Clive Cussler - Z archiwów NUMA 2 - Blekitne zloto.pdf - Cussler Clive - m.k.tereszczuk

CLIVE CUSSLER

PAUL KEMPRECOS

BŁĘKITNE ZŁOTO

(Przełożył: Andrzej Grabowski)

AMBER

2001

Prolog

Lotnisko w Sao Paulo, Brazylia, rok 1991

Napędzany dwoma silnikami turbinowymi elegancki prywatny odrzutowiec oderwał

się od pasa startowego i wystrzelił w nieboskłon nad Sao Paulo. Wspinając się szybko nad

największym miastem Ameryki Południowej, wkrótce osiągnął wysokość podróżną dwunastu

tysięcy metrów i z prędkością ośmiuset kilometrów na godzinę pomknął na północny zachód.

Siedząca w wygodnym fotelu z tyłu kabiny, plecami do kierunku lotu, profesor Francesca

Cabral przyglądała się w zadumie kłębiastym chmurom za oknem, tęskniąc już za kipiącym

energią rodzinnym miastem i jego spowitymi smogiem ulicami. Z zamyślenia wyrwało ją

ciche chrapanie. Spojrzała na ubranego w pomięty garnitur mężczyznę w średnim wieku,

śpiącego po drugiej stronie przejścia, i pokręciła głową. Czym się kierował ojciec,

przydzielając jej do ochrony Philippa Rodriquesa?

Wyjęła z aktówki dokumenty i zaczęła nanosić uwagi na marginesach referatu, który

przygotowała na międzynarodową konferencję sozologów w Kairze. Mimo że czytała go już

wiele razy, ciągle znajdowała coś do poprawienia. Francesca była wprawdzie doskonałym

inżynierem i poważanym profesorem, lecz w środowisku zdominowanym przez mężczyzn od

kobiety naukowca oczekiwano czegoś więcej niż doskonałości.

Słowa tekstu zaczęły jej się zlewać przed oczami. Zeszłego wieczoru do późna

pakowała się i porządkowała dokumentację. Była zbyt podniecona, żeby spać. Zerknęła na

śpiącego ochroniarza i postanowiła również się zdrzemnąć. Odłożyła referat, ustawiła oparcie

miękkiego fotela w pozycji półleżącej i zamknęła oczy. Ukołysana monotonnym mruczeniem

turbin, zasnęła.

Wkrótce zaczęło jej się coś śnić. Płynęła po morzu, łagodnie unosząc się i opadając

jak meduza na miękkich falach. Było to bardzo miłe uczucie, lecz wtem została porwana

wysoko w górę przez wielką falę, a potem opadła tak nagle jak urwana winda. Trzepocząc

powiekami, Francesca otworzyła oczy i rozejrzała się po kabinie. Czuła się tak dziwnie, jakby

ktoś ścisnął jej serce. Ale wszystko wyglądało normalnie. Przez głośniki sączyły się ciche

dźwięki natrętnej Samby na jednej nucie Antonia Carlosa Jobima. Philippo jeszcze się nie

zbudził. Nie mogła jednak pozbyć się wrażenia, że coś jest nie tak. Wychyliła się z fotela i

delikatnie potrząsnęła za ramię śpiącego mężczyznę.

- Philippo, niech się pan obudzi - powiedziała.

Ochroniarz sięgnął do kabury pod marynarką i natychmiast oprzytomniał. Na widok

Franceski uspokoił się.

- Przepraszam, senhora - rzekł, ziewając. - Zasnąłem.

- Ja też. - Urwała, nasłuchując. - Coś jest nie tak.

- To znaczy?

Zaśmiała się nerwowo.

- Nie wiem.

Philippo uśmiechnął się ze zrozumieniem, jak mąż, którego żona usłyszała w nocy

włamywaczy, i poklepał Franceskę po ręce.

- Pójdę sprawdzić - powiedział.

Wstał, przeciągnął się, podszedł do kabiny pilotów, zapukał, a kiedy otworzyły się

drzwi, wetknął przez nie głowę. Do Franceski dotarły ściszone odgłosy rozmowy i śmiech.

- Piloci twierdzą, że wszystko w porządku, senhora - oznajmił po powrocie

promiennie uśmiechnięty Rodriques.

Francesca podziękowała ochroniarzowi, usadowiła się w fotelu i odetchnęła głęboko.

Jej obawy były niemądre. Widać denerwowała się na samą myśl o tym, że po dwóch latach

wyczerpującej harówki może wreszcie wyrwać się z tego kieratu. Projekt, nad którym

pracowała, pochłonął ją całkowicie, kradnąc godziny snu i rujnując życie towarzyskie.

Spojrzała na kanapę z tyłu kabiny i z trudem oparła się pokusie sprawdzenia, czy jej

metalowa walizeczka wciąż bezpiecznie tkwi za poduszkami. Lubiła myśleć o niej jako o

przeciwieństwie puszki Pandory. O tym, że po otwarciu wylecą z niej nie złe, lecz same dobre

rzeczy. A także o swoim odkryciu, które przyniesie milionom ludzi zdrowie i dobrobyt,

odmieni świat.

Philippo przyniósł butelkę zimnego soku pomarańczowego. Dziękując mu, pomyślała,

że szybko polubiła tego ochroniarza. Szpakowaty, łysiejący, z cienkim wąsikiem, w

okrągłych okularach i wymiętym brązowym garniturze wyglądał jak roztargniony naukowiec.

Nie wiedziała, że rolę nieśmiałego safanduły doskonalił przez lata. Troskliwie pielęgnowana

przez niego umiejętność wtapiania się w tło niczym spłowiała tapeta stawiała go w rzędzie

najlepszych agentów brazylijskich tajnych służb.

Rodriquesa wybrał do tego zadania ojciec Franceski. Z początku nie chciała się

zgodzić, by towarzyszył jej ochroniarz. Nie potrzebowała niańki, ale widząc, że ojciec nalega

na to ze szczerej troski o nią, w końcu uległa. Podejrzewała jednak, że bardziej niż o jej

bezpieczeństwo ojciec obawia się przystojnych łowców posagów.

Nawet i bez rodowej fortuny Francesca przyciągała uwagę mężczyzn. W kraju

śniadoskórych brunetek była rzadkim zjawiskiem. Ciemnoniebieskie oczy w kształcie

migdałów, długie rzęsy i piękne usta odziedziczyła po japońskim dziadku, a po niemieckiej

babce płowe włosy, wysoki wzrost i germańską stanowczość widoczną na twarzy. Dawno

temu doszła do wniosku, że kształtną figurę zawdzięcza temu, iż żyje w Brazylii. Ciała

Brazylijek zdawały się wprost stworzone do samby, narodowego tańca tego kraju. Do

udoskonalenia sylwetki Franceski przyczyniły się godziny ćwiczeń w sali gimnastycznej, do

której chodziła, by pozbyć się stresów związanych z pracą.

Po tym, jak dwa atomowe grzyby położyły kres japońskiemu imperium, jej dziadek,

dyplomata niskiej rangi, pozostał w Brazylii, poślubił córkę równie bezrobotnego jak on

ambasadora Trzeciej Rzeszy i oddał się swojej pierwszej namiętności w życiu - ogrodnictwu.

Potem przeniósł się wraz z rodziną do Sao Paulo, gdzie jego firma, zajmująca się architekturą

kraj obrazu, świadczyła usługi bogatym ludziom. Za ich pośrednictwem nawiązał bliskie

stosunki z wpływowymi osobami ze sfer wojskowych i rządowych. Dzięki tym koneksjom

jego syn, ojciec Franceski, bez trudu zdobył wysokie stanowisko w ministerstwie handlu. Jej

matka, wybitnie zdolna studentka, zrezygnowała z kariery naukowej, wybierając

macierzyństwo i rolę żony. Nigdy nie żałowała tej decyzji, a w każdym razie nie czyniła tego

otwarcie, była jednak uszczęśliwiona, kiedy córka wybrała karierę naukową.

Ojciec zaproponował, żeby przed podróżą rejsowym samolotem do Kairu poleciała

jego prywatnym odrzutowcem do Nowego Jorku i spotkała się z urzędnikami Organizacji

Narodów Zjednoczonych. Francesca ucieszyła się, że znów odwiedzi Stany. Z lat studiów na

Uniwersytecie Stanforda w Kalifornii wyniosła bardzo miłe wspomnienia. Wyjrzała przez

okno i stwierdziła, że nie ma zielonego pojęcia, gdzie są w tej chwili. Od startu w Sao Paulo

piloci nie informowali jej o przebiegu lotu. Przeprosiła Philippa, podeszła do ich kabiny i

wsadziła głowę do środka.

- Bom dia, senhores - powiedziała. - Ciekawa jestem, gdzie się znajdujemy i jak długo

jeszcze będziemy w powietrzu.

Samolot pilotował kapitan Riordan, ostrzyżony najeża, blondyn, kościsty Amerykanin,

mówiący z teksaskim akcentem. Nie znała go, ale nic dziwnego. Choć odrzutowiec był

prywatny, obsługiwała go lokalna linia lotnicza, która dostarczała pilotów.

- Bounis dijas - odparł z krzywym uśmiechem kulawą portugalszczyzną. -

Przepraszam, że nie informowałem pani. Spała pani, więc nie chciałem przeszkadzać.

Mrugnął do drugiego pilota, krępego Brazylijczyka, który najwyraźniej dużo czasu

spędzał w siłowni. Brazylijczyk przyjrzał się jej z bezczelnym uśmiechem. Poczuła się tak,

jakby przyłapała dwóch urwisów na chwilę przed spłataniem jakiejś psoty.

- Jak wygląda plan lotu? - spytała rzeczowo.

- Przelatujemy nad Wenezuelą. Za jakieś trzy godziny powinniśmy być w Miami.

Zatankujemy tam paliwo, na chwilę rozprostujemy nogi, a po następnych trzech godzinach

wylądujemy w Nowym Jorku.

Okiem naukowca spojrzała na tablicę przyrządów. Widząc jej zainteresowanie, drugi

pilot nie oparł się pokusie, by wywrzeć wrażenie na pięknej kobiecie.

- Ten samolot jest taki mądry, że leci sam, a my oglądamy w tym czasie w telewizji

mecze piłki nożnej - pochwalił się, odsłaniając duże zęby.

- Carlos opowiada pani głodne kawałki - rzekł pilot. - To EFIS, elektroniczny system

kontroli lotu. A te ekrany zastępują dawne przyrządy pomiarowe.

- Dziękuję - odparła uprzejmie Francesca i wskazała na inny przyrząd. - To kompas?

- Sim, sim - potwierdził drugi pilot, dumny, że tak dobrze wywiązał się z roli belfra.

- To dlaczego pokazuje, że lecimy niemal wprost na północ? - spytała, marszcząc

czoło. - Czy Miami nie leży bardziej na zachód?

Piloci wymienili spojrzenia.

- Bardzo pani spostrzegawcza, senhora - odparł Teksańczyk. - Faktycznie. Ale nie

zawsze leci się najszybciej po linii prostej. Ma to związek z krzywizną Ziemi. Na przykład

najkrótsza trasa ze Stanów do Europy wiedzie w górę, a później opada wielkim łukiem.

Musimy się też liczyć z kubańską przestrzenią powietrzną. Po co wnerwiać starego Fidela?

Jeszcze raz puścił oko i bezczelnie się uśmiechnął.

Francesca skinęła głową.

- Bardzo dużo dowiedziałam się od panów - odparła. - Dziękuję.

- Nie ma za co, szanowna pani. Zawsze do usług.

Siadając w fotelu, gotowała się ze złości. Bęcwały! Mają ją za idiotkę? Krzywizna

Ziemi, akurat!

- Wszystko w porządku? - zapytał Philippo, podnosząc wzrok znad czytanego

czasopisma.

- Nie, wprost przeciwnie. Myślę, że samolot zboczył z kursu. - Nachyliła się w jego

stronę i cichym głosem poinformowała go, co zobaczyła na kompasie. - We śnie poczułam

coś dziwnego. Prawdopodobnie właśnie wtedy zmienili kierunek lotu.

- Może się pani myli.

- Może. Ale wątpię.

- Poprosiła pani pilotów o wyjaśnienie?

Clive Cussler - Z archiwów NUMA 2 - Blekitne zloto.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: