Agatha Christie - Poirot prowadzi śledztwo.pdf - Agata Christie - danamat1

AGATHA CHRISTIE

P OIROT P ROWADZI Ś LEDZTWO

(T ŁUMACZ : B RYGIDA K ALISZEWICZ )

Gwiazda Zachodu

Stałem w oknie mieszkania Poirota, dla zabicia czasu spoglądając w dół, na ulicę.

- Dziwne - zawołałem nagle przytłumionym głosem.

- Co takiego, mon ami? - spokojnie zapytał Poirot z głębi wygodnego fotela.

- Wyprowadź logiczne wnioski, Poirot, z następujących faktów. Oto młoda dama,

wspaniale ubrana: imponujący kapelusz, wytworne futro, wolno idzie ulicą, przypatrując się

domom wokoło. Nie wie, że śledzą ją trzej mężczyźni i kobieta w średnim wieku. Teraz

dołączył do nich goniec, który, gestykulując, wskazuje na dziewczynę przed nimi. Jakiż

dramat się tu rozgrywa? Czy dziewczyna jest oszustką, a śledzący przygotowującymi się do

jej aresztowania detektywami? Czy raczej to oni są złoczyńcami, którzy spiskują, aby

zaatakować niewinną ofiarę? Co o tym sądzi wielki detektyw?

- Wielki detektyw, mon ami, jak zwykle wybiera najprostsze rozwiązanie. Wstaje, aby

zobaczyć to na własne oczy. - I mój przyjaciel podszedł do okna, przy którym stałem.

Po chwili rozbawiony dał upust śmiechowi.

- Jak zwykle zabarwiasz fakty nieuleczalnym romantyzmem. To pani Mary Marvell,

gwiazda filmowa. A podąża za nią grono wielbicieli, które ją rozpoznało. I, en passant, mój

drogi Hastings, jest tego całkowicie świadoma!

Roześmiałem się.

- Zatem wszystko jasne. Ale nie masz na to dowodów, Poirot. Po prostu ją

rozpoznałeś.

- En verite! Ale ile razy widziałeś Mary Marvell na ekranie, mon cher?

Zastanowiłem się.

- Chyba około tuzina.

- A ja raz! Pomimo to rozpoznałem ją, a ty nie.

- Wygląda teraz zupełnie inaczej - odparłem raczej nieprzekonująco.

- Ach! Sacrel - zawołał Poirot. - Czyżbyś oczekiwał, że będzie się przechadzać

ulicami Londynu w kowbojskim kapeluszu na głowie albo boso, ze związanymi włosami, jak

wtedy) gdy grała irlandzką dziewczynę? Koncentrujesz się na sprawach mało istotnych!

Przypomnij sobie sprawę tancerki Valerie Saintclair.

Wzruszyłem ramionami, lekko poirytowany.

- Ależ przestań się martwić, mon ami - powiedział Poirot, już spokojniej. - Nie każdy

może być Herkulesem Poirot! Rozumiem to doskonale.

- Doprawdy nie znam nikogo, kto miałby o sobie równie wysokie mniemanie jak ty! -

zawołałem na wpół rozbawiony, na wpół poirytowany.

- Czegóż chcesz? Kiedy jest się kimś wyjątkowym, trudno być tego nieświadomym.

Szczególnie gdy inni podzielają tę opinię; nawet, o ile się nie mylę, pani Mary Marvell.

- Co?

- Bez wątpienia. Właśnie tu idzie.

- Skąd o tym wiesz?

- To oczywiste. Ulica ta nie należy do wybranych, mon ami! Nie mieszka tu żaden

wzięty lekarz ani dentysta i z pewnością żaden milioner! Natomiast mieszka pewien wzięty

detektyw. Oui, mój przyjacielu, to prawda: zaczynam być w modzie, zaczynam być dernier

cri! Jeden drugiemu mówi: “Comment? Zgubił pan złoty piórnik? Musi pan iść do tego

małego Belga. Jest wręcz zdumiewający! Każdy do niego idzie!”. Courez! I przychodzą!

Tłumnie, mon ami. Z najbłahszymi problemami. - Na dole zadźwięczał dzwonek. - A nie

mówiłem? To pani Marvell.

Jak zwykle Poirot miał rację. Wkrótce amerykańska gwiazda filmowa została

wprowadzona do naszego pokoju, a Poirot wstał, aby ją powitać.

Mary Marvell niewątpliwie była jedną z najpopularniejszych aktorek, pojawiających

się na ekranach kin. Do Anglii przybyła przed paroma dniami, wraz z mężem, Gregorym B.

Rolfem, również aktorem filmowym. Pobrali się przed rokiem w Stanach i była to ich

pierwsza wizyta w Anglii. Zgotowano im wspaniałe przyjęcie. Ludzie oszaleli na punkcie

Mary Marvell, jej cudownych strojów, futer, biżuterii, a przede wszystkim na punkcie

jednego kamienia, wspaniałego brylantu, który nazwano na cześć właścicielki Zachodnią

Gwiazdą. Wiele, prawdy i nie tylko, napisano o tym znakomitym klejnocie, który - o czym

donosiły gazety - został ubezpieczony na astronomiczną sumę pięćdziesięciu tysięcy funtów.

Wszystkie te szczegóły przemknęły mi przez myśl, gdy wraz z Poirotem witałem

naszą piękną klientkę.

Pani Marvell była drobna i smukła, o włosach jasno-blond, dziewczęcym wyglądzie i

niebieskich, szeroko otwartych, niewinnych oczach dziecka.

Poirot przysunął jej krzesło, a ona, usiadłszy, z miejsca zaczęła mówić.

- Prawdopodobnie pomyśli pan, że jestem niemądra, monsieur Poirot, ale gdy

zeszłego wieczoru lord Cronshaw opowiadał mi, w jak zdumiewający sposób wyjaśnił pan

tajemnicę śmierci jego bratanka, poczułam, że muszę zasięgnąć pańskiej rady. Przypuszczam,

że mam do czynienia z głupim żartem, przynajmniej Gregory tak mówi, lecz jestem nim

śmiertelnie przerażona.

Urwała, by nabrać tchu. Poirot uśmiechnął się promiennie i zachęcająco.

- Proszę kontynuować, madame. Pojmuje pani, że niczego jeszcze nie wiem.

- To przez te listy. - Pani Marvell otworzyła torebkę i wyjęła trzy koperty, które

podała Poirotowi.

Ten przyjrzał się im uważnie.

- Tani papier, nazwisko i adres starannie napisane drukowanymi literami. Zobaczmy,

co jest w środku. - Wyjął zawartość. Podszedłem i zajrzałem mu przez ramię. List zawierał

tylko jedno zdanie, starannie napisane drukowanymi literami, takimi jak na kopercie.

Brzmiało tak:

Ten wspaniały brylant jest lewym okiem bóstwa i musi powrócić na swoje miejsce.

Drugi list zawierał to samo, ale trzeci był bardziej wymowny:

Ostrzeżono cię. Nie usłuchałaś. Teraz stracisz brylant. Oba kamienie, będące lewym i

prawym okiem bóstwa, o pełni księżyca powrócą na swoje miejsce. Taka jest przepowiednia.

- Pierwszy list potraktowałam jak żart - wyjaśniła pani Marvell. - Gdy dostałam drugi,

zaczęłam się zastanawiać. Trzeci nadszedł wczoraj i wtedy odniosłam wrażenie, że sprawa

może być poważniejsza, niż mi się to wcześniej wydawało.

- Widzę, że nie wysłano ich pocztą.

- Nie, zostały doręczone przez Chińczyka. To mnie właśnie przeraża.

- Dlaczego?

- Ponieważ przed trzema laty Gregory kupił brylant w San Francisco właśnie od

Chińczyka.

- Pojmuję, madame, iż wierzy pani, że klejnot, o którym w listach mowa, jest...

- ...Zachodnią Gwiazdą - dokończyła pani Marvell. -W tym rzecz. Gregory pamięta, że

z kamieniem tym była związana jakaś historia, ale Chińczyk nie chciał mu udzielić żadnych

informacji. Gregory mówi, że wydawał się śmiertelnie przerażony i pozbywał się brylantu w

straszliwym pośpiechu. Zażądał tylko jednej dziesiątej jego wartości. Był to prezent ślubny

Grega dla mnie.

Poirot skinął w zamyśleniu głową.

- Historia wydaje się wręcz niewiarygodnie romantyczna. A jednak kto wie? Hastings,

bardzo cię proszę, podaj mój mały almanach.

Spełniłem jego prośbę.

- Voyons - powiedział Poirot, odwracając kartki. - Kiedy jest pełnia księżyca? Aha, w

najbliższy piątek. To znaczy za trzy dni. Eh bien, madame, prosi pani o radę: oto ona! Ta

belle historie może być żartem, choć niekoniecznie musi nim być. Dlatego radzę zostawić

brylant pod moją opieką do soboty. Potem będziemy mogli podjąć takie kroki, jakie uznamy

za stosowne.

Cień niezadowolenia przemknął przez twarz aktorki; odparła z widocznym wysiłkiem:

- Obawiam się, że to niemożliwe.

- Ma go pani ze sobą, hein? - Poirot przyglądał się jej uważnie.

Kobieta przez chwilę się wahała, po czym wsunąwszy dłoń za gors sukni, wyciągnęła

długi, cienki łańcuszek. Pochyliła się do przodu i rozluźniła palce. Na jej dłoni leżał i mrugał

na nas uroczyście kamień rzucający snop białego Światła, przepięknie oprawiony w platynę.

Poirot westchnął głęboko.

- Epatant! - wymamrotał. - Pozwoli pani? - Wziął klejnot do ręki i obejrzał go

dokładnie, po czym zwrócił go jej z lekkim ukłonem. - Wspaniały kamień, bez skazy. Ach,

cent tonnerres! I nosi go pani przy sobie, comme ca!

- Ależ nie, naprawdę jestem bardzo ostrożna, monsieur Poirot. Zazwyczaj leży

zamknięty w kasetce na kosztowności, złożony w hotelowym sejfie. A tak na marginesie,

zatrzymaliśmy się w hotelu Magnificent. Dzisiaj wzięłam go ze sobą, aby mógł pan go

zobaczyć.

- I zostawi go pani u mnie, n'est-ce pas? Posłucha pani rady papy Poirota?

- No cóż, widzi pan, wygląda to tak, monsieur Poirot. W piątek wyjeżdżamy do

Yardly Chase, aby spędzić kilka dni z lordem i lady Yardly.

Jej słowa obudziły we mnie niejasne wspomnienia. Plotki? Co to właściwie było?

Przed paroma laty lord i lady Yardly odwiedzili Stany, mówiono, że jego lordowska mość nie

stronił od towarzystwa pań, ale było coś jeszcze, jeszcze jakieś plotki, które łączyły lady

Yardly z gwiazdorem filmowym z Kalifornii... ależ tak! Dotarło to do mnie w jednej chwili,

oczywiście, to był nikt inny, tylko Gregory B. Rolf.

- Wyjawię panu mały sekret, monsieur Poirot - ciągnęła dalej pani Marvell. -

Zawarliśmy umowę z lordem Yardly. Mamy szansę sfilmowania pewnej sztuki w jego

rodowej posiadłości.

- W Yardly Chase? - zawołałem zaciekawiony. - No tak, przecież to jedna z atrakcji

turystycznych Anglii.

Pani Marvell potakująco skinęła głową.

Agatha Christie - Poirot prowadzi śledztwo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: