King Stephen - Dolina Jeruzalem.pdf - Nowy folder - m.k.tereszczuk

Stephen King

Dola Jeruzalem

Przełożył: Michał Wroczyński

2 października 1850 r.

DROGI BONESIE!

Jak to dobrze znaleźć się wreszcie w

chłodnym, pełnym przeciągów hallu w

Chapelwaite z nadzieją, że wreszcie ulżę

pełnemu pęcherzowi. Po podróży tym

przerażającym dyliżansem bolą mnie

wszystkie gnaty. Ale największą radość

sprawił mi widok zaadresowanego Twoimi

niepowtarzalnymi bazgrołami listu, który

leży na tym okropnym stoliku z wiśniowego

drzewa stojącym obok drzwi! Zapewniam Cię,

że zabiorę się do jego odcyfrowywania jak

tylko zaspokoję potrzeby mego ciała (w

ozdobnej łazience na parterze, gdzie

panuje taki ziąb, że aż para leci z ust).

Rad jestem, że wyleczyłeś się już z tej

miazmy, która tak długo męczyła Ci płuca,

jakkolwiek bardzo Ci współczuję moralnego

dylematu, jaki miałeś w związku z

podjęciem decyzji o rozpoczęciu kuracji.

Chory abolicjonista leczący się na

słonecznej, skażonej niewolnictwem

Florydzie. Niemniej, Bonesie, proszę Cię

jako przyjaciel, który również był już w

tej dolinie cienia, myśl przede wszystkim

o sobie i nie wracaj do Massachusetts,

dopóki ciało nie będzie zupełnie zdrowe.

Jeśli umrzesz, Twój subtelny umysł i cięte

pióro będą dla nas stracone, czyż nie ma

jakiejś poetyckiej sprawiedliwości w tym,

że Południe ma cię wyleczyć?

Owszem, dom jest tak spokojny i piękny,

jak zapewniali mnie wykonawcy ostatniej

woli mego kuzyna, ale w pewien sposób

złowieszczy. Stoi na wysokim, wielkim,

sterczącym wzniesieniu jakieś pięć

kilometrów na północ od Falmouth, a

dziewięć od Portland. Za domem rozciąga

się ponad hektar ziemi, dochodzący aż do

strasznej, przechodzącej wszelkie

wyobrażenia dziczy - jałowce, zbite

gąszcza winorośli, krzaki i dzikie pnącza

porastające malownicze skały, które

oddzielają moją posiadłość od terenów

należących do miasta. Okropne imitacje

greckich rzeźb spoglądają ślepo ze

szczytów pagórków, jakby w każdej chwili

miały się rzucić na przechodnia. Odnoszę

wrażenie, że gust mego kuzyna Stephena

wyrażał całą gamę upodobań, od predylekcji

do rzeczy nie do zaakceptowania po

zamiłowanie do przedmiotów krańcowo

odrażających. Jest tu dziwaczny letni

domek, prawie całkowicie pogrzebany pod

zwałami szkarłatnego sumaka, i groteskowy

zegar słoneczny w środku czegoś, co

niegdyś musiało być ogrodem. On właśnie

dopełnia miary szaleństwa, jakie tkwi w

tym dziwacznym krajobrazie.

Ale widok rozciągający się z okien

salonu rekompensuje wszystko;

przyprawiająca o zawrót głowy panorama

skał u podnóża Chapelwaite Head i samego

Atlantyku. Olbrzymie, wysunięte okno

wykuszowe, obok którego stoi wielka,

przypominająca kształtem ropuchę

sekretera, wychodzi właśnie na tę stronę.

Wszystko to stwarza doskonałe warunki i

wspaniały nastrój, żebym zaczął w końcu

pisać powieść, o której tyle Ci

opowiadałem [i niewątpliwie okropnie Cię

tym zanudzałem].

Dzisiejszy dzień był pochmurny, co

chwila padał deszcz. Świat za oknem jest

bury - stare i zwietrzałe jak sam Czas

skały, niebo i naturalnie ocean, który

biję w granitowe zręby u podnóża góry,

powodując nie tyle huk, co jakieś

wibracje... Kiedy piszę te słowa, cały

czas wyczuwam stopami każde uderzenie fal.

Ogólnie wrażenie nie jest nieprzyjemne.

Zdaję sobie sprawę, drogi Bonesie, że nie

pochwalasz moich samotniczych ciągot, ale

śpieszę Cię zapewnić, że czuję się

świetnie i jestem szczęśliwy. Jest ze mną

Calvin, jak zwykle praktyczny, małomówny i

niezawodny; już po kilku dniach

zadzierzgnęła się między nami nić

sympatii. Zorganizowaliśmy sobie w

miasteczku regularne dostawy prowiantu

oraz cały zastęp kobiet, które mają

doprowadzić ten dom do porządku!

Będę kończył - tyle tu jeszcze mam

rzeczy do obejrzenia, tyle pokoi do

zwiedzenia i niewątpliwie tysiące sztuk

obrzydliwych mebli, które czekają, żebym

rzucił na nie czułym okiem. Jeszcze raz

dziękuję Ci za serdeczny list i za Twoją

nieustającą przyjaźń.

Przekaż wyrazy sympatii Swojej Żonie i

przyjmij moje.

CHARLES

6 października 1850 r.

DROGI BONESIE!

Cóż to za miejsce!

Nieustannie wprawia mnie w zdumienie -

podobnie jak zdumiewa mnie reakcja

mieszkańców pobliskiej wioski na wieść o

tym, że objąłem je w posiadanie. Jest to

dziwaczna maleńka osada o malowniczej

nazwie Preacher's Corners. To stamtąd

właśnie Calvin zorganizował cotygodniowe

dostawy zaopatrzenia; tam również

postanowił zamówić odpowiednią ilość

drewna na zimę. Ale z miasteczka wrócił z

pochmurną twarzą, a kiedy spytałem, co go

dręczy, odparł posępnie:

"Panie Boone, oni uważają, że pan

zwariował!" Roześmiałem się i odparłem, że

zapewne dotarła już do nich wieść, że po

śmierci Sary przeszedłem zapalenie opon

mózgowych... Plotłem wtedy niestworzone

rzeczy, o czym sam możesz zaświadczyć.

Ale Cal zaprotestował twierdząc, że

nikt tam o mnie nic nie wie poza tym, że

jestem kuzynkiem Stephena, który również

zaopatrywał się we wszystko w miasteczku.

"Powiedziano mi, proszę pana, że każdy,

kto mieszka w Chapelwaite, albo jest już

wariatem, albo nim zostanie".

Jak zapewne sobie wyobrażasz, byłem

bardzo zakłopotany i zapytałem, skąd ma te

zdumiewające informacje. Wyjaśnił, że

powiedział mu o tym ponury i raczej

zamroczony alkoholem bałwan nazwiskiem

Thompson, właściciel czterystu akrów ziemi

porośniętej sosnami, brzozami i świerkami,

z których drewno obrabia wraz z pięcioma

synami i sprzedaje je częściowo do

tartaków w Portland, a częściowo

gospodarzom z przyległych terenów.

Kiedy Cal, nieświadom jego dziwacznych

uprzedzeń, wyjaśnił, gdzie ma dostarczyć

drewno, Thompson gapił się na niego z

otwartą gębą jak sroka w gnat. Oświadczył,

że drewno mogą dostarczyć jego synowie,

ale tylko za dnia i to wyłącznie drogą

biegnącą wzdłuż brzegu morza.

Cal zapewne źle odczytał moje osłupienie i

szybko dodał, że facet upił się tanią

whisky i wygadywał jakieś bzdury o

wymarłym miasteczku, z którym Stephen miał

powiązania... i o glistach! Calvin dobił w

końcu interesu z jednym z chłopaków

Thompsona. Ten, jak wywnioskowałem z

opowieści, zachowywał się raczej gburowato

i sądząc po bijącym z ust zapachu, daleko

mu było do trzeźwości. Zrozumiałem też, że

i w samym Preacher's Corners moje

przybycie spotkało się z podobną reakcją.

Cal dowiedział się o tym w sklepie

kolonialnym od sprzedawcy, ale

wywnioskowałem, że to raczej typ

plotkarza, który lubi obmawiać wszystkich

poza ich plecami.

Nie przejąłem się zbytnio tym

wszystkim, ponieważ wiem, że wieśniacy

lubią tworzyć mity oraz ubarwiać sobie

życie plotkami, a podejrzewam, że

nieszczęsny Stephen i jego rodzina

stanowili bardzo wdzięczny temat.

Uświadomiłem Calowi, że człowiek, który

padł trupem przed werandą własnego domu, z

całą pewnością musiał stać się tutaj

naczelnym tematem rozmów i plotek.

Sam dom wprawia mnie w nieustanne

zdumienie. Bonesie, ma dwadzieścia trzy

pokoje! Ściany na piętrach wyłożone są

boazerią, a galeria portretów, choć nosi

wyraźne ślady pleśni, trzyma się jeszcze

całkiem dzielnie. Kiedy przebywałem na

piętrze w sypialni, którą ostatnio

zajmował mój kuzyn, słyszałem buszujące w

ścianach szczury; sądząc po hałasie, jaki

robiły, musiały to być wyjątkowo dorodne

sztuki - chrobot był tak donośny, jakby

tam grasowali ludzie. Zapewniam Cię, że

nie chciałbym spotkać się w nocy z takim

stworzeniem, zresztą w dzień też nie. Jak

dotąd nie natknąłem się jednak ani na ich

odchody, ani na żadne nory. Dziwne.

Galeria na piętrze składa się z

kiepskich obrazów, za to ramy warte są

zapewne fortunę. Niektóre postacie z

portretów przypominają Stephena takiego,

jakim go zapamiętałem. Sądzę też, że

zidentyfikowałem mego wuja, Henry'ego

Boone'a i jego żonę Judith; pozostałe

twarze nic mi nie mówią. Podejrzewam, że

któraś może należeć do mego znanego wszem

i wobec dziadka Roberta. Ale rodziny ze

strony Stephena zupełnie nie znam, czego

ze szczerego serca żałuję. Ten sam dobry

humor, który przebijał z listów Stephena

do mnie i do Sary, dostrzec można w

twarzach osób na portretach, mimo że same

obrazy są w opłakanym stanie. W jakiż

głupi sposób rozpadają się rodziny.

Karabinowe escritoire, ostre słowa między

braćmi, którzy nie żyją już od trzech

pokoleń, i Bogu ducha winni potomkowie

niepotrzebnie patrzą na siebie wilkiem.

Nie potrafię powstrzymać się od refleksji,

że niebywale szczęśliwie się złożyło, iż

Tobie i Johnowi Petty'emu udało się

skontaktować ze Stephenem, kiedy wydawało

się, że ja też podążę śladem Sary i

przekroczę Bramę... zwłaszcza że złośliwy

los nie pozwolił mi się osobiście spotkać

z kuzynem. Tak chciałbym posłuchać na

własne uszy, jak występuje w obronie

rodowych rzeźb i mebli!

Ale nie pozwól mi tak bezlitośnie obmawiać

tego miejsca. Stephen wprawdzie hołdował

innym gustom niż moje, ale oprócz nowinek

wprowadzonych przez niego znaleźć tu można

prawdziwe perły sztuki meblarskiej

[większość z nich spoczywa na górze

przykryta płóciennymi pokrowcami]. Są tam

łoża, stoły i ciężkie, mroczne woluty

wykonane z drzewa tekowego i z mahoniu, a

wyposażenie licznych sypialni i pokoi

gościnnych, górnego gabinetu i małego

salonu posiada jakiś posępny urok. Podłogi

wyłożone sosnową klepką lśnią jakimś

tajemniczym, wewnętrznym blaskiem. Panuje

tutaj aura dostojeństwa; dostojeństwa i

przytłaczającego wszystko ciężaru

minionych lat. Nie powiem, żebym to lubił,

ale darzę szacunkiem. Bardzo jestem

ciekaw, czy uda mi się przystosować do

tego tak zmiennego, północnego klimatu.

Boże, ale się rozgadałem! Odpisz mi,

Bonesie, jak najszybciej. Informuj mnie o

postępach twej kuracji, a także o

wiadomościach, jakie dostajesz od

Petty'ego i reszty. I zaklinam cię na

wszystkie świętości, nie próbuj zbyt

nachalnie nawracać swych nowych znajomych

z Południa. Obaj doskonale wiemy, że nie

wszyscy, jak nasz dawno już nieżyjący

przyjaciel, pan Calhoun, zadowolą się

jedynie utarczkami słownymi.

Oddany Ci przyjaciel

CHARLES

16 października 1850 r.

DROGI RICHARDZIE!

Cześć, jak Ci leci? Po przybyciu do

rezydencji w Chapelwaite często o Tobie

myślałem i po trosze spodziewałem się

jakichś wieści od Ciebie... a teraz

właśnie otrzymałem list od Bonesa, który

pisze, że przecież zapomniałem zostawić w

klubie swego nowego adresu! Bądź pewien,

że i tak bym napisał, ponieważ czasami

wydaje mi się, że moi prawdziwi i wierni

przyjaciele są wszystkim, co zostawiłem w

zupełnie normalnym i pewnym świecie.

Wielki Boże, ależ los nas rozrzucił! Ty

jesteś w Bostonie i wiernie piszesz do The

King Stephen - Dolina Jeruzalem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: