpół do jedenastej. Takie życie było zanadto męczące i po trzech latach miała już go dość. Jej

cierpliwość się wyczerpała. Leslie czuła, że jeśli kiedykolwiek jeszcze usłyszy słowa „Życie, które

warto przeżyć” lub imiona bohaterów bezustannie przez Billa obracane, wpadnie w histerię.

- Leslie, kochanie, proszę, daj nam szansę... daj mnie szansę. W Los Angeles będzie nam

wspaniale. Pomyśl tylko, nigdy więcej śniegu ani złej pogody. Chłopcom to się spodoba.

Możemy chodzić z nimi na plażę, możemy mieć własny basen, możemy zabierać ich do

Disneylandu...

Leslie jednak wciąż przecząco potrząsała głową. Za dobrze go znała.

- Nie, to ja będę mogła zabierać ich na plażę i do Disneylandu, a ty będziesz pracował, całą noc

wymyślając sposób na usunięcie jakiejś postaci z serialu, uczestnicząc w próbach i emisji albo

Danielle Steel - Rytm serca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: