Maxwell Cathy - Myszka.pdf - marzenka2100

Myszka

Cathy Maxwell

M YSZKA

Myszka

Wioska Sproule, Northumberland,

Anglia, 1806 r.

Uporczywy łomot zbudził Samantę Northrup z głębokiego snu.

Leżąc w łóżku pocieszała się, że to tylko obluzowana okiennica,

kołysana północnym wiatrem, uderza o ścianę wikarówki. Gość w środku

nocy oznaczał złe wieści.

- Hej tam, obudźcie się! - zawołał męski głos. - Potrzebuję pomocy!

Te słowa, a także długoletni nawyk usługiwania parafianom, pobudziły

Samantę do działania. Narzuciła gruby wełniany szal na flanelową nocną

koszulę, wsunęła stopy w ciężkie stare buty i szurając nogami przeszła z

sypialni do kuchni.

Niewielki domek przylegał do kościoła Świętego Gabriela, kamiennej

normandzkiej budowli, która wytrzymała niejedną zimę, choć obecna

zapowiadała się mroźniej niż poprzednie. Samanta zadrżała, kiedy lodowaty

podmuch owiał jej kolana.

Gość znów zaczął się dobijać i siła uderzeń zatrzęsła ciężkimi

cedrowymi drzwiami.

- Już idę, idę - powiedziała zniecierpliwiona. Przy każdym słowie z jej

ust ulatywały obłoczki pary. Piec był wygaszony; „w nocy starała się

oszczędzać opał, toteż sypiała pod górą kocy.

Zapaliła świecę i zerknęła na zegar ścienny. Było tuż po północy.

Samanta zwykle sprawdzała, kto jest na zewnątrz, wyglądając przez

boczne okienko przy drzwiach. Tej nocy jednak panowały tak głębokie

ciemności, że dostrzegła jedynie wysoką męską sylwetkę. Mógł to być któryś

z mieszkańców wioski.

Właśnie znów zaczynał się dobijać, gdy odsunęła zasuwę, otwarła

drzwi. .. i stanęła oko w oko z wysokim, ciemnowłosym nieznajomym.

Chciała natychmiast zastrzasnąć drzwi z powrotem, ale przybysz.

widocznie przewidział jej ruch, bo wsunął nogę w drzwi uniemożliwiając ich

zamknięcie. Był wysoki, barczysty, miał gęste ciemne włosy i błyszczące

gniewem oczy. Nie wiedziała, jak mogła go wziąć za jednego ze swych

znajomych lub sąsiadów.

Nie próbował się wedrzeć do środka, ale też nie cofnął stopy. - Czego

pan chce? - spytała przez szparę w drzwiach.

- Kluczy do grobowca Ayleborough.

Omal nie roześmiała mu się w twarz.

Cathy Maxwell

- Oszalał pan? Te klucze dostępne są tylko dla rodziny. Poza tym, jest

środek nocy.

- Potrzebuję tych kluczy. - W jego glosie pojawiła się nuta

determinacji. W przeciwieństwie do Samanty, mówiącej z wyraźnym

północnym akcentem, nieznajomy wysławiał się czystą angielszczyzną,

znamionującą dobre pochodzenie.

Samanta najeżyła się wewnętrznie, zrażona jego wyniosłością.

- Nie może ich pan dostać bez zgody księcia Ayleborough

odpowiedziała stanowczo; w ten sposób przez lata dyrygowała dorosłymi

mężczyznami i zmuszała uczniów do połykania tranu. Spróbowała zamknąć

drzwi, ale nieznajomy naparł na nie ramieniem, odpychając ją na bok.

Był tak wysoki, że musiał się pochylić w progu, by nie uderzyć głową o

niskie sklepienie. Zdawał się wypełniać sobą całe pomieszczenie.

- Chcę dostać te klucze - powtórzył.

Inna kobieta zapewne zadrżałaby ze strachu, a i Samancie, prawdę

powiedziawszy, trochę trzęsły się kolana, ale w końcu miała dwadzieścia

sześć lat i ponosiła pełną odpowiedzialność za swoje czyny. Plebania kościoła

św. Gabriela odpowiadała za grobowiec rodziny Ayleborough od prawie

dwustu lat. Było to uświęcone przymierze między pastorem i ową szlachecką

rodziną, płacącą na potrzeby parafii, a Samanta nie zamierzała go łamać.

Wycofała się za stół, pragnąc odgrodzić się jakoś od intruza.

Wątłe światło świecy rzucało na ścianę wyolbrzymiony cień jego

postaci.

- Nie może ich pan dostać.

Przybysz zmrużył oczy i przyjrzał jej się bacznie.

- Chyba źle panią usłyszałem - powiedział niskim, nienaturalnie

miękkim głosem i złowieszczo rozprostował, a potem zacisnął palce.

Samancie zaschło w gardle. W razie potrzeby była gotowa poświęcić

życie w obronie kluczy. Jej ojciec zmarł przed rokiem i parafianie coraz

bardziej otwarcie dawali do zrozumienia, że najwyższy czas, by opuściła

wikarówkę. Teraz miała okazję wykazać swą przydatność.

- Nie może ich pan dostać - powtórzyła z uporem.

W oczach nieznajomego pojawił się błysk gniewu. Najwyraźniej nie

przywykł, by mu odmawiano. Cóż, ona także nie była do tego

przyzwyczajona, nie mogła się jednak wyzbyć lęku przed jego brutalną siłą.

Nagle cofnął się o krok, co przyjęła z niekłamaną ulgą.

Odgarnął z czoła gęste, ciężkie włosy. Miał wyrazistą twarz z prostym

nosem i mocno zarysowaną szczęką• Kiedy spróbował się uśmiechnąć,

odniosła wrażenie, że przychodzi mu to z wyjątkowym trudem.

- Przepraszam - powiedział szorstko i rozejrzał się po niewielkiej

kuchni - - Domyślam się, że moje zachowanie wydaje się pani nieuprzejme.

Myszka

Wdarłem się tu znienacka w środku nocy. - Jego ton bynajmniej nie wyrażał

skruchy.

- Kim pan jest? - odważyła się zapytać.

Zignorował to pytanie. Obojętnym wzrokiem obrzucił jej na wpół

odzianą postać.

- Gdzie jest wikary? Muszę z nim pomówić.

- Nie ma go - oznajmiła krótko, modląc się w duchu, by intruz nie

zorientował się, że mieszka sama. Nie powinna była otwierać drzwi. Ileż to

razy ludzie ze wsi ostrzegali ją, by była bardziej ostrożna?

Skrzyżowała ramiona na piersi, uświadamiając sobie nagle swą kobiecą

bezbronność.

- Ale ja muszę się z nim zobaczyć - nalegał przybysz.

- Nie może pan.

- A kim pani jest?

Samanta wzięła głęboki oddech.

- Jestem jego córką. Ponoszę odpowiedzialność za grobowiec rodziny

Ayleborough.

- Cóż, panno ... - Urwał wyczekująco.

- Northrup - dokończyła, po raz pierwszy odczuwając skrępowanie z

powodu swego panieńskiego stanu.

- Cóż, panno Northrup, przebyłem długą drogę. I chcę dostać klucze do

tego grobowca.

Samanta czuła rosnącą irytację. Ależ ten człowiek był uparty.

- Jakie pan ma do nich prawo?

Widziała, jak zacisnął zęby.

- To wyłącznie moja sprawa.

- No to mamy problem, sir - rzuciła sucho. - Marnuje pan czas i odbiera

mi cenny sen. Jestem odpowiedzialna za te klucze i nie dam ich panu bez

zezwolenia samego księcia. Ktokolwiek doradził panu przyjazd tutaj w środku

nocy, wyprowadził pana w pole. Lepiej by pan zrobił udając się najpierw

wprost do księcia Ayleborough.

Sięgnął do kieszeni płaszcza i wyjął skórzaną sakiewkę ciężką od

monet.

- Ile pani chce za te klucze? - Nie czekając na jej odpowiedź, rzucił

sakiewkę na stół. - Proszę, oto pięć sztuk złota. Niech pani je zatrzyma i w

zamian da mi te klucze.

Przez sekundę Samanta walczyła z pokusą. Nawet przed śmiercią ojca

w domu brakowało pieniędzy i jeszcze nigdy nie widziała sztuki złota.

Nagle przypomniała sobie opowieści ojca o aniołach przebranych za

podróżnych, wysyłanych nocą, by poddawali próbie zacnych chrześcijan. Jako

dziecko Samanta zawsze miała nadzieję, że Bóg wyznaczy ją do takiej próby i

Maxwell Cathy - Myszka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: