3.pdf

- ...co twoja matka? Nie. - Pokręcił głową. - Lydia została zamordowana przez nieumarłego podczas

pełnienia swoich obowiązków. Zginęła na posterunku.

- Nie chodziło mi...

- Moja córka nie została zamordowana - powiedział to tak, jakby słowo „córka" sprawiało mu ból.

- Ale panna LaBarge schowała list za zdjęciem...

- Twoi rodzice byli strażnikami. - Dziadek podniósł głos. - Cała ich praca była tajemnicą, nic więc dziwnego,

że twoja matka pisała szyfrem.

Cofnęłam się i skuliłam w sobie, dziadek zauważył to, opanował się szybko i dodał:

- Przepraszam.

- Mogę zatrzymać? - spytałam. - Ten list? Chciałabym mieć coś, co napisała moja mama.

Zawahał się, a potem złożył list.

- Oczywiście.

- Dziękuję - szepnęłam miękko. Patrzyłam, jak dziadek zabiera wycinki z gabinetu panny LaBarge i

zastanawiałam się, czy moi rodzice mieli szansę wyjawić jej, co odkryli, a jeśli tak, to co to było. A zresztą,

jeśli nawet to zrobili, obawiam się, że tajemnica umarła razem z moją ulubioną nauczycielką.

Wróciliśmy do rezydencji późnym popołudniem, całą drogę jechaliśmy w milczeniu. Prosto z samochodu

poszliśmy do jadalni, gdzie na końcu stołu stała już kolacja: kiełbaski, bułeczki i zapiekanka warzywna.

Kiedyś ją uwielbiałam, ale teraz wszystko wydawało się plastikowe.

Dziadek z westchnieniem wsunął serwetkę za kołnierzyk koszuli, najwyraźniej nadal myślał o mojej mamie i

pannie LaBarge. Przez chwilę wyglądał po prostu jak stary człowiek - smutny, zmęczony, śmiertelny.

Zrozumiałam, że powinnam mu o czymś powiedzieć.

- Miałam sen. - Skubałam kawałek suchego chleba.

- Sen?

- Ścigałam pannę LaBarge, gdy płynęła łódką po jeziorze. Dziadek przestał jeść.

- Słucham?

- Śniło mi się to w nocy przed moimi urodzinami. Tej nocy, gdy ją zamordowano.

Odłożył widelec i nóż.

- Chcesz mi powiedzieć, że widziałaś we śnie śmierć Annette LaBarge?

Założyłam włosy za uszy.

- Nie do końca, raczej chwile tuż przed. Ale ścigałam ją, jakbym chciała ją zabić - wypaliłam i zrozumiałam,

że to prawda. Bo niby po co miałabym ją ścigać?

Odsuwając talerz, dziadek oparł się o stół.

- Czemu nic nie mówiłaś?

- O co ci chodzi? - spytałam. - Przecież właśnie mówię.

- Ale tylko o śnie! Rozmawiałem z doktorem Porterem, twierdzi, że nie byłaś zbyt pomocna w czasie

waszego spotkania.

Przesuwałam warzywa na moim talerzu. W końcu burknęłam obronnie:

- Nie rozumiem, o czym mówisz.

- Powiedział, że nie odpowiadałaś nawet na jego pytania.

- Bo pytał mnie w kółko o rodziców i przyjaciół, o to, o czym rozmawiamy przez telefon, nawet o moje życie

uczuciowe! - wypaliłam, usiłując panować nad głosem. Wbiłam widelec w kiełbaskę. - To przecież lekarz, nie

rozumiem, czemu miałabym mu opowiadać o takich rzeczach? - przeżułam

i odłożyłam widelec. - Mogę prosić o sól?

Nie poruszył się. Dustin wyszedł z rogu pokoju i podał mi solniczkę. Dziadek patrzył, jak solę zapiekankę;

włożyłam kawałek do ust, nadal była bez smaku. Znów sięgnęłam po sól, ale dziadek był szybszy. -

Wystarczy. - Zabrał solniczkę. - Jest właściwie przyprawiona. Powinnaś odpowiadać na wszystkie pytania,

jakie zadają ci lekarze, wynajmuję ich nie bez powodu.

Siedziałam ze wzrokiem utkwionym w talerzu.

- Zrozum - rzekł dziadek, wycierając usta chusteczką. -Byłaś martwa przez dziewięć dni. Znaleziono cię na

trawie i zabrano do skrzydła szpitalnego na moją prośbę. Chodziło o to, żeby zaczekać, aż obudzisz się do

ponownego życia. Widziałem cię na własne oczy - urwał, upił łyk wody. - Ale tego dnia, w którym miałaś

ożyć, zniknęłaś, a gdy cię znaleźliśmy, znów leżałaś na trawie, ale nie byłaś już nieumarła, lecz żywa.

Naprawdę żyłaś. Żyłaś! - Przyglądał mi się badawczo. -Jak to się mogło stać?

Na zewnątrz służący mył okna, na przemian zasłaniając i odsłaniając popołudniowe światło. Mogłam

wypełnić te luki w opowieści dziadka. Mogłam powiedzieć, że ja i Dante mamy tę samą duszę, że tamtej

nocy dałam Dantemu życie, a dziewięć dni później on mi je zwrócił, na łące pełnej kwiatów. Tylko co potem?

Dziadek nigdy by tego nie zrozumiał.

- Powiedziałam ci już wszystko, co wiedziałam. Wiem tyle co i ty, co jeszcze mogę dodać?

Dziadek pokręcił głową.

- Profesorowie spekulowali, że być może jesteś odporna na bycie nieumarłą, że jesteś nowym rodzajem

strażnika.

- Co masz na myśli? - spytałam, przełykając ślinę.

- Myślą, że jesteś nieśmiertelna - szepnął i umilkł. - Ale to nie ma sensu. Nikt nie potrafi wygrać ze śmiercią.

Oderwałam wzrok od jego oczu, zaczęłam dłubać w jedzeniu na talerzu.

- Posłuchaj, skoro teraz jestem żywa, czy nie możemy po prostu o tym zapomnieć?

- Zapomnieć? - żachnął się niemal z urazą. - Jesteś ciekawa, dlaczego zginęła Annette LaBarge, czemu

zginęli twoi rodzice, a twoja własna śmierć nic cię nie obchodzi? To twoje życie, Renée! Nie chcesz się

dowiedzieć, jak przeżyłaś?

- Oczywiście, że chcę - mruknęłam.

- Nie jesteś sobą. Zachowujesz się inaczej i wyglądasz inaczej. I coś przede mną ukrywasz.

Spojrzałam w głąb korytarza, gdzie kręcili się kucharze, słychać było brzęk naczyń. Pamiętałam, jak to jest,

gdy korytarze rezydencji wypełniał zapach jedzenia w porze posiłków, ale teraz czułam go dopiero wtedy,

gdy pochyliłam się nad talerzem.

- Nie mam pojęcia, o czym mówisz - powtórzyłam. -Wszystko jest w porządku - dodałam, ale wypadło to

blado.

Byłam jak najbardziej żywa, w każdym razie zdaniem lekarzy. Badali mnie, świecili mi w oczy latarką,

zaglądali do uszu, przyciskali szpatułkę do języka i zimny stetoskop do pleców - i według nich wszystko było

w porządku. Jedyne, czego nie potrafili zmierzyć czy wyjaśnić, to że każdego ranka byłam półprzytomna,

zdezorientowana, z suchymi oczami i ciężkimi powiekami, jak po długiej popołudniowej drzemce, gdy

człowiek budzi się rozbity i nie wie, ile czasu minęło. Od tamtego wydarzenia wiosną nie byłam pewna, czy

obudziłam się do końca.

- Nie widujesz się już z tym chłopcem, prawda? Zakrztusiłam się wodą.

- Jakim chłopcem?

- Dobrze wiesz, o kim mówię.

- Nie mam pojęcia.

- O Dantem Berlinie - rzekł dziadek z mocą. - Widujesz się z nim czy nie?

Na dźwięk tego imienia ścisnęło mi się gardło. Od tak dawna nikt prócz mnie go nie wymawiał, że

zaczynałam myśleć, że Dante był jedynie wytworem mojej wyobraźni.

- Nie. - Żałowałam, że to nie kłamstwo. - Nie widuję się. Twarz dziadka znieruchomiała.

- To dobrze. Jeśli zbliży się do ciebie, pogrzebię go. Odchyliłam się gwałtownie na oparcie krzesła. Chciałam

krzyknąć: „Nie!", ale wiedziałam, że nie mogę. Nie mogłam zrobić nic.

Dziadek dał znak Dustinowi, żeby zabrał jego talerz i odsunął krzesło. Zanim wyszedł z pokoju, zatrzymał się

i powiedział:

- Pogrzeb Annette będzie w piątek. Mam nadzieję, że będziesz. Śmierć jest teraz twoim zawodem.

Najwyższy czas to zaakceptować.

Wydawało się, że na wybrzeżu Maine wiatr nie cichł nigdy. Świadczyły o tym skaliste klify i niskie, dziwnie

poskręcane drzewa. Gdy przyjechaliśmy w piątek do Friendship Harbor po pięciu godzinach jazdy, na brzegu

zebrał się już spory tłum ludzi, wszyscy ubrani na czarno. Za nimi widać było duży drewniany statek z

wymalowaną nazwą: „Le Prochain Voyage".

Brandon Bell, starszy brat Eleanor, stał obok statku, wręczając gościom łopatki ogrodowe i kierując ich na

pokład. Za nim stała jego matka, elegancka blondynka. Poznałam ją od razu, nie tylko dlatego że widziałam

ją zeszłej zimy w akademii, po zaginięciu Eleanor. Widziałam ją całkiem niedawno: była starszą wersją

trzeciej dziewczyny z fotografii. Cindy Bell. Patrzyłam na jej elegancki czarny kostium i nienaganny makijaż,

nie rozumiejąc, jak ona i Annette mogły być przyjaciółkami. Ale jeśli ona tu była, to znaczyło, że Eleanor

wróciła już z Europy!

Brandon przyglądał mi się przez chwilę, w końcu schylił się po szpadel.

- Dziękuję za przybycie. - Podał mi go i odwrócił wzrok. - Ceremonia odbędzie się w pobliżu wyspy Wreck.

Szczerze mówiąc, spodziewałam się cieplejszego przyjęcia, w końcu byłam najlepszą przyjaciółką jego

siostry.

- Gdzie Eleanor? - spytałam, rozglądając się nad jego ramieniem, jakbym spodziewała się zobaczyć tam jej

złote loki. Chciałam opowiedzieć Eleanor o moim śnie, o domku panny LaBarge, o liście mojej mamy...

Brandon spojrzał na mnie zdumiony.

- Nie ma jej tu - odparł takim tonem, jakby to było oczywiste.

- Jak to? Dlaczego?

- Tylko strażnicy biorą udział w pogrzebie strażnika.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: